«Συντηρητικά πολιτικά κόμματα της Ευρώπης πιστεύουν ότι μπορούν να δαμάσουν την άκρα δεξιά μέσω συμμαχιών, αλλά αυτό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι», γράφει ο δημοσιογράφος Φερντινάντο Τζιουλιάνο στο Bloomberg.
Συνεργάτης του Bloomberg, αλλά και της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica και μέλος του συντακτικού συμβουλίου των Financial Times, ο Φερντινάντο Τζιουλιάνο, γράφει ότι «η άνοδος των ακροδεξιών εξτρεμιστικών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει οδηγήσει κάποια σημαντικά συντηρητικά πολιτικά κόμματα σε ένα δίλημμα: Πρέπει να απορρίψουν οποιαδήποτε συμμαχία με την ακροδεξιά στο όνομα της ευπρέπειας; Ή μήπως πρέπει να υποκύψουν στον ρεαλισμό, με την ελπίδα να κατευνάσουν τους αντιπάλους τους;».
Όπως αναφέρει ο Τζουλιάνο, αν ρίξουμε μια ματιά στην ευρωπαϊκή ήπειρο θα δούμε ότι η δεύτερη διαδρομή γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτή. Στην Ισπανία, το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα και οι φιλελεύθεροι Ciudadanos σχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού στην Ανδαλουσία χάρη στις ψήφους του ακροδεξιού κόμματος Vox, μιας αντι-μεταναστευτικής, αντι-φεμινιστικής οργάνωσης. Το απίθανο αυτό «τρίο» τερμάτισε 36 χρόνια σοσιαλιστικού ελέγχου της Ανδαλουσίας. Το πολιτικό τίμημα ήταν να ξαναφέρουν στο προσκήνιο από το «ψυγείο» την άκρα δεξιά στην Ισπανία για πρώτη φορά από τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο το 1975.
Τα δύο συστημικά κόμματα αναμφισβήτητα λένε ότι ήταν το Vox που ήρθε σε συμβιβασμό μαζί τους – και όχι το αντίστροφο. Οι Ciudadanos αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν με το Vox, αφήνοντας το βρώμικο έργο στο Λαϊκό Κόμμα.
Ωστόσο, η τοξική υποστήριξη από το Vox οδηγεί τα δύο αυτά συστημικά κόμματα της Ισπανίας πολύ πιο κοντά στο μονοπάτι του Σεμπάστιαν Κουρτς, του Αυστριακού καγκελαρίου, που επέλεξε να επιτύχει μια κυβερνητική συμφωνία με το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας. Η Αυστρία υιοθέτησε πολύ πιο αυστηρά μέτρα κατά της μετανάστευσης, απορρίπτοντας την προσέγγιση των ανοιχτών συνόρων που υπερασπίστηκε η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ενισχύοντας τους συνοριακούς ελέγχους και καταργώντας τα οφέλη για τους αλλοδαπούς.
Τα δύο ισπανικά κόμματα ξεκινούν από αντίθετες θέσεις μεταξύ τους. Μέρος της εκλογικής βάσης του κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος συμμερίζεται τις ανησυχίες της ακροδεξιάς σχετικά με τη μετανάστευση. Για τους Ciudadanos, η συμφωνία είναι πιο δύσκολο να εξηγηθεί στους ψηφοφόρους τους. Το ισπανικό αυτό κόμμα που συγκροτήθηκε πρόσφατα, εξετάζει μια συμμαχία για τις προσεχείς εκλογές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το κόμμα του Γάλλου Προέδρου Μακρόν.
Ο Γάλλος Πρόεδρος θεωρεί τον εαυτό του αντίπαλο των ευρωσκεπτικών, αντι-μεταναστευτικών δυνάμεων. Εάν οι εν δυνάμει σύμμαχοί του αρχίσουν να κάνουν συμφωνίες (έστω και έμμεσα) με τις ακροδεξιές δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι είναι αντίπαλοί τους, πώς μπορούν τα πιο μετριοπαθή πολιτικά κόμματα της Ευρώπης να διατηρούν μια συνεκτική ταυτότητα;
Αυτά τα ερωτήματα ενδεχομένως θα ενταθούν μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα καταστήσει μάλλον αδύνατο για την κεντροδεξιά και τους σοσιαλιστές να συμμαχήσουν, όπως είχαν κάνει παραδοσιακά στο παρελθόν.
Η προσέγγιση της κεντροδεξιάς με τη σκληρή ακροδεξιά μπορεί να μοιάζει με μια απάντηση, αλλά είναι μια απίστευτα επικίνδυνη στρατηγική για μια ήπειρο που προσπάθησε να κρατήσει τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές μακριά από την εξουσία μετά τα τραύματα της δεκαετίας του 1920 και του 1930. «Μετά από σχεδόν έναν αιώνα, τα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται στην Ευρώπη», γράφει ο Τζουλιάνο στο Bloomberg.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ