Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ κατά τον σύντομο χαιρετισμό του εξήρε το γεγονός ότι η Έκθεση είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο, ο οποίος διακατεχόταν από βαθιά αγάπη για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις υψηλές αξίες που αυτές εκφράζουν, και ανήλθε επάξια στα ύπατα αξιώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο.

Αναφερόμενος στα πολύτιμα συλλεκτικά εκθέματα, τόνισε ότι αυτά προσφέρουν μια εμπειρία ιστορική, γνωστική, αναμνησιακή και συνειδησιακή, και επισήμανε ότι αποτελούν ιερά σύμβολα, τα οποία συνδέονται αναπόσπαστα με τους μεγάλους και καθοριστικούς αγώνες του  Έθνους στην νεότερη ιστορία του.

Απευθυνόμενος στον συλλέκτη κ. Στέφανο Μωραΐτη τον συνεχάρη για την προθυμία του να εκθέσει επ’ ωφελεία του ευρύτερου κοινού την πολύτιμη συλλογή του στους φιλόξενους χώρους του Πολεμικού Μουσείου, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορική της αξία.

Κλείνοντας τον χαιρετισμό του, εξήρε το έργο του Προέδρου του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών κ. Αναστάσιου Λιάσκου και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, που αποσκοπεί στην διάσωση της ιστορικής μνήμης του Έθνους μας, μέσω των πολλαπλών επιτυχημένων πρωτοβουλιών και δράσεων που αναλαμβάνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν επίσης:

●   Ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Άγγελος Χουδελούδης, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Ιωάννης Δρυμούσης ΠΝ, ο Αρχηγός Στόλου Αντιναύαρχος Δημήτριος – Ελευθέριος Κατάρας ΠΝ, ο Διοικητής της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου (ΔΕΠ) του ΓΕΕΘΑ Αντιστράτηγος Δημήτριος Χούπης και ο Υπαρχηγός ΓΕΑ Υποπτέραρχος (Ι) Αντώνιος Πανίδης, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΑ Αντιπτέραρχου (Ι) Θεμιστοκλή Μπουρολιά.

●   Ο Προϊστάμενος Επιτελείου του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) Αντιστράτηγος Ελευθέριος Γκαρίλας, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Αντιστράτηγου Λάζαρου Μαυρόπουλου.

●   Η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παπάγου –  Χολαργού κ. Άννα Μαρία Τσικρικώνη, ως εκπρόσωπος του Δημάρχου Παπάγου –  Χολαργού κ. Ηλία Αποστολόπουλου.

●   Εν ενεργεία και εν αποστρατεία Αξιωματικοί.

●   Μέλη της οικογένειας του αείμνηστου Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου.

●   Μέλη και φίλοι της οικογένειας του συλλέκτη κ. Στέφανου Μωραΐτη.

The post Αρχηγός ΓΕΕΘΑ: Στα εγκαίνια της έκθεσης για την εξέλιξη των Στρατιωτικών Στολών στο Πολεμικό Μουσείο [pics] appeared first on OnAlert.

Όπως ανακοίνωσε η οικογένεια του, ο Στρατηγός τον τελευταίο καιρό έδινε μεγάλη μάχη με ένα πρόβλημα υγείας.

Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 6 Ιουνίου 2023 στις 12:00μμ στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης.

Τα δικά του συλληπητήρια εξέφρασε πριν λίγο και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος με μια συγκινητική ανάρτηση.

Ο Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος διετέλεσε Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας από την 01 Νοεμβρίου 2011 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2015.

The post Μιχαήλ Κωσταράκος: Η ανακοίνωση της οικογένειας για τον θάνατο του Στρατηγού – Πότε και πού θα γίνει η κηδεία appeared first on OnAlert.

«Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου. Η ξαφνική είδηση του θανάτου προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια των Ενόπλων Δυνάμεων, των οποίων διετέλεσε με επιτυχία Αρχηγός και υπηρέτησε με σθένος και αυταπάρνηση! Σας αποχαιρετούμε Στρατηγέ με ένα μεγάλο ευχαριστώ!», έγραψε χαρακτηριστικά ο Α/ΓΕΕΘΑ σε ανάρτησή του στο Twitter.

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου

Η ξαφνική είδηση του θανάτου προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια των🇬🇷 #ΕΔ των οποίων διετέλεσε με επιτυχία Αρχηγός & υπηρέτησε με σθένος & αυταπάρνηση!

Σας αποχαιρετούμε Στρατηγέ με ένα μεγάλο ευχαριστώ! pic.twitter.com/W64JmBavaG

— GEN Konstantinos Floros (@ChiefHNDGS) June 2, 2023

Ο Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος διετέλεσε Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας από την 01 Νοεμβρίου 2011 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2015.

The post Μιχαήλ Κωσταράκος: Το αντίο του Στρατηγού Φλώρου στον επίτιμο Α/ΓΕΕΘΑ – «Θλίψη στην οικογένεια των ΕΔ» appeared first on OnAlert.

«Ένας ελλιπώς εκπαιδευμένος, αναποφάσιστος και ενδεχομένως αργός στη σκέψη και στις αντιδράσεις Αξιωματικός Τακτικού Ελέγχου ή Αξιωματικός Επιχειρήσεων (ή όπως αλλιώς λέγεται στο Ρωσικό Ναυτικό) ή ο ίδιος ο Κυβερνήτης αν ήταν παρών, ο οποίος αποτελεί και το μυαλό που αποφασίζει πίσω από όλα αυτά τα οπλικά συστήματα, νικήθηκε από κάποιους τολμηρούς Ουκρανούς που σχεδίασαν και εξετέλεσαν την προσβολή», αναφέρει ο Στρατηγός Κωσταράκος.

Όσο για το πώς πανίσχυρα σκάφη, όπως ήταν το Moskva, που συνήθως προστατεύονται από υψηλότατης τεχνολογίας οπλικά συστήματα, κάτι που τα καθιστά πραγματικά φρούρια, βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας, ο κ. Κωσταράκος εξηγεί:

«Όπως και στις μάχες, ο ασθενέστερος κρίκος του εκπληκτικού αυτού προστατευτικού συστήματος είναι ένα ανθρώπινο μυαλό, το μυαλό η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του Αξιωματικού που τα διοικεί και έχει δικαίωμα να τα διατάσσει να βάλλουν».

Ολόκληρη η ανάρτηση που έκανε ο Στρατηγός εα Μιχαήλ Κωσταράκος στο facebook, είναι η ακόλουθη:

«Μην αναρωτιέστε τι έγινε στο Καταδρομικό «Μοσκβά» και βλήθηκε από αντιπλοιικούς ουκρανικούς πυραύλους Με αποτέλεσμα να υποστεί σημαντικές βλάβες. Τίποτα μαγικό. Το ίδιο που έγινε με το Βρετανικό Καταδρομικό «Σεφιλντ» στα Φώκλαντς, το ίδιο και με κάποια (πολύ λίγα) αμερικανικά πλοία στον Περσικό Κόλπο. Ενας ελλειπώς εκπαιδευμένος, αναποφάσιστος και ενδεχομένως αργός στη σκέψη και στις αντιδράσεις Αξκός Τακτικού Ελέγχου ή Αξκός Επιχειρήσεων( ή όπως αλλιώς λέγεται στο Ρωσικό Ναυτικό) ή ο ίδιος ο Κυβερνήτης αν ήταν παρών, ο οποίος αποτελεί και το μυαλό που αποφασίζει πίσω από όλα αυτά τα οπλικά συστήματα, νικήθηκε από κάποιους τολμηρούς Ουκρανούς που σχεδίασαν και εξετέλεσαν την προσβολή. Τα σκάφη αυτά είναι πανίσχυρα και συνήθως προστατεύονται από υψηλότατης τεχνολογίας οπλικά συστήματα. Πραγματικά φρούρια. Όπως και στις μάχες, ο ασθενέστερος κρίκος του εκπληκτικού αυτού προστατευτικού συστήματος ειναι ένα ανθρώπινο μυαλό, το μυαλό η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του Αξκού που τα διοικεί και έχει δικαίωμα να τα διατάσσει να βάλλουν. Και αυτό το μυαλό συνήθως στοχεύει ο αντίπαλος. Και κάποιες φορές το νικάει. Γι αυτό απαιτείται το υψηλότερο δυνατό επίπεδο εκπαίδευσης (κατ αρχήν για το επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο) και ανάπτυξη πρωτοβουλίας στο ανώτατο επίπεδο, για όλους τους αξιωματικούς μας».

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Γιατί αναρωτιέστε πώς χτυπήθηκε το Moskva; appeared first on OnAlert.

Ο κ. Κωσταράκος, με ανάρτησή του στο facebook, σημειώνει πως έχει συνεργαστεί τόσο με τον κ. Στυλιανίδη, όσο και με τον κ. Τουρνά και πως η επιλογή τους «έχει όλα τα εχέγγυα επιτυχίας στον δύσκολο και κρίσιμο αυτό τομέα».

Συγκεκριμένα ο κ. Κωσταράκος γράφει:

«Συγχαρητήρια στη νέα πολιτική ηγεσία του νέου Υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, τον Υπουργό Κύριο Χρήστο Στυλιανίδη και τον Υφυπουργό Πτέραρχο Κύριο Ευάγγελο Τουρνά. Είχα την τιμή να συνεργαστώ και με τους δυο στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα κατά τους προηγούμενους κύκλους καθηκόντων μας, και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι πρόκειται για μια άριστη διπλή επιλογή που έχει όλα τα εχέγγυα επιτυχίας στον δύσκολο και κρίσιμο αυτό τομέα. Καλή δύναμη και καλή επιτυχία και στους δυο».

The post Στρατηγός Κωσταράκος για Στυλιανίδη-Τουρνά: Άριστη επιλογή με όλα τα εχέγγυα επιτυχίας appeared first on OnAlert.

Με δεδομένες τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, όπως του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι η θέση θα πληρωθεί τάχιστα, άρχισαν τα σενάρια.

«Η επιλογή θα είναι ένας άνθρωπος που επιχειρησιακά θα μπορεί να σηκώσει το πολύ μεγάλο βάρος αυτού του πεδίου και ταυτόχρονα η παρουσία του στον δημόσιο βίο θα είναι τέτοια που δεν θα δικαιολογεί την απαξίωσή του ή του να του κολλάνε ταμπέλες από την πρώτη στιγμή που θα ακουστεί το όνομά του για το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο», είπε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Οικονόμου.

Η φράση «επιχειρησιακά θα μπορεί να σηκώσει το βάρος» – εκτός της σαφέστατης αιχμής προς τον κ. Αποστολάκη που κατά την κυβέρνηση «δείλιασε μπροστά στις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης» – έχει οδηγήσει πολλούς να αναζητούν κάποιον που θα έχει εγνωσμένο κύρος, δεν θα έχει – με την ευρεία έννοια – κομματική ταμπέλα και θα έχει επιχειρησιακή εμπειρία.

Έτσι στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία άρχισε να κυκλοφορεί το όνομα του Στρατηγού ε.α. και επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Μιχαήλ Κωσταράκου. Άλλωστε ο κ. Κωσταράκος έχει διατελέσει Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων υπό διαφορετικές πολιτικές ηγεσίες όλων των κυβερνητικών κομμάτων, ενώ έχει διατελέσει πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ την περίοδο 2015-2018.

Το OnAlert επικοινώνησε με τον επίτιμο αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ο οποίος μας είπε ότι μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμία τέτοια πρόταση ή κρούση.

Δεν λείπουν και εκείνοι που στα χαρακτηριστικά που προδιαγράφει η κυβέρνηση για τον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο «αναγνωρίζουν» ένα πρόσωπο σαν του νυν Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου.

Ωστόσο κάτι τέτοιο – με δεδομένα τα ανοικτά θέματα που υπάρχουν στα σύνορα, αλλά και τις συνακόλουθες αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα έφερνε στο Στράτευμα ενδεχόμενη αποστρατεία του – φαίνεται απίθανο.

The post Φημολογία για υπουργοποίηση του Στρατηγού Κωσταράκου – Τι λέει ο ίδιος στο OnAlert appeared first on OnAlert.

Θέμα της συζήτησης ήταν «Ο ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων ως παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο».

Η εισήγηση του κ. Κωσταράκου – όπως την κοινοποίησε ο ίδιος δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – είναι η ακόλουθη:

«Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει τεθεί σε μια τροχιά αναθεωρητισμού και μεγαλοϊδεατικού εθνικισμού με τελικό στόχο την οριστική ανάδυσή της σε κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη.
Για το σκοπό αυτό, η Τουρκία έχει εργαλειοποιήσει και χρησιμοποιεί κατά κόρον όλες τις δυνατότητες που διαθέτει:
τα περίφημα τρία m –
migration, (μετανάστευση)
military, (ένοπλες δυνάμεις)
mosques (τζαμιά – Ισλαμισμός).
Η πεμπτουσία αυτής της μαξιμαλιστικής πολιτικής είναι το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδος», δηλαδή η περιγραφή της επιστροφής των Τούρκων:
Πρώτον, στη διεκδίκηση του ελέγχου των θαλασσίων γραμμών συγκοινωνιών στη Μεσόγειο,
Δεύτερον, στη διανομή του ενεργειακού πλούτου με αποκλειστικά τουρκικούς όρους ανεξάρτητα από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις και
Τρίτον, στις ενέργειες για τη δυναμική άρση του (κατά τη γνώμη τους) ελληνικού στρατηγικού θαλάσσιου και εναέριου ασφυκτικού εναγκαλισμού στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο με την ελληνική κατοχή και στρατιωτική παρουσία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Για την αντιμετώπιση αυτού του τουρκικού αφηγήματος απαιτείται κατά τη γνώμη μου, ένα καινούργιο ελληνικό εθνικό αφήγημα που να αντιπαρατεθεί σε όλα τα παραπάνω αλλά και να προετοιμάσει την Ελλάδα για το δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα.
Το Δόγμα που ισχύει στη χώρα και εφαρμόζεται είναι Αποτρεπτικό – Αμυντικό, με τρεις πυλώνες στρατηγικής πάνω στους οποίους στηρίζεται η αντιμετώπιση κάθε απειλής. Είναι τα λεγόμενα τρία (3) Ds από τα αρχικά των αντίστοιχων αγγλικών λέξεων:
• Deterrence (Αποτροπή)
• Defence (Άμυνα)
• Dialogue (Διάλογος)
Η Αποτροπή εξ ορισμού είναι το άθροισμα των στρατιωτικών και διπλωματικών δυνατοτήτων μας μαζί με την απαιτούμενη αποφασιστική πολιτική βούληση, και όλο αυτό συνδυασμένο με στρατηγική επικοινωνία για την κοινοποίηση των αποτρεπτικών μας δυνατοτήτων σε όσους αφορά. Εξασφαλίζεται στηριγμένη σε τέσσερα σημεία:
Αρχικά, στην Εθνική ομοψυχία,
Έπειτα, στην ενεργή παρουσία στους Διεθνείς Οργανισμούς, στηριζόμενοι στο Διεθνές Δίκαιο και τις υφιστάμενες Συνθήκες.
Εν συνεχεία, στη σύμπραξη συμμαχιών και ένταση διπλωματικών σχέσεων με γειτονικές ή άλλες χώρες των οποίων τα συμφέροντα συμβαδίζουν με τα δικά μας,
Και τελικά, σε Ένοπλες Δυνάμεις με ισχυρές στρατιωτικές αποτρεπτικές δυνατότητες.
Με την προβολή αυτών των χαρακτηριστικών της Αποτροπής προσπαθούμε να αποφύγουμε να μας υποεκτιμήσουν και να μας υποτιμήσουν οι αντίπαλοι μας και εξαιτίας αυτού να προχωρήσουν χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις, σε ενέργειες σε βάρος μας που θα οδηγήσουν σε μη ελεγχόμενες κρίσεις. Το τίμημα που θα πληρώσουν για μία τέτοια συμπεριφορά θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους τους πραγματικούς ή δυνητικούς αντιπάλους. Αυτή η μορφή δυναμικής Αποτροπής, όταν είναι επιτυχής και διαρκής, είναι αυτή που θα εξασφαλίσει τη σταθερότητα και την ασφάλεια.
Αν αυτή η αποτροπή αποτύχει, καταφεύγουμε στην Άμυνα, ενώ απαραίτητο μόνιμο συστατικό της οποιαδήποτε στρατηγικής και σε όλες τις φάσεις, είναι πάντα ο Διάλογος.
Η Ελλάδα, αν θέλει να έχει ασφάλεια και σταθερότητα στην ΝΑ Μεσόγειο απέναντι σε μια Τουρκία που αναγνωρίζει μόνο την ισχύ ως κριτήριο κατάταξης στην παγκόσμια αρένα, θα πρέπει να ενισχύσει σημαντικά τις στρατιωτικές της δυνατότητες, χωρίς φυσικά να εγκαταλείψει καθόλου ούτε τις διπλωματικές ενέργειες προς γείτονες και συμμάχους ούτε τις προσπάθειες σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ. Η χώρα όμως θα πρέπει να ισχυροποιήσει την αποτρεπτική της ικανότητα γρήγορα και αποτελεσματικά σε μεγάλο χρονικό βάθος και να αποδεχθεί το οικονομικό βάρος που αυτές συνεπάγονται, με βάρος:
• Στις αεροναυτικές της δυνατότητες.
• Στην αύξηση της ευκινησίας, κινητικότητας και ευελιξίας των πλέον ευέλικτων τμημάτων των ΕΔ, που στην Ελλάδα αποκαλούμε «Ειδικές Δυνάμεις» και
• Στην βελτίωση της αποτελεσματικής αμυντικής δυνατότητας των νησιών.
Όλες οι θεσμοθετημένες προβλέψεις της οργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να αναθεωρηθούν άμεσα με βάση το γεγονός ότι το επιχειρησιακό έργο, όπως και η περιοχή ενδιαφέροντος της Ελλάδος, έχει ουσιαστικά διπλασιαστεί σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Χρειαζόμαστε περισσότερα και ικανότερα πολεμικά πλοία, περισσότερα και ικανότερα μαχητικά αεροσκάφη και μεγαλύτερα ποσοστά στελέχωσης των χερσαίων μονάδων. Αν η πρόσφατη Νέα Δομή Δυνάμεων δεν ισχυροποιεί τις ΕΔ τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, αλλά απλά αναβαθμίζει ποιοτικά και «στιλβώνει» δυνατότητες που αποφασίστηκαν πριν από δεκαετίες, τότε θα πρέπει σύντομα να έχουμε μια νεώτερη Νέα Δομή Δυνάμεων.
Η Ελλάδα είναι κυρίως μία ναυτική χώρα που απαιτείται να είναι και περιφερειακή ναυτική δύναμη, με έναν ισχυρό στόλο στα πλαίσια μιας γενικότερης αεροναυτικής υπεροχής, με δυνατότητα επιχειρήσεων «ανοικτής θαλάσσης» (blue water navy), ο οποίος θα κυριαρχεί στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο προστατεύοντας κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα, καθορισμένα ή δυνητικά.
Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα νέο αφήγημα που θα αναδεικνύει την Ελλάδα σαν αποτελεσματικό πάροχο και εγγυητή ασφαλείας στην ΝΑ Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, εγγυητή της ελευθερίας των γραμμών συγκοινωνιών και της ασφάλειας των ανατολικών συνόρων της Ευρώπης, και τέλος πολύτιμο σύμμαχο στις διμερείς ή πολυμερείς σχέσεις, ενώσεις ή συμμαχίες που μετέχει.
Εν κατακλείδι, στο αφήγημα αυτό θα πρέπει να τονίζεται ξεκάθαρα ώστε να γίνει αντιληπτό από φίλους και εχθρούς, ότι η πιο σημαντική εγγύηση για την εξασφάλιση ασφάλειας και σταθερότητος στη ΝΑ Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο και στη Κεντρική Μεσόγειο είναι η ισχυρή ελληνική στρατιωτική αποτρεπτική δυνατότητα.

The post Κωσταράκος στο Φόρουμ των Δελφών: Η ισχυρή αποτρεπτική δυνατότητα εγγύηση για τη σταθερότητα στη Μεσόγειο appeared first on OnAlert.

Ο κ. Κωσταράκος απαντά και αμέσως και σαφώς σε όσους υποστηρίζουν ότι η χώρα στερείται Εθνικής Πολιτικής και Στρατηγικής για την Άμυνα και τις Διεθνείς Σχέσεις.

«Στην πλειονότητα των περιπτώσεων όσοι δηλώνουν κάτι τέτοιο στερούνται γνώσεων επί του θέματος και δεν έχουν γνώση του τι υπάρχει, τι έχει θεσπισθεί και τι πραγματικά ισχύει. Θα πρέπει να γίνει γνωστό και κατανοητό ότι η Ελλάδα έχει εδώ και πολλά χρόνια και Πολιτική και Στρατηγική για την Άμυνα και την Εξωτερική της πολιτική», αναφέρει χαρακτηριστικό Στρατηγός Μ. Κωσταράκος.

«…Η Άμυνα χτίζεται με βάση τον διαχρονικό Αμυντικό Σχεδιασμό μας, χωρίς διακοπές, εντός των οικονομικών μας δυνατοτήτων και ανάλογα με τις απαιτήσεις του γεωπολιτικού μας οράματος. Είναι γνωστό ότι οι αμυντικές δυνατότητες κοστίζουν ακριβά και απαιτούν πολύ χρόνο για να υλοποιηθούν και να ενταχθούν επιχειρησιακά. Οι πανικόβλητες αγορές οπλικών συστημάτων όταν η απειλή δείχνει τα δόντια της και η κατάργηση ή αναβολή των εξοπλισμών όταν οι τόνοι πέφτουν, σίγουρα δεν είναι η ενδεικνυόμενη πολιτική…», είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα όσων αναφέρει ο κ. Κωσταράκος.

Διαβάστε αναλυτικά ολόκληρο το κείμενο, υπό τον τίτλο «Τα τρία D της Εθνικής μας Πολιτικής»:

«Έχει κατ’ επανάληψη ακουσθεί – δημοσιευθεί στα ΜΜΕ από διάφορους σχολιαστές ότι η χώρα στερείται Εθνικής Πολιτικής ή/και Στρατηγικής για την Άμυνα και τις Διεθνείς της Σχέσεις. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων όσοι δηλώνουν κάτι τέτοιο στερούνται γνώσεων επί του θέματος και δεν έχουν γνώση του τι υπάρχει, τι έχει θεσπισθεί και τι πραγματικά ισχύει. Θα πρέπει να γίνει γνωστό και κατανοητό ότι η Ελλάδα έχει εδώ και πολλά χρόνια και Πολιτική και Στρατηγική για την Άμυνα και την Εξωτερική της πολιτική. Στη χώρα υπάρχει Αμυντικός Σχεδιασμός που περιλαμβάνει ό,τι απαιτείται και προβλέπεται. Ικανοί και άριστοι γνώστες του θέματος είτε πολιτικοί, είτε διπλωμάτες και στρατιωτικοί έχουν εργαστεί αποτελεσματικά και έχουν επεξεργασθεί και συντάξει όλα τα απαραίτητα θεσμικά κείμενα και σχέδια. Όταν η εκάστοτε κυβέρνηση ή η πολιτική/στρατιωτική ηγεσία δεν είναι σύμφωνες με τα θεσμικά κείμενα, έχουν δικαίωμα να τα αναθεωρούν εφόσον έχουν την θεσμική εξουσιοδότηση προς τούτο. Όταν όμως γίνονται λάθη, αβλεψίες, επιπολαιότητες ή κοινές »χαζομάρες», αυτό οφείλεται στο ότι η εκάστοτε ηγεσία απαξιώνει ή απλώς αγνοεί τα υφιστάμενα θεσμικά κείμενα και σχέδια τα οποία όφειλε να έχει μελετήσει από τον καιρό της ηρεμίας. Αρμόδιοι και υπεύθυνοι κατά καιρούς δυστυχώς αγνοούν τον υφιστάμενο σχεδιασμό και τα θεσμικά κείμενα γιατί απλά εκτιμούν και ελπίζουν ότι δεν θα τα χρειαστούν. Όταν έρθει όμως η δύσκολη συγκυρία ή η κρίση, αυτοί που αγνοούν την διάσταση της απειλής και τα υφιστάμενα πολιτικά και στρατηγικά δεδομένα και σχέδια, αναγκαστικά θα «κάνουν του κεφαλιού τους», συχνά υπό το κράτος πανικού με πιθανά δυσάρεστα αποτελέσματα.
Για την κατανόηση των θεμελιωδών παραμέτρων της εθνικής στρατηγικής, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι δημοκρατίες δυτικού τύπου αλλά και οι διεθνείς οργανισμοί όπως λ.χ. το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ (λαμβανομένων υπόψη των ιδιαιτεροτήτων της), διαθέτουν τρεις πυλώνες στρατηγικής πάνω στους οποίους στηρίζεται η αντιμετώπιση κάθε απειλής. Είναι τα λεγόμενα τρία (3) Ds από τα αρχικά των αντίστοιχων αγγλικών λέξεων. Δεν πρόκειται για προσωπικό εφεύρημα ή άποψη. Είναι ένας διεθνής μνημονικός κανόνας για τους τρεις πυλώνες όπως παρακάτω:

• Deterrence (Αποτροπή)
• Defence (Άμυνα)
• Dialogue (Διάλογος)

Εξετάζοντας αναλυτικά τους τρεις αυτούς πυλώνες, γίνεται φανερό ότι αρχικά αποτρέπουμε την απειλή (Αποτροπή) στηριγμένοι σε τέσσερα σημεία:

• Εθνική ομοψυχία, που είναι απολύτως απαραίτητη
• Παρουσία και ενέργειες στους Διεθνείς Οργανισμούς, στηριγμένοι στο Διεθνές Δίκαιο και τις υφιστάμενες Συνθήκες
• Σύμπραξη συμμαχιών και ένταση διπλωματικών σχέσεων με γειτονικές χώρες των οποίων τα συμφέροντα συμβαδίζουν με τα δικά μας
• Ένοπλες Δυνάμεις με ισχυρές αποτρεπτικές δυνατότητες.

Αν η αποτροπή αποτύχει, καταφεύγουμε στις αμυντικές μας δυνατότητες (Άμυνα) για να εξασφαλίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία. Η Άμυνα χτίζεται με βάση τον διαχρονικό Αμυντικό Σχεδιασμό μας, χωρίς διακοπές, εντός των οικονομικών μας δυνατοτήτων και ανάλογα με τις απαιτήσεις του γεωπολιτικού μας οράματος. Είναι γνωστό ότι οι αμυντικές δυνατότητες κοστίζουν ακριβά και απαιτούν πολύ χρόνο για να υλοποιηθούν και να ενταχθούν επιχειρησιακά. Οι πανικόβλητες αγορές οπλικών συστημάτων όταν η απειλή δείχνει τα δόντια της και η κατάργηση ή αναβολή των εξοπλισμών όταν οι τόνοι πέφτουν, σίγουρα δεν είναι η ενδεικνυόμενη πολιτική.

Τέλος, απαραίτητο συστατικό της οποιαδήποτε στρατηγικής και σε όλες τις φάσεις, με υποχρεωτική διαχρονική συνέχεια, είναι πάντα ο Διάλογος με τους παράγοντες που συνιστούν πραγματικές ή δυνητικές απειλές. Η ύπαρξη διαύλων επικοινωνίας είναι απολύτως απαραίτητη για τον ουσιαστικό έλεγχο της κατάστασης και την αποφυγή απρόβλεπτων καταστάσεων, εκπλήξεων και αιφνιδιασμών. Η άρνηση του διαλόγου δεν είναι συμβατή με τις δυτικές πολιτικές αξίες και τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό και μια τέτοια θέση ή ενέργεια είναι απολύτως μη αποδεκτές από το δυτικό πολιτικό οικοσύστημα ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα ή τη φύση του. Μπορεί να είναι απλή γραμμή επικοινωνίας, προσωπικές επαφές, διερευνητικές επαφές ή συνομιλίες αποφασιστικής σημασίας για τη επίλυση των προβλημάτων. Ο Διάλογος σε οποιαδήποτε μορφή του πρέπει πάντα να υπάρχει και είναι απόλυτα αναγκαίος εφόσον επιθυμούμε η στρατηγική μας και οι ενέργειες που πηγάζουν από αυτή να είναι διεθνώς αποδεκτές και σε τελευταία ανάλυση πραγματικά αποτελεσματικές».

Δείτε την ανάρτηση που έκανε ο Στρατηγός εα Μιχαήλ Κωσταράκος:

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Τα τρία D της Εθνικής μας Πολιτικής appeared first on OnAlert.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «η ΠΑ έχει εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό επιχειρησιακο έργο να επιτελέσει», προσθέτοντας μεταξύ άλλων ότι η υποστήριξη του Στόλου στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και των δυνάμεων του Στρατού «απαιτεί σημαντικό αριθμό διαθεσίμων αεροσκαφών, όχι αναγκαστικά τελευταίας γενιάς, τα οποία όμως θα λύσουν τοπικά προβλήματα υποστήριξης, θα σώσουν ζωές ναυτών και στρατιωτών και θα δώσουν τοπικές νίκες».

Διαβάστε επίσης: Η υπογραφή της σύμβασης των Rafale και το χρονοδιάγραμμα παράδοσης και εκπαίδευσης

Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση

Δεν είναι εποχή να αποσύρουμε αεροσκάφη!!

Διάβασα προ ολίγου στο Διαδίκτυο για την επίσκεψη Γαλλων τεχνικών και διπλή αυτοψία στην αεροπορική βάση της Τανάγρας. Να δουν, να πιστοποιήσουν και ενδεχομένως να βελτιώσουν τις τεχνικές εγκαταστάσεις ενοψη της άφιξης των αεροσκαφών Rafale, αλλά και να εξετάσουν την την κατάσταση των παλαιοτέρων αεροσκαφών Mirage 2000, τα οποία ενδεχομένως και να πάρουν πίσω μειώνοντας την τιμή των Rafale.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί εξ αιτίας των Rafale πρέπει να αποσυρθούν τα παλαιότερα Mirage 2000. Αν ο στόχος μας είναι μια Πολεμική Αεροπορία(ΠΑ) με 200 μαχητικά αεροσκάφη δεν περισσεύει κανένα αεροσκάφος από τα υπάρχοντα. Αντιμετωπίζοντας τις πολυπληθείς Τουρκικές ΕΔ υπάρχουν ακόμα πολλές αποστολές εξαιρετικής σημασίας γι όλους τους τύπους μαχητικών αεροσκαφών. Νέους και παλαιότερους. Η ΠΑ έχει εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό επιχειρησιακο έργο να επιτελέσει. Επιπλεον των καθαρά αεροπορικών αποστολών η υποστήριξη του Στόλου στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο ( στις τέσσερεις θάλασσες της πανάρχαιας ελληνικής ναυτικής παρουσίας) αλλά και των δυνάμεων του Στρατού που αμύνονται των συνόρων σε Αιγαίο και Εβρο απαιτεί κατά τη γνώμη μου, σημαντικό αριθμό διαθεσίμων αεροσκαφών, όχι αναγκαστικά τελευταίας γενιάς, τα οποία όμως θα λύσουν τοπικά προβλήματα υποστήριξης, θα σώσουν ζωές ναυτών και στρατιωτών και θα δώσουν τοπικές νίκες. Θα πρέπει κάποτε να εγκαταλείψουμε το σύνδρομο της Ferrari και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη «δουλειά» μας και με άλλα αεροπορικά (ή και ναυτικά) παλαιότερης τεχνολογίας μέσα. Η εξαιρετική ποιότητα, ικανότητα και γνώση των Ελλήνων χειριστών θα κάνουν τη διαφορά και θα αποδείξουν την αξία τους σαν πολλαπλασιαστές ισχύος. Κι αν κάποιοι ισχυριστούν ότι αποσύροντας τα Mirage θα μειωθεί το λειτουργικό κόστος της ΠΑ ή η τιμή των Rafale, θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: Η αμυνα δεν έρχεται σε οικονομική συσκευασία.

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Δεν πρέπει να αποσυρθούν τα Mirage 2000 appeared first on OnAlert.

Αυτό -μεταξύ άλλων- αναφέρει ο Στρατηγός εα και Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Μιχάλης Κωσταράκος, σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η πλήρης ανάρτηση είναι η ακόλουθη:

«Το Σαββατοκύριακο που πέρασε σημαδεύτηκε με δύο πολύ σημαντικά γεγονότα: Οι κυβερνητικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ ανέδειξαν την ανάγκη ενίσχυσης της εθνικής άμυνας σαν ένα από τα δύο κυρίαρχα θέματα της χώρας, και οι Τούρκοι απέσυραν το ερευνητικό σκάφος Oruç Reis από την περιοχή νοτίως του Καστελλόριζου στην Αττάλεια. Ήταν από μέρους της Τουρκίας μια ξεκάθαρη κίνηση τακτικισμού για να αποφύγει τις ενδεχόμενες κυρώσεις της ΕΕ, καταφεύγοντας στη συνηθισμένη ανατολίτικη πονηριά του «εμπόρου στο παζάρι της Καισάρειας» που συχνά χαρακτηρίζει την τουρκική εξωτερική πολιτική (κατά τον πρώην ΥΠΕΞ Νταβούτογλου). Ο τρόπος ενέργειας που έχει επιλέξει η Ελλάδα είναι ξεκάθαρος: έντονη, δυναμική και αποτελεσματική διπλωματική δραστηριότητα συνδυασμένη με υψηλή αποτρεπτική ισχύ.

Δυστυχώς όμως, δεν βρισκόμαστε στο τέλος της περιπέτειας αλλά στα πρώτα βήματα της. Είναι ξεκάθαρο για όσους μελετούν την Τουρκία ότι ο νέο οθωμανικός μαξιμαλισμός του Ερντογάν έχει γίνει αποδεκτός και έχει αφομοιωθεί από την πλειονότητα του τουρκικού λαού. Είναι πλέον οι περισσότεροι στην Τουρκία πεπεισμένοι ότι οι Έλληνες «άρπαξαν» τα νησιά του Αιγαίου, κλέβουν τον δικό τους θαλάσσιο πλούτο και στρέφουν την Ευρώπη και τη Δύση εναντίον τους. Αν ο Ερντογάν “χαθεί” αύριο για οποιονδήποτε λόγο δεν θα αλλάξει τίποτα στις τουρκικές απαιτήσεις. Η τουρκική αντιπολίτευση υπερακοντίζει και η τουρκική κοινή γνώμη αφομοιώνει και οικειοποιείται όλο και περισσότερο το νέο οθωμανικό όραμα των ισλαμιστών, χωρίς υποχρεωτικά το ισλαμικό του υπόβαθρο. Συνεπώς, η αντιπαράθεση με την Τουρκία δεν θα σταματήσει για τα επόμενα χρόνια και οι σχέσεις μας δεν θα ομαλοποιηθούν ουσιαστικά ποτέ, ακόμα και αν περάσουν σε ένα πιο πολιτισμένο και ήπιο επίπεδο, γιατί ο τουρκικός λαός θεωρεί πλέον ότι τον αδικούμε και τον «κλέβουμε». Το τζίνι των τουρκικών διεκδικήσεων βγήκε πλέον από το μπουκάλι και δεν πρόκειται να γυρίσει εύκολα πίσω. Και όπως δυστυχώς συμβαίνει με όλους τους μεγαλοιδεατισμους, δεν σταματούν και δεν εξαφανίζονται με διπλωματία ή ωριμότητα ή εξέλιξη αλλά μόνο σαν αποτέλεσμα μιας καταστροφής.

Η Ελλάδα αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση πρέπει να ισχυροποιήσει την αποτρεπτική της ικανότητα γρήγορα και αποτελεσματικά σε μεγάλο χρονικό βάθος, με βάρος στις αεροναυτικές της δυνατότητες και στα πιο ευέλικτα τμήματα του Στρατού, που στην Ελλάδα αποκαλούμε «Ειδικές Δυνάμεις» όπως τα αερομεταφερόμενα τμήματα πεζικού, τους πεζοναύτες και τους αλεξιπτωτιστές. Πρέπει επίσης να ενισχυθεί η αμυντική ικανότητα των νησιών και οι αμφίβιοι καταδρομείς. Η Ελλάδα είναι μια κυρίως ναυτική δύναμη που χρειάζεται ένα πανίσχυρο στόλο με δυνατότητα «ανοικτής θαλάσσης» σωστά κατανεμημένο που θα κυριαρχεί στο Αιγαίο και στο Ιόνιο πέλαγος αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο και το Λιβυκό πέλαγος. Ο στόλος αυτός πρέπει να υποστηρίζεται και να προστατεύεται από μια πανίσχυρη πολεμική αεροπορία και να προβάλλει ισχύ ή να ενισχύει τα νησιά με τις κατάλληλες ευκίνητες και ευέλικτες στρατιωτικές δυνάμεις που εκτέθηκαν παραπάνω. Όλες οι θεσμοθετημένες προβλέψεις της οργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να αναθεωρηθούν άμεσα προς τα πάνω. Χρειαζόμαστε περισσότερα πολεμικά πλοία και περισσότερα μαχητικά αεροσκάφη. Το επιχειρησιακό έργο όπως και η περιοχή ενδιαφέροντος της Ελλάδος έχει ουσιαστικά διπλασιαστεί σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα, γι’ αυτό και ένας αριθμός 20 φρεγατών και 12 υποβρυχίων συνδυαζόμενος με 200 μαχητικά αεροσκάφη θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ξεκάθαρο εξοπλιστικό στόχο για την επόμενη δεκαετία. Δυστυχώς η ασφάλεια και η αμυνα δεν υπάρχουν σε οικονομική συσκευασία. Ένα Ταμείο Εθνικής Άμυνας με εθελοντικές οικονομικές εισφορές από τους πολίτες ενδεχομένως θα βοηθούσε σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό.Κάθε συζήτηση επίσης για «απόσυρση» ή «αντικατάσταση» οπλικών συστημάτων, φρεγατών, υποβρυχίων ή αεροσκαφών πρέπει να αποκλεισθεί. Τα χρειαζόμαστε όλα. Και νέα και λιγότερο νέα. Υπάρχουν αποστολές για όλα τα επίπεδα τεχνολογίας. Όταν αντιμετωπίζεις μια δύναμη από τρεις μέχρι οκτώ φορές μεγαλύτερη κατά τομέα, δεν έχεις περιθώρια για επιλογές. Είναι γνωστές η μαχητική αξία και η ικανότητα των Ελλήνων στρατιωτικών αλλά αυτό πρέπει να μη μας παρασύρει σε ριψοκίνδυνες εκτιμήσεις. Στην πραγματικότητα «η ποσότητα εμπεριέχει ποιότητα αφεαυτής» και όποιος το αγνοεί αυτό απλά εθελοτυφλεί και θα το πληρώσει.

Επιπλέον η εκτιμώμενη μεγάλη διάρκεια των αποτρεπτικών απαιτήσεων απαιτεί την άμεση «ανάσταση» ή επανενεργοποίηση και επέκταση της αμυντικής μας βιομηχανίας. Αυτό είναι αναγκαίο όχι μόνο για την ασφάλεια εφοδιασμού αλλά και για να εξασφαλίσει η χώρα σοβαρά αναπτυξιακά και οικονομικά οφέλη καθώς και θέσεις εργασίας από αυτή την αναβάθμιση της αποτροπής. Όλα τα «εθνικά σχέδια» πλοίων, τεθωρακισμένων, τυφεκίων, υλικών προστασίας, ηλεκτρονικών ή συστημάτων παρατήρησης πρέπει να μελετηθούν και να υλοποιηθούν κατά προτεραίοτητα προς όφελος της άμυνας αλλά και της εθνικής οικονομίας. Η κάλυψη από την εγχώρια βιομηχανία των εθνικών αμυντικών αναγκών στο 30% τουλάχιστον, μέσα στην επόμενη δεκαετία, είναι πιθανόν ένας φιλόδοξος αλλά επιτεύξιμος στόχος.

Όσο για το ανθρώπινο δυναμικό, θα πρέπει άμεσα να αλλάξουμε νοοτροπία. Υπάρχουν λύσεις για την ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού πέρα από τις ασφαλώς απαραίτητες προσλήψεις επαγγελματιών. Όταν όλοι οι ικανοί (Ι1 και Ι2) νέοι μας τοποθετηθούν σε μάχιμες φρουρές στους παραμεθόριους σχηματισμούς χωρίς εξαιρέσεις, όπως κάναμε για περιορισμένα χρονικά διαστήματα στο παρελθόν, τότε σίγουρα θα αυξήσουμε την επάνδρωση και τη μαχητική ικανότητα των μονάδων μας στο επιθυμητό επίπεδο. Όπως λένε οι Αμερικανοί στρατιωτικοί «την αποστολή των πεντακοσίων στρατιωτών απαιτούνται πεντακόσιοι στρατιώτες για να την εκτελέσουν». Ο στόχος της επάνδρωσης στο 80-100% από του καιρού της ειρήνης είναι επιτεύξιμος.

Με όλα αυτά δεν θα γίνουμε Ισραήλ. Στην πραγματικότητα δεν θα γίνουμε ποτέ Ισραήλ εκτός και αν αποφασίσουμε να τετραπλασιάσουμε την στρατιωτική θητεία, να στρατεύσουμε τις κόρες μας για δύο χρόνια και να εξαπλασιάσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες. Απαιτείται όμως να γίνουμε το συντομότερο δυνατό μια ισχυρή και αξιόπιστη αποτρεπτική δύναμη με ανθεκτικότητα και διάρκεια σε βάθος χρόνου που θα κυριαρχεί στη γωνιά αυτή της Μεσογείου και θα εξασφαλίζει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία από οποιοδήποτε κακόβουλο γείτονα που θα αισθάνεται να ασφυκτιά στα σύνορα του και θα νιώθει τόσο ισχυρός ώστε να προσπαθεί να κυριαρχήσει στη περιοχή του καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και έννομης τάξης».

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Ελληνο-τουρκική αντιπαράθεση και εθνική αποτροπή: Είμαστε ακόμα στην αρχή appeared first on OnAlert.

Συγκεκριμένα γράφει:

«ΗΧΟΥΝ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» – ΤΟΥΡΚΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – «ΑΠΟ ΤΟ 1923 ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΤΕΛΕΙΑ!»
Ο καθηγητής Μεχμέτ Εφέ Τζαμάν τόλμησε να εκφράσει μέσα από άρθρο του αντίθετη άποψη από το καθεστώς Ερντογάν, με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή του.
Συγκεκριμένα ο καθηγητής πριν από λίγες ώρες ανάρτησε το παρακάτω μήνυμα:
Με λιντσάρουν α) Τούρκοι εθνικιστές δεξιάς πτέρυγας (γκρίζοι λύκοι), β) Εθνικιστές αριστερής πτέρυγας (Kemalist ulusalcı), γ) Ισλαμιστές και Ερντογανιστές, δ) Παιδιά του βαθέως κράτους λόγω αυτού του άρθρου.
To άρθρο για το οποίο θέλουν να… εξαφανίσουν οι Τούρκοι τον καθηγητή:

Γράφει ο Mehmet Efe Caman –

Σε παλιότερα άρθρα έχω αναλύσει την προσέγγιση της Τουρκίας για την Ανατολική Μεσόγειο και τη θάλασσα του Αιγαίου. Έστω κι αν δέχτηκα πολλές αντιδράσεις, κατά τη γνώμη μου είναι πιστεύω σημαντικό να τα γράψω αυτά. Τη νοοτροπία πού έχουν για την εξωτερική πολιτική, τα ευρασιατικά στοιχεία βαθέως κράτους πού έφτασαν στην κυβέρνηση, μπορούμε να την κατανοήσουμε από τις σημερινές σκληρές και επιθετικές θέσεις της Τουρκίας. Όπως έχω αναφέρει η Τουρκία φαίνεται να έχει επιδιώξεις κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάνης.
Σε σημερινό βίντεο που διέρρευσε στα social media, ο Ντογού Περιντσέκ, μιλώντας σε εκπομπή του Αχμέτ Χακάν, αναφέρει πως τα θέματα στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορούν να λυθούν με το δίκαιο και με διαπραγματεύσεις, αλλά με τη στρατιωτική ισχύ και μάλιστα με πόλεμο. Ο Περιντσέκ δεν είναι ένας από τους ηλίθιους του ισλαμιστικού πληρώματος. Άλλωστε αν ήταν εξ αυτών δεν θα απαντούσα.
Αλλά όπως είναι γνωστό, τα βαθύτερα τμήματα του καθεστώτος και ιδιαίτερα ο στρατιωτικός κλάδος του ναυτικού έχουν επιβάλει στον Ερντογάν και στον περίγυρό του, την επεκτατική θέση της λεγόμενης “Γαλάζιας Πατρίδας”, πού υπονομεύει τη συνθήκη της Λωζάνης. Όσο κι αν ο Ερντογάν προσπαθεί να ενθαρρυνθεί με το σόου που έκανε γύρω από το φυσικό αέριο στη Μαύρη Θάλασσα, “οι θεοί θέλουν κουρμπάνια”.
Αν προσέξουμε τους ήχους που φτάνουν από βαθιά, αντιλαμβανόμαστε τους ρυθμούς των τυμπάνων του πολέμου. Ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως η εκλογική βάση του, σε ένα τέτοιο περιβάλλον οικονομικών προβλημάτων, οικονομικών δυσκολιών και παρακμής, δεν θα τα σκεφτεί αυτά αλλά θα βουτήξει στα νεοθωμανικά όνειρα. Μάλιστα ακόμα και τα καθεστωτικά κόμματα της λεγόμενης αντιπολίτευσης, υπερασπίζονται ένθερμα αυτή την επεκτατική ρητορική περί Γαλάζιας Πατρίδας.

Όπως ανέφερα, εγώ στα γραπτά μου έγραψα τις αλήθειες, καθώς σύμφωνα με τα κείμενα του διεθνούς δικαίου -με πρώτο τη συνθήκη της Λωζάνης- η ρητορική και οι θέσεις της Τουρκίας αποτελούν απόκλιση από το status quo και βρίσκονται πολύ μακριά από την γραμμή της λογικής. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να μου απαντήσουν μέσω των social media, οι περισσότεροι είναι άτομα που προσπαθούν να προστατεύσουν την Τουρκία και στηρίζουν την σημερινή της επεκτατική τάση. Ένα από τα κοινά τους επιχειρήματα είναι πως η Ελλάδα κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάνης εξόπλισε νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Αν και αυτά τα ζητήματα είναι πολύ τεχνικά, πρέπει να συνοψιστούν για να ενημερώσουν τους ανθρώπους. Όσο βαθύτερα πηγαίνουμε, τόσο περισσότερες πληροφορίες χρειάζονται.

Να διαιρέσουμε το Αιγαίο στα δύο;

Μια προσέγγιση από τον άξονα του δικαίου και της αδικίας του τύπου “Μα το Αιγαίο είναι μία μεγάλη θάλασσα! Ας την διαιρέσουμε σε δύο ίσα τμήματα” είναι πραγματικά αποκομμένη από την πραγματικότητα! Και από τη δικαιοσύνη επίσης. Τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα των κρατών είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου είναι αναμφισβήτητα. Αυτό που η Τουρκία αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα είναι η εγγύτητα κάποιων ελληνικών νησιών προς την ακτή της Ανατολίας.
Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Εκτός από την Ίμβρο την Τένεδο τα Πριγκηπονήσια και όλα τα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση τριών μιλίων από την Ανατολία, όλα τα άλλα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες ανήκουν στην Ελλάδα. Σε αυτό δεν είναι δυνατόν να λάβουμε υπόψιν κουβέντες καφενείου του τύπου “Μα αυτό είναι υπερβολικό!”.
Έδαφος χωρίς ιδιοκτήτη, είτε πρόκειται για ξηρά είτε για νησί, δεν διαφέρει, δεν σας ανήκουν. Τελεία! Η παράδοση αυτών των νησιών στην Ελλάδα έγινε με διεθνείς συνθήκες. Ούτε είναι κάποιο περιστατικό που συνέβη χτες. Η συνθήκη της Λωζάννης υπογράφηκε το 1923 και τα νησιά έμειναν στην Ελλάδα. Τα Δωδεκάνησα ήταν της Ιταλίας και όταν η Ιταλία έχασε τον πόλεμο μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην συνθήκη των Παρισίων αυτά τα νησιά πέρασαν στην Ελλάδα. Η Τουρκία δεν πρόβαλε κάποια αντίρρηση σε αυτό, ούτε υπήρχε άλλωστε κάποιο νομικό έδαφος για κάτι τέτοιο. Για αυτό και η Τουρκία δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να στείλει καν αντιπροσωπεία στο Παρίσι.

Όπως και το 1945

Ας διαπιστώσουμε τώρα το εξής. Τα νησιά όπως και η ηπειρωτική χώρα έχουν δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα και ΑΟΖ. Αυτό η Τουρκία δεν το δέχεται. Εντάξει αλλά αυτό δεν έχει κάποια σημασία. Διότι υπάρχει ο κανόνας του διεθνούς δικαίου. Αυτό αναγράφεται στη σύμβαση για το θαλάσσιο δίκαιο του 1983. Ναι η Τουρκία δεν το υπέγραψε και για αυτό δεν την δεσμεύει.
Αλλά αυτός είναι επίσης ένας προφορικός κανόνας του διεθνούς δικαίου. Επιπλέον, η μη αναγνώριση αυτής της κατάστασης των νησιών, ουσιαστικά δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό είναι το status quo. Η Ελλάδα δεν θα δεχτεί ποτέ την αλλαγή του status quo. Η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτήν μετά το 1945, όταν οι Σοβιετικοί ζητούσαν βάσεις στα Στενά, ενώ ζητούσαν επίσης το Καρς και το Αρνταχάν. Γιατί δεν δέχτηκε η Τουρκία εκείνα τα αιτήματα; Μα διότι είχε δίκιο! Έτσι λοιπόν και σήμερα η Ελλάδα στο θέμα του στάτους κβο και των δικαιωμάτων των νησιών του Αιγαίου έχει δίκιο.

Γιατί εξοπλίζουν τα νησιά οι Έλληνες

Ας έρθουμε στο θέμα του εξοπλισμού των νησιών του Αιγαίου. Πότε το έπραξε αυτό η Ελλάδα; Μετά από την σύσταση της στρατιάς του Αιγαίου από την Τουρκία! Ποιος είναι ο λόγος που η Τουρκία εκτός του πλαισίου του ΝΑΤΟ, ίδρυσε τη στρατιά του Αιγαίου; Πρόκειται για μία στρατιά που στρέφεται κατά της Ελλάδας. Αυτό είναι το πρώτο. Και ο δεύτερος λόγος για τον οποίον η Ελλάδα εξόπλισε τα νησιά του Αιγαίου, είναι ότι μετά την απόβαση του 1974 στην Κύπρο, όπως είχε συμβεί και με την Κύπρο ξαφνικά σαν να έπεσε από τον ουρανό άρχισε να τίθενται στην επικαιρότητα θέματα του Αιγαίου. Κι όμως τα λεγόμενα θέματα του Αιγαίου πριν από το 1950 δεν υπήρχαν.
Μετά από το 1950 το Δημοκρατικό κόμμα, άρχισε να ακολουθεί μία πιο ενεργητική εξωτερική πολιτική. Για αυτό το λόγο και η Κύπρος έγινε ένα από τα πιο βασικά πεδία αγώνων. Όταν μετά το 1974 Τουρκία δεν απέσυρε την στρατιωτική της παρουσία από την Κύπρο και δεν αποκατέστησε εκ νέου, αυτά που επέβαλαν το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Ελλάδα ανησύχησε. Και ακόμα περισσότερο όταν στην κατεύθυνση των πραξικοπηματιών στρατηγών στις αρχές της δεκαετίας του 80 συστάθηκε η KKTC, η Τουρκία πλέον από πλευράς διεθνούς δικαίου κατέστη εξολοκλήρου εισβολέας. Σήμερα καταγγέλλουμε την ρωσική εισβολή και ενσωμάτωση της Κριμαίας από τη Ρωσία, έτσι δεν είναι; Μα αυτή ακριβώς είναι η θέση της Τουρκίας στην Κύπρο.
Η Τουρκία που από το 1974 έκανε την επέμβαση της με την ιδιότητά της ως κράτος εγγυητής, σύμφωνα με τις συνθήκες Λονδίνο και Ζυρίχης που της απέδωσαν αυτή την ιδιότητα, δεν έπραξε αυτά που έπρεπε. Κι όμως ο επίσημος σκοπός της επέμβασης ήταν η εξουδετέρωση του πραξικοπήματος που είχε κάνει ο Νίκος Σαμψών μαζί με τα μέλη της ΕΟΚΑ. Αυτή ήταν η δικαιολογία. Το να επαναφέρουν δηλαδή το Σύνταγμα της Κύπρου. Να διασφαλίσουν τη συνταγματική τάξη στο νησί. Διότι εκείνες οι συνθήκες δεν έδιναν τη δυνατότητα στην Τουρκία να καταλάβει και να διαιρέσει την Κύπρο.
Σε αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα φοβήθηκε πως η Τουρκία θα ακολουθούσε μία παρόμοια συμπεριφορά και στο Αιγαίο. Και εξόπλισε τα νησιά, για να διασφαλίσει την ελάχιστη τους άμυνα. Τι θα πει εξόπλισε; Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται εκεί για να προστατέψει τα δικά του νησιά. Βλέποντας την σημερινή στάση του επεκτατικού καθεστώτος στην Άγκυρα μπορείτε να πείτε πως αυτή η κίνηση της Ελλάδας ήταν αχρείαστη; Η Τουρκία σήμερα δημόσια δηλώνει πως δεν αναγνωρίζει το πεδίο κυριαρχίας της γειτονικής χώρας. Αν υπό αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τα νησιά της, αυτό κατά την γνώμη σας δεν θα αποτελούσε μία απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα;

Η Τουρκία άλλαξε το status quo

Δείτε η διεθνής πολιτική προχωρά με δράσεις και αντιδράσεις. Η Τουρκία έκανε μία δράση και τώρα η αντίδραση σε αυτό είναι αναπόφευκτη. Η Τουρκία μετά το 1974, μη αποσύροντας τον στρατό της από την Κύπρο, έκανε αλλαγή στο status quo. Αυτή είναι η δράση. Ενώ η Ελλάδα ως αντίδραση εξόπλισε τα νησιά της στο Αιγαίο. Η Τουρκία από το 1974 και μετά κατέχει στρατιωτικά το 40% των εδαφών μιας άλλης χώρας. Μήπως υπάρχει ενόχληση που το λέω; Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και μάλιστα αυτό με το σχέδιο Ανάν (απόσυρση στρατιωτών από το νησί και επανένωση της Κύπρου) το είχαν αποδεχθεί σιωπηλά και οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας στην Άγκυρα.
Τώρα ο Περιντσέκ καθαρά εξέφρασε τις επιθυμίες της ομάδας της οποίας είναι εκπρόσωπος. Τι δηλώνει; Δηλώνει πως αυτή η ιστορία λύνεται με πόλεμο! Συμφωνείτε με αυτό; Αν η απάντησή σας είναι ναι, τότε σας έχω ένα κακό νέο. Αυτό δεν είναι πατριωτισμός. Αυτό λέγεται επεκτατισμός. Το θεμέλιο του θέματος είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η Τουρκία σήμερα δυναμιτίζει τα θεμέλια της τάξης που έστησε η Λωζάνη. Αυτό αν το έκανε η Ελλάδα η Άγκυρα θα έπρεπε να υπερασπιστεί με όλη της την δύναμη τη συνθήκη της Λωζάνης. Για ποιο λόγο; Διότι Λωζάνη είναι που κατέστησε άκυρη την συνθήκη των Σεβρών, για αυτό! Αν δεν υπάρχει η Λωζάννη τότε ισχύει η συνθήκη των Σεβρών.
Η Τουρκία μοιάζει στριμωγμένη στο κείμενο της Λωζάνης που αποτελεί όμως την εγγύηση για την ύπαρξη της. Δεν σκέφτεται όμως καθόλου το ποια είναι η εναλλακτική αυτού του κειμένου. Συγχωρέστε με αλλά αυτή είναι μία θέση όχι και πολύ έξυπνη. Και επιπλέον είναι μία θέση νομικά και ηθικά αδύναμη. Και το σημαντικότερο είναι μία επικίνδυνη θέση. Γιατί; Για την εδαφική ακεραιότητα για την οποία τόση αξία λέει πως δίνει η Τουρκία. Ελπίζω ότι οι ταραχοποιοί στην Άγκυρα και μερικοί τυχοδιώκτες δευτεροκλασάτοι αξιωματικοί με προφίλ σαν τον Ενβέρ Πάσα, να μην ρίξουν τη χώρα στην φωτιά.

The post Ο Στρατηγός Κωσταράκος παρουσιάζει το άρθρο Τούρκου καθηγητή που τον έκανε στόχο: «Από το 1923 τα νησιά έμειναν στην Ελλάδα. Τελεία» appeared first on OnAlert.

Δείτε την ανάρτηση που έκανε ο Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος:

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Η επόμενη ημέρα της συμφωνίας με την Αίγυπτο appeared first on OnAlert.

Το θέμα της ομιλίας του ήταν: «Προκλήσεις, απειλές, παραβιάσεις απέναντι στα εξωτερικά σύνορα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο».

Διαβάστε την ομιλία του Στρατηγού Κωσταράκου:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε μάρτυρες σημαντικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή των Ν. και ΝΑ συνόρων της ΕΕ όπως αυτά ορίζονται στο Νότο από την Ισπανία μέχρι την Κύπρο και νοτιοανατολικά από την Κύπρο και την Ελλάδα. Η κατάσταση στην περιοχή ήταν κρίσιμη, δυσχερής
και ευμετάβλητη ήδη από τη δεκαετία του 1960 και εκτραχύνθηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και την έκτοτε κατοχή κυπριακού εδάφους.

Με την είσοδο της χώρας μας και αργότερα της Κύπρου στην ΕΕ, τα σύνορα των χωρών αυτών (όπως και των λοιπών νότιων χωρών) έγιναν και σύνορα της ΕΕ, και μία έντονη ελπίδα στηριγμένη όμως στην άγνοια δημιουργήθηκε και στις δύο χώρες ότι δηλαδή η ΕΕ θα αναλάμβανε ή έστω θα μετείχε στην υπεράσπιση τους.

Σε όλα αυτά τα λίγο-πολύ γνωστά γεγονότα ήρθαν να προστεθούν και κάποιοι νέοι εξωγενείς παράγοντες που επέτειναν και δυσχέραιναν πολύ περισσότερο την κατάσταση:

Κατ αρχήν, η αποτυχία της «Αραβικής άνοιξης» έξω από τα νότια σύνορα της Ευρώπης, αλλά και η αποτυχία της Αμερικανικής πολιτικής στο Ιράκ που μόνη της δημιούργησε το τρομακτικό Ισλαμικό Κράτος, έφερε εμφύλιους πολέμους, προκάλεσε στρατιωτικές παρεμβάσεις, δημιούργησε ανυπολόγιστες καταστροφές, και σοβαρά μεταναστευτικά κύματα από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη.
Συγχρόνως η κλιματική αλλαγή, η δημογραφική έκρηξη στην Αφρική, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν αλλά και σε άλλα σημεία της υδρογείου, παράλληλα με την αποτυχία διακυβέρνησης, την πολιτική αστάθεια και τις εμφύλιες φυλετικές ή θρησκευτικές συγκρούσεις σε πολλές απομακρυσμένες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, σε συνδυασμό πάντα και με την καλωδιακή τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την κινητή τηλεφωνία που «ξύπνησαν τους αφρικανούς και ασιάτες πολίτες», δημιούργησαν νέα και επέτειναν τα ήδη υφιστάμενα μεταναστευτικά κύματα από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.
Τέλος, η ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και εντός των ορίων της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου αλλά και η έναρξη αδειοδότησης των ερευνών για υδρογονάνθρακες εντός της υποθετικής ΑΟΖ της χώρας μας, εάν και όποτε την ανακηρύξουμε, έδωσε νέα διάσταση στην διένεξη της Τουρκίας με την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Τουρκία αποφάσισε μονομερώς – σαν «ο νταής της γειτονιάς» – ότι πρέπει να έχει μερίδιο από τα οποιαδήποτε κέρδη από την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Παράλληλα με όλα αυτά, και ενώ οι ΗΠΑ με την εσωστρεφή και απρόβλεπτη προσωπική πολιτική του Προέδρου Τράμπ δημιούργησαν ένα τεράστιο κενό ηγεμονίας στην περιοχή, η νέο – οθωμανική Τουρκία του Προέδρου Ερντογάν αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την δυσχερή κατάσταση και να αναθεωρήσει προς
όφελος της το υφιστάμενο status quo στην ΝΑ και Κεντρική Μεσόγειο, το Αιγαίο και την Βόρειο Αφρική.

«Ο αναθεωρητισμός της νεο-οθωμανικής Τουρκίας»

Αρχίζοντας από τον αναθεωρητισμό της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία, είναι μία νέα χώρα που ιδρύθηκε το 1923 από τις στάχτες της διαλυμένης από τον Α’ΠΠ πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ηγέτης των Τούρκων Μουσταφά Κεμάλ, ήταν τόσο πιεσμένος και ευχάριστα αιφνιδιασμένος από την αναπάντεχη και ανέλπιστη νίκη του τον Αύγουστο του 1922 στο Αφιόν Καραχισάρ και βιαζόταν τόσο πολύ να οριοθετήσει θεσμικά την νέα Τουρκία που υπέγραψε γρήγορα την Συνθήκη της Λωζάννης καθορίζοντας τα σύνορα της νέας Τουρκίας. Ένας έμπειρος και απειλητικός Βενιζέλος με αέρα νικητή αν και ηττημένος και έχοντας την Στρατιά της Θράκης ετοιμοπόλεμη, εξασφάλισε για την Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου και καταδίκασε την Τουρκία σε ένα ασφυκτικό στρατηγικό εναγκαλισμό.

Οι Τούρκοι κατάλαβαν το στρατηγικό τους λάθος μετά το θάνατο του Κεμάλ στη δεκαετία του 1930 και έκτοτε προσπαθούν να απαλλαγούν από τον ελληνικό στρατηγικό εναγκαλισμό, χωρίς όμως επιτυχία.
Η εμφάνιση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκική πολιτική σκηνή, γέννησε στην Ελλάδα μεγάλες ελπίδες συνεννόησης και συνύπαρξης με την Τουρκία. Από το 2002 που κέρδισε τις εκλογές με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης-AKP συνεχίζει να κυβερνά την Τουρκία εναλλάξ από τη θέση του Πρωθυπουργού και του Προέδρου. Η ευρωπαϊκή προοπτική αποτέλεσε αρχικό του στόχο που όμως στην πορεία εγκαταλείφθηκε και σύντομα άρχισε μια φιλόδοξη αναθεωρητική πορεία με ισλαμικό, προσανατολισμό και μεγάλες γεωπολιτικές
φιλοδοξίες. Υπήρξε ο κυριότερος εκφραστής του λεγόμενου «Πολιτικού Ισλάμ» μίας Ισλαμικού χαρακτήρα δημοκρατίας με δυτικά χαρακτηριστικά, ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. Μόνο που το «Πολιτικό Ισλάμ» δεν υπάρχει σαν τελική μορφή πολιτεύματος. Πρόκειται απλά για ένα πολιτικό «όχημα»
που σταδιακά και καλυμμένα οδηγεί τελικά στον Ισλαμισμό. Ακόμα και ο Ερντογάν απροκάλυπτα το εγκατέλειψε.

«Το πολύνεκρο πραξικόπημα»

Το 2016 αντιμετώπισε ένα πολύνεκρο πραξικόπημα πιθανόν οργανωμένο από τους γκιουλενιστές, και κατά τη γνώμη του ιδίου του Ερντογάν από τους Αμερικανούς, πού έκτοτε (πλην Προέδρου Τραμπ που ήταν αμέτοχος) έγιναν οι χειρότεροι εχθροί του και τους αντιμετωπίζει σαν τέτοιους. Σταδιακά ίσως και για λόγους υγείας, πέρασε σε μια κατάσταση που κάποιοι διεθνολόγοι προσδιορίζουν σαν «ανασφαλή αυτοπεποίθηση» που τον μετέβαλλε, αν όχι σε απρόβλεπτο, τουλάχιστον σε αστάθμητο παράγοντα στην περιοχή. Η έλευση του Προέδρου Τράμπ και η προσωπική διπλωματία και το προσωπικό του συμφέρον, δημιούργησαν μία στενή προσωπική σχέση με τον Ερντογάν, την οποία αυτός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανής η επιθυμία του Ερντογάν να αναδειχθεί σε πατέρα των Τούρκων το 2023 – τα 100 χρόνια της Τούρκικης δημοκρατίας – αντικαθιστώντας τον Κεμάλ Ατατούρκ στη σειρά του Γκρίζου Λύκου, του Αλπ Αρσλάν, του Μωάμεθ του Πορθητή και του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. Γι’ αυτό και έφερε στο προσκήνιο τον Εθνικό όρκο, μία διακήρυξη έξη σημείων από το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο στις αρχές του 1920 με το οποίο έθεταν τα σύνορα της μελλοντικής τουρκικής δημοκρατίας βασιζόμενοι στα σύνορα της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Άρχισε, με βάση αυτόν τον νέο-οθωμανισμό, να σχεδιάζει και να υλοποιεί μία ξεχωριστή επεκτατική πολιτική για την Τουρκία.

Το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας»

Η «Γαλάζια Πατρίδα» είναι το νέο αφήγημα αυτού του μεγαλοϊδεατισμού, που στοχοποιεί για κατοχή, προσάρτηση ή επιρροή μία έκταση 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων που καλύπτουν περιοχές και την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος και άλλων γειτονικών χωρών που όμως στο μεγαλύτερο τμήμα του αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος. Επιπλέον, διακηρύσσει την απόλυτη άρνηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών, την αναγκαστική συνδιαχείριση στο υπόλοιπο Αιγαίο και τον αποκλειστικό έλεγχο όλων των τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας θαλάσσιων γραμμών συγκοινωνιών που διέρχονται από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (από και προς τη διώρυγα του Σουέζ για την Ασία και την Αφρική). Με αυτόν τον τρόπο, εξουδετερώνεται η γεωπολιτική αξία της Κρήτης και της Κύπρου, των δύο αβύθιστων αεροπλανοφόρων στη διάθεση της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο και ελέγχονται οι γραμμές θαλασσίων συγκοινωνιών, δηλαδή οι εμπορικοί δρόμοι που ανεφοδιάζουν την Ευρώπη από τη θάλασσα. Συγχρόνως, ελέγχεται και ο δεύτερος μεταναστευτικός δρόμος από τη Β. Αφρική προς την Ευρώπη με ανυπολόγιστες πολιτικές συνέπειες. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι το 30% της εμπορικής διακίνησης προς την Ευρώπη γίνεται από τη θάλασσα. Παράλληλα, περνάει υπό τουρκικό έλεγχο ένα, εγγύς προς την Ευρώπη, σημαντικό τμήμα του κινεζικού Σχεδίου «One Belt, One Road» που συνιστά το κινεζικό γεωπολιτικό αφήγημα και αφορά στην παγκόσμια επέκταση των κινεζικών εμπορικών και στρατηγικών δραστηριοτήτων και συμφερόντων.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η «Γαλάζια Πατρίδα» προσδιορίζει το μεγιστοποιημένο πλαίσιο των τουρκικών διαπραγματευτικών διεκδικήσεων και επιδιώκει να προσαρτήσει ευρωπαϊκό έδαφος και να ελέγξει ευρωπαϊκές θαλάσσιες γραμμές συγκοινωνιών. Αυτά θέλουν, αυτά απαιτούν από την Ελλάδα και την
Ευρώπη σε κάθε διαπραγμάτευση και θα απαιτούν για τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτά θα «ενημερώνουν» διαρκώς τη διεθνή κοινότητα, αυτά θα διδάσκουν στα σχολεία τους, και τελικά αν δοθεί η ευκαιρία αυτά θα διεκδικήσουν με τη λόγχη.

Το σχέδιο έχει ήδη μπει σε εφαρμογή. Ήδη μετά την ανακοίνωση προς το εσωτερικό τους και την Ελλάδα, το ανακοίνωσαν στην ΕΕ και κοινοποίησαν μία πιο συγκεκριμένη αλλά και μεγιστοποιημένη παραλλαγή της με επιστολή προς τα Ηνωμένα Έθνη, διεκδικώντας ελληνικά νησιά και υφαλοκρηπίδα, αμφισβητώντας κατ’ ουσία την ευρωπαϊκή κυριαρχία στην περιοχή αλλά και τα ευρωπαϊκά κυριαρχικά δικαιώματα. Η υπογραφή της τουρκολιβυκής «συμφωνίας», υπακούει απόλυτα στο σχεδιασμό αυτό.

Γιατί η επεκτατικότητα της Τουρκίας στον θαλάσσιο χώρο;

Γιατί όμως αυτή η επεκτατικότητα στο θαλάσσιο χώρο; Η Τουρκία διαπίστωσε ήδη από το 1996 με τον τότε Αρχηγό ΓΕΝ Ναύαρχο Ερκαγιά, που πρώτος διατύπωσε αυτές τις θέσεις, ότι δεν είναι δυνατόν να διεκδικήσει ρόλο περιφερειακής δύναμης χωρίς να διεκδικήσει τον έλεγχο των θαλάσσιων γραμμών – συγκοινωνιών και του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου. Το αν αυτό θα παραβίαζε σύνορα ή κυριαρχικά δικαιώματα και θα την έφερνε σε αντιπαράθεση με την ΕΕ και την Ελλάδα ή τους άλλους θαλάσσιους γείτονες, αυτό θα αντιμετωπιζόταν με πολλαπλασιασμό της ναυτικής της ισχύος. Η Τουρκία δεν μπορεί να είναι φυλακισμένη μέσα στα χωρικά της ύδατα. Οι Οθωμανοί άρχισαν να παρακμάζουν όταν έχασαν τη θαλάσσια κυριαρχία και κάθε ήττα τους είχε και μία ναυτική αδυναμία ή καταστροφή. Και η Τουρκία άρχισε έκτοτε τη δημιουργία ναυτικών δυνατοτήτων για την αποκατάσταση ναυτικής ισχύος που θα την έφερνε στο προσκήνιο ως μία περιφερειακή ναυτική δύναμη.

Το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» είναι ακριβώς η περιγραφή της επιστροφής των Τούρκων στη διεκδίκηση του ελέγχου των θαλασσίων γραμμών – συγκοινωνιών στη Μεσόγειο, στη συμμετοχή με τουρκικούς όρους στο μοίρασμα του θαλάσσιου πλούτου και στη δυναμική άρση του ελληνικού στρατηγικού εναγκαλισμού στο Αιγαίο. Για τον σκοπό αυτό, η Τουρκία έχει εργαλειοποιήσει όλες τις δυνατότητες
που διαθέτει. Είναι γνωστός ο κανόνας των εργαλείων της Άγκυρας για την επέκταση της επιρροής της σε ολόκληρο τον κόσμο: τα περίφημα τρία m – migration, military, mosques (μετανάστευση, ένοπλες δυνάμεις, τζαμιά). Με αυτά τα τρία όπλα-εργαλεία διεξάγει ξεκάθαρες υβριδικές επιχειρήσεις που αποβλέπουν στην
κάμψη του αντιπάλου και τον εξαναγκασμό του να υποταχθεί στις απαιτήσεις της τουρκικής πολιτικής.

Οι υβριδικές επιχειρήσεις

Τα γεγονότα στον Έβρο το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, όταν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ενθαρρύνθηκαν, βοηθήθηκαν ή και εξαναγκάστηκαν να προσπαθήσουν να εισέλθουν στην Ελλάδα αποτέλεσαν το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα αυτών των υβριδικών επιχειρήσεων. Η Ελλάδα απώθησε την υβριδική εισβολή και ήταν η πρώτη φορά που η Ευρώπη συμπαραστάθηκε ανοικτά πολιτικά και οικονομικά στην Ελλάδα.

Με αυτό τον τρόπο, ο Ερντογάν προχωρεί οπορτουνιστικά και με υψηλό ρίσκο, ακολουθώντας μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους, έτοιμος πάντα να εκμεταλλευτεί την αμερικανική διπλωματική αμηχανία αλλά και τον ευρωπαϊκό στρουθοκαμηλισμό που θεωρεί ότι με πιστώσεις και αγορές θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα ισχύος και επιρροής. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο όμως ότι ο Ερντογάν δεν έχει μία ξεκάθαρη ολοκληρωμένη στρατηγική εθνικής εμβέλειας αλλά πορεύεται με οπορτουνισμό και αλαζονεία στηριγμένος στην παρόρμηση και κατά τη γνώμη του «στον Θεό και στο πεπρωμένο». Επιδιώκει μία επέκταση της τουρκικής ισχύος σε ολόκληρη την περιοχή, όπου, όπως ο ίδιος λέει «βρίσκονταν
παλαιότερα οι πρόγονοί μας» ή «ήταν παλιά βιλαέτι μας», δηλαδή σε μια περιοχή της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που περιλαμβάνει ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική καθώς και τα δυτικά Βαλκάνια.

Το ρίσκο της Λιβύης

Στη Λιβύη αναλαμβάνει άλλο ένα υψηλό ρίσκο: αν καταφέρει ο Σαρράτζ που τον στηρίζουν τα ΗΕ, η ΕΕ και η Ιταλία, να επικρατήσει στη Λιβύη με τουρκική βοήθεια, τότε ο Ερντογάν θα έχει πετύχει ένα πραγματικό κατόρθωμα βάζοντας ξαφνικά και γρήγορα πόδι στη Λιβύη σαν κυρίαρχη ή «εγγυήτρια» δύναμη
καθιστώντας τη Λιβύη υποτελές κράτος και κυριαρχώντας στην πλούσια ενεργειακή υποδομή της χώρας αλλά και στον δεύτερο μεταναστευτικό δρόμο προς την ΕΕ. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι ο Ερντογάν έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο και έχει αποκτήσει επιπλέον πλεονέκτημα ενεργώντας σαν πληρεξούσιος, αν όχι των ΗΠΑ, τουλάχιστον του Πρόεδρου Τράμπ στην περιοχή. Η ανάδυση της σαν την κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη με τις ευλογίες των ΗΠΑ δίνει μία αυξημένη ισχύ στην Τουρκία και κάνει όλους τους λοιπούς περιφερειακούς παίκτες όπως η Αίγυπτος, η Ιταλία, ακόμη και το Ισραήλ, η Γαλλία και το
ΝΑΤΟ, αλλά και τις μικρότερες χώρες να είναι επιφυλακτικές και προσεκτικές απέναντι στη Τουρκία, μειώνοντας σε πρώτη φάση την υποστήριξη τους προς την Ελλάδα σε επίπεδα επιδεκτικά μελλοντικής αναθεώρησης.

Η Ιταλία που με τη βοήθεια της ΕΕ και των κονδυλίων και της πολιτικής υποστήριξης που αυτή παρείχε αφειδώς και με την στήριξη της πρώην Ύπατης εκπροσώπου της ΕΕ Φεντερίκας Μογκερίνι, είχε μέχρι πρότινος τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης Σάρρατζ, είδε όμως την επένδυση και την επιρροή της να
χάνεται προς όφελος των Τούρκων και προσπαθεί να ανακτήσει τον ρόλο της.
Η Γαλλία έχει σοβαρά ενοχληθεί από την ανεπιθύμητη παρουσία της Τουρκίας στη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Μεσόγειο και σε αυτό που θεωρεί ζώνη επιρροής της, καθώς και από την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα και αντιδρά με επιθετικά κλιμακούμενες δηλώσεις προς την Τουρκία, το ΝΑΤΟ, χωρίς μέχρι τώρα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Παρόλο που η Ρωσία αποτελούσε πάντα στρατηγικό αντίπαλο της Τουρκίας, το τελευταίο διάστημα, αμέσως μετά το πραξικόπημα γινόμαστε μάρτυρες μίας πρόσκαιρης τακτικής συμμαχίας σε κάποιους τομείς και μίας ρευστής αντιπαλότητας σε άλλους. Στις σχέσεις με την Τουρκία δείχνουν μια αξιοζήλευτη τακτική ευελιξία της οποίας η Λιβύη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η ΕΕ ανέλαβε πολύ συγκεκριμένο ρόλο και υιοθέτησε τον Ιούνιο 2016 την καινούρια στρατηγική ασφαλείας της, υπό τον τίτλο European Union Global Strategy – EUGS. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία δεδομένου ότι η Ένωση δεν είναι στρατιωτικού χαρακτήρα οργανισμός, όπως είναι το ΝΑΤΟ, ούτε είναι αμυντική Συμμαχία. Αντίθετα, η στρατιωτική της ισχύς, η Σκληρή της Ισχύς, είναι ένα μικρό κλάσμα της συνολικής Έξυπνης Ισχύος, αποτελώντας ένα εργαλείο στην εργαλειοθήκη της πολιτικής της Ολοκληρωμένης Προσέγγισης που εφαρμόζει.
Σε κάθε περίπτωση όμως η προστασία των πολιτών της ΕΕ αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα της Ένωσης και προσπαθεί να την υλοποιήσει. Στην προστασία των πολιτών εντάσσεται και η φύλαξη των συνόρων, μόνο που αυτό δεν είναι στρατιωτικό θέμα για την ΕΕ. Είναι θέμα των υπηρεσιών επιβολής του νόμου, αστυνομίας, Συνοριοφυλακής, χωροφυλακής, ακτοφυλακής, τελωνειακής αστυνομίας, αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας κλπ.

Η πλέον προβεβλημένη και οικεία σε εμάς ευρωπαϊκή συνοριακή υπηρεσία είναι η FRONTEX, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φύλαξης των Εξωτερικών Συνόρων, όπως προκύπτει και από το όνομά της (από τη γαλλική φράση: “Frontières extérieures»). Η Υπηρεσία αυτή έχει ευθύνη απέναντι στην ΕΕ, γιατί η ευθύνη αυτών καθαυτών των συνόρων αποτελεί εθνική ευθύνη ως σχετιζόμενη με την εθνική κυριαρχία, και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν μόνο υποστηρικτικό ρόλο. Σύντομα αναμένεται η αναβάθμιση της υπηρεσίας και ο μετασχηματισμός της σε
Ευρωπαϊκό Οργανισμό Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, με το ίδιο όνομα.

Η ΕΕ υπό την πίεση της Ελλάδος αλλά και άλλων παρακτίων εταίρων αποφάσισε να ενεργοποιήσει πρόσφατα μία ναυτική επιχείρηση με την επωνυμία IRINI, διάδοχο της πρόσφατα κατηργημένης ναυτικής επιχείρησης SOPHIA με σκοπό να επιβάλλει το εμπάργκο όπλων και να εμποδίσει το λαθρεμπόριο καυσίμων και να ελέγξει τις μεταναστευτικές ροές. Το μικρό χρονικό διάστημα από την έναρξη της επιχείρησης δεν επιτρέπει την αξιολόγηση της.

«Η Τουρκία επιδιώκει μία συνδιαχείριση στο Αιγαίο»

Επιστρέφοντας στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, είναι πλέον αποδεκτό από όλους, ότι η Τουρκία επιδιώκει μία συνδιαχείριση στο Αιγαίο που υλοποιείται ουσιαστικά με την προσπάθεια για μοίρασμα της περιοχής σε δύο μέρη με βάση τον 25ο Μεσημβρινό.
Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι η μοναδική αναγνωρισμένη ελληνοτουρκική διαφορά σύμφωνα με την πάγια ελληνική θέση, είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών, μία διαφορά η οποία χρονολογείται από το 1973. Αυτό έχει αναπροσαρμοσθεί πρόσφατα σε οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών για να συμπεριλάβει την ΑΟΖ. Οτιδήποτε άλλο, αποτελεί μονομερή και αυθαίρετη διεκδίκηση από μέρους της Τουρκίας.
Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία στο άμεσο μέλλον θα συνεχίσει με όλα τα μέσα την ισχυροποίηση του ρόλου της, ακόμα και σε παράβαση των όσων συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν άτυπα. Η Άγκυρα παράλληλα με το αποτύπωμα επιρροής της στην Κεντρική Μεσόγειο, θα συνεχίσει τις προσπάθειες της για κατοχύρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε βάρος μας, αμφισβητώντας την υφαλοκρηπίδα των νησιών και επιδιώκοντας να αφήσει μόνιμα την Ελλάδα και την Κύπρο όπως επιδιώκει πάντα, με δυο μόνο επιλογές: Κρίση και θερμό επεισόδιο με αναμέτρηση με τις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις της ή συμφωνία με τα τετελεσμένα που ήδη θα έχει δημιουργήσει.

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι Τούρκοι δεν είναι συναινετικοί. Ο πολιτισμός τους και η νοοτροπία τους δεν έχουν τις ρίζες τους στον διαφωτισμό, στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τη χριστιανική παράδοση και τον ουμανισμό. Ο πολιτικός πολιτισμός τους δεν βασίζεται στη συναίνεση, τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση. Δεν επιθυμούν συνεννόηση και λύσεις αμοιβαίου κέρδους. Είναι συγκρουσιακοί, αναγνωρίζουν τη βία σαν επιλογή δράσης και είναι έτοιμοι πάντα να καταφύγουν σε αυτή, και αν και διαπραγματεύονται με λογική παζαριού, αντιλαμβάνονται όλες τις διενέξεις σαν παίγνια μηδενικού αθροίσματος.
Μη λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω δυστυχώς, ο κατευνασμός της Τουρκίας αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια μία επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο Henry Kissinger έχει δηλώσει για τον κατευνασμό ότι «Στις περιπτώσεις όπου ο «κατευνασμός», δεν χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για να κερδίσει κανείς χρόνο, αποτελεί ένδειξη ανικανότητας να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μια πολιτική απεριόριστων στόχων».

Αυτή ακριβώς την πολιτική απεριορίστων στόχων αντιμετωπίζουμε. Στην περίπτωσή των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, ο κατευνασμός προφανώς απέτυχε, και το δέλεαρ μίας ευρωπαϊκής προοπτικής δεν λειτουργεί πλέον. Οφείλουμε να δούμε το μέλλον με καθαρή ματιά, αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα και να πάρουμε αποφάσεις.

Η αντίδραση της Ελλάδας στην τουρκική αναθεωρητικότητα

Η αντίδρασή μας ως κράτος στην τουρκική αναθεωρητικότητα κατά τη γνώμη μου οφείλει να κινείται σε δύο μη παράλληλα επίπεδα:

• Το πρώτο είναι το στρατιωτικό, με την διατήρηση ικανής αποτρεπτικής ισχύος και την αξιόπιστη προβολή της για την αποφυγή δημιουργίας τετελεσμένων. Θα υπενθυμίσω εδώ ότι το δόγμα μας είναι αποτρεπτικό- αμυντικό.
• Το δεύτερο επίπεδο είναι το διπλωματικό, με την προβολή των γεγονότων και την προσπάθεια δημιουργίας ευνοϊκού προς εμάς διεθνούς κλίματος το οποίο θα αναγκάσει την Τουρκία να μεταβάλει στάση, ή να υποχωρεί κατά περίπτωση σταθμίζοντας τις συνέπειες.

Και τα δυο επίπεδα όμως θα πρέπει να είναι αλληλοτροφοδοτούμενα, αλληλοσυμπληρούμενα και σε αγαστή συνεργασία και συγχρονισμό μεταξύ τους και να υπακούουν και να εξυπηρετούν ένα κοινό εθνικό αφήγημα. Ένα αφήγημα που θα περιγράφει επακριβώς τα όρια των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και με ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές θα εξηγεί στη διεθνή κοινότητα ότι δεν θα ανεχθούμε παραβιάσεις τους. Σε απλά ελληνικά, να διατυπώσουμε με σαφήνεια τι θα συμβεί σε όποιον παραβιάσει αυτά τα όρια. Χωρίς απειλές και χωρίς να απευθύνεται σε κανένα γείτονα. Ξεκάθαρο όμως σε όλους. Δεν ξέρω αν γεωγραφικές συντεταγμενες θα δηλωθούν επίσημα στον ΟΗΕ. Αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει το ΥΠΕΞ. Αρκεί να έχει κοινοποιηθεί με κάποιο τρόπο, ίσως άτυπα, σε όλους τους γείτονες καθώς και στις Ένοπλες Δυνάμεις έτσι ώστε να ξέρουν ξεκάθαρα πλέον τι υπερασπίζουν και τι πρέπει σε κάθε περίπτωση να παραμείνει ελληνικό. Το εξαψήφιο νούμερο της έκτασης της ελληνικής επικράτειας και ο αριθμός των νησιών είναι γνωστά και απολύτως συγκεκριμένα. Δεν έχει σημασία αν οι Τούρκοι ή άλλοι γείτονες αμφισβητούν αυτή την οριοθέτηση. Και εμείς αμφισβητούμε συμφωνίες που έχουν συνάψει με άλλους στην περιοχή. Θα πρέπει απλώς να ξέρουν τα όρια μέσα από τα οποία θα συναντήσουν την δυναμική – όχι υποχρεωτικά στρατιωτική – αντίδραση μας. Το ενδεχόμενο ερευνών και γεωτρήσεων ξένων χωρών σε περιοχές που μεταξύ μας σιωπηλά θεωρούμε δικές μας ή καθημερινών υπερπτήσεων εχθρικών αεροσκαφών πάνω από τα κεφάλια των πολιτών μας που υποτίθεται εμείς οι ΕΔ υπερασπίζουμε, δεν μας τιμά σαν χώρα που θέλει να θεωρείται κυρίαρχη και ανεξάρτητη.

«Μέγα το της θαλάσσης κράτος»

Θέλω να ονομάζω το αφήγημα αυτό «Το κράτος της θάλασσας» δηλαδή «Η θαλάσσια κυριαρχία» στηριγμένο στη Θουκυδίδεια απόδοση του ρητού «μέγα το της θαλάσσης κράτος», δηλαδή, ότι είναι μεγάλο πράγμα η κυριαρχία στη θάλασσα. Και αυτό πρέπει να είναι το ελληνικό αφήγημα, το αντίστοιχο της τουρκικής «Γαλάζιας Πατρίδας». Όχι όμως μόνο οριοθετήσεις και απαγορευμένες ενέργειες. Σε αυτό το αφήγημα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε προς όλους, αλλά πρώτα-πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς μας, αν επιθυμούμε ή όχι να αυξήσουμε τα χωρικά μας ύδατα σε 10 ή 12 νμ, αν σχεδιάζουμε να ευθυγραμμίσουμε τον εναέριο με τον θαλάσσιο εθνικό μας χώρο, αν αξίζει να ενδώσουμε στις πονηρές κωλυσιεργίες των Αιγυπτίων, αν πρόκειται να αποδεχθούμε ή όχι τμηματική ΑΟΖ, αν τα νησιά μας είναι ολότελα δικά μας ή σύμφωνα με τον νέο όρο «επήρεια» ανήκουν και λίγο σε άλλους καθώς και αν και πότε θα συμφωνήσουμε για την ΑΟΖ με την Κύπρο. Θα πρέπει επίσης να αποφασίσουμε αν η Κύπρος «κείται μακρά» ή αν θέλουμε – και εμείς και οι Κύπριοι – ένα Ενιαίο Αμυντικό Χώρο. Τέλος θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους υπεύθυνους και της χώρας μας αλλά και στη διεθνή κοινότητα το αν θα ανεχθούμε να διαπραγματευόμαστε με τις διαδικασίες του παζαριού της Καισάρειας, όπως υπερηφανευόταν ότι κάνει ο Νταβούτογλου σαν Τούρκος ΥΠΕΞ, ή αν θα διαπραγματευθούμε σαν κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος με τις ξεκάθαρες μη διαπραγματεύσιμες τιμές και διαδικασίες ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού super market όπου όλα όσα θέλεις να αποκτήσεις, έχουν προσδιορισμένη αξία και τιμή και οι παραβάτες διώκονται. Απαντώντας σε όλα αυτά τα ερωτήματα και
προσδιορίζοντας όλα αυτά τα «όρια», «Το κράτος της θάλασσας» πρέπει να γίνει η συμφωνημένη, αμετακίνητη, μη διαπραγματεύσιμη και ξεκάθαρη στρατηγική μας στην ασταθή περιοχή της Αν. Μεσογείου, έχοντας διαρκώς στο μυαλό μας τη ρήση του Σουν Τσού ότι «Τακτική χωρίς Στρατηγική είναι απλώς θόρυβος πριν από την ήττα».

Το αφήγημα αυτό πρέπει να αποτελέσει επίσης την βάση για την οργάνωση, τη διάταξη και τα εξοπλιστικά προγράμματα των ΕΔ. Η οργάνωσή μας πρέπει να συμπληρωθεί όπου έχει ελλείψεις, με απόλυτη προτεραιότητα στον ευρύτερο νησιωτικό χώρο του Αιγαίου και τις δυνάμεις όλων των κλάδων των ΕΔ που ενεργούν και αναπτύσσονται σε αυτό, με προτεραιότητα στις αεροναυτικές μας δυνατότητες (Στόλος και ΠΑ) και στις αεροκίνητες δυνάμεις του ΣΞ. Η διάταξη μας, και αυτό έχει αποφασισθεί από τη Βουλή των Ελλήνων από το 2013 χωρίς όμως να υλοποιηθεί, με μια πρωτοφανή ποινικού επιπέδου παράβαση εντολών από τις ενδιάμεσες πολιτικοστρατιωτικές ηγεσίες, πρέπει να μετακινηθεί προς τα Νότια και Νοτιοανατολικά με ένα σαφή προσανατολισμό αλλά και δυνατότητες επέμβασης προς την Ανατολική Μεσόγειο. Τέλος τα εξοπλιστικά μας προγράμματα πρέπει να αποβλέπουν στην απόκτηση αυτών των αεροναυτικών και αερομεταφερόμενων δυνατοτήτων, που θα επιτρέψουν στη χώρα να κυριαρχεί στο Αιγαίο και να επεμβαίνει αποτελεσματικά στην Ανατολική Μεσόγειο αποκτώντας ένα «μακρύ και ισχυρό χέρι» στρατιωτικής παρέμβασης και επιτέλους Πολεμικό Ναυτικό Ανοικτής Θαλάσσης (Blue Water Navy). Και βέβαια πριν από όλα αυτά πρέπει να φροντίσει για την απόλυτη επιχειρησιακή διαθεσιμότητα όλων των μέσων και δυνατοτήτων που ήδη διαθέτει.

Η διπλωματία μας από την άλλη πλευρά θα πρέπει να μάθει να αξιοποιεί και όχι να απορρίπτει ή να αποκηρύσσει όλες αυτές τις στρατιωτικές δυνατότητες, γιατί είναι το μόνο όπλο που διαθέτει για να κάνει τους αντιπάλους μας, να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις όταν αυτό απαιτείται ή έστω να ακούσουν τις
απόψεις μας για το Διεθνές Δίκαιο και την διεθνή έννομη τάξη. Παρόλο που όλοι συμφωνούμε απόλυτα ότι στον 21ο αιώνα δεν υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις πολιτικών διεθνών προβλημάτων, χωρίς αξιόπιστες στρατιωτικές δυνατότητες, καταλήγουμε σε διαπραγματεύσεις «με το περίστροφο στο τραπέζι» όπου δυστυχώς επαναλαμβάνεται η ρήση των Αθηναίων στο διάλογο με τους Μήλειους ότι δηλαδή, «ο αδύναμος υφίσταται όσα του επιβάλλει η αδυναμία του». Είναι εξάλλου γνωστό και πολλές φορές διατυπωμένο σε επίσημα τουρκικά έγγραφα εθνικής τους στρατηγικής, ότι η Τουρκία επιδιώκει να αφήνει στους αντιπάλους
της δύο μόνο επιλογές: να συμφωνήσουν με τα τετελεσμένα που δημιούργησε ή να αντιμετωπίσουν την μεγάλη στρατιωτική της ισχύ. Όταν αυτό είναι το modus operandi του αντιπάλου σου, η απόκτηση αξιόπιστων στρατιωτικών δυνατοτήτων είναι κατά τη γνώμη μου μονόδρομος για την εξασφάλιση αποτελεσματικών και ισορροπημένων διαπραγματεύσεων.

Εκτιμάται ότι έχει καταστεί σαφές στην ελληνική κοινωνία, ότι δεν θα πρέπει να επαφιόμαστε σε μία έξωθεν παροχή στρατιωτικής υποστήριξης σε μία ενδεχόμενη ελληνο-τουρκική κρίση ή σύρραξη ή έστω αμφισβήτηση των ανατολικών μας συνόρων. Ούτε το ΝΑΤΟ, στο οποίο αμφότερες οι χώρες ανήκουν ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν έχει τα μέσα, πρόκειται να πράξουν κάτι τέτοιο.

«Σε περίπτωση κρίσης, έντασης ή σύρραξης οποιασδήποτε έκτασης ή έντασης, θα είμαστε απόλυτα μόνοι μας»

Οι όποιες προσδοκίες που εντέχνως καλλιεργούνται για παροχή συνδρομής σε διμερές, διακρατικό επίπεδο, θεωρώ ότι κινούνται μεταξύ αφέλειας έως και ύποπτου καθησυχασμού. Είναι ξεκάθαρο ότι σε περίπτωση κρίσης, έντασης ή σύρραξης οποιασδήποτε έκτασης ή έντασης, θα είμαστε απόλυτα μόνοι μας, με άπειρες δηλώσεις αυτοσυγκράτησης ή ίσως και καλυμμένης συμπάθειας ή και υποστήριξης από τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα. Η επίκληση της ρήτρας αμοιβαίας αμυντικής υποστήριξης και της ρήτρας αλληλεγγύης που προβλέπονται από τις Ευρωπαϊκές συνθήκες, δεν αναμένεται να παράγουν σοβαρά και καθοριστικά αποτελέσματα. Και εδώ θα επαναλάβω την από ετών δήλωσή μου η οποία προσγείωσε ανώμαλα κάποιους αιθεροβάμονες: Δεν σχεδιάζεται ούτε επίκειται η δημιουργία ενός Ευρωστρατού ο οποίος θα προστρέξει σε βοήθεια δική μας αλλά ούτε και κανενός άλλου. Ας μην τους περιμένουμε μάταια όπως περίμεναν οι Βυζαντινοί τη βοήθεια από την Δύση το 1453. Κατ αρχήν διότι δεν υπάρχει Ευρωστρατός και κατά δεύτερον διότι κανείς δεν θα σπεύσει σε βοήθειά μας. Εμείς είμαστε τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, εμείς είμαστε οι Ευρωπαίοι ακρίτες και εμείς οφείλουμε να υπερασπιστούμε την χώρα μας και την Ευρώπη. Μόνοι μας; Αρχικά πιστεύω ναι. Όποιος περιμένει Γάλλους ή Αυστριακούς στρατιώτες να αμύνονται των ελληνικών νησιών απέναντι σε Τούρκους ή οποιουσδήποτε άλλους, επειδή αυτά είναι τα σύνορα της Ευρώπης και απειλείται
το ευρωπαϊκό έδαφος, προσωπικά πιστεύω ότι αυταπατάται. Τα αντανακλαστικά της ΕΕ είναι συνήθως πολύ αργά, συχνά ανεπαρκή, αποκλειστικά πολιτικά ή οικονομικά και πολλές φορές κατόπιν εορτής.

Είναι η Ευρώπη έτοιμη να υπερασπίσει ή να προστατεύσει αποτελεσματικά τα σύνορα της στην παρούσα κατάσταση; Προσωπικά αμφιβάλλω, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να στηρίξουμε και συνεχίσουμε όλες τις προσπάθειες για να γίνει η ΕΕ ικανή να υπερασπίζεται το έδαφος, τα σύνορα, τους πολίτες και την ταυτότητα της, όσο χρόνο και όσο κόστος κι αν απαιτεί μία τέτοια προσπάθεια. Είμαι αισιόδοξος ότι η διεθνής κατάσταση θα επιβάλλουν στην ΕΕ να διαφοροποιήσει τον ρόλο και τις δυνατότητες της. Πιστεύω ότι στο απώτερο μέλλον η ΕΕ θα εξαναγκασθεί υπό την πίεση της γεωπολιτικής πραγματικότητας να δημιουργήσει τις δικές της Ένοπλες Δυνάμεις, να αποκτήσει τη Σκληρή Ισχύ που της αρμόζει και να απολαμβάνει τη στρατηγική αυτονομία που θα της επιτρέπει να υπερασπίζεται και να προωθεί τα συμφέροντά της όπως αυτή συλλογικά κρίνει απαραίτητο. Και όπου η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία θα έχει την βούληση και το σθένος να αντιπαραθέσει την Σκληρή Ισχύ της απέναντι σε οποιοδήποτε απειλή κατά της ΕΕ.

Μέχρι τότε όμως, μόνοι μας θα υπερασπιστούμε τα σύνορά μας και τα συμφέροντα και την ακεραιότητα του Έθνους μας και ίσως θα είμαστε και οι πρώτοι που θα υπερασπιστούν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να είμαστε κατάλληλα εξοπλισμένοι και ψυχικά έτοιμοι. Και ευτυχώς εμείς είμαστε και παραμένουμε προετοιμασμένοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αν όμως πράγματι θέλουμε να αποτρέψουμε σε πραγματικό χρόνο τον οποιονδήποτε αντίπαλο που μας επιβουλεύεται, θα πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας, να τον
κοιτάξουμε στα μάτια σαν ίσος προς ίσο και να του δώσουμε να καταλάβει ότι δεν θα είμαστε καθόλου εύκολος αντίπαλος, όπως συμβαίνει κάποιες χιλιάδες χρόνια τώρα. Ίσως αυτό μας εξασφαλίσει την ειρήνη».

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Η «Γαλάζια Πατρίδα», τα τρία «m» του υβριδικού πολέμου και η ελληνική απάντηση appeared first on OnAlert.

Αυτό επισημαίνει ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, με αφορμή όχι μόνον την πρόσφατη τουρκική προκλητικότητα, αλλά και στην αρθρογραφία ή φημολογία για εξοπλιστικά προγράμματα, που όμως έχουν ορίζοντα τα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε.

Αναφέρει συγκεκριμένα ο Στρατηγός Κωσταράκος σε ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook:

«Με αφορμή την πρόσφατη τουρκική προκλητικότητα υπάρχει πλέον στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ απόλυτη συμφωνία ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η αποτρεπτική (και η αμυντική) μας ικανότητα με αντίστοιχη αύξηση και βελτίωση των στρατιωτικών μας δυνατοτήτων. Βέβαια η σχετική αρθρογραφία, πολλές φορές υποκινούμενη και από στρατιωτικούς κύκλους που φοβούνται μην υστερήσουν στη «μοιρασιά», άρχισε να δημιουργεί μια αίσθηση απεριορίστων οικονομικών δυνατοτήτων, ξεχνώντας την τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλει και θα καταβάλλει για αρκετό καιρό ακόμα η Κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός για να αντιμετωπίσει την σοβαρή οικονομική κρίση που δημιούργησε ξαφνικά ο κορωνοιός. Φυσικά, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, όλοι θέλουν να αποκτήσουν μια Φερράρι και στο πλαίσιο αυτό της γενικευμένης ευφορίας στον αμυντικό τομέα, «υπάρχει» ανάγκη για 15 καινούργιες φρεγάτες, νέα υποβρύχια και νέα ελικόπτερα παράλληλα με τις δυο γαλλικές φρεγάτες Belh@rra που φαίνεται ότι θα αποκτήσουμε μετά το 2025. Η Πολεμική Αεροπορία θεωρεί βέβαιο ότι θα μπει στο πρόγραμμα των πανάκριβων F- 35 μετά το 2026 με ενδεχόμενη αγορά 20 αεροσκαφών παράλληλα με νέα drones και ενδεχομένως Αεροσκάφη Εναερίου Ανεφοδιασμού ενώ ο Στρατός οραματίζεται νέα Τεθωρακισμένα οχήματα Μάχης, νέα τακτικά και μεταφορικά οχήματα και νέα τυφέκια. Συγχρόνως θα γίνει προσπάθεια η αμυντική μας βιομηχανία να ξαναπάρει μπροστά μέσα από συμπαραγωγές για τα οπλικά συστήματα που θα επιλεγούν προσφέροντας θέσεις εργασίας και αύξηση του ΑΕΠ.
Όλα αυτά είναι υπέροχα και μακάρι όλα να υλοποιηθούν και να ενισχυθούν και να βοηθηθούν τόσο οι Ένοπλες Δυνάμεις όσο και η οικονομία μας. Η Κυβέρνηση θα αποφασίσει σχετικά, με βάση τα σχέδια, τις δυνατότητες και τους στόχους της.
Αν θελήσουμε να αναλύσουμε όλα τα παραπάνω αμυντικά προγράμματα θα διαπιστώσουμε ότι όλα είναι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Όλα σχεδόν τα παραπάνω προγράμματα χρειάζονται χρόνια για να αποκτηθούν και για να καταστούν επιχειρησιακά. Με εξαίρεση ίσως τα drones και με την πιο αισιόδοξη προσέγγιση, κανένα νέο οπλικό σύστημα δεν πρόκειται να ενισχύσει τις ΕΔ μας πριν το 2025-26. Όσα οι Ένοπλες Δυνάμεις ονειρεύονται και επιθυμούν δεν θα έχουν καμία επίδραση στην αμυντική ισορροπία του σήμερα ή του αύριο. Γιατί μέχρι όλα αυτά να υλοποιηθούν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας μας, εκτιμάται ότι, θα έχει τροποποιηθεί η ισορροπία ισχύος της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής και ενδεχομένως θα έχουν αλλάξει τα σύνορα και η κυριαρχία σε κάποιες περιοχές. Τα γεγονότα εξελίσσονται πολύ γρήγορα και εμείς φαίνεται ότι προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την επείγουσα πραγματικότητα με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και λύσεις μακράς πνοής. Δυστυχώς τις νέες κρίσεις που θα παρουσιαστούν αύριο, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε αύριο, και μάλιστα κατά άριστο τρόπο.
Επομένως, χρειαζόμαστε επιπλέον ένα συγκεκριμένο βραχυπρόθεσμο αμυντικό σχεδιασμό που θα στηρίζεται στην πλήρη αξιοποίηση του υπάρχοντος αμυντικού υλικού. Θα πρέπει ΟΛΑ τα οπλικά συστήματα, πολεμικά σκάφη, ιπτάμενα μέσα όλων των τύπων, μέσα βολής, μεταφορικά και επικοινωνιακά μέσα και ότι άλλο διαθέτουν οι Ένοπλες Δυνάμεις να αποκτήσουν (αν βέβαια δεν έχουν ήδη αποκτήσει) διαθεσιμότητα στο 100% (επιθυμητό αλλά και δύσκολο) ή τουλάχιστον σε πρώτη φάση στο διεθνές όριο επιχειρησιακής διαθεσιμότητας του 80% για κάθε τύπο αμυντικού υλικού ή μέσου. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Θα πρέπει η αρμόδια Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών και οι αντίστοιχοι τεχνικοί, οικονομικοί και επιχειρησιακοί κλάδοι των Επιτελείων να ενεργοποιηθούν και να δουλέψουν διαρκώς στο κόκκινο για να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα άμεσα (αύριο δηλαδή) όπως απαιτεί η διεθνής κατάσταση στην περιοχή μας. Και φυσικά να διατεθούν από την κυβέρνηση ή να ανευρεθούν άμεσα με οποιονδήποτε τρόπο τα απαραίτητα υψηλά κονδύλια που απαιτούνται για αυτή την επιχειρησιακή μας αναβάθμιση.
Η καθοριστικής σημασίας αυτή αύξηση της διαθεσιμότητας που έπρεπε να είχε γίνει χθες (αν δεν έχει ήδη γίνει, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω λεπτομερώς) είναι ένα ξεκάθαρα μετρήσιμο μέγεθος που μπορεί να ελεγχθεί εύκολα και συνεπάγεται ευθύνες για αυτούς που δεν θα φροντίσουν να υλοποιηθεί. Είναι απόλυτα αποδεκτό να μην υπάρχει η δυνατότητα να αποκτηθούν επιπλέον αμυντικές δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας και εξαιρετικά υψηλού κόστους, δεν είναι όμως αποδεκτό να μην είναι διαθέσιμα και πλήρως επιχειρησιακά τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα και μέσα που έχουν ήδη αποκτηθεί από το υστέρημα του ελληνικού λαού. Είναι σίγουρο ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα εκτελέσουν την αποστολή τους με ότι διαθέτουν, όχι με ότι ονειρεύονται. Η πλήρης επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, όπως είναι τώρα εξοπλισμένες, είναι ένα κύριος παράγων ισχυρής αποτροπής απόλυτα απαραίτητος για το καλύτερο και ασφαλέστερο αύριο πού όλοι οραματιζόμαστε και επιδιώκουμε».

Η ανάρτηση που έκανε ο Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος:

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Επιτακτική Ανάγκη για άμεση & υψηλή Επιχειρησιακή Διαθεσιμότητα στις ΕΔ appeared first on OnAlert.

«Θα μπορούσε πολλά να επιτύχει και μάλιστα σχετικά εύκολα αν προλάβαινε να εκμεταλλευτεί αιφνιδιαστικά τον μέχρι τώρα ειρηνικό εφησυχασμό των Ελλήνων, και τις επικοινωνιακού ή ακαδημαϊκού τύπου προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων που κυριαρχούσαν στην Αθήνα μέχρι πρόσφατα, με αμφισβήτηση της απειλής, «πολιτισμένη» περιορισμένη αποτροπή και τελικά κατευνασμό», προσθέτει ο κ. Κωσταράκος.

Ολόκληρη η ανάρτηση-ανάλυση που κάνει ο Στρατηγός Κωσταράκος, είναι η ακόλουθη:

«Έχουν γραφεί πολλά για την αποτυχημένη τουρκική ενέργεια στον Έβρο το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Επιχειρώντας μία ανάλυση από διαφορετική γωνία θεωρώ ότι η ενέργεια αυτή και τα αποτελέσματα της συνιστούν ένα σοβαρό στρατηγικό σφάλμα του κ. Ερντογάν και της πρόσφατης πολιτικής του. Θεωρώ ότι ενδεχομένως δεν είχε γίνει σωστά η «ανάλυση κινδύνου» πριν από τη λήψη απόφασης στην Άγκυρα, γιατί αυτά που έχασαν οι γείτονες μας από την αποτυχημένη ενέργεια τους είναι κατά τη γνώμη μου πολλά.

Το στρατηγικό σφάλμα είναι ότι με την «υβριδική εισβολή» τους οι γείτονες μας ενεργοποίησαν τα εθνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων για την διασφάλιση της εθνικής ακεραιότητας της χώρας. Μέχρι πρόσφατα πολιτικοί και ακαδημαϊκοί κύκλοι στην Ελλάδα θεωρούσαν ότι η κυριότερη (και ίσως η μοναδικά αποδεκτή) από τις υφιστάμενες επιλογές για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν η συνεργασία με την Τουρκία, η επίλυση των διαφορών μας με συνεννόηση και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και η συνδιαχείριση και ενδεχομένως «μια μοιρασιά» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα, κατανόηση των Τουρκικών θέσεων, απαιτήσεων και ευαισθησιών, και προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια για εύρεση συνολικών λύσεων στα πλαίσια ενός ειλικρινούς Ελληνοτουρκικού διαλόγου που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα των χωρών και την ειρήνη και ηρεμία στη περιοχή.

Η προσέγγιση αυτή, έχει τεράστιες προεκτάσεις. Κατ αρχήν τίθεται σε δεύτερη μοίρα η ανάγκη ύπαρξης ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων (και όχι τυπικών δυνάμεων διεθνούς παρουσίας όπως στην κεντρική και νότια Ευρώπη), η ανάγκη διάθεσης κονδυλίων για την Άμυνα και η υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτή μέσω της στράτευσης. Αμφισβητείται επίσης η σκοπιμότητα δυναμικών αντιδράσεων για τη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας αν αυτή απειληθεί από τους γείτονες. Οι τελικές λύσεις σύμφωνα με την προσέγγιση αυτή, θα δοθούν σε αίθουσες συνομιλιών ή διεθνών δικαστηρίων στην Ουάσινγκτον ή τις Βρυξέλλες από έμπειρους διπλωμάτες και νομομαθείς και κατά συνέπεια οι Ένοπλες Δυνάμεις, μικρή ή καθόλου συμμετοχή έχουν στη εθνική ισχύ που πρέπει να διαθέτει και να προβάλλει η χώρα.

Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου σαρώθηκαν και εξαφανίστηκαν με την πρόσφατη τουρκική κατάφωρη εργαλειοποίηση το μεταναστευτικού. Έγινε αντιληπτό σε όλους ότι το διεθνές δίκαιο, η συνεννόηση, η μη καταφυγή στη βία, η αποφυγή χρήσεως στρατιωτικής ισχύος, η καλή γειτονία και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων δεν απασχολούν την παρούσα τουρκική ηγεσία. Οι λύσεις αμοιβαίου κέρδους είναι διαχρονικά άγνωστες στις τουρκικές ηγεσίες, ενώ αντίθετα οι λύσεις όπου η Τουρκία κερδίζει τα πάντα σε βάρος ενός αντιπάλου που έχει συντριβεί, ή υποχωρήσει είναι πάντα το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ο κ. Ερντογάν έχει συγκεκριμένους επεκτατικούς εθνικούς αλλά και προσωπικούς στόχους και θα προσπαθήσει να τους υλοποιήσει πάση θυσία ακόμα και με χρήση οποιουδήποτε διαθέσιμου μέσου. Θα μπορούσε πολλά να επιτύχει και μάλιστα σχετικά εύκολα αν προλάβαινε να εκμεταλλευτεί αιφνιδιαστικά τον μέχρι τώρα ειρηνικό εφησυχασμό των Ελλήνων, και τις επικοινωνιακού ή ακαδημαϊκού τύπου προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων που κυριαρχούσαν στην Αθήνα μέχρι πρόσφατα, με αμφισβήτηση της απειλής, «πολιτισμένη» περιορισμένη αποτροπή και τελικά κατευνασμό.

Ο κ. Ερντογάν λοιπόν ευτυχώς για μας βιάστηκε, δυστυχώς γι’ αυτόν υποτίμησε την παρούσα ελληνική κυβέρνηση και τη δυναμική της αντίδραση, και έτσι γκρέμισε μόνος του όλο αυτό το εικονικό θεωρητικό «οικοδόμημα» που είχαμε κτίσει μόνοι μας για να κρυφτούμε μέσα του και να αποφύγουμε τις ενδεχομένως δυσάρεστες δυναμικές επιλογές και αποφάσεις για τη διασφάλιση της εθνικής μας ακεραιότητες και κυριαρχίας. Το στρατηγικό σφάλμα του κ. Ερντογάν φέρνει αναπόφευκτα στη μνήμη μας, (ίσως και στη δική του) ένα παρόμοιο στρατηγικό σφάλμα του Ιταλού δικτάτορα Μουσολίνι που αφύπνισε τα εθνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων με τον αναίτιο και εγκληματικό τορπιλισμό του καταδρομικού ΕΛΛΗ στην Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο του 1940. Τα αποτελέσματα τότε ήταν τελικά εξαιρετικά δυσάρεστα για την Ιταλία. Η άγνοια της Ιστορίας και των εθνικών χαρακτηριστικών των δυνητικών αντιπάλων είναι μια παράλειψη που συνήθως τιμωρείται.

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πλέον Έλληνες πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι ή και απλοί πολίτες που να θεωρούν ότι με την παρούσα τουρκική ηγεσία μπορούμε την παρούσα χρονική στιγμή και δυστυχώς στο ορατό μέλλον να πετύχουμε οτιδήποτε που δεν θα στηρίζεται σε ισχυρή αποτροπή και άμυνα, παράλληλα με ισχυρή και δυναμική διπλωματία και ισχυρές δυνάμεις φύλαξης των συνόρων και επιβολής της τάξης. Η ενίσχυση των ξεχωριστών αυτών πυλώνων της εθνικής μας ισχύος είναι πλέον μονόδρομος, αν θέλουμε να διαφυλάξουμε την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια».

Δείτε την ανάρτηση που έκανε ο Στρατηγός Μ. Κωσταράκος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

The post Στρατηγός Κωσταράκος: Το στρατηγικό λάθος του κ. Ερντογάν appeared first on OnAlert.