Του Χρήστου Καπούτση
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμπαγής πολιτικός σχηματισμός που έλαβε εντολή από τον Λαό να κυβερνήσει τη χώρα, αλλά και ως κόμμα που εκφράζεται ενιαία μέσω της συνισταμένης των ιδεολογικό- κοινωνικών εσωκομματικών τάσεων, απόψεων και διαφοροποιήσεων, απλά δεν υπάρχει πλέον. Ως διάττων αστέρας ο Κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία στο πολιτικό στερέωμα της χώρας και «έσβησε». Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδονται σε έναν αδυσώπητο εμφύλιο πόλεμο , που αφήσει στο διάβα του κομματικά ερείπια, ενώ περήφανα κομματικά στελέχη με κοινωνική προσφορά και ιδεολόγοι της Αριστεράς , είτε πνίγουν την οργή τους στη σιωπή, είτε «περιφέρονται» ως καταγέλαστα ανθρώπινα ράκη.
Οι δημόσιες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά πολυμορφικές, ως προς το ιδεολογικό τους περιεχόμενο, αλλά είναι συγκρουσιακές και σε αρκετές περιπτώσεις απαξιωτικές και σε προσωπικό επίπεδο, για στελέχη , που ακόμη αυτοαποκαλούνται προσφυώς «σύντροφοι». Ιδεολογικά και πολιτικά το εσωκομματικό χάσμα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αγεφύρωτο. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο. Διάφοροι όψιμοι «Ηρακλειδείς» του Τσίπρα, ακόμη υψηλόβαθμα κομματικά και Κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, περιφέρονται στα συστημικά και κρατικά ΜΜΕ και ελεεινολογούν σε βάρος των συντρόφων τους της Αριστερής Πλατφόρμας. Πρόκειται για θέαμα αποκρουστικό, αηδές και ανήθικο.
«Νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη, ένα κακό όνειρο, που θα χαθεί όταν ξυπνήσω. Αρνούμαι να δεχτώ την πραγματικότητα. Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι φέρνει στη Βουλή η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνίες με την ΤΡΟΙΚΑ, που υπερψηφίζονται από πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΖΑ (ευτυχώς όχι από όλους) και από βουλευτές της ΝΔ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και του ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν Κυβερνητικά νομοσχέδια να ψηφίζονται στη Βουλή από τον Βορίδη, τον Βενιζέλο και τον Άδωνη και όχι από τον Λαφαζάνη , τον Στρατούλη και τη Ζωή; Δεν το αντέχω!». Πρόκειται για , κατά λέξη, εξομολογητικό σχόλιο κομματικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσκειται στην Αριστερή Πλατφόρμα, όταν του ζήτησα να περιγράψει την εσωτερική κατάσταση στο κόμμα του.
Αλήθεια πώς να πιστέψεις τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα; Δυσκολεύεσαι πολύ να αποδεχτείς ότι ο Α. Τσίπρας είναι ο τέταρτος κατά σειρά Μνημονικός Πρωθυπουργός μετά τον Γ.Α. Παπανδρέου, τον Λ. Παπαδήμο και τον Α. Σαμαρά…
Είναι δυνατόν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με διαδρομή στον χώρο της Αριστεράς, να παραμένουν Υπουργοί και μάλιστα να το «απολαμβάνουν», σε μια Κυβέρνηση , που αθέτησε με τρόπο κραυγαλέο το προεκλογικό της πρόγραμμα, που χάριν της εξουσίας «απαλλοτρίωσε» την εντολή του Ελληνικού Λαού; Αποδεικνύεται ότι και για κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι Μάγισσα Κίρκη η Εξουσία, αφού μεταμορφώνει τους ιδεολόγους της Αριστεράς, σε «θεραπαινίδες» του νεοφιλελευθερισμού!
Αναρωτήθηκε κανείς, γιατί άραγε ούτε ένας Υπουργός ή Υφυπουργός της Κυβέρνησης, που προέρχονται από το ευαγές εκτροφείο καλοπληρωμένων Κυβερνητικών στελεχών, το ΠΑΣΟΚ, δεν σκέφτηκε καν την παραίτησή του από τον υπουργικό θώκο, όταν διαπίστωσε τη πασιφανή μετάλλαξη της Κυβέρνησης Α. Τσίπρα;
Επίσης είναι εντυπωσιακή , αν και αναμενόμενη, η «στροφή» των συστημικών ΜΜΕ, υπέρ των «όψιμων» επιλογών του Α. Τσίπρα.
Προβληματισμό, αλλά και έντονες συζητήσεις και ειρωνικά σχόλια, έχει προκαλέσει άρθρο- παρέμβαση Κυριακάτικης εφημερίδας. «Την ώρα που οι ιδέες του Λαφαζάνη δύουν, ανατέλλει το άστρο του Αλέξη Τσίπρα». Με την πρόταση αυτή ολοκληρώνει το Κυριακάτικο άρθρο του ο εκδότης της ιστορικής εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», σηματοδοτώντας έτσι, τη σαφή στροφή του μιντιακού Συγκροτήματος και των παραφυάδων του, προς την υποστήριξη του Πρωθυπουργού και των επιλογών του και την έντονη αποδοκιμασία του Π. Λαφαζάνη. Πολιτική παρέμβαση, που το τέλος του «ορίζοντα» περιλαμβάνει: Εκλογές και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου , του πιο επαχθούς συγκριτικά με τα δυο προηγούμενα, από μια ευρύτερου πολιτικού φάσματος Κυβέρνηση συνεργασίας (Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ, κεντροαριστερό κόμμα Τσίπρα) με Πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα. Ο αρθρογράφος φτάνει στο σημείο να αναμένει πλέον από τον Τσίπρα “να σημάνει τον εκσυγχρονισμό του κράτους που επεχείρησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης” !.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , η «πρώτη φορά Αριστερά» στην Εξουσία, απογοήτευσε κυρίως τον Κόσμο της Αριστεράς, τον ιδεολόγο, τον διανοούμενο, τον πολίτη, τον φοιτητή, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον παλαίμαχο αριστερό των κοινωνικών αγώνων, αλλά ενεργό πολιτικά, συνταξιούχο. Απογοήτευσε, όλους εκείνους που πίστεψαν και σε πείσμα των καιρών, πιστεύουν ακόμη, ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, μια εναλλακτική Αριστερή πρόταση , ένα Αριστερό- Προοδευτικό Κυβερνητικό πρόγραμμα, που θα βγάλει τη χώρα από τα συντρίμμια του ερειπιώνα των Μνημονίων, των εγχώριων κομμάτων της ΤΡΟΙΚΑΣ και των φοροαπατεώνων megaλοκαναλαρχών που ανακάλυψαν την «κρυφή γοητεία» του Τσίπρα, ως μνημονιακού Πρωθυπουργού.
Σε αυτή τη πρωτοφανή πολιτική και κομματική συγκυρία, η ισχυρή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ, επιβάλλεται να σώσει την τιμή της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ως ιστορική αναγκαιότητα και ευθύνη. Πρέπει να αξιοποιηθεί κομματικά και πολιτικά το 62% του λαού που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Είναι εφικτή η συνεργασία της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ με άλλες κοινωνικές συλλογικότητες , που θα στοχεύουν στη δημιουργία του «Μετώπου του ΟΧΙ», ως κομματικού φορέα, με σαφή αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά και φορέα αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κομμάτων των Μνημονίων.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ και οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις, ως αντιμνημονιακος πολιτικός σχηματισμός, θα πρέπει άμεσα να επεξεργαστούν και να παρουσιάσουν, ένα εναλλακτικό Κυβερνητικό σχέδιο, που θα περιλαμβάνει την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την φορολόγηση των υψηλών κερδών και του μεγάλου πλούτου, τον οικονομικό έλεγχο των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τη μη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων που θα αποτελέσουν έναν ισχυρό μοχλό ανάπτυξης, την αξιοποίηση και όχι το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, τον ενεργειακό πλουραλισμό και τις πολυμερείς διεθνείς σχέσεις και οικονομικές συμφωνίες εντός και εκτός Ε.Ε. Και κυρίως, την διάσωση των λεηλατημένων από τα μνημόνια και το «κούρεμα Βενιζέλου» Ασφαλιστικά Ταμεία και την αποκατάσταση των κατακρεουργημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Σε καμιά περίπτωση, δεν θα πρέπει να θεωρείται «ταμπού» η επιστροφή στο Εθνικό νόμισμα, εφόσον η παραμονή στην Ευρωζώνη και το Ευρώ, σχετίζονται, με την εθνική υποτέλεια και την φτωχοποίηση μέχρι εξαθλίωσης του Ελληνικού Λαού.
Καταλήγοντας εκτιμώ ότι, η ταυτόχρονη έξοδος της Ελλάδας από Ευρώ και Ε.Ε. είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την οικονομική αυτοδυναμία και Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας, ενώ αποτελεί την πολιτική επιλογή που θα προκαλέσει την οριστική τη ρήξη με το τοκογλυφικό χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ε.Ε. των Τραπεζιτών, των εκβιαστών- «επενδυτών» και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε, υιοθετεί μια σκληρή και τιμωρητική πολιτική, προτεσταντικού χαρακτήρα σε βάρος της Ελλάδας, σε βάρος του Ελληνικού Λαού, σε βάρος της Δημοκρατίας, με πρόσχημα τα δημοσιονομικά μεγέθη και με την διαρκή απειλή του Grexit!
Το Γερμανικό οικονομικό imperium , που εκδηλώνεται με βίαιο τρόπο στην Ευρωζώνη, καθηλώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση μακριά από τις αρχές της ιδρυτικής της διακήρυξης, που στην ουσία είναι η πρόοδος και η ευημερία όλων των Ευρωπαϊκών κρατών και όχι ενός μονάχα. Η Γερμανία, με την τακτική της αυτή αφήνει εκτεθειμένη την Ε.Ε. στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών, που δεινοπαθούν από τις ανελέητες πολιτικές λιτότητας, που μετέτρεψαν την Ε.Ε. σε ένα μηχανισμό οικονομικών σκοπιμοτήτων και βάρβαρης εκμετάλλευσης των ανθρώπων ειδικά των οικονομικά ασθενέστερων. Παράδειγμα, η ανεργία στην Ελλάδα είναι 27%, ενώ στη Γερμανία 3,8%!
Άλλωστε η Ε.Ε. του Σόιμπλε, της Μέργκελ, του Ντράγκι, του Γιούνγκερ, του Σούλτς, του Νταισεμπλούμ, είναι ασύμβατη με την Ευρώπη του πλουραλισμού, του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του πολιτικού πολιτισμού, των ευρωπαίων πολιτών, που θα πρέπει να έχουν μια ισότιμη θέση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δηλαδή την Ευρώπη που οραματίστηκαν ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Γιόζεφ Μπεχ, ο Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, ο Βάλτερ Χάλσταϊν, ο Σίκο Μάνσχολτ, ο Ζαν Μονέ , ο Ρομπέρ Σουμάν , ο Πωλ-Ανρί Σπάακ , ο Αλτιέρο Σπινέλι και άλλοι ευρωενωσιακοί πολιτικοί, οικονομολόγοι και διανοητές.