Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι , όντας νικητήριες δυνάμεις , είχαν τη δύναμη και την εξουσία να διευθετήσουν το μέλλον τόσο της ηττημένης Γερμανίας, χωρίζοντάς τη σε σφαίρες επιρροής όσο και τη διαμόρφωση του μεταπολεμικού διεθνούς συστήματος και επομένως ισορροπίας ισχύος.
Παρόλα αυτά, η κοινή γνώμη και οι πολιτικοί ηγέτες των Συμμάχων επιθυμούσαν να αποδοθεί δικαιοσύνη και ηθική δικαίωση στα θύματα των θηριωδιών των ναζιστικών οργανώσεων και αξιωματούχων .
Όσα ηγετικά και υψηλόβαθμα στελέχη δεν είχαν αυτοκτονήσει ή εξαφανιστεί, συνελήφθησαν από συμμαχικά στρατεύματα με την μοίρα τους να καθορίζεται από τους νικητές. Αρχικά, μέρος των Συμμάχων επιθυμούσε την εκτέλεσή τους, ωστόσο οι πιο ψύχραιμες φωνές, οι οποίες εν τέλει επεκράτησαν, επέλεξαν την οδό του διεθνούς δικαίου και απονομής δικαιοσύνης .
Ως προς τον τόπο τέλεσης, παρόλο που οι Σοβιετικοί ήθελαν να διεξαχθεί αυτή στο Βερολίνο, ωστόσο οι Σύμμαχοι προτίμησαν τη Νυρεμβέργη για δύο βασικούς λόγους. Αφενός διότι επρόκειτο για τη «μητέρα» του Εθνικο-Σοσιαλισμού καθώς εκεί διεξαγόταν κάθε χρόνο το Συνέδριο του Εθνικο-Σοσιαλιστικού Κόμματος, αφετέρου διότι ήταν το πιο λειτουργικό, από άποψη χώρου και υποδομών, Δικαστικό Μέγαρο, καθώς είχε διαθέσιμες αρκετές αίθουσες και γραφεία για να στελεχωθούν από τα επιτελεία και το προσωπικό που αυτά διέθεταν.
Επιπροσθέτως υπήρχε και χώρος κράτησης όπου φυλάσσονταν οι κατηγορούμενοι. Η δίκη ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου του 1945, με τον sir Goeffrey Lawrence να αναλαμβάνει Πρόεδρος του Δικαστηρίου.
H ουσιαστική συμβολή της Δίκης της Νυρεμβέργης είναι το ότι συνιστά τον πρώτο οργανικό και υλικό εξορθολογισμό της διεθνής κατασταλτικής δύναμης, εξουσίας και αυτού που θα αποκαλούμε (που θα ονομάζεται μετέπειτα) καθολική ποινική δικαιοδοσία. Ένα μόνιμο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο θα έρθει μόνο στο τέλος του αιώνα στη Ρώμη στις 17 Ιουλίου του 1998 ενώ είχαν δημιουργηθεί ad hoc Ποινικά Δικαστήρια για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (25 Μαϊου 1993) και στη Ρουάντα (8 Νοεμβρίου 1994) .
Έπειτα , οι καθιερωμένοι κανόνες και κυρώσεις από τη Νυρεμβέργη έχουν άμεση επίδραση στις έννομες τάξεις των κρατών. H Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε με αποφάσεις στις 13 / 4 /1946 και στις 11/ 12/1946, την καθιέρωση τον ορισμό των εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ειρήνης και κατά της ανθρωπότητας και ότι τα εγκλήματα πολέμου και αυτά ενάντια στην ανθρωπότητα θα γίνουν απαράγραφα σύμφωνα με τη Σύμβαση της Ν.Υόρκης 26 Νοεμβρίου 1958, αντιστοίχως.
Η ετυμηγορία καθιέρωσε τις ατομικές ευθύνες. Οι ποινές διέφεραν και προχώρησαν από θάνατο δι’απαγχονισμού (11 καταδίκες ) σε αθώωση αλλά και σε φυλάκιση μεταξύ 10 και 20 ετών σε 4 κατηγορούμενους αλλά επίσης τρείς καταδίκες σε ισόβια φυλάκιση. Επιγραμματικά, είναι σημαντικό να αναφέρουμε αρχές που καθιερώθηκαν βάσει της δίκης της Νυρεμβέργης όπως η «Ατομική ποινική ευθύνη για εγκλήματα διεθνούς δικαίου», το «μη παραδεκτό της επιφύλαξης λόγω αντίθετης εθνικής νομοθεσίας», την «άρση ασυλίας των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων» και ειδικά για τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς το «μη παραδεκτό της υπακοής στις διαταγές ανωτέρου».
Δείτε βίντεο με πλάνα από την Δίκη της Νυρεμβέργης :