Έχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από την αυτοκτονία του υπολοχαγού στη Χαλκίδα. Αναμέναμε ότι οι “θεσμικοί” απόστρατοι θα είχαν κάτι να πουν γι΄ αυτή την τραγική είδηση που δείχνει πόσο άσχημη είναι η κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εν ενεργεία στρατιωτικοί. Τους οποίου υποτιθεται τουλάχιστον θέλουν να βοηθήσουν.
Ούτε λέξη; Περίπου ναι. Τουλάχιστον στην ιστοσελίδα της ΕΑΑΣ δεν βρήκαμε τίποτα παραπάνω από μία αναδημοσίευση άρθρου το οποίο καλούσε τους στρατιωτικούς να μην αυτοκτονούν. Δυστυχώς το κάνουν κι αυτό. Την αναδημοσίευση την είχε κάνει το παράρτημα της Λάρισας.
Οι “θεσμικοί” είναι δυνατόν να μην έχουν τίποτα να πουν γι΄ αυτό το συγκλονιστικό θέμα;
Δεν το πιστεύουμε.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση ή μήπως δεν μπορούν; Προτιμούν να μην μιλήσους ή τους υποδείχτηκε να μείνουν σιωπηλοί;
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή και δεν αντιμετωπίζεται πια μόνο με πορείες διαμαρτυρίας σαν κι αυτές που έγιναν και σαν κι αυτές που έρχονται. Ειδικά οι εν ενεργεία αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που διαπίστωσαν ότι οι απόστρατοι τους άφησαν στην τύχη τους, δεν ικανοποιούνται πλέον με “δήθεν διαμαρτυρίες”.
Δεν ξέρουμε ποια μπορεί να είναι η δικαιολογία των “θεσμικών” απόστρατων για την επιλογή τους να σιωπήσουν για την υπόθεση της αυτοκτονίας του υπολοχαγού. Το βέβαιο είναι ότι και μ΄ αυτή την επιλογή “αυτοκτόνησαν” οι ίδιοι ως ηγέτες ενός αγώνα που απ΄ ότι φαίνεται ουδέποτε τον πίστεψαν. Οι εξελίξεις και η εποχή είναι σαφές ότι τους έχουν ξεπεράσει. Μπορεί κάποιοι απ΄ αυτούς μεμονωμένα κάτι να κερδίσουν ικανοποιώντας προσωπικές φιλοδοξίες και στόχους. Αυτά όμως είναι πρόσκαιρα και στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης είναι και ανούσια. Η εκτίμηση και η αναγνώριση της ανάγκης ύπαρξης “θεσμικών” Ενώσεων από τις νεότερες γενιές αξιωματικών θα ήταν το πραγματικό τους κέρδος. Ποτέ δεν το κατάλαβαν.