Είναι 30 χρονών, οικονομολόγος από την Μπογκοτά της Κολομβίας. Της κεϋνσιανής σχολής, στενός συνεργάτης του Γιάνη Βαρουφάκη,τον οποίο όπως διαβάζουμε στο Social Europe ,συμβουλευόταν για θέματα δημοσιονομικής πολιτικής και της βιωσιμότητας του χρέους τους τελευταίους μήνες της θητείας του ως υπουργός Οικονομικών.
Ο Daniel Munevar υπήρξε σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών της Κολομβίας για φορολογικά ζητήματα και ειδικός σύμβουλος για τις ξένες επενδύσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών του Ισημερινού.
Μίλησε στον Thomas Fazi για τη τελευταία συμφωνία διάσωσης της Ελλάδας, εξηγώντας γιατί τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων τον έχουν κάνει να αλλάξει γνώμη για Grexit.
Σχολιάζοντας την συμφωνία προβλέπει όπως και ο Βαρουφάκης τη σίγουρη αποτυχία της:
“… ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο καταλήξουν σε συμφωνία, απλά δεν υπάρχει τρόπος που να μπορεί να λειτουργήσει. Τα οικονομικά του προγράμματος είναι μια τρέλα. Δεν έχουν ανακοινωθεί οι ακριβείς δημοσιονομικοί στόχους ακόμα, αλλά αν κοιτάξουμε τις αναλύσεις βιωσιμότητας του χρέους , που δημοσιεύθηκαν από το ΔΝΤ και την Επιτροπή και οι δύο δηλώνουν ότι ο στόχος θα πρέπει να είναι 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα σε μεσοπρόθεσμη βάση. Αλλά αν δει κανείς τι έχει συμβεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα έχει καταφέρει να «βελτιώσει» διαρθρωτικό ισοζύγιο της κατά 19 μονάδες του ΑΕΠ. Κατά την ίδια περίοδο αυτή, το ΑΕΠ έχει καταρρεύσει κατά περίπου 20% . Έτσι, αν ξεκινήσετε από -1% ύφεση – το οποίο είναι η γενική παραδοχή για το τρέχον έτος – για να το κάνει 3,5 ανάπτυξη σημαίνει ότι χρειάζεται μια προσαρμογή πάνω από 4% του ΑΕΠ…
Αυτό μας φέρνει σε ένα άλλο σημείο, το οποίο είναι ότι η σημερινή συμφωνία είναι απλώς μια γεύση όσων έρχονται. Το τελικό μνημόνιο συμφωνίας είναι σίγουρο ότι θα περιέχει πολύ σκληρότερα μέτρα λιτότητας από αυτά που επί του παρόντος βρίσκονται στο τραπέζι, για να αντισταθμιστεί η πτώση του ΑΕΠ που έχουμε δει τους τελευταίους μήνες, ως αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης με τους πιστωτές. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα μνημόνια μετατρέπουντην Ελλάδα σε αποικία χρέους… Είναι ένας ατέρμονος φαύλος κύκλος”.
Τι λέει για το Grexit:
“Αν το κοιτάξουμε από καθαρά οικονομική άποψη, δεν έχει νόημα. Αλλά όλο αυτό το δράμα δεν είχε ποτέ σχέση με την οικονομία, ή με το αν η Γερμανία κερδίζει ή χάνει χρήματα. Η γερμανικής έκθεση σ΄ αυτό το σενάριο είναι περίπου 80 δις ευρώ… Όλο αυτό όμως έχει να να κάνει με το ‘παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ” στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ό, τι έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες ήταν απλά ένας τρόπος να λένε στους λαούς της Ευρώπης: «Κοιτάξτε, δεν θα πρέπει να ψηφίζεται τέτοια κόμματα διότι εμείς θα σας συντρίψουμε. Δείτε τι συμβαίνει όταν κάποιος δεν ακολουθεί τους κανόνες ή αρνείται να πληρώσει τους λογαριασμούς …
“…ήμουν πάντα κατά του Grexit όπως και ο Βαρουφάκης. Αλλά τώρα, μ΄ αυτή τη συμφωνία διάσωσης, η Ελλάδα είναι σε μια κατάσταση κατά την οποία το κόστος της παραμονής της στη ζώνη του ευρώ έχει αυξηθεί τόσο πολύ, ώστε να είναι δυνατό να επανεξεταστεί… Νομίζω ότι ο Τσίπρας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το καλύτερο πράγμα για την Ελλάδα είναι να μείνει στη ζώνη του ευρώ, ανεξάρτητα από το κόστος. Και είναι μια αξιοσέβαστη απόφαση. Αλλά με την οικονομική λογική και όλα όσα έχουν συμβεί, δεν μπορεί παρά να συμπεράνει οποισδήποτε ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον στο ευρώ. Έτσι, η συμφωνία αυτή μεταθέτει απλώς το αναπόφευκτο”.
Τι λέει για τον Βαρουφάκη και την στρατηγική του:
“… η θέση του Βαρουφάκη ήταν ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να αγωνιστεί για να πάρει μια συμφωνία που θα περιελάμβανε την ελάφρυνση του χρέους και βιώσιμους δημοσιονομικούς στόχους. Αλλά, όπως εξήγησε στη συνέντευξή του στο New Statesman, δούλευε κάτω από ένα συλλογικό σύστημα λήψης αποφάσεων όπου ήταν πάντα στη μειοψηφία. Έτσι, οι δυνατότητές ήταν αρκετά περιορισμένες. Το θέμα είναι ότι η πλειοψηφία του εσωτερικού κύκλου του Τσίπρα ειλικρινά πίστευαν ότι αν η Ελλάδα κάνει παραχωρήσεις, θα ήταν σε θέση να επιτύχει μια καλή συμφωνία. Αυτός είναι ο λόγος,που μετά από το Eurogroup στη Ρίγα , ο Τσίπρας έβαλε ουσιαστικά στο περιθώριο τον Βαρουφάκη. Και αποφάσισε να κάνει νέες παραχωρήσεις . Αυτή ήταν η θέση της κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες. Εάν συγκρίνετε τις προτάσεις του Μαρτίου με αυτά που είναι τώρα στο τραπέζι,είναι σαφώς χειρότερες. Και αυτό συμβαίνει επειδή πίστεψαν ότι μέσα από τις παραχωρήσεις θα μπορούσαν να πάρουν μια καλή συμφωνία – η οποία είναι και ο λόγος που, μέχρι το δημοψήφισμα, η ελάφρυνση του χρέους δεν ήταν καν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αλλά φυσικά αυτό δεν λειτούργησε, διότι οι πιστωτές δεν ήταν πρόθυμοι να δώσουν στην Ελλάδα κάτι που θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως πολιτική νίκη”.
