Ο πλωτάρχης του ΠΝ που συμμετείχε στην απόβαση της Σικελίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, “έφυγε”. Ο θάνατος του πλωτάρχη Αναστασίου Μπουρνιά έχει συγκλονίσει όσους τον γνώρισαν και τον έζησαν.
Η είδηση για το θάνατό του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΞΙΦΙΑΣ, απ΄ όπου κι εμείς το πληροφορηθήκαμε.
Το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνει τον σύντομο επικήδειο λόγο, που εκφώνησε στην εκκλησία του προφήτη Ηλία Αγ. Παρασκευής, ο Επίτιμος
Οικονομικός Επιθεωρητής Αντιναύαρχος (ο) ε.α. Σταματης Λευθεριωτης
Π.Ν.
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ
Στην περίπτωση του πλωτάρχη Αναστασίου Μπουρνιά, τα πολλά και πομπώδη λόγια περισσεύουν, όχι βέβαια γιατί δεν τα αξίζει, αλλά γιατί τα όποια λογοτεχνικά εφευρήματα είναι φτωχά μπροστά στα κατορθώματά του και στην στάση ζωής, που επί ενενήντα και πλέον χρόνια ως άνθρωπος κράτησε! Δωδεκάχρονο παιδί κατατάχτηκε στο Πολεμικό Ναυτικό και πριν προλάβει να ανδρωθεί, τον πρόλαβε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Έτσι, δεκαπεντάχρονος βρέθηκε να μάχεται πάνω στα πολεμικά πλοία, την ώρα που οι άλλοι συνομήλικοί του, πήγαιναν σχολείο και έπαιζαν αμέριμνοι στις γειτονιές! Όταν η Γερμανική μπότα καταπλάκωσε την Ελλάδα, ο Τάσος ακολούθησε τον στόλο στην Μέση Ανατολή και συνέχισε να μάχεται κατά του φασισμού, που απειλούσε ολόκληρο τον κόσμο.
Δημοκρατικός από τα γεννοφάσκια του, φιλελεύθερος, έντονα συναισθηματικός και υπερβολικά φιλάνθρωπος, εύ- ρισκε τότε νόημα στον αγώνα του και παρ’ όλη την χαλεπότητα των καιρών και τις μύριες όσες δυσκολίες, ένιωθε ευτυχισμένος. Έλαβε ενεργό μέρος στην απόβαση της Σικελίας, που μαζί με την απόβαση στην Νορμανδία, αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για τον άξονα! Εκείνο όμως που ο ένθερμος πολεμιστής δεν μπορούσε να προβλέψει ήταν, ότι η μεταπολεμική πατρίδα του, για
λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων, που εκπήγαζαν από τις σφαίρες επιρροής και τις νέες συμμαχίες, θα έπαιρνε τελικά ένα τόσο ανελεύθερο χρώμα και θα πρόδιδε την ίδια την ουσία του αγώνα, που πριν από λίγο τελείωσε! Δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι η ένδοξη Ελλάδα, που κάποτε γέννησε Θεούς και ήρωες θα μεταβάλλονταν σε Κρόνο, που τρωει τα ίδια τα παιδιά του! Έτσι, το 1948, μαζί με πάνω από εκατό άλλους συντρόφους παραπέμφθηκε, για τις δημοκρατικές ιδέες του, σε δίκη, ενώπιον του
Στρατοδικείου και καταδικάστηκε σε θάνατο με ψήφους τρεις υπέρ και δύο κατά.
Είκοσι άνδρες από τους συναδέλφους του, που κρίθηκαν ομόφωνα ένοχοι (δηλαδή με ψήφους πέντε μηδέν), εκτελέ- στηκαν και οι υπόλοιποι, μαζί με αυτόν, αφού αποτάχτηκαν, φυλακίστηκαν μέχρι του έτους 1952, οπότε αποφυλακίστηκαν με τα «μέτρα ειρήνευσης» του Νικολάου Πλαστήρα. Από εκεί και πέρα ανοίγει για τον Τάσο η δεύτερη ηρωική σελίδα που είχε να κάνει με την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Έκανε ένα σωρό δουλειές, που φυσικά δεν τις φοβήθηκε, όπως παλιότερα δεν είχε φοβηθεί τον Γερμανό και τις απειλές του! Βγήκε και πάλι νικητής και παλικάρι και ανέθρεψε δύο εξαιρετικά παιδιά την Κικίτσα του και τον Γιώργο του, με την συμπαράσταση της αθέατης ηρωίδας Κούλας της συζύγου του, που στάθηκε βράχος ακλόνητος δίπλα του. χρειάστηκε ν’ ανέβει στην εξουσία ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, που στο παρελθόν διατηρούσε αδελφική φιλία με έναν από τους είκοσι εκτελεσθέντες, για να ξεθαφτεί η λησμονημένη «υπόθεση του Ναυτικού» και να δικαιωθούν με νόμο αυτοί οι άνθρωποι! Έτσι, το 1985 αποκαταστάθηκαν και επανήλθαν στην αγκαλιά της Ναυτικής οικογένειας, με δόξα και τιμή, και θα τολμούσα να πω, ότι για τον Τάσο, που ήταν πάντοτε εξαιρετικά ευαίσθητος σε θέματα ηθικής δικαίωσης, τα τριάντα αυτά τελευταία χρόνια θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως τα πλέον ευτυχισμένα, της σκληρής και άδικης ζωής του. Εννοείται πως έγινε βασικό μέλος του Συλλόγου μας (ΣΑΣΥ/ΠΝ) και φανατικός αναγνώστης του ΞΙΦΙΑ, που κατά καιρούς φιλοξένησε πολλά κείμενά του. Το πραγματικά περίεργο, αλλά και σπουδαίο με αυτόν τον χιλιοταλαιπωρημένο άνθρωπο είναι, ότι ποτέ του δεν έκανε εκπτώσεις
στην πλατειά αγάπη και εμπιστοσύνη που έτρεφε προς τον συνάνθρωπο γενικά και γι’ αυτό ο μεγάλος και παντοδύναμος Θεός θα έπρεπε να δίνει τα χρόνια του Νώε, σ’ αυτούς που ομορφαίνουν τη ζωή και αναδεικνύουν τα θετικά και ουσιώδη στοιχεία της. Τέλος θα ήθελα να σημειώσω και μάλιστα με έμφαση ότι ο Τάσος παρά τα ενενήντα και πλέον χρόνια του, δεν γέρασε ποτέ και παρέμεινε κατά τη σκέψη, αλλά και την συμπεριφορά του αειθαλής έφηβος!
Για όλους αυτούς τους σημαντικότατους και επαρκείς λόγους, τολμούμε να προκαταλάβουμε την υπέρτατη κρίση του Πλάστη Θεού και είμαστε βέβαιοι ότι θα τον οδηγήσει στο τόπο εκείνο που αναπαύονται οι αληθινοί ήρωες.
Αντίο λοιπόν καλέ και αγαπημένε φίλε μας, καλό σου ταξίδι και καλή διαμονή στη γη των μακάριων…