Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΙΔΗ
Παρακολουθώντας την χθεσινή πορεία διαμαρτυρίας μπορούσε κάποιος να δει ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των συμμετεχόντων ήταν εργαζόμενοι οι οποίοι ή έχασαν ή κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους όπως Δημοτικοί Αστυνομικοί, Σχολικοί Φύλακες, Εκπαιδευτικοί, Πρώην Εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, Εργαζόμενοι στα Αμυντικά Συστήματα, Εργαζόμενοι στη Τοπική Αυτοδιοίκηση κλπ οι οποίοι σε άλλες πορείες είχαν μικρή συμμετοχή.
Αντίθετα εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους και κλαδικά σωματεία οι οποίοι είχαν μεγάλη συμμετοχή σε προηγούμενες κινητοποιήσεις όπως οι εργαζόμενοι στην ΔΕΗ, οι Εφοριακοί, οι Υπάλληλοι Υπουργείων, εργαζόμενοι στον τραπεζικό τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι κλπ σήμερα είχαν μικρή συμμετοχή.
Εμείς δεν είμαστε δυό, δεν είμαστε τρεις αλλά δεν είμαστε ούτε και χίλιοι δεκατρείς στην σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Οι δικαιολογίες πολλές και διάφορες.
Οι συζητήσεις ακόμα πιο πολλές
Κάποιοι λένε τι δουλειά έχουμε σε πορείες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Κάποιοι άλλοι λένε καλά αυτοί τι έκαναν για εμάς λες και εμείς κάναμε κάτι για τους άλλους εργαζόμενους.
Κάποιοι άλλοι ψιθυρίζουν μα καλά εμείς τι σχέση έχουμε με τους εργαζόμενους στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, λες και στις οικογένειές μας δεν έχουμε εργαζόμενους στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Κάποιοι άλλοι συζητούν λέγοντας ότι εμείς δεν έχουμε σχέση με τους εργάτες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, λες και εμείς είμαστε παιδιά ενός ανώτερου θεού και δεν έχουμε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους αυτής της χώρας.
Οι Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών ΝΠΔΔ ή και θεσμικές λεγόμενες από τα προεδρία τους σε πλήρη αφωνία.
Η πλειονότητα των ενώσεων / φορέων ΝΠΙΔ κατά περίεργο τρόπο έδειξαν να μην ασχολούνται σαν να μην τους αφορά το γεγονός.
Μάλλον οι ενώσεις ΝΠΔΔ και η πλειονότητα των φορέων ΝΠΙΔ έχουν άλλα ενδιαφέροντα όπως ο παραθερισμός ή οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις γιατί διαφορετικά, πώς να εξηγήσει κανείς την παντελή έλλειψη κινητικότητας.
Η μόνη κινητικότητα, που μπορεί κανείς να παρατηρήσει, είναι αυτή των δαχτύλων στα πληκτρολόγια για να κάνουν τον μεταξύ τους ακήρυχτο αλλά υπαρκτό διαδικτυακό πόλεμο εντυπώσεων από το γραφείο ή τον καναπέ ή την ξαπλώστρα.
Παρακαλώ πιστέψτε με, κανένας διεκδικητικός αγώνας δεν κερδήθηκε μόνο με διαδικτυακό πόλεμο.
Για περπάτημα, φωνή, διαμαρτυρία στο δρόμο ούτε λόγος. Είναι πέρα και έξω από την κουλτούρα μας λένε κάποιοι.
Και μόνο η σκέψη για συμπόρευση με άλλους εργαζομένους ή συνταξιούχους ίσως αποτελεί αιτία αφορισμού του βέβηλου αιρετικού.
Σύμφωνα με κάποιους η θέση μας, η κουλτούρα μας, μας επιτρέπουν, εάν δεν επιβάλουν, τον διεκδικητικό αγώνα μόνο μέσα από κατάθεση μνημονίων και συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες ( εξαιρετικά χρήσιμες γι’ αυτούς ), με συμμετοχή σε κάποια επιτροπή χωρίς πραγματική αξία αλλά αρκετά καλή για προβολή της υποτιθέμενης επιτυχίας για το υποτιθέμενο έργο.
Ας μην βιαστούν κάποιοι να μιλήσουν για τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης ή της Κρήτης γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτές έγιναν, παρά την αρχική άρνηση και τις προτάσεις κάποιων για εκδηλώσεις σε κλειστό χώρο, μετά την επιτυχή πορεία του Σεπτεμβρίου κάτω από την πίεση των ποιο δυναμικών φορέων ΝΠΙΔ και των περισσοτέρων συναδέλφων.
Αλήθεια η μη ύπαρξη συνέχειας ή μη ανακοίνωση έστω κάποιου προγραμματισμού δράσεων τι δείχνει ;; Η στείρα αντιπαράθεση με ανταλλαγή περίεργων ανακοινώσεων που αποσκοπεί και που οδηγεί ;;
Το σίγουρο είναι ότι δεν οδηγεί σε αγώνες ανάσχεσης και ανατροπής.
Συνάδελφοι εκτιμώ ότι όλα αυτά προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στον τόπο και τις καλύτερες στους ντόπιους και ξένους κυβερνώντες / δυνάστες.
Αυτά βλέπουν οι κυβερνώντες και οι τροϊκανοί εντολοδόχοι τους και γεμάτοι ανακούφιση και περηφάνια ετοιμάζονται να επιβάλουν νέα μέτρα για το τελικό ξεπούλημα και την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας αφού εκτιμούν πως έχουν κατορθώσει
• Να ελέγξουν πλήρως την πληροφόρηση
• Να απαξιώσουν συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο της χώρας
• Να ελέγξουν πλήρως το τραπεζικό σύστημα
• Να δημιουργήσουν το αίσθημα της ύπαρξης του μονόδρομου
• Να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας
• Να επιτύχουν κοινωνικούς αυτοματισμούς
• Να απορυθμίσουν τις εργασιακές σχέσεις
• Να καταρρακώσουν τον κοινωνικό ιστό
• Να διαλύσουν το κράτος πρόνοιας
• Να υποβαθμίσουν την εκπαίδευση
• Να ξεκινήσουν την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών όπως το νερό, το ρεύμα, την ασφάλεια, τις μεταφορές, την υγεία κ.α
• Να αποδιοργανώσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις με ορατές τις συνέπειες στην Αμυντική Ικανότητα της Χώρας δηλαδή στην Εθνική Άμυνα
• Να καταρρακώσουν τον θεσμό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας αφού το Κοινοβούλιο στην πραγματικότητα δεν νομοθετεί αλλά θεατρικά και υποκριτικά ψηφίζει νόμους τους οποίους στην ουσία γράφουν και επιβάλουν οι δυνάστες δανειστές.
• Να κάμψουν χωρίς μεγάλα προβλήματα και απώλειες τον Λαό ο οποίος, κατά τον ποιητή, γονατίζει μόνο μπροστά στους Νεκρούς του.
Το αίσθημα απαισιοδοξίας μεγαλώνει καθώς δεν φαίνονται προοπτικές ανατροπής αυτής της κατάστασης στο ορατό μέλλον.
Η μεμψιμοιρία σκοτώνει την ελπίδα.
Η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες έχουν πάρει την μορφή επιδημίας.
Πολλοί ίσως νομίζουν ότι αυτή είναι μια ζοφερή πραγματικότητα χωρίς δυνατότητα αναστροφής.
Εκτιμώ ότι δεν είναι έτσι.
Πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να αλλάξουμε τα πράγματα αλλά απαιτείται θέληση, δύναμη, θάρρος, πίστη και πάνω από όλα ενότητα.
Αλήθεια πόσο καιρό ακόμα θα κλαίμε τη μοίρα μας και θα μένουμε άπραγοι ;;;
Πρέπει να σηκωθούμε να πιάσουμε το μίτο από εκεί απ’ όπου, ζαλισμένοι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, τον αφήσαμε, για να βγούμε από τον λαβύρινθο στον οποίο κυβερνώντες και δανειστές μας έριξαν.
Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη :
Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας.