Η αμερικανική στρατιωτική μηχανή έχει ήδη οπλίσει και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία μοιάζει -για μια ακόμη φορά- εξαιρετικά πιθανή. Ίσως να είναι αναπόφευκτη λενε κάποιοι. Η πτώση του Άσαντ είναι ο αντικειμενικός σκοπός της και το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι αν αυτό αποτελεί “λύση”. Έχοντας πια την εμπειρία των όσων προέκυψαν από την λεγόμενη αραβική άνοιξη δεν μπορεί παρά να υπάρχει προβληματισμός: τι θα ακολουθήσει μετά τον Άσαντ; Ποιοι είναι αυτοί οι αντάρτες που προσπαθούν να τον ρίξουν; Τι ζητούν και τι θα φέρουν μαζί τους μετά από τη πτώση του; Τα μηνύματα δεν είναι διόλου αισιόδοξα.
Μια εξαιρετική ανάλυση του του Bahar Kimyongür, συγγραφέα του Syriana, la conquête continue, Ed. Couleur Livres et Investig’action, 2011 απόφοιτου της σχολή Ιστορίας και Αρχαιολογίας της τέχνης, του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου των Βρυξελλών θα μας βοηθήσει να δούμε τι ακριβώς πρεσβεύουν αυτοί οι “αντάρτες” οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τον λεγόμενο Ελεύθερο Στρατό της Συρίας,ο οποίος όμως μέχρι στιγμής γνωρίζει την ήττα από τα κυβερνητικά στρατεύματα.
Τη μετάφραση του κειμένου έχει κάνει το pergadi.blogspot .
Ο Bahar Kimyongür αποτέλεσε το αντικείμενο του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης, ως ένας από τους πρώτους κατηγορούμενους που διώκονταν με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο επειδή μεταφραζε από τα τουρκικά στα γαλλικά τα δελτία τύπου του DHKP-C, μια οργάνωση που θεωρείται τρομοκρατική από το τουρκικό καθεστώς και περιλαμβάνεται στον κατάλογο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τους Δίδυμους Πύργους.
Παραπέμφθηκε σε δίκη με βάση τη νομοθεσία κατά της τρομοκρατίας του Βελγίου, καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό τον Φεβρουάριο του 2006 και στο Εφετείο το Νοέμβριο του 2006,και αθωώθηκε το 2007 και το 2009, μετά τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφάσεις που ανέτρεπαν τις προηγούμενες . Το προφίλ του κάνει ακόμη πιο σημαντικά όσα υποστηρίζει.
Σήμερα το πρώτο μέρος της ενδελεχούς και ενδιαφέρουσας ανάλυσής του για τη Συρία:
Από την αρχή της »άνοιξης» της Συρίας, η κυβέρνηση της Δαμασκού, υποστήριζε ότι αντιμετώπιζε συμμορίες τρομοκρατών. Τα περισσότερα δυτικά μμε κατήγγειλαν αυτό τον ισχυρισμό ως κρατική προπαγάνδα για να δικαιολογηθεί η καταστολή του κινήματος διαμαρτυρίας.
Ενώ είναι προφανές ότι η θεωρία αυτή θεωρείται ιερή και απαραβίαστη από το καθεστώς Μπάαθ, το οποίο δε χαίρει και ιδιαίτερης εκτίμησης από τα κινήματα της αντιπολίτευσης που δεν ελέγχει, εντούτοις η υπόθεση αυτή δεν είναι καθόλου εκτός πραγματικότητας. Πολλοί είναι οι παράγοντες που επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή της συριακής κυβέρνησης.
Πρώτος παράγοντας, το κοσμικό κράτος.
Η Συρία , είναι το τελευταίο κοσμικό αραβικό κράτος. Οι θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία έχουν τα ίδια δικαιώματα με τη μουσουλμανική πλειονότητα.
Για ορισμένες θρησκευτικές σέχτες σουνιτών, υπέρμαχες της ιδέας του πολέμου κατά του
»άλλου», όποιος κι αν είναι αυτός, Αραβική κοσμικότητα και ισότητα μεταξύ των θρησκειών,είναι αυμβίβαστα με τη σαρία (τον ισλαμικό νόμο), προσβάλουν το Ισλάμ και κάνουν το κράτος της Συρίας πιο απεχθές ακόμα και από την «αθεη» ή «χριστιανική» Ευρώπη.
Η Συρία έχει πάνω από δέκα διαφορετικές χριστιανικές εκκλησίες, Σουνίτες που είναι Άραβες, Κούρδους, Τουρκομάνους και Τσερκέζους, μη-Άραβες χριστιανούς, όπως οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι ή Λεβαντίνοι, μουσουλμάνοι συγκρητιστές και επομένως αταξινόμητοι, όπως οι Αλαουίτες και οι Δρούζοι.
Επομένως, η ανάγκη να κρατηθεί στα πόδια του αυτό το εύθραυστο εθνο-θρησκευτικό οικοδόμημα είναι τόσο δύσκολο, που μόνο ένα καθεστώς κοσμικό, σταθερό, και αναγκαστικά αυταρχικό μπορεί να φέρει σε πέρας.
Ο θρησκευτικός παράγοντας.
Λόγω της θρησκευτικής καταγωγής του Προέδρου Μπασάρ Ελ-Ασαντ, το συριακό καθεστώς έχει αυθαίρετα χαρακτηριστεί ως »αλαουίτικο». Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι εντελώς ψευδής, συκοφαντικός, σεχταριστικός, δηλαδή ρατσιστικός. Πρώτον, είναι λάθος, γιατί το Γενικό Επιτελείο, η αστυνομία, οι διάφορες υπηρεσίες πληροφοριών, τα μέλη της κυβέρνησης είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία Σουνίτες, όπως και ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης.
Τα μμε, για να δημιουργήσουν αίσθηση, δεν παραλείπουν να επισημαίνουν την σουνίτικη καταγωγή της Asma al-Assad, της σύζυγου του Προέδρου,για να την δαιμονοποιήσουν. Αλλά σκόπιμα δεν αναφέρουν την αντιπρόεδρο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, Najah Al Attar, την πρώτη και μοναδική γυναίκα στον κόσμο που κατέχει μια τόσο υψηλή θέση. Η Al Attar δεν είναι μόνο σουνίτικης καταγωγής, αλλά και αδελφή ενός από τους εξόριστους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της Συρίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραδόξου της Συρίας.
Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός του κόμματος Μπάαθ είναι η σχεδόν τέλεια αντανάκλαση της εθνο-θρησκευτική διαφορετικότητας που επικρατεί στη Συρία. Ο μύθος περί «δικτατορίας των αλαουιτών» είναι τόσο γελοίος ώστε ακόμη και ο Σουνίτης Μεγάλος Μουφτής, Σέιχης Bedreddine Hassoune, και ο σουνίτης αρχηγός της αστυνομίας Ali Mamlouk, μερικές φορές χαρακτηρίζονται ως αλαουίτες από τα διεθνή μμε.
Το πιο εκπληκτικό είναι ότι τα ίδια αυτά μέσα μαζικής ενημέρωσης της Συρίας ρίχνουν νερό στο μύλο ορισμένων μμε των σαλαφιτών (υπερορθόδοξοι σουνίτες), που διαδίδουν ότι τη χώρα την σφετερίζονται οι αλαουίτες, ο οποίοι, κατά τη γνώμη τους, είναι πράκτορες των σιιτών.
Αυτοί οι ίδιοι σαλαφίτες κατηγορούν τους σιίτες ότι είναι αρνητές (Rawafid, εξτρεμιστές σιίτες αιρετικοί, οι οποίοι καταριούνται τους Συντρόφους), επειδή αρνούνται, μεταξύ άλλων, τη νομιμότητα του Χαλιφάτου, δηλαδή τη σουνίτικη κυβέρνηση των αρχών του Ισλάμ.
Ωστόσο, ενώ από τη μία, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ σιιτών και αλαουιτών, τόσο σε θεολογικό επίπεδο όσο και σε θρησκευτικές πρακτικές. Συγκεκριμένα, η θεοποίηση του Αλή (εγγονού του Μωάμεθ), το δόγμα της Αγίας Τριάδας, η πίστη στη μετεμψύχωση, αλλά και η απόρριψη της Σαρία από τους αλαουίτες είναι αιτία κριτικής από τους σιίτες θεολόγους, οι οποίοι δεν παραλείπουν ποτέ να τους κατηγορήσουν για εξτρεμισμό (Ghulat).
Από την άλλη, αν υπάρχει μία επίσημη θρησκεία στη Συρία, αυτό είναι το σουνίτικο Ισλάμ, χανεφίτικου τελετουργικού, που εκπροσωπείται, μεταξύ άλλων, από τον Σεΐχη Muhammad Saïd Ramadan Al Bouti και το Μεγάλο Μουφτή της Δημοκρατίας, το Σεΐχη Badreddine Hassoune, των οποίων οι σοφές ομιλίες έρχονται σε αντίθεση με τις εκκλήσεις για αίμα και μίσος των Ουαχαμπιτών σεΐχηδων.
[Το σουνιτικό Ισλάμ χαναφίτικου τυπικού αναφέρεται στη σχολή δικαίου, που θεωρείται η πιο «ανοικτή» και λιγότερο δογματική από τις τέσσερις σουνιτικές σχολές δικαίου(madhab) (οι άλλες τρεις είναι η hafiita, η Μαλίκι και η Hanbali)]
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Όταν είναι να τοποθετηθούν για τη συμμαχία κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Σιωνισμού, από τον άξονα Δαμασκού – Τεχεράνης – Χεζμπολάχ, ο Τύπος και τα μέσα ενημέρωσης των σουνιτών υπερσυντηρητικών επαναλαμβάνουν εν χορό ότι η Συρία βρίσκεται υπό την κυριαρχία των αλαουιτών, οι οποίοι δεν είναι παρά μια «σιιτική αίρεση».
Δεδομένου ότι η Συρία έχει την υποστήριξη της Κίνας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Νικαράγουας, ακόμα και της Βολιβίας, θα πρέπει λογικά να συμπεράνουμε ότι ο Hu Jintao, ο Πούτιν, ο Τσάβες, ο Κάστρο, ο Ορτέγκα και ο Μοράλες είναι αλαουίτες, ή τουλάχιστον κρυφο-σιίτες!
Τρίτος παράγοντας,ο εθνικισμός.
Να θυμίσουμε ότι για τους σαλαφίτες η Συρία απλά δεν υπάρχει.
Το όνομα αυτό, όπως και αυτό του Ιράκ, είναι ένα κατασκεύασμα των άθεων. Στην γλώσσα τους, που εμπνέεται από το Κοράνι, το Ιράκ καλείται Bilad Rafidain (η Γη των δύο Ποταμών) και η Συρία, Bilad al-Cham (η γη της Χαμ).
Αυτός που υιοθετεί την εθνικιστική ιδεολογία, και αφιερώνει τον εαυτό του στην απελευθέρωση της χώρας του, διαπράττει αμαρτία (πολυθεϊσμό, αφού συνδέει τον ένα και αληθινό Θεό με ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο πλήθος άλλες θεότητες, όπως για παράδειγμα την ιδέα του έθνους που είναι μία από τις πιο σοβαρές αμαρτίες). Παραβιάζει την αρχή της tawhid, τη μοναδικότητα του Θεού, και γι αυτό αξίζει να πεθάνει.
Για αυτούς τους φανατικούς, ο μόνος αγώνας που εγκρίνει ο Αλλάχ είναι η τζιχάντ, ο πόλεμος που ονομάζεται «ιερός», και που γίνεται στο όνομα του Αλλάχ, με στόχο την επέκταση του Ισλάμ.
Ως παράγωγο του αραβικού εθνικισμού, ο παναραβισμός, αυτή η προοδευτική ιδέα της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των αράβων, κατά μείζονα λόγο θεωρείται ιεροσυλία, αφού υπονομεύει την έννοια της «Umma», της μουσουλμανικής πατρίδας.
Όπως θύμισε πρόσφατα ο Πρόεδρος Μπασάρ Ελ-Ασάντ σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Sunday Telegraph, ο αγώνας που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε συριακό έδαφος βρίσκει αντιμέτωπα δύο ρεύματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους, τον παναραβισμό και τον πανισλαμισμό .
Αυτή η σύγκρουση εισάγει ένα ιστορικό στοιχείο, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η τρομοκρατική απειλή στη Συρία. Από το 1963, το Μπάαθ της Συρίας διεξάγει στην πραγματικότητα έναν πραγματικό πόλεμο κατά των κινημάτων της τζιχάντ . Ο κυβερνητικός στρατός και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχουν συγκρουστεί πολλές φορές, και όλες έχουν καταλήξει με τη νίκη της κυβέρνησης της Συρίας.
Οι νίκες αυτές κόστισαν πολλά θύματα, επειδή ο στρατός δεν δίστασε να σπείρει τον τρόμο για να πετύχει τους στόχους του. Το 1982, ο στρατός του Hafiz αλ-Άσαντ σφυροκόπησε ολόκληρες συνοικίες της πόλης Χάμα για να κάμψει την αντίσταση της τζιχάντ, σκοτώνοντας αμάχους και μαχητές, χωρίς καμία διάκριση. Από τους βομβαρδισμούς και τις οδομαχίες σκοτώθηκαν τουλάχιστον 10 000. Ακολούθησαν διώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε ολόκληρη τη χώρα, αναγκάζοντάς τους να διαφύγουν στο εξωτερικό. Ωστόσο, η καταστολή δεν κατάφερε να εξαλείψει ούτε τη διάθεση αντίστασης, ούτε το πνεύμα εκδίκησης των Σύριων τζιχαντιστών
Ας αναλύσουμε τώρα, χώρα με χώρα, τις τρομοκρατικές ομάδες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα συριακά στρατεύματα.
Το μέτωπο του Λιβάνου
Τον Απρίλιο του 2005, η Δύση ήταν στην ευχάριστη θέση να βλέπει τα συριακά στρατεύματα να αποχωρούν από τον Λίβανο μετά από 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στην επίθεση που είχε σαν στόχο τον πρώην Πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι, γνωστό για την εχθρότητά του προς τη Συρία, μια επίθεση για την οποία αμέσως μετά, ,χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη και πριν ακόμα ξεκινήσει η οποιαδήποτε έρευνα, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς της Δαμασκού,
Μια «επανάσταση των κέδρων», με την υποστήριξη των εργαστήριων «ανθρώπινων δικαιωμάτων», της CIA, ανάγκασαν τα συριακά στρατεύματα να αποχωρήσουν από το Λίβανο.
Μόλις τα τεθωρακισμένα της Συρίας αποσύρθηκαν, ξαφνικά έκαναν την εμφάνιση τους οι ομάδες σαλαφιτών, κραδαίνοντας τα όπλα τους και με το διασπαστικό κήρυγμά τους.
Οι ομάδες αυτές εγκαταστάθηκαν στο βόρειο Λίβανο, στα μέρη της Τρίπολης όπου πλειοψηφούν οι σουνίτες, και στη συνέχεια, σταδιακά, στα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτικό διχασμό και τη στρατιωτική αδυναμία των παλαιστινιακών οργανώσεων, καθώς και τη πολιτική της μη επέμβασης του στρατού του Λιβάνου σε αυτούς τους καταυλισμούς.
Μεταξύ 2005 και 2010, οι ομάδες της Τζιχάντ εξαπέλυσαν επιθέσεις ενάντια σε όλους τους πραγματικούς ή δήθεν υποστηρικτές του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασάντ, όπως οι σιίτες,οι αλαουίτες ή οι μαχητές της Χετζμπολάχ. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες πέρασαν τα λιβανοσυριακά σύνορα για να παρενοχλούν τις δυνάμεις του κόμματος Μπάαθ στο έδαφός τους.
Ο ακτιβισμός των αντισυριακών λιβανικών ενόπλων ομάδων σαλαφιτών υποτροπίασε με την έναρξη της κρίση της Συρίας το 2011.
Ωστόσο, οι σχηματισμοί αυτοί παραγκωνίστηκαν από κινήσεις άμαχων σαλαφιτών. Στις 4 Μαρτίου 2012, ένα πλήθος δύο χιλιάδων, περίπου, σαλαφιτών υπό τον Αχμάντ Αλ Ασειρ, ένα ιεροκήρυκα από τη πόλη Σιδώνα, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν το αστέρι του σουνιτικού Λίβανου διαδήλωνε στην Βηρυτό κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Πίσω από ένα επιβλητικό κλοιό ασφαλείας, αστυνομικών και στρατιωτών, εκατοντάδες οπαδοί του κόμματος Μπάαθ του Λιβάνου διαμαρτύρονταν κατά της παρέλασης.
Από την Aarida μέχρι τη Naqoura, όλος ο Λίβανος κρατούσε την ανάσα του. Και η καρδιά του σφίγγει κάθε φορά που ακούγονται πυροβολισμοί από τις συνοικίες Bab Tebbaneh και Jebel Mohsen της Τρίπολης .
Επειδή σε αυτή τη χώρα η πολιτική γραμμή ρήξης είναι κυρίως θρησκευτικού χαρακτήρα, με μια πλειοψηφία σουνιτών κατά του Άσαντ και μια πλειοψηφία σιιτών υπέρ του Άσαντ, και τους Χριστιανούς να βρίσκονται χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, οι φόβοι για ένα εμφύλιο πόλεμο είναι υπαρκτοί. Πάντως, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα και να διασφαλίσει την ουδετερότητα σε σχέση με τη Συρία.
Για το λόγο αυτό, ορισμένες ομάδες σαλαφιτών δεν χάνουν την ευκαιρία να σπείρουν το χάος και στις δύο αυτές χώρες που είναι γεωγραφικά γειτονικές και συμπληρωματικές.
Εδώ γίνεται μια σύντομη περιγραφή ορισμένων από αυτές τις θρησκευτικές κινήσεις που δραστηριοποιούνται στον Λίβανο, και απειλούν τη Συρία επί πολλά χρόνια.
Ομάδα του Sir El-Dinniyeh
Αυτή η κίνηση σουνιτών, υπό την ηγεσία, από το 1995 μέχρι το 1999, του Bassam Ahmad Kanj, ενός βετεράνου των πολέμων στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία, εμφανίστηκε μετά τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ισλαμιστικών αιρέσεων, για τον έλεγχο των τζαμιών της Τρίπολης.
Τον Ιανουάριο του 2000, η ομάδα του Dinniyeh προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μίνι-ισλαμικό κράτος στο βόρειο Λίβανο. Οι μαχητές πήραν υπό τον έλεγχο τους τα χωριά στην περιοχή της Dinniyeh, ανατολικά της Τρίπολης. 13.000 Λιβανέζοι στρατιώτες στάλθηκαν εκεί για να καταστείλουν την εξέγερση αυτή της τζιχάντ. Οσοι κατάφεραν να διασωθούν από την επίθεση κλείστηκαν στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ain el Hilwe, στο νότιο Λίβανο.
Μετά την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων τον Απρίλιο του 2005, οι μαχητές της ομάδας Dinniyeh επέστρεψαν στην Τρίπολη, όπου υπήρχαν ακόμη κάποιοι μυστικοί πυρήνες.
Την ίδια χρονιά, ο προσωρινός υπουργός Εσωτερικών του Λιβάνου, Ahmed Fatfat, ο οποίος κατάγεται από την Sir El-Dinniyeh και ο οποίος, έχει και τη βελγική υπηκοότητα, αγωνίστηκε για την απελευθέρωση των κρατουμένων της ομάδας Dinniyeh, και αυτό με στόχο την πολιτική υποστήριξη των σουνιτών και των σαλαφιτών του βορείου Λιβάνου.
Fatah al Islam
Ριζοσπαστικό κίνημα Σουνιτών του βορείου Λιβάνου.Η Fatah al Islam κατέλαβε στη κυριολεξία την πόλη της Τρίπολης, με τη συνενοχή του Σάαντ Χαρίρι και του κόμματος του, το Ρεύμα του Μέλλοντος.
Ο Χαρίρι επεδίωκε να χρησιμοποιήσει αυτούς τους ριζοσπάστες σουνίτες σαν αντίβαρο στη σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την κυβέρνηση της Συρίας.
Σύμμαχος του Χαρίρι και η επονομαζόμενοι ομάδα Fatah al Islam,που διαφωνούσε με το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα και πήρε υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων Nahr El Bared. Αυτή η τρομοκρατική ομάδα σκότωσε 137 Λιβανέζους στρατιώτες με φρικαλέο τρόπο, κυρίως στη διάρκεια τελετών που κατέληγαν σε αποκεφαλισμούς.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2007, η Fatah al Islam ανατίναξε δύο λεωφορεία στην χριστιανική συνοικία της Alaq-Bikfaya .
Από το Μάιο έως το Σεπτέμβριο του 2007, ο λιβανικός στρατός άρχισε την πολιορκία του παλαιστινιακού καταυλισμού Nahr El Bared, όπου είχαν καταφύγει οι μαχητές της τζιχάντ, και μόνο μετά από έντονες μάχες που θύμιζαν το Baba Amro κατάφερε να τους εξουδετερώσει.
[Η Δαμασκός, την 1 Μαρτίου 2012 έστειλε κατά της εξεγερμένης συνοικίας Baba Amro, της πόλης Χομς, 7.000 επίλεκτους με επικεφαλής τον αδελφό του Μπασάρ Αλ Άσαντ, σε μια προσπάθεια να κινηθούν αποφασιστικά και να εισχωρήσουν στο προπύργιο των ανταρτών.]
Κάπου 30.000 Παλαιστίνιοι κατόρθωσαν να διαφύγουν από το πεδίο της μάχης. Όσον για το Nahr El Bared, αυτό ισοπεδώθηκε.
Λίγους μήνες αργότερα, η Fatah al Islam ανέλαβε την ευθύνη μιας αιματηρής επίθεσης που συγκλόνισε τη Δαμασκό.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2008, το σιιτικό τέμενος του Sayda Zainab στη Δαμασκό έγινε στόχος μιας επίθεσης αυτοκτονίας στην οποία σκοτώθηκαν 17 προσκυνητές.
Η Fatah al Islam αναφέρεται συχνά όταν ξεσπούν μάχες στην Τρίπολη μεταξύ της συνοικίας των σουνιτών Bab Tabbaneh και τη συνοικία των αλαουιτών Djébel Mohsen .
Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε)
Σουνιτικό ριζοσπαστικό κίνημα του νοτίου Λιβάνου,με διαφορετική προέλευση των μελών του.
Κάποια από αυτά προέρχονται από την ομάδα του Dinniyeh, ενώ άλλα είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, υπό τις διαταγές του Abou Moussab Al Zarqaw.
Οι περισσότεροι από τους μαχητές του ήταν Παλαιστίνιοι «takfiri» δηλαδή Μουσουλμάνοι που κατηγορούν άλλους Μουσουλμάνους για αποστασία.
Η Jounoud Al Cham ευθύνεται για τη δολοφονία το 2004 στη Βηρυτό, ενός ανώτερου στελέχους της Χεζμπολάχ.
Επί πολλά χρόνια, η ομάδα προσπαθούσε να πάρει υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Σιδώνας.
Το 2005, γίνεται γνωστή για τις καθημερινές αψιμαχίες της με το συριακό στρατό. Η Jounoud Al – Cham βρίσκεται στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων που δημοσιεύθηκε από τη Ρωσία. Ωστόσο, δεν βρίσκεται στον κατάλογο των ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων του υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών .
Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων)
Στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων είναι και η Ousbat Al Ansar, αγωνίζεται για την «εγκαθίδρυση ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού κράτους στο Λίβανο.»
Γνωστή για τις εκστρατείες αντιποίνων εναντίον όλων των μουσουλμάνων που εμφανίζουν «αποκλίνουσα συμπεριφορά» η Ousbat Al Ansar έχει δολοφονήσει προσωπικότητες σουνίτες όπως ο σεϊχης Nizar Halabi. Για τους ίδιους λόγους, έχει ανατινάξει κτίρια που θεωρούνται ασεβή: θέατρα, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα …
Τον Ιανουάριο του 2000, επιτέθηκε με πυραύλους στη ρωσική πρεσβεία στη Βηρυτό.
Κληρονόμος της ομάδας της Dinniyeh, κατόρθωσε να εισχωρήσει στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe του νοτίου Λιβάνου.
Όταν το Σεπτέμβριο του 2002, επισκέφθηκα τα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, η ανησυχία της παλαιστινιακής αντίστασης ήταν προφανής. Πολλοί παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στη επιχείρηση ανάκτησης του ελέγχου του στρατοπέδου από αυτή την ομάδα, που θεωρείται παρακλάδι της Αλ Κάιντα.
Το 2003, γύρω στα 200 μέλη της Ousbat Al Ansar επιτέθηκαν στο αρχηγείο της Φατάχ, το Παλαιστινιακό κίνημα του Γιάσερ Αραφάτ, σκοτώνοντας οκτώ άτομα, από τα οποία έξι μέλη της Φατάχ.
ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ