“’Εχουμε πολλές στρατιωτικές επιλογές” δηλώνει με νόημα ο υπουργός Άμυνας Τζιμ Μάτις. Ωστόσο, είναι όντως τόσες πολλές; Διότι μπορεί σχεδόν όλος ο κόσμος να καταδικάζει τις προκλητικές κινήσεις της ηγεσίας της Βόρειας Κορέας, όμως ο πόλεμος είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Επιλογή 1η: Ενισχυμένος Περιορισμός. Αναμφίβολα είναι η λιγότερο επισφαλής επιλογή. Ταυτόχρονα είναι και η πιό… αναποτελεσματική καθώς βασίζεται σε δυνάμεις που είναι ήδη ανεπτυγμένες και όπως φάνηκε δεν εμπόδισαν τον Κιμ Γιόνγκ Ουν να προχωρήσει με -μεγάλα- βήματα στο πυρηνικό και πυραυλικό του πρόγραμμα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αναπτύξουν επιπλέον δυνάμεις στην Νότια Κορέα, συμπεριλαμβανομένων συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας όπως το αμφιλεγόμενο αντιβαλλιστικό THAAD, βαρύ πυροβολικό και τεθωρακισμένα οχήματα, σε μια επίδειξη βούλησης να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική ισχύ για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους. Ωστόσο, η Νότια Κορέα προσωρινά έχει σταματήσει την ανάπτυξη των συστημάτων THAAD και δείχνει αντίθετη στο ενδεχόμενο αύξησης των αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός της, φοβούμενη μήπως προκαλέσει τον βόρειο γείτονά της.
Το αμερικανικό Ναυτικό δύναται να αυξήσει την παρουσία του στην περιοχή με ένα δεύτερο αεροπλανοφόρο και την Ομάδα Κρούσης του, καθώς και με επιπλέον καταδρομικά και αντιτορπιλλικά σε ρόλο αντιπυραυλικής άμυνας. Η αμερικανική Αεροπορία από την πλευρά της θα μπορούσε να ενισχύσει την “πρώτη γραμμή” της με την ανάπτυξη περισσοτέρων Μοιρών κρούσης, υποστηριζόμενων από ιπτάμενα τάνκερ, αεροσκάφη εγκαίρου προειδοποίησης και ελέγχου και βαριά βομβαρδιστικά, στις βάσεις της στο Γκουάμ, την Ν. Κορέα και την Ιαπωνία.
Πέραν της ερμηνείας για επικείμενη εισβολή που θα μπορούσε να δώσει η Πιόνγκγιάνγκ σε μια τέτοια κίνηση, Κίνα και Ρωσία έχουν εκφράσει σαφώς την αντίθεσή τους. Αμφότερες δε, κάλλιστα θα μπορούσαν να «δυσκολέψουν» τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλού, δημιουργώντας τους προβλήματα στην ανατολική Ευρώπη και στην Νότια Σινική Θάλασσα.
Επίσης, τόσο το αμερικανικό Ναυτικό όσο και η USAF είναι για περισσότερο από μια δεκαετία εμπλεκόμενες σε επιχειρήσεις ανά τον κόσμο (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ) και ένα ακόμη μέτωπο θα πίεζε προσωπικό και μέσα ασφυκτικά. Το κυριότερο όμως είναι ότι όση ισχύ κι αν παρατάξουν οι ΗΠΑ, δεν μπορούν να σταματήσουν το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιόνγκγιάνγκ -όχι χωρίς έναν πόλεμο με απρόβλεπτες, καταστροφικές συνέπειες. Και αυτό το ξέρει ο Κιμ Γιόγκ Ουν.
Επιλογή 2η: Πλήγματα “χειρουργικής ακριβείας”. Ένα πλήγμα “χειρουργικής ακρίβειας” με μπαράζ πυραύλων κρουζ Tomahawk από αμερικανικά υποβρύχια ανοικτά των βορειοκορεατικών ακτών ή επιθέσεις “αόρατων” βομβαρδιστικών B-2 Spirit κατά των κέντρων πυρηνικών ερευνών και εγκαταστάσεων βαλλιστικών πυραύλων της Β. Κορέας δείχνει εκ πρώτης όψεως ελκυστική προοπτική, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Παρά τις σοβαρές ζημιές που θα υφίσταντο στόχοι υψηλής αξίας από μια ποικιλία πυρομαχικών ειδικά σχεδιασμένων για να “ξετρυπώνουν” -ή να… “θάβουν” τέτοιους στόχους- όπως την βόμβα των 30.000 λιβρών Massive Penetrator, μια σειρά επιθέσεων θα προειδοποιούσε τους Βορειοκορεάτες για τις προθέσεις του αντιπάλου και θα εξέθετε σε αυξημένο κίνδυνο τα μη “αόρατα” εναέρια μέσα του επιτιθέμενου.
Η αντιαεροπορική άμυνας της Β. Κορέας είναι ένα μείγμα σοβιετικών/ρωσικών, κινεζικών και εγχώριας κατασκευής συστημάτων, των οποίων η αποτελεσματικότητα είναι εξαιρετικά δυσχερές να εκτιμηθεί με ακρίβεια. Ένας τρόπος υπάρχει, αλλά θα πρέπει κανείς να… πετάξει εντός της εμβέλειάς τους. Περιττό να τονισθεί τί θα συνέβαινε σε περίπτωση κατάρριψης ή επιχειρησιακού ατυχήματος αμερικανικού επανδρωμένου αεροσκάφους πάνω από την Βόρεια Κορέα.
Άλλωστε μια -αναμενόμενη- επίθεση δεν θα εμπόδιζε την Πιόνγκγιάνγκ να προβεί σε αντίποινα. Και χωρίς την χρήση πυρηνικών, ο Βορράς θα μπορούσε να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στον νότιο γείτονά του, απλώς και μόνο με τις συμβατικές του δυνάμεις -συμπεριλαμβανομένων έξι και πλέον εκατομμυρίων εφέδρων και παραστρατιωτικών δυνάμεων, πέραν του 1.000.000 ανδρών του τακτικού Λαϊκού Στρατού.
Μόνο στην πρωτεύουσα Σεούλ κατοικούν περίπου δέκα εκατομμύρια άμαχοι, όλοι τους πρώτοι στόχοι μιας γενικευμένης (συμβατικής) πυραυλικής επίθεσης του Στρατού της Βόρειας Κορέας, γι’ αυτό και η νοτιοκορεατική πολιτική ηγεσία είναι τόσο απρόθυμη να προκαλέσει την Πιόνγκγιάνγκ με ένα προληπτικό πλήγμα… Σε μια τέτοια περίπτωση, η πρώτη «απώλεια πολέμου» θα είναι ενδεχομένως η συμμαχία ΗΠΑ-Ν. Κορέας όπως την γνωρίζουμε.
Επιλογή 3η: Εισβολή πλήρους κλίμακας. Όχι και τόσο πιθανό σενάριο, αν αναλογισθεί κανείς το τεράστιο μέγεθος του Λαϊκού Στρατού της Β. Κορέας, την πυκνότητα της αεράμυνάς της και κυρίως, την απροθυμία της κυβέρνησης της Σεούλ να υποστηρίξει μια τέτοια επιλογή της Ουάσινγκτον. Οποιαδήποτε σχέδιο εισβολής θα απαιτούσε μήνες -ορατής- προετοιμασίας, με αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κορεατική Χερσόνησο, εμπλοκή του νοτιοκορεατικού Στρατού και εγγυημένη (;) αδρανοποίηση του πυρηνικού οπλοστασίου το οποίο διατείνεται πως έχει η Βόρεια Κορέα. Σε κάθε περίπτωση, μια εισβολή θα κόστιζε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και στις δύο πλευρές.
