Στη επιτροπή καταθέτουν γύρω στους 30 πρώην κρατουμένους- που κατάφεραν να δραπετεύσουν -οι περιγραφές των βασανιστηρίων υπο το καθεστώς του Κιμ Τζονκγ-Ουν ειναι συγκλονιστικές και πολλές σοκαριστικές.
Ο νεαρός κρατούμενος στεκόταν ακίνητος στο γραφείο του διευθυντή του εργοστασίου. Δίπλα του στεκόντουσαν οι εργοδηγοί του ορόφου που τον ειχαν καταγγείλει για το σοβαρό αδίκημα που διέπραξε.
«Τι σκεφτόσουν!» ούρλιαξε ο διευθυντής. «Θέλεις να πεθάνεις;
Φυσικά και δεν ήθελε να πεθάνει – ήταν μόλις 22 ετών – αλλά ήξερε, μετά από πολλά χρόνια στην κόλαση του Στρατοπέδου 14 της Βόρειας Κορέας, ότι η ζωή ήταν πολύ φθηνή.
Το «αμάρτημα» του, η πράξη για την οποία έπρεπε να τιμωρηθεί, ηταν σοβαρό – του ειχε πέσει κατα λάθος απο την σκάλα μια ραπτομηχανή, η οποία τώρα δεν μπορούσε να επισκευαστεί.
Ο διευθυντής συνέχισε να φωνάζει «Ακόμη κι αν εσυ πεθάνεις την ραπτομηχανή δεν μπορεί να την φέρει κανείς πίσω. Το πρόβλημα δεν ειναι το αν θα πεθάνεις αλλα το χέρι σου!»
Στην συνέχεια ο επικεφαλής εργοδηγός πήρε το δεξί του χέρι και με ενα μεγάλο κουζινομάχαιρο έκοψε το μεσαίο δάχτυλο του κρατουμένου, ακριβώς πάνω από την πρώτη άρθρωση.
Ο κρατούμενος αισθάνθηκε ευγνωμοσύνη εκείνη την στιγμη καθώς όπως ο ίδιος δήλωσε «Νόμιζα οτι θα μου έκοβαν ολόκληρο το χέρι».
Η ιστορία του Σιν Ντονγκ-Χικ για το πώς έχασε το δάχτυλο του ειναι μια απο τις πολλές που θα συζητήσει η επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών που βρίσκεται στην Σεούλ, στην Νότια Κορέα, αυτη την βδομάδα.
Η επιτροπή θα μιλήσει με περίπου 30 άτομα που εχουν ξεφύγει απο την κόλαση του Στρατοπέδου 14 και απο ενα απο τα πιο βάναυσα καθεστώτα που υπάρχουν στον κόσμο.
Ο κύριος Σίν, ο οποίος έδωσε την κατάθεση του την Δευτέρα ειναι ένας απο τους πιο γνωστούς δραπέτες. Πρόσφατα εχει δημοσιέυσει τις εμπειρίες του σ’ενα βιβλίο με τον τίτλο «Αποδραση απο το Στρατόπεδο 14».
Μερικές φορές, οι ιστορίες του Σίν ειναι φρικιαστικές ωστόσο η πρόθεση της Επιτροπής δεν ειναι να δημοσιεύσει την φρίκη των εγκλημάτων του καθεστώτος.
Αυτο που ελπίζουν ειναι οτι τα ευρήματα της Επιτροπής με κάποιο τρόπο θα ακουστούν στην Βόρεια Κορέα με αποτέλεσμα ο λαός της να καταλάβει τι κάνει η οικογενεια Κιμ απο την μέρα που πήρε το έλεγχο το 1948.
Οι 30 δραπέτες ειναι μόνο ενα μικρό ποσοστό απο τους εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς κρατουμένους της Βόρειας Κορέας. Στα στρατόπεδα – γνωστά και ως αποικίες εργασίας πολιτικών κρατουμένων – θετονται υπο κρατηση 3 γενιες της ιδιας οικογένειας συχνα με βάση το οτι ενα μέλος της οικογενείας καποτε διέπραξε κάποιο έγκλημα κατά του καθεστώτος. Στη περίπτωση του Σιν, δυο θείοι του ειχαν προσπαθήσει να φύγουν απο την χώρα την δεκαετία του 60. Αυτο ειχε ως αποτέλεσμα ο Σιν να γεννήθει στο Στρατόπεδο 14 το 1982.
Οι γονείς του Σιν ήταν δύο κρατούμενοι, και ο γάμος τους είχε κανονιστεί στο στρατόπεδο. Αν το μωρό τους είχε γεννηθεί έξω απο τα δεσμά του γάμου τοτε το παίδι δεν θα το άφηναν να ζήσει και αυτούς θα τους εκτελούσαν.
Ενας άλλος δραπέτης, ο Τζι Χιον-Α, δήλωσε στην Επιτροπή οτι ανάγκασαν μια μητέρα να σκοτώσει το μωρό της «κρατώντας το πατημένο» σ’ενα μπόλ με νερό.
Ο Τζιν Χιον-Α δήλωσε οτι «η μητέρα παρακαλούσε τους φρουρούς να μην το σκοτώσουν αλλα αυτοί συνέχισαν να την χτυπάνε, έτσι η μητέρα σε κάτασταση σοκ με τα χέρια της να τρέμουν απο τον φόβο κράτησε το πρόσωπο του μωρού της κάτω απο το νερό. Το κλάμα του μωρου μετα απο λίγο έπαψε. Μια γιαγιά που βοήθησε στην γέννα του μωρού το πήρε και το πήγε έξω.»
Ο Σίν στην κατάθεση του ειπε οτι η πρώτη του παιδική ανάμνηση ηταν μια δημόσια εκτέλεση και οτι απο εκείνη την στιγμή έβλεπε τουλάχιστον 2 – 3 ανα έτος.
Πολλοί από αυτούς που εκτελέστηκαν ηταν απο αυτούς που προσπάθησαν να δραπετεύσουν.
Ένας πρώην κρατούμενος, ο Κανγκ Τσονγκ-Χουαν , στο βιβλίο του «Τα ενυδρεία της Πιονγκγιάνγκ», περιέγραψε μια τυπική εκτέλεση στο Στρατόπεδο 15 στην οποία ο κατάδικος είχε στο στόμα του πέτρες για να μην μπορεί να φωνάξει διάφορες δηλώσεις κατά του καθεστώτος που θα μπορούσε να ακούσουν οι θεατές.
Μετά, έδεσαν τον καταδικασμένο σε θάνατο κρατούμενο με τρια σχοινιά – το ένα γύρω απο τα μάτια, το ένα γύρω απο το στήθος και το άλλο γύρω απο την μέση του
Ο Αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος στην συνέχεια φωνάζει «Στοχευστε στον πρόδότη της Πατρίδας… Πύρ!»
Οι βολές ηταν τρείς. Η πρώτη τον χτύπησε στο κεφάλι. σκοτώνοντας τον ακαριαία. Η δέυτερη στο στήθος αναγκάζοντας τον να γείρει και η τρίτη στην μέση προκαλόντας την πτώση του στον λάκκο, κι ετσι. όπως δήλωσε ο Κάνγκ Τσονγκ-Χουαν κάνοντας την ταφή του πιο εύκολη.
Κατά κάποιο τρόπο, εκείνοι που πεθαίνουν είναι οι πιο τυχεροί και πολλοί κρατούμενοι επιλέγουν την αυτοκτονία ως έσχατο μέσο διαφυγής.
(Εικόνες απο δορυφόρο του Στρατοπέδου 14)
Ακριβώς όπως και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεκαετίες πριν, οι κρατούμενοι εργάζονται απίστευτα σκληρά με αντάλαγμα μια αξιοθρήνητη, πενιχρή, μερίδα φαγητού, με αποτέλεσμα πολλοι απο αυτους να τρώνε ο,τι βρούνε, ποντίκια, βατράχια, φίδια και έντομα.
Ο Σίν στην δήλωση του ειπε οτι οι αρουραίοι ειναι ιδιαίτερα πολύτιμοι καθώς το κρέας τους βοηθάει στο να αποτρέψει την θανατηφόρα ασθένεια «πελλάγρα» η οποία προκαλείται απο την έλλειψη πρωτείνης και νιασίνης.
Στον Κάνγκ άρεσαν ιδιαίτερα οι σαλαμάνδρες, αλλα, όπως ειπε «τις σαλαμάνδρες πρέπει να τις τρώς ενώ ειναι ζωντανές, τις αρπάζεις απο την ουρα και τις τρώς μονορύφι πριν προλάβουν να απελευθερώσουν το υγρό τους»
Στα στρατόπεδα, τα παιδιά τρώνε ό, τι κινείται, συμπεριλαμβανομένων των γαιοσκωλήκων.
Όπως ειναι αναμενόμενο, η ποινή για την κλοπή τροφίμων είναι σοβαρή.
Στο στρατόπεδο 14, ενας καθηγητής ανακάλυψε οτι στην τσέπη ενός 6χρονου κοριτσιού βρήκε πέντε σπορια καλαμποκιού. Ο δάσκαλος ανάγκασε το κοριτσάκι να γονατίσει μπροστά στην τάξη, και άρχισε να την χτυπάει επανειλημμένα στο κεφάλι με ένα ξύλινο ραβδί.
Η τάξη αναγκάστηκε να παρακολουθήσει καθώς το κεφάλι της σταδιακά πρηζώτανε με μώλωπες και καθώς το αίμα έτρεχε από τη μύτη της. Το κοριτσάκι πέθανε το ίδιο βράδυ.
Ο Σίν αναγκάστηκε να παρακολουθήσει την εκτέλεση της μητέρας του και του αδελφού του και με απίστευτη ειλικρινεια δήλωσε οτι αυτος έφταιγε για τον θάνατο τους καθως ηταν αυτός που τους πρόδωσε στις αρχές οταν σχεδίαζαν να δραπετεύσουν . Ο λόγος που ο Σιν τους πρόδωσε ηταν απλά επειδή η μητέρα του επέλεξε να δώσει ρύζι στον αδελφό του και όχι σ’αυτόν.
Ανάγκασαν τον Σίν να παρακολουθήσει την εκτέλεση τους αλλα τότε ηταν τόσο μουδιασμένος και γεμάτος μίσος που ένιωθε οτι τους αξιζε η τιμωρία τους.
Ειδε την μητέρα του να σπαρταραέι με την θηλιά γύρω απο τον λαιμό της και τα μυαλα του αδελφού του να εχουν διασκορπιστεί παντου μετα τους πυροβολισμους.
Το 2004, ο Σιν κατάφερε να δραπετεύσει απο το Στρατόπεδο 14 και τελικά εφυγε και απο την χώρα μεταμφιεσμένος ως στρατιώτης.
Αν και η ιστορία του, αλλά και των άλλων που έχουν καταθέσει στη Σεούλ αυτή την εβδομάδα φανεται τρομακτική για μας, στα στρατόπεδα της Βόρειας Κορέας ειναι ενα απλό κομμάτι της καθημερινότητας.
Εν τω μεταξύ, ο ηγέτης της χώρας, ο Κιμ Τζόνγ-Ουν, εξακολουθεί να ζει σε ένα είδος παραμυθιού, διαχωρισμένος από τα δεινά του λαού του.
Το τελευταίο του «πρότζεκτ» ειναι να κατασκευάσει ενα χιονοδρομικό κέντρο «για όλους» όπως λέει.
Αν και η έρευνα των Ηνωμένων Εθνών γίνεται με καλές προθέσεις, μάλλον δεν πρόκειται να φέρει τέλος στην καθημερίνη κόλαση που βιώνει ο λαός της Βόρειας Κορέας.
(Πηγη – Daily Mail – Μετάφραση/Επιμέλεια – Onalert)
