Κάτι ετοιμάζει ο πρώην ΑΝΥΕΘΑ Γιάννης Ραγκούσης. Πολιτικά εννοούμε. Πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι σχεδόν έτοιμος να προχωρήσει στην δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα.
Οι εμφανίσεις του μπορεί να εξακολουθούν να είναι μετρημένες ,αλλά επαφές με κόσμο κάνει και μάλιστα πολύ συχνά.
Η τελευταία του δημόσια παρουσία και τοποθέτηση έγινε χθες στο
Φόρουμ για την Ελευθερία των Μέσων Ενημέρωσης και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που γίνεται από τις 17 έως 20 Δεκεμβρίου 2015,στη Θεσσαλονίκη.
Ο Γιάννης Ραγκούσης μίλησε για το δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν και για τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Η ομιλία του Γιάννη Ραγκούση:
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Μπορεί να υπάρχει κάτι που συνδέει :
την καθιέρωση του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές,
το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ,
τις ανέλεγκτες λίστες καταθετών στην Ελβετία;
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αίνιγμα.
Διότι εκ πρώτης όψεως αυτά μοιάζουν τελείως ασύνδετα μεταξύ τους.
Ένας τρόπος υπάρχει να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα.
Να αναζητήσουμε τους υπέρτερους νόμους κινήσης της οικονομίας, της πολιτικής και της πολιτείας.
Να προσδιορίσουμε τη θεμελιώδη αντίθεση που διατρέχει την κοινωνία μας.
Στην Ελλάδα υπάρχει πρωτεύουσα αντίθεση.
Η αντίθεση αυτή δεν είναι η τεχνιτά κατασκευασμένη αντίθεση των 5 τελευταίων ετών.
Δεν είναι η αντίθεση με επίκεντρο το μνημόνιο.
Αυτό ιστορικά κι αναντίλεκτα πλέον πιστοποιήθηκε στις 13 Ιουλίου του 2015.
Επίσης η αντίθεση δεν είναι ανάμεσα στο παλιό και το δήθεν νέο.
Όταν και το ένα και το άλλο είναι εκπρόσωποι του παλαιοκομματισμού.
Η κυρίαρχη αντίθεση είναι ανάμεσα στην Ελλάδα που πασχίζει και στην Ελλάδα που παρασιτεί.
Η παρασιτική Ελλάδα βρίσκεται παντού.
Από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής μέχρι τον τριτογενή.
Από τον δημόσιο μέχρι τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι η Ελλάδα που γεννά πλούσιους επιχειρηματίες αλλά πτωχευμένες επιχειρήσεις.
Είναι η Ελλάδα της οποίας το κράτος χρεοκόπησε, ξανά.
Αυτή η Ελλάδα για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή της έναν τρόπο έχει.
Την παραγωγή εξαρτημένου από αυτήν, πολιτικού προσωπικού.
Πως, με ποιον τρόπο, που;
Ακριβώς εκεί που η βούληση του λαού μετασχηματίζεται σε πολιτική εξουσία.
Στην κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας.
Στις εκλογές.
Εκλογές για το εθνικό ή πλέον και για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Ακριβώς τότε συντελείται η εξωθεσμική επικονίαση για να δέσει ο καρπός της εξάρτησης.
Ή ακριβέστερα για την χειραγώγηση της πολιτικής.
Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο μοντέλο οικονομικής και θεσμικής καθυστέρησης.
Θεμελιωμένο στο σύνολό του πάνω σε 4 πανίσχυρους πυλώνες.
1) τα συστήματα ενισχυμένης αναλογικής με τα μπόνους των δεκάδων εδρών
2) τον εμφύλιο σταυρό προτίμησης
3) τις τεράστιες εκλογικές περιφέρειες.
4) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κυρίως την τηλεόραση.
Η ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ
Τα μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα, όσες έδρες και να προβλέπουν, με έναν τρόπο λειτουργούν.
Εξωθούν τα κόμματα να επιδιώκουν με κάθε μέσο την πρωτιά.
Κατά παράβαση αρχών, κυρίως κατά παράβαση του γενικού συμφέροντος.
Ζήσαμε και ζούμε την ενδοτικότητα των κομμάτων εξουσίας σε κάθε αίτημα.
Συντεχνιακό και τοπικιστικό, πελατειακό και ολιγαρχικό .
Στόχος;
Η έστω και με λίγες ψήφους εκλογική νίκη.
Το πέρασμα από την πολιτική κόλαση στον πολιτικό παράδεισο.
Σε μια οικονομία χωρίς ισχυρή παραγωγική βάση.
Σε μια κοινωνία χωρίς ισχυρούς θεσμούς.
Σε μια πολιτεία χωρίς κανόνες.
Η μηχανική της ενισχυμένης αναλογικής αποδείχτηκε πως ένα στόχο κυρίως επιτυγχάνει.
Στηρίζει την αναπαραγωγή, την επικυριαρχία της παρασιτικής Ελλάδας.
Εξωθεί τους φορείς της λαϊκής κυριαρχίας να παραδίδονται σε αυτήν.
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗΣ – ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ.
Ο σταυρός προτίμησης που για τις εθνικές εκλογές καθιερώθηκε πριν από 100 χρόνια περίπου.
Στην Ελλάδα του παρασιτικού νεοφιλελευθερισμού, καθιερώθηκε στις ευρωεκλογές, το 2014.
Ταυτόχρονα μάλιστα με την μετατροπή της χώρας σε μία εκλογική περιφέρεια μαμούθ.
Των 8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων.
Ο αιωνόβιος σταυρός προτίμησης είναι στην πραγματικότητα ένα καλούπι.
Σε συνδυασμό με τις άνισες εκλογικές περιφέρειες.
Ιδίως τις πολύ μεγάλες στις οποίες καταστέλλεται η έννοια της αντιπροσώπευσης.
Είναι μία μήτρα παραγωγής αναξιόπιστων πολιτικών υποκειμένων.
Εξαρτημένων πολιτικών προσώπων.
Εμβαπτισμένων στην πελατειακή αντίληψη.
Και όπως έγραψε ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης Δ.Σωτηρόπουλος:
»Το ζήτημα δεν είναι ηθικό.
Αντικειμενικά στις ευρωεκλογές η εκλογική περιφέρεια είναι η επικράτεια και σε αυτήν θα προβληθούν περισσότερο εκείνοι που θα υποπέσουν στον πειρασμό της χρηματοδότησής τους από ελληνικές, αν όχι και από ευρωπαϊκές, εταιρείες…
Το πεδίο είναι ανοικτό για άτυπες σχέσεις συναλλαγής ανάμεσα σε υποψηφίους, επιχειρηματίες και μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Προκαλεί εντύπωση ότι η κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης (σημερινής κυβέρνησης) δεν επικεντρώθηκε στο οξυμένο στη χώρα μας φαινόμενο διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με τις επιχειρήσεις.»
Ο εκλογικός σταυρός αποτελείται:
Πρώτον, από την κάθετη γραμμή.
Αυτή που συνδέει πελατειακά τον υποψήφιο με τον ψηφοφόρο.
Τον υποψήφιο με τις ποικιλώνυμες ολιγαρχίες μικρών και μεγάλων συμφερόντων.
Δεύτερον, από την οριζόντια γραμμή.
Αυτή που «συνδέει» ή καλύτερα διχάζει τους συνυποψηφίους του ίδιου κόμματος.
Διχασμός, που επέτρεψε με μεγάλη ευκολία την υποδουλώση του πολιτικού προσωπικού.
Αναμφίβολα πρόκειται για την ανοιχτή πολιτική κερκόπορτα.
Για το μαύρο πολιτικό χρήμα.
Για τη διαπλοκή.
ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.
Το ελληνικό σύστημα παραγωγής της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας έτσι λειτουργεί.
Εξ αυτού του λόγου ο ρόλος των ΜΜΕ καθίσταται πρωταρχικής σημασίας.
Δηλαδή ως αιτιατό κι όχι ως αίτιο.
Διότι το αίτιο είναι η ίδια η αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος.
Αυτή είναι που έχει παραχωρήσει τον εκτεταμένο ζωτικό χώρο στα ΜΜΕ.
Ιδίως της τηλεόρασης.
Δεν είναι η φύση των ΜΜΕ στην Ελλάδα που είναι διαφορετική.
Η θέση των ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι άλλη.
Είναι δεσπόζουσα.
Εγκαθιδρύεται και κορυφώνεται στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Εκεί που εξελίσσεται ο εμφύλιος των υποψηφίων για ένα σταυρό στον εκλογικό ωκεανό μιας περιφέρειας.
Η μέθοδος αποτελεσματική και πολιτικά πολιτισμένη :
»Δεν κάνεις αυτό που χρειάζομαι;
Ουδέν πρόβλημα.
Τα τελευταία προεκλογικά 24ωρα, ο συνυποψήφιός σου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων».
Θα άξιζε μία επιστημονική μελέτη.
Είτε από ένα πολιτικό τμήμα είτε από ένα τμήμα ΜΜΕ.
Είτε σε συνεργασία.
Σε ποιο πεδίο έρευνας;
Στη συσχέτιση των αποτελεσμάτων σταυροδοσίας με την προνομιακή εμφάνιση υποψηφίων στα ΜΜΕ.
Είτε για το εθνικό είτε πλέον και για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Είμαι βέβαιος πως μετά από μία τέτοια μελέτη δεν θα μείνει καμιά αμφιβολία.
Θα τεκμηριωθεί απόλυτα ο ρόλος που διαδραματίζει ειδικά το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ, η τηλεόραση.
Τελικά καθορίζοντας όχι μόνον την εκλογή των βουλευτών.
Αλλά κατά βάθος και τη σύνθεση της εκάστοτε κυβέρνησης.
Γιατί ποιος πρωθυπουργός μπορεί να αγνοήσει τους χιλιάδες σταυρούς;
Ενίοτε εκατοντάδες χιλιάδες.
Πόσες φορές προτιμήθηκε ως υπουργός ένας βουλευτής μονοεδρικής περιφέρειας;
Πόσες ένας βουλευτής μεγάλης εκλογικής περιφέρειας;
Έτσι τεκμηριώνεται στην Ελλάδα ο ρόλος των ΜΜΕ ως 4η εξουσία.
Κάθε οικονομικό μοντέλο έχει το δικό του σύστημα ανάδειξης της πολιτικής εξουσίας.
Η παρασιτική Ελλάδα έχει τον δικό της εκλογικό νόμο.
Έχει τα μπόνους για το πρώτο κόμμα.
Το σταυρό προτίμησης και τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες.
Έχει τη δεσπόζουσα θέση των παραδοσιακών ΜΜΕ.
Μάλιστα ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης από μία άλλη οπτική γωνία, έγραψε:
» η βασική εξήγηση της αδιαφορίας (των παραδοσιακών ΜΜΕ) στον παράπλευρο ανταγωνισμό του διαδικτύου και των free-press έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν λειτουργούν στην «αγορά της ενημέρωσης». Βρίσκονται στην «αγορά της πολιτικής επιρροής»…»
Επομένως εύλογα θα σκεφτεί κάποιος:
»άρα, να γιατί πρέπει η πολιτική να τιθασεύσει τα ΜΜΕ».
Λάθος.
Λάθος, διότι όπως είπαμε παραπάνω η αιτία βρίσκεται στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Πρέπει να πούμε όχι στη χειραγώγηση της πολιτικής από τα ΜΜΕ.
Αλλά και όχι στον εκβιασμό και τη χειραγώγηση των ΜΜΕ από την πολιτική.
Το θέμα δεν είναι ποιος θα εκβιάζει ποιον.
Το θέμα είναι ο καθένας να επιτελεί ανεξάρτητα το ρόλο του.
Γι αυτό είναι απαράδεκτος ο νέος νόμος για τα ΜΜΕ.
Νόμος που πρέπει να χαρακτηριστεί ως η «αντιδι@ύγεια» στην Ελλάδα.
Όχι γιατί δεν χρήζει κανόνων το καθεστώς των τηλεοπτικών σταθμών.
Αλλά διότι αυτοί οι κανόνες πρέπει να διέπονται από τη λογική της δι@ύγειας.
Ναι, του Ν.3861 του οποίου η μεταρρυθμιστική πεμπτουσία του είναι πολύ διαυγής.
Πρώτα θα δηλώσεις τι προτίθεσαι να πράξεις, για να έχεις δικαίωμα να το πράξεις.
Όχι, να νομοθετείς το αντίστροφο.
Δηλαδή την εξουσιοδότηση σε έναν Υπουργό.
Σε μία κλειστή κυβερνητική ομάδα.
Να αποφασίσουν, ερήμην όλων, τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών.
Ουσιαστικά να «πάρουν σπίτι τους τις τηλεοπτικές άδειες για να τις παζαρέψουν».
Με δεδομένο μάλιστα ότι το οικονομικό προιόν του παζαριού, θα είναι τεράστιο.
Είτε ως όφελος για τον επίδοξο καναλάρχη, είτε ως ζημιά για το δημόσιο.
Δεν υπάρχει καλή και κακή διαπλοκή.
Δεν υπάρχει καλή αριστερή διαπλοκή και κακή δεξιά διαπλοκή.
Η διαπλοκή είναι διαπλοκή και το τέλος της πάντα το ίδιο.
Ιδίως για τους διαπλεκόμενους πολιτικούς.
Η διαπλοκή είναι ο τροφοδότης λογαριασμός της παρασιτικής Ελλάδας.
Αυτής της Ελλάδας που για να επιβιώσει χρειάζεται χειραγωγημένους πολιτικούς.
Πολιτικούς που δεν παράγουν αλλά αναλώνουν ιδέες.
Πολιτικούς ετερόφωτους.
Που μπορούν μετά από 10 και 20 χρόνια σε θέσεις εξουσίας να παράγουν μηδενικό αποτέλεσμα για τον πολίτη.
Βασική, υπαρξιακή αρχή για την παρασιτική Ελλάδα είναι η συντήρηση του status quo.
Διότι αυτή η Ελλάδα για να επιβιώσει θέλει να μην αλλάξει τίποτα.
Γι’ αυτό θέλει πολιτικούς που δεν αλλάζουν τίποτα, εκτός από τις απόψεις τους.
Πολιτικούς που μπορούν μέσα σε ένα 24ωρο να ξεχάσουν τι λέγανε.
Αρκεί να περάσουν από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.
Ή αντίστροφα.
Να περάσουν από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση.
Η παρασιτική Ελλάδα δεν πιστεύει σε ένα σύγχρονο κι ανεξάρτητο ρόλο του κράτους.
Γι αυτό και δεν επιθυμεί μία ισχυρή και ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση.
Γι αυτό, είτε τη χειραγωγεί ασφυκτικά είτε την κλείνει βίαια όπως ούτε ο θατσερικός νεοφιλελευθερισμός δεν τόλμησε.
Η παρασιτική Ελλάδα θέλει πολιτικούς που ξεπλένουν το παρελθόν της.
Που ξεπλένουν τη σκοτεινή πλευρά της μεταπολίτευσης με τις επιλογές προσώπων για τα ύπατα πολιτειακά αξιώματα.
Που ξεπλένουν το φορολογικό της παρελθόν.
Είτε ισχυριζόμενοι πως δεν μπορούν να ελέγξουν Ελβετικές τραπεζικές λίστες.
Είτε όπως αποκαλύφθηκε πως συνέβη το 2012, μη αποδεχόμενοι να παραλάβουν άλλες τέτοιες.
Διότι ο βασικός κανόνας λειτουργίας της προβλέπει υπερδανεισμένες επιχειρήσεις.
Επιχειρήσεις πτωχευμένες με άδεια ταμεία, όμως τους επιχειρηματίες αυτών, με γεμάτους λογαριασμούς στην Ελβετία.
Πρόκειται για ένα διεθνές μοντέλο επιχειρηματικότητας.
Ο καθηγητής πολιτικής οικονομίας Γ.Αργείτης στο βιβλίο του «χρεοκοπία και οικονομική κρίση» αναφέρεται στην από το 1904 περιγραφή της παρασιτικής επιχειρηματικότητας όπως διατυπώθηκε από τον αμερικανό οικονομολόγο Veblen.
Για να καταλήξει κι αυτός στο συμπέρασμα πως αυτή βρίσκεται στις πρωταρχικές αιτίες της χρεοκοπίας μας.
Να λοιπόν, γιατί η παρασιτική Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τέτοιους πολιτικούς.
Πολιτικούς που πρόθυμα σιωπούν όταν αποκαλύπτονται τα παραπάνω.
Και ναι υπάρχουν χειραγωγημένοι πολιτικοί όπως και διεθνώς.
Υπάρχουν και υπήρχαν πολιτικοί που με ένα τηλέφωνο τους επιβάλλεται τι θα ψηφίσουν.
Πότε θα μιλήσουν, πότε θα σιωπήσουν.
Η παρασιτική Ελλάδα έχει τους δικούς της 40ηδες,50ηδες,60ηδες.
Έχει και τους παλιούς και τους νέους εκπροσώπους της.
Η Ελλάδα που παρασιτεί έχει τη δική της δεξιά.
Έχει και τη δική της αριστερά.
Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα εγκλωβίζεται και κινείται στα όρια ενός συγκεκριμένου εκκρεμούς.
Με αποτέλεσμα, πότε να υφιστάμεθα την παρουσία του παρασιτικού νεοφιλελευθερισμού.
Πότε την κυριαρχία του παρασιτικού κρατισμού.
Ναι λοιπόν, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι καταφατική.
Υπάρχει νήμα εσωτερικής λογικής που συνδέει όλα αυτά.
Το σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές.
Την μετατροπή της χώρας σε μία εκλογική περιφέρεια μαμούθ.
Το βίαιο κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης.
Τις λίστες τύπου Λαγκάρντ.
Πρόκειται για το υπαρξιακό συμφέρον της παρασιτικής Ελλάδας.
Όλα από εκεί απορρέουν.
Από εκεί απορρέει κι ο νέος νόμος «αντιδι@ύγεια» για τα ΜΜΕ.
Τελικά όμως τι γίνεται;
Υπάρχει πραγματική ελπίδα ;
Με τη νέα τεχνολογία το διαδίκτυο αλλάζουν τα δεδομένα με θεμελιώδη τρόπο.
Η κρίση είναι σήμερα μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία.
Διότι αυτή που χρεοκόπησε δεν ήταν η Ελλάδα.
Αυτή που χρεοκόπησε στην πραγματικότητα ήταν η παρασιτική Ελλάδα.
Μαζί της και οι φορείς που την εκπροσωπούσαν και την εκπροσωπούν.
Ιδίως κατά τη διάρκεια της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης.
Η ριζοσπαστική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του πολιτικού συστήματος είναι ο μοναδικός δρόμος.
Για το δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν.
Για να μπορούν τα ΜΜΕ να επιτελούν ελεύθερα το ρόλο τους.
Είναι το μοναδικό μέσον υπέρβασης της πολιτικής και θεσμικής υπανάπτυξης μας.
Ο μόνος δρόμος που μας οδηγεί σε μια πραγματική δημοκρατική διακυβέρνηση.
Και ίσως το σημαντικότερο.
Με την αλλαγή της αρχιτεκτονικής του πολιτικού συστήματος θα έρθει μία επανάσταση.
Θα έρθει η ώρα των Ελλήνων που πασχίζουν, που δημιουργούν, που παράγουν.
Που άλλωστε είναι και οι μόνοι που μπορούν να επιβάλλουν αυτήν την αλλαγή.