Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «μάχεται» για τη δική του πολιτική επιβίωση ξεκινώντας έναν πόλεμο στη Συρία με τους Κούρδους μαχητές του YPG, με την επιθετική επιχείρηση να ονομάζεται «Πηγή Ειρήνης».
Αυτό όμως που αρκετοί δεν λαμβάνουν υπόψη δεν είναι μόνο τα επιχειρησιακά σχέδια και οι εξελίξεις στο πεδίο των μαχών, αλλά επίσης τα «εσωτερικά μέτωπα» που αντιμετωπίζει ο Τούρκος Πρόεδρος και θέλει να «κλείσει» για να υλοποιήσει το όραμα του για μια «νέα Τουρκία».
Η κλιμάκωση της κρίσης
Η κλιμάκωση της έντασης στη Συρία είναι η μόνη επιλογή που έχει ο Ερντογάν, καθώς δεν είναι πλέον σε θέση να ενισχύσει την εσωτερική του νομιμοποίηση και την λαϊκή υποστήριξη, σε ένα βαθμό, μέσω «ειρηνικών μέσων», όπως η βελτίωση και η ανάπτυξη της οικονομίας, η κοινωνική ευημερίας, το κράτος δικαίου και μια πιο ελεύθερη κοινωνία.
Τα τελευταία τρία χρόνια, ο Ερντογάν προσπάθησε να ανακτήσει την λαϊκή υποστήριξη με έκτακτα οικονομικά μέτρα, τα οποία όντας μια έκφραση «λαϊκισμού», όχι μόνο δεν ήταν βιώσιμα, αλλά επιπρόσθετα συνδέθηκαν και με άλλους οικονομικούς δείκτες, όπως η ανεργία και ο πληθωρισμός.
Οι οικονομικές αποτυχίες του Ερντογάν του κόστισαν τις φετινές δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και άλλες μεγάλες πόλεις, υποδεικνύοντας ότι δεν είναι απίθανο να χάσει και τις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Οι τρεις διαστάσεις της στρατηγικής Ερντογάν
Έχοντας λάβει αυτό το ενδεχόμενο υπόψη, ο Ερντογάν προχώρησε στην λήψη έκτακτων μέτρων, και το κουρδικό ζήτημα, που είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένο με την κρίση της Συρίας, φαίνεται να ήταν αυτό που επέλεξε να «θίξει».
Αυτή η στρατηγική απόφαση, βοηθά τον Ερντογάν με τρεις τρόπους στο εσωτερικό της Τουρκίας:
- Πρώτον, αποδυναμώνει τον συνασπισμό κατά του Ερντογάν, ασκώντας ιδιαίτερα πίεση στο ακροδεξιό κόμμα της Ακσενέρ να «έρθει πιο κοντά» στο AKP, ενώ η κλιμάκωση στο κουρδικό ενδεχομένως να επηρεάσει και την στάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (Κεμαλικούς), απομονώνοντας το κουρδικό κόμμα HDP.
- Δεύτερον, ο Ερντογάν θέλει να δημιουργήσει μια νέου είδους πόλωση στην εσωτερική πολιτική σκηνή, αναφορικά με την αντίληψη που έχει ο κόσμος για τους Κούρδους πολιτικούς, το PKK και τους Κούρδους μαχητές. Μετά την κατάπαυση του πυρός με το PKK το 2015, ο Ερντογάν προσπαθούσε να πείσει τους Κούρδους ότι η πολιτικοποίηση είναι ο τρόπος να επιλυθεί η «σύγκρουσή» τους. Έτσι, διαχώριζε το HDP και τους Κούρδους από το PKK. Πλέον, όμως ο διαχωρισμός αυτός σταδιακά «χάνει έδαφος» και ο Έρντογάν θέλει να ταυτίσει τους Κούρδους στο σύνολό τους με το PKK.
- Τέλος, δεδομένου ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας ενός νέου καθεστώτος, η στρατηγική διασύνδεση της πολιτικής με ζητήματα ασφάλειας, όπως το κουρδικό και η Συρία, αποτελεί μια ευκαιρία για να ενισχύοντας την δύναμη του εντός της Τουρκίας.
Η εργαλειοποίηση της κρίσης
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο σημείο, ο Ερντογάν επιθυμεί με κάθε τρόπο να εργαλειοποιήσει την κρίση στην Συρία και το κουρδικό «πρόβλημα» προς όφελός του, εδραιώνοντας το «καθεστώς», με αξονικό στοιχείο την ισχυρή ιδεολογική του βάση.
Η επιθετική επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» κατά των Κούρδων μαχητών του YPG και των SDF και η προσήλωση του Τούρκου Προέδρου στο «κουρδικό ζήτημα» μπορεί να του δώσει ευκαιρίες για να συντηρήσει αυτός ακριβώς το καθεστώς που επιθυμεί εντός Τουρκίας.
Το σχέδιο αυτό μοιάζει αρκετά με την ρήση «ο πόλεμος έκανε το κράτος και το κράτος έκανε πόλεμο», διότι η παρατεταμένη ένταση και κρίση με τους Κούρδους, που επεκτάθηκε στη Συρία, θα προσφέρει στον Ερντογάν πολύτιμο χρόνο για να ενισχυθεί στο εσωτερικό και να για εδραιώσει εν τέλει μια «νέα Τουρκία».
Πηγή: Ahval / Φωτογραφίες Reuters