Αχμέτ Αλτάν
Η εφημερίδα Γκάρντιαν, μια από τις έγκυρες αγγλικές εφημερίδες παρέθεσε τρεις πιθανότητες που “μπορεί να τελειώσουν” τον πρωθυπουργό Ερντογάν. Πόλεμος στην Συρία, κουρδικό θέμα και οικονομική κατάρρευση.
Κατά την γνώμη μου υπάρχει ένας μεγαλύτερος κίνδυνος.
Η μεγαλύτερη απειλή που μπορεί να τελειώσει τον Ερντογάν από την πολιτική είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν.
Βλέποντας αυτά που κάνει ο Ερντογάν την τελευταία περίοδο, πιστεύω πως ισχύει και στην πολιτική αυτή η φράση που έχει πει για τον έρωτα η Σάρα Μπερνάρντ.
Η διάσημη ηθοποιός είχε πει πως “Ο έρωτας δεν πεθαίνει από την πείνα αλλά από την λαιμαργία”.
Αρχίζοντας με αυτή την φράση νομίζω πως μπορούμε να πούμε πως “η εξουσία δεν πεθαίνει από την πείνα αλλά από την λαιμαργία”.
Φαίνεται πως η εξουσία μετά από μια συγκεκριμένη δόση δημιουργεί μια φοβερή εξάρτηση και καθημερινά θέλεις ακόμη μεγαλύτερη δόση. Οι πολιτικοί λοιπόν εξαρτημένοι όντες, για να καλύψουν τις ανάγκες τους για εξουσία κινούνται σαν τους εξαρτημένους με τρεμάμενα χέρια, χωρίς να ακούν κουβέντα και προειδοποιήσεις από κανέναν. Και δεν θέλουν κανέναν και καμμία δύναμη που στέκονται μπροστά στις αποφάσεις τους. Η πολιτική λογική του Ερντογάν όσο πάει μοιάζει με διάτρητη πέτρα. Απόφαση που λαμβάνεται στην μια μεριά του Ερντογάν, όταν την αφήνεις πέφτει από την άλλη πλευρά χωρίς να συναντήσει κανένα εμπόδιο.
Δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που να μπορεί να τον σταματήσει όταν παίρνει μια λάθος απόφαση. Στο θέμα της Συρίας χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν πήρε μια λάθος απόφαση. Ξεπερνώντας την θέση της δημοκρατικής στάσης απέναντι στον δικτάτορα Άσαντ , έθεσε την Τουρκία σε μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές της Συρίας. Και καθώς ο Άσαντ δεν κατέρρευσε κατά την περίοδο που ανέμενε, η Τουρκία σταδιακά άρχισε να βουλιάζει στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας.
Αύξησε τα στηρίγματα του PKK. Από τον ανεξέλεγκτο “έρωτα εξουσίας”, από εκεί που ακούγονταν όρκοι πως “εμείς θα ρυθμίσουμε την Μέση Ανατολή”, τώρα η Μέση Ανατολή “ρυθμίζει” την Τουρκία. Καθημερινά φαίνεται ποιο είναι το κόστος όταν χωρίς να έχει λυθεί το κουρδικό θέμα στην χώρα σου, εσύ προστίθεσαι στον εμφύλιο μιας άλλης χώρας. Εγώ πιστεύω πως η ίδια αυτή ¨εξάρτηση εξουσίας¨ τον οδήγησε σε αδιέξοδο και στο κουρδικό θέμα. Για να μπορέσει να επιλυθεί το κουρδικό, είναι ανάγκη η εξουσία που κατέχει το τουρκικό κράτος και οι διοικούντες του κράτους να μοιραστεί με τον λαό.
Είναι ολοφάνερο πως είναι αναπόφευκτη αναγκαιότητα η αποδοχή όλων των πολιτών ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, πίστης, γλώσσας και ιδεών, η απόδοση όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών, και το σταμάτημα της κρατικής βίας.
Ο Ερντογάν παρά το ότι έχει μια ισχυρή εκλογική στήριξη, δεν το κάνει, δεν περιορίζει τα όρια της κρατικής εξουσίας, δεν διευρύνει την λαϊκή εξουσία και βλέπει το κουρδικό μόνο ως θέμα PKK. Πιστεύει πως αν νικήσει το PKK ή αν το PKK πειστεί να αφήσει τα όπλα, το κουρδικό θα τελειώσει. Το κουρδικό όμως δεν άρχισε με το ΠΚΚ και δεν τελειώνει με αυτό. Το PKK κατέστησε το θέμα πιο ορατό, έδειξε πως το κουρδικό είναι το πιο σοβαρό θέμα της Τουρκίας. Αλλά αρχή του θέματος δεν ήταν το PKK αλλά τα δικαιώματα των Κούρδων.
Δηλαδή αν νικηθεί το PKK οι Κούρδοι θα σταματήσουν να ζητάν “εκπαίδευση στην μητρική γλώσσα”;
Ταράφ -μετ.tourkikanea.gr