Σαν σήμερα στις 16 Μαρτίου 1968 αμερικανοί στρατιώτες διέπραξαν τις δολοφονίες αμαχων πολιτών στο χωριό Μι Λάι, στο Νοτιο Βιετνάμ κατα την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Οι Αμερικανοί στρατιώτες του 3ου λόχου του 1ου τάγματος, το οποίο ανήκε στο 20ό Σύνταγμα Πεζικού, της 11ης ταξιαρχίας της Μεραρχίας «Americal» διέπραξαν τις δολοφονίες. Ο αριθμός των νεκρών κυμαίνεται απο 347-504.
Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν γυναίκες, παιδιά, βρέφη και ηλικιωμένοι. Μερικά από τα πτώματα, όπως φάνηκε αργότερα είχαν ακρωτηριαστεί και, σύμφωνα με ισχυρισμούς, πολλές γυναίκες βιάστηκαν πριν τις δολοφονίες.
Ενώ αρχικά απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε 26 Αμερικανούς στρατιώτες για τις πράξεις τους στο Μι Λάι, μόνο ο ανθυπολοχαγός Γουίλιαμ Κάλεϋ (William Calley), ένας διμοιρίτης του τρίτου λόχου, καταδικάστηκε. Ενώ κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία 22 χωρικών και του απαγγέλθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, στη συνέχεια εξέτισε μόνο τρεισήμισι χρόνια κατ’ οίκον περιορισμό.
Η σφαγή έλαβε χώρα στους οικισμούς Μι Λάι (Mỹ Lai) και Μι Κε (My Khe) που ανήκαν στο χωριό Σον Μι (Sơn Mỹ). Στο σύγχρονο Βιετνάμ τα γεγονότα ονομάζονται Σφαγή του Σον Μι (thảm sát Sơn Mỹ). Η κωδική ονομασία των Αμερικανών για το «οχυρό των Βιετκόνγκ» (sic) ήταν «Πίνκβιλ» (Pinkville).
Το περιστατικό προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή όταν έγινε δημόσια γνωστό το 1969. Η σφαγή επίσης ενδυνάμωσε τις εγχώριες αντιδράσεις στις Η.Π.Α. για τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Τρεις Αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι προσπάθησαν να σταματήσουν τη σφαγή και να προστατέψουν τους τραυματισμένους αρχικά καταγγέλθηκαν από αρκετούς Αμερικανούς Γερουσιαστές ως προδότες, σε μια προσπάθεια να συγκαλυφθεί η σφαγή. Έγιναν παραλήπτες επιστολών εμφορούμενων από μίσος και απειλών για τη ζωή τους, ενώ βρήκαν ακρωτηριασμένα ζώα στην αυλή τους. Αργότερα, οι τρεις επαινέθηκαν ευρύτατα και τιμήθηκαν από τον αμερικανικό στρατό για τις ηρωικές πράξεις τους.
Το πρωί της 16ης Μαρτίου, ο 3ος λόχος έφτασε μετά από μια σύντομη προετοιμασία από το πυροβολικό και ελικόπτερο φέροντα πολυβόλο. Αν και οι Αμερικανοί δεν βρήκαν μαχητές του εχθρού στο χωριό, πολλοί στρατιώτες υποψιάζονταν ότι υπήρχαν στρατιώτες του NFL που κρύβονταν στα υπόγεια των σπιτιών των συζύγων τους ή των ηλικιωμένων γονιών τους. Οι στρατιώτες των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης μιας διμοιρίας με επικεφαλής τον Ανθυπολοχαγό Γουίλιαμ Κάλεϋ (William Calley), ξεκίνησαν να πυροβολούν σε κάτι που που ισχυρίστηκαν ότι είχαν εκλάβει ως μια θέση του εχθρού.
Μόλις οι πρώτοι πολίτες τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν από αδιάκριτα πυρά, οι στρατιώτες άρχισαν να επιτίθενται εναντίον ανθρώπων και ζώων, με πυροβόλα όπλα, χειροβομβίδες και ξιφολόγχες. Το μέγεθος της σφαγής και η αγριότητα των επιτιθεμένων αυξάνονταν σε κάθε δολοφονία. Το BBC News περιέγραψε τη σκηνή: «Δεκάδες άνθρωποι που οδηγήθηκαν δια της βίας σε ένα αρδευτικό αυλάκι και σε άλλα σημεία έχασαν τη ζωή τους με [ριπές από] αυτόματα όπλα».
Μια μεγάλη ομάδα περίπου 70-80 χωρικών, που είχαν συγκεντρωθεί από την 1η Διμοιρία στο κέντρο του χωριού, σκοτώθηκαν με διαταγή του Κάλεϋ, ο οποίος επίσης συμμετείχε.
Μέλη της 2ης διμοιρίας σκότωσαν τουλάχιστον 60-70 Βιετναμέζους, καθώς σάρωσαν το βόρειο μισό του Μι Λάι 4 και το Μπιν Τάι (Binh Tay), ένα μικρό οικισμό περίπου 400 μέτρα βόρεια του Μι Λάι 4. Οι απώλειες της διμοιρίας ήταν ένας νεκρός και επτά τραυματίες από νάρκες και στημένες παγίδες.
Μετά τις αρχικές «σαρώσεις» από την 1η και τη 2η διμοιρία, η 3η διμοιρία εστάλη για την αντιμετώπιση τυχόν «υπολειπόμενης αντίστασης». Αυτοί άρχισαν αμέσως να σκοτώνουν κάθε ζωντανό άνθρωπο ή ζώο που έβρισκαν, συμπεριλαμβανομένων Βιετναμέζων που είχαν βγει από τις κρυψώνες τους, καθώς και τραυματιών, που εντοπίστηκαν μέσα στους σωρούς των σωμάτων από τα βογκητά τους. Η 3η διμοιρία, επίσης, συγκέντρωσε και εκτέλεσε μια ομάδα από επτά έως δώδεκα γυναικών και παιδιών.
Δεδομένου ότι ο τρίτος λόχος δεν είχε συναντήσει καμία αντίσταση, το 4ο τάγμα, 3ο σύνταγμα πεζικού, μεταφέρθηκε αεροπορικώς στη ζώνη προσγείωσης μεταξύ 8:15 – 8:30 και επιτέθηκε στον μικρό οικισμό του Μι Κε 4, σκοτώνοντας 90 άτομα.
Κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων ημερών, και τα δύο τάγματα συμμετείχαν και σε άλλους εμπρησμούς και καταστροφή κατοικιών, καθώς και κακομεταχείριση Βιετναμέζων κρατουμένων. Ενώ οι περισσότεροι από τους στρατιώτες δεν συμμετέχουν στα εγκλήματα, ούτε διαμαρτυρήθηκαν ούτε παραπονέθηκαν στους ανωτέρους τους.
Παρέμβαση πληρώματος ελικοπτέρου
Ο ανθυπασπιστής Χιου Τόμπσον Jr. (Hugh Thompson Jr.), πιλότος ελικοπτέρου από μια ομάδα αερο-ανιχνευτών, είδε ένα μεγάλο αριθμό αμάχων νεκρών ή ετοιμοθάνατων, πετώντας πάνω από το χωριό – επρόκειτο για βρέφη, παιδιά, γυναίκες και γέρους, χωρίς καμία ένδειξη ύπαρξης ανδρών στρατεύσιμης ηλικίας ή όπλων οπουδήποτε. Ο Τόμπσον και το πλήρωμά του έγιναν μάρτυρας της δολοφονίας από τον Λοχαγό Μεντίνα μιας άοπλης και ακινητοποιημένης γυναίκας την οποία αυτός κλώτσησε και πυροβόλησε εξ επαφής (ο Μεντίνα αργότερα ισχυρίστηκε ότι πίστεψε ότι η γυναίκα κρατούσε χειροβομβίδα).
Το πλήρωμα έκανε πολλές προσπάθειες να καλέσει βοήθεια για τους τραυματίες μέσω ασυρμάτου. Προσγείωσαν το ελικόπτερό τους κοντά σε μια τάφρο γεμάτη με σώματα ανάμεσα στα οποία εντόπισαν κίνηση. Ο Τόμσον ζήτησε από έναν λοχία που συνάντησε εκεί (τον Ντέιβιντ Μίτσελ [David Mitchell] της 1ης Διμοιρίας) να βοηθήσει να βγάλουν τους ανθρώπους από την τάφρο και ο λοχίας απάντησε θα βοηθούσε «να τους βγάλουν από τη μιζέρια τους». Ο Τόμπσον, σοκαρισμένος και μπερδεμένος, μίλησε στη συνέχεια με τον ανθυπολοχαγό Κάλεϋ, ο οποίος υποστήριξε ότι «απλά εκτελούσε διαταγές». Ενώ απογειωνόταν το ελικόπτερο, είδαν τον Μίτσελ να πυροβολεί στην τάφρο.
Ο Τόμπσον τότε είδε μια ομάδα αμάχων (και πάλι αποτελούμενη από παιδιά, γυναίκες και γέρους) σε ένα καταφύγιο που το προσέγγιζαν οι στρατιώτες στο έδαφος. Ο Τόμπσον προσγείωσε το ελικόπτερο και είπε στο πλήρωμά του ότι εάν οι στρατιώτες πυροβολούσαν κατά των Βιετναμέζων, ενώ αυτός προσπαθούσε να τους βγάλει από το καταφύγιο, να ανοίξουν πυρ σε αυτούς τους στρατιώτες. Ο Τόμπσον κατέθεσε αργότερα ότι μίλησε με έναν υπολοχαγό (ταυτοποιούμενο με τον Στήβεν Μπρουκς [Stephen Brooks] της 2ης διμοιρίας), του είπε υπήρχαν γυναίκες και παιδιά στο καταφύγιο και ζήτησε από τον υπολοχαγό να τον βοηθήσει να τους βγάλει έξω. Σύμφωνα με τον Τόμπσον, «[ο υπολοχαγός] είπε ότι ο μόνος τρόπος για να τους βγάλεις έξω ήταν με μια χειροβομβίδα». Ο Τόμπσον κατέθεσε ότι ο ίδιος είπε στη συνέχεια στον Μπρουκς «να κρατήσεις μόνο τους άνδρες σου εκεί που είναι, και εγώ θα βγάλω τα παιδιά». Βρήκε 12-16 άτομα στην αποθήκη, τους έπεισε να βγουν και τους οδήγησε στο ελικόπτερο, μένοντας μαζί τους, ενώ φυγαδεύονταν μέσω αέρος σε δύο ομάδες.
Επιστρέφοντας στο Μι Λάι, ο Τόμπσον και τα άλλα μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου παρατήρησαν αρκετές μεγάλες ομάδες πτωμάτων. Εντοπίζοντας κάποιους επιζώντες στο χαντάκι, ο Τόμπσον προσγειώθηκε πάλι. Ένα μέλος του πληρώματος μπήκε στο αυλάκι και επέστρεψε με ένα καταματωμένο, αλλά προφανώς σώο παιδί που μετά μεταφέρθηκε δι’ αέρος σε ασφαλές μέρος. Το παιδί θεωρήθηκε τότε ότι ήταν κορίτσι αλλά αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν ένα τετράχρονο αγόρι. Ο Τόμπσον στη συνέχεια ανέφερε ό,τι είχε δει στον επικεφαλής του λόχου του, Ταγματάρχη Φρέντερικ Γ. Γουάτκη (Frederic W. Watke), χρησιμοποιώντας όρους όπως «φόνος» και «περιττές και άσκοπες δολοφονίες». Οι αναφορές του Τόμπσον επιβεβαιώθηκαν από άλλους πιλότους και ιπτάμενα πληρώματα.
Για τις δράσεις τους, στον Τόμπσον απονεμήθηκε ο Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός (Distinguished Flying Cross – DFC) και στο πλήρωμά του απονεμήθηκε ο Χάλκινος Αστέρας (Bronze Star). Στον Αντρεότα (Andreotta) το μετάλλιο τού απονεμήθηκε μετά το θάνατό του, καθώς αυτός σκοτώθηκε εν δράσει στις 8 Απριλίου 1968. Επειδή η αιτιολόγηση της τιμητικής διάκρισης για τον DFC συμπεριελάμβανε μια κατασκευασμένη περιγραφή για τη διάσωση μιας νεαρής κοπέλας από το Μι Λάι από «πυκνά διασταυρούμενα πυρά» ο Τόμπσον πέταξε το μετάλλιο του. Του απονεμήθηκε αργότερα μια Πορφυρή Καρδιά (Purple Heart) για άλλες υπηρεσίες του στο Βιετνάμ.
Το 1998, τα μετάλλια του πληρώματος του ελικοπτέρου αντικαταστάθηκαν από το Μετάλλιο του Στρατιώτη, «την υψηλότερη διάκριση που μπορεί να απονείμει ο στρατός των ΗΠΑ για την ανδρεία που δεν σχετίζεται με άμεση σύγκρουση με τον εχθρό». Η αιτιολόγηση της απονομής της διάκρισης ήταν «για τον ηρωισμό πάνω και πέρα από το κάλεσμα του καθήκοντος, κατά τη σωτηρία της ζωής τουλάχιστον 10 Βιετναμέζων αμάχων κατά τη διάρκεια της παράνομης σφαγής μη-μαχητών από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Μι Λάι». Ο Τόμπσον αρχικά αρνήθηκε το μετάλλιο όταν ο στρατός των ΗΠΑ θέλησε να του το απονείμει με χαμηλό προφίλ. Ζήτησε να γίνει δημοσίως και να τιμηθεί το πλήρωμά του με τον ίδιο τρόπο. Οι στρατιωτικοί, βετεράνοι πια, ήρθαν επίσης σε επαφή με τους επιζώντες του Μι Λάι.
Λόγω των χαοτικών συνθηκών και της απόφασης του στρατού να μην προβεί σε μια βεβαία καταμέτρηση των πτωμάτων, ο αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν στο Μι Λάι, δεν μπορεί να είναι ασφαλής. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, με 347 και 504 είναι οι συχνότερο αναφερόμενοι αριθμοί. Το μνημείο στον τόπο της σφαγής απαριθμεί 504 ονόματα, με ηλικίες που κυμαίνονται από 1 έως 82 ετών. Μια μεταγενέστερη έρευνα από τον αμερικανικό στρατό κατέληξε σε ύψος μικρότερο των 347 θανάτων, που αποτελεί και την επίσημη εκτίμηση για τις ΗΠΑ.