Το δεύτερο μέρος της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανάλυσης του Bahar Kimyongür, συγγραφέα του Syriana, la conquête continue, Ed. Couleur Livres et Investig’action, 2011 απόφοιτου της σχολή Ιστορίας και Αρχαιολογίας της τέχνης, του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου των Βρυξελλών,για τη Συρία.
Πόσο “ελεύθερος” είναι ο “στρατός” των αντικαθεστωτικών και τι ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ στην αιματοχυσία της Συρίας;
Ο μύθος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού(ASL)
Πρέπει να το παραδεχτούμε: οι κυνηγοί δικτατόρων που κατοικοεδρεύουν στις αίθουσες σύνταξης των μεγάλων μμε έχουν άκρως ειδικευτεί στην τέχνη του καμουφλάζ, όταν πρέπει να προβάλλουν τους «αντιστασιακούς» που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους .
Σαν πραγματικοί πλαστικοί χειρούργοι, έκαναν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ASL) να μοιάζει με ένα δημοκρατικό κίνημα αντίστασης γνήσιων και συμπαθητικών ακτιβιστών,λιποτακτών ανθρωπιστών που αηδίασαν από τις αγριότητες του τακτικού στρατού της Συρίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στρατός του καθεστώτος του κόμματος Μπάαθ δεν συμπεριφέρεται με το γάντι, και ότι διαπράττει ασυγχώρητες καταχρήσεις εξουσίας εναντίον αμάχων, είτε πρόκειται για τρομοκράτες, είτε για ειρηνικούς διαδηλωτές και απλούς πολίτες που μπλέκουν σε διασταυρούμενα πυρά.
Ως προς αυτό, τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται μέχρι εμετού στα εγκλήματα που αποδίδονται στα συριακά στρατεύματα, κάποιες φορές με το δίκιο τους, αλλά πολλές φορές άδικα. Διότι, όσον αφορά τη σκληρότητα, ο ASL δεν συμπεριφέρεται και πολύ καλύτερα.
Μόνο κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι, όπως ο Ολλανδός Jan Eikelboom, τολμούν να δείξουν και την άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή ένα σαδιστικό και αισχρό ASL.
Ακόμα και η ανταποκρίτρια του Spiegel στη Βηρυτό, Ulrike Putz, θίγει τη φήμη του ASL. Σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του εβδομαδιαίου γερμανικού περιοδικού, η Ulrike Putz αναφέρεται στην ύπαρξη μιας «ταξιαρχίας δημίων» που έχουν αναλάβει το έργο της εκτέλεσης των εχθρών της εξέγερσης της συνοικίας της Homs,Baba Amr , που εξεγέρθηκε, και την οποία επανακατέλαβε ο συριακός στρατός.
Ένας από αυτούς σε συνέντευξη του στο Der Spiegel αποδίδει στη ταξιαρχία του 200 με 250 εκτελέσεις, σχεδόν το 3% του συνολικού αριθμού των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου της Συρίας, πέρυσι.
Όσον αφορά τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, χρειάστηκε να περιμένουμε τη μοιραία ημερομηνία της 20ης Μαρτίου 2012 μέχρι που μια γνωστή μη-κυβερνητική οργάνωση, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,που σημαίνει «Φύλακας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να αναγνωρίσει επιτέλους τα βασανιστήρια ,τις εκτελέσεις και τους ακρωτηριασμούς που διαπράττουν ένοπλες ομάδες που αντιτίθενται στο καθεστώς της Συρίας. Μετά από 11 μήνες τρομοκρατίας των εξεγερμένων … Την κατάλληλη στιγμή για τον αλάθητο «φρουρό»! «Sah Al Naum», όπως λένε στα αραβικά σε κάποιον που ξυπνάει.
Τώρα σχετικά με άλλες πληροφορίες, που αμαυρώνουν ακόμη περισσότερο τη φήμη αυτού του ελεύθερου συριακού στρατού και των υποστηρικτών του ατλαντιστών.
Σύμφωνα με στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές, ο ASL, αυτός ο στρατός των λεγόμενων «λιποτακτών», έχει έλλειψη πραγματικών στρατιωτικών. Για να αντιμετωπίσει αυτή την έλλειψη στρατιωτικών, ο ASL επιστράτευσε σαλαφίτες, χωρίς ιδιαίτερες ευγένειες. Μιλάμε για το τάγμα «Αλ Φαρούκ,» του ASL, το οποίο έγινε διάσημο για τις απαγωγές πολιτικών μηχανικών και ιρανών προσκυνητών, για τις μεθόδους βασανιστηρίων που εφάρμοζε και τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.
Η δυσκολία στρατολόγησης στρατιωτών του τακτικού στρατού μετά από όλα αυτά είναι απολύτως λογική, δεδομένου ότι ένας λιποτάκτης είναι εξ ορισμού κάποιος που εγκαταλείπει τον αγώνα. Λιποτακτώ σημαίνει ότι εγκαταλείπω το πεδίο της μάχης. Στην περίπτωση της Συρίας, πολλοί λιποτάκτες εγκαταλείπουν τη χώρα και ζουν σαν πρόσφυγες στο εξωτερικό.
Η δυτική προπαγάνδα πολέμου υποστηρίζει ότι εάν αυτοί εγκαταλείπουν το στρατό ή δεν παρουσιάζονται στο στρατό όταν τους καλούν να υπηρετήσουν, αυτό το κάνουν επειδή αρνούνται να σκοτώσουν ειρηνικούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι νεοσύλλεκτοι φοβούνται να σκοτώσουν όπως και να σκοτωθούν.

Αυτοί πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα αόρατο εχθρό, γνώστη των τεχνικών του ανταρτοπόλεμου, που πυροβολεί στα τυφλά είτε κατά φιλοκαθεστωτικών είτε κατά αντικαθεστωτικών, και δεν διστάζουν να βγάλουν από τη μέση τους αιχμαλώτους τους με ένα άθλιο τελετουργικό αποκεφαλισμών και ακρωτηριασμών.
Ο τρόμος που προκαλούν αυτές οι ένοπλες ομάδες αποτρέπουν δικαιολογημένα πολλούς νέους να ρισκάρουν τη ζωή τους κυκλοφορόντας με στολή. Έτσι στη συνέχεια, παίρνουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τον τακτικό στρατό και τη χώρα.
Για παράδειγμα, οι λιποτάκτες Κούρδοι της Συρίας κατέφυγαν στην αυτόνομη περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν. Ειδικά στο Ερμπίλ, σε μια συνοικία που κατοικείται από Κούρδους, Σύριους, γι ‘αυτό έχει το παρατσούκλι «το μικρό Καμισλί.» [Καμισλί είναι μια πόλη της Συρίας, με πλειοψηφία Κούρδων και Ασσυρίων.]
Άλλοι καταλήγουν στους καταυλισμούς προσφύγων στο Ιράκ, τον Λίβανο, την Τουρκία ή την Ιορδανία.
Ο όρος «λιποτάκτης», που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους στρατιωτικούς που λιποτάκτησαν για να προσχωρήσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο και να χτυπήσουν τους πρώην συντρόφους τους, είναι επομένως ακατάλληλος στην περίπτωση αυτή. Πιο σωστό θα ήταν οι πρόσφυγες αυτοί να χαρακτηριστούν ως «αυτομολίσαντες» .
Να και μια ανάλυση του http://www.maghreb-intelligence.com/, ενός πρακτορείου πληροφοριών που δεν μπορεί ασφαλώς να κατηγορηθεί για συμπαιγνία με το καθεστώς της Δαμασκού, το οποίο και υποστηρίζει τη θέση της αποστράτευσης των νέων κληρωτών, την αδυναμία του ASL και τη παρουσία ένοπλων σαλαφιτών στις συγκρούσεις :
«Σύμφωνα με έκθεση μιας ευρωπαϊκής πρεσβείας στη Δαμασκό που βασίζεται σε έρευνες που διενεργήθηκαν από γαλλικά ερευνητικά κέντρα στα τουρκικά σύνορα, ο ASL – συνολικά, δεν είναι πάνω από 3000 μαχητές. Είναι οπλισμένοι,κυρίως, με κυνηγετικά τουφέκια, όλμους και Καλάσνικοφ κινέζικης κατασκευής από το Ιράκ και το Λίβανο. Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό, ο ALS δεν κατάφερε να στρατολογήσει το μεγαλύτερο μέρος από τις είκοσι χιλιάδες στρατιώτες που λιποτάκτησαν από το στρατό του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Από την άλλη πλευρά, ο ALS έχει ιδιαίτερη παρουσία στους καταυλισμούς προσφύγων στο έδαφος της Τουρκίας.
Στη Hama, Deraa και το Idlib , βρίσκονται κυρίως, οι ένοπλες ομάδες σαλαφιτών που μάχονται κατά του συριακού στρατού. Οι σαλαφίτες αυτοί είναι ιδιαίτερα βίαιοι και αποφασισμένοι, προέρχονται κυρίως από τα ενεργά ριζοσπαστικά κινήματα σουνιτών του Λίβανου «.
Πέραν από το ότι είναι αδίστακτος, διαβρωμένος από ομάδες εξτρεμιστών και δίχως εφεδρείες, ο ALS, είναι και ανοργάνωτος. Δεν έχει καμία κεντρική και ενιαία ηγεσία.
Από πλήθος ενδείξεων, μεταξύ των οποίων και μεγάλες κατασχέσεις όπλων σε διάφορα συνοριακά περάσματα της χώρας, φαίνεται ότι ο ASL τροφοδοτείται με όπλα από το εξωτερικό κάτι, που αρνιόταν ο ASL, πριν αρχίσει να ζητά ανοιχτά την ξένη στρατιωτική επέμβαση με τη μορφή των αεροπορικών βομβαρδισμών, την αποστολή στρατιωτικού υλικού, ή τη δημιουργία ζωνών ανάσχεσης.
Όταν ξέσπασε η εξέγερση η ομάδα ένοπλων αντιφρονούντων, ήταν φυσικό, να μην θέλει να δώσει την εικόνα μιας πέμπτης φάλαγγας που λειτουργούσε για λογαριασμό ξένων δυνάμεων, ούτε και να εκθέσει τους γενναιόδωρους προστάτες της, τους οποίους όμως, μπορείτε να τους μαντέψετε. Θα πρέπει επίσης να θυμίσω ότι στο προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ της Sofia Amara κατά του Μπασάρ, με τίτλο «Συρία: Η άδεια να σκοτώνεις» που διανεμήθηκε από το γαλλο-γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι Arte τον Οκτώβριο του 2011, ένας στρατιώτης του ASL ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τους ξένους προμηθευτές του, όταν ένας ανώτερος του, τον διέταξε να το βουλώσει.
Το μέτωπο της Ιορδανίας
Η πίστη της χασεμίτικης μοναρχίας στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είναι κοινός τόπος.
Η Ιορδανία, για να ικανοποιήσει τους συμμάχους της, ήταν η πρώτη αραβική κυβέρνηση που κάλεσε τον Μπασάρ ελ Άσαντ να εγκαταλείψει την εξουσία.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2012, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Le Figaro, George Malbrunot, αποκάλυψε ότι η Ιορδανία είχε αγοράσει από τη Γερμανία τέσσερις αμερικανικές αντιπυραυλικές συστοιχίες πυραύλων Patriot » για την προστασία του Ισραήλ έναντι πιθανών αεροπορικών επιδρομών από τη Συρία.» . Αυτοί οι πύραυλοι θα εγκατασταθούν στο Irbid, όχι μακριά από τα σύνορα της Συρίας.
Ήδη το 1981,η μοναρχία αυτή, σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ, είχε δώσει την άδεια στην αεροπορία του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της για να βομβαρδίσει τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ στο Osirak.
Στην εσωτερική της πολιτική, η Ιορδανία, δεν έχει μια περισσότερο προοδευτική στάση.Εδώ και δεκαετίες, το Αμμάν ενθαρρύνει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, υπολογίζοντας ότι έτσι θα βγάλει από τη μέση το βασικό της εχθρό, δηλαδή την κοσμική αριστερή αντιπολίτευση (κομμουνιστική, του κόμματος Μπάαθ και τους Νασεριστές).
Σύμφωνα με τον M. Abdel Latif Arabiyat, πρώην υπουργό και πρώην Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Ιορδανίας:»Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι μια επαναστατική οργάνωση, αλλά επιζητούν την ενίσχυση της σταθερότητας.Με την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων και της αριστεράς, συνάψαμε μια άτυπη συμμαχία με τις αρχές» .
Το 1970, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι συντάθηκαν με τη μοναρχία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν διέταξε την σφαγή των παλαιστίνιων Φενταγίν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είχε βγάλει τσιμουδιά για τη σφαγή του «Μαύρου Σεπτέμβρη», όταν σφαγιάστηκαν περίπου 20.000 Παλαιστίνιοι.
Σ’ αυτή τη στρατηγική χειραγώγησης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Ιορδανία, σε τελική ανάλυση, αυτοί βγήκαν κερδισμένοι, καθώς σήμερα αποτελούν το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στη χώρα.
Για το Χασεμιτικό Βασίλειο, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν το μικρότερο κακό σε σχέση με την αριστερά, αλλά και σε σχέση με το κίνημα της Τζιχάντ. Αυτός ο γάμος συμφέροντων δεν κράτησε για πολύ. Τελικά, η μοναρχία αναγκάστηκε να καταστείλει ένα κίνημα που είχε γίνει πολύ ισχυρό. Εν τω μεταξύ, η Ιορδανία έχει υποστεί πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις.
Το 2005, ξενοδοχεία στην πρωτεύουσα Αμμάν έγιναν στόχος ομάδων σαλαφιτών.Ο Αμπού Αλ Moussab Ζαρκάουι, ο πρώην επικεφαλής της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, καταγόταν από τη Zarqa, μια πόλη της Ιορδανίας στα βόρειο-ανατολικά του Αμμάν.
Η εξέγερση κατά του συριακού καθεστώτος ξεκίνησε από τη Deraa, μια πόλη της νότιας Συρίας κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία, και αναθέρμανε και πάλι τις κατακτητικές βλέψεις των ομάδων της Τζιχάντ που εδρεύουν στην Ιορδανία, και που βρισκόντουσαν εν υπνώσει μετά τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν στις τάξεις της Αλ Κάιντα. Μεταξύ αυτών, θα βρείτε και την ταξιαρχία Tawhid, μια μικρή ένοπλη ομάδα από μερικές δεκάδες μαχητές της Τζιχάντ, που προηγουμένως δραστηριοποιούνταν στην Fatah Al-Islam και που πέρασαν στη Συρία για να πλήξουν τα κυβερνητικά στρατεύματα. (10)
Η φιλελεύθερη πύλη πληροφοριών της Ιορδανίας Al Bawaba αποκαλύπτει ότι στη πόλη των συνόρων Ramtha της Λιβύης φωλιάζουν μισθοφόροι που πληρώνονται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Επίσης, λόγω της θέσης της Ιορδανίας, που βρίσκεται ανάμεσα σε Συρία και Σαουδική Αραβία, το Χασεμιτικό Βασίλειο είναι ένα υποχρεωτικό πέρασμα για όλους τους τζιχαντιστές, τους εκπαιδευτές και τις στρατιωτικές αποστολές που στέλνει το Ριάντ.

Το μέτωπο της Σαουδικής Αραβίας
Ακολουθώντας το παράδειγμα του Χασεμιτικού Βασιλείου, η πίστη της δυναστείας Σαούντ στο θείο Σαμ δεν αποτελεί μυστικό για κανένα, και, αυτό από τη στιγμή της υπογραφής της Συμφωνίας του Quincy, στο αμερικανικό καταδρομικό (Quincy, εξ ου και το όνομα του Συμφώνου) μεταξύ Ρούζβελτ και Σαούντ Bin Abdulaziz τον Φεβρουάριο του 1945.
Η συμφωνία αυτή θα εξασφάλιζε στις ΗΠΑ τον ενεργειακό εφοδιασμό τους, χωρίς κανένα εμπόδιο, με αντάλλαγμα την προστασία των υποτελών τους στην αντιμετώπιση των κοινών τους αντιπάλων στην περιοχή, ιδιαίτερα τον αραβικό εθνικισμό και το Ιράν, κάποιοι από τους οποίους είχαν περάσει στην επιρροή των σοβιετικών.
Με το ξέσπασμα της κρίσης στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία γιόρταζαν «την επέτειο του γιασεμιού» για τα 66 χρόνια συμβίωσης, σφραγίζοντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο όπλων στην ιστορία: 90 δισ. δολάρια, για τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού Ναυτικού και της πολεμικής Αεροπορίας της Σαουδικής Αραβίας.
Όπως καταλαβαίνετε, το Ουαχαμπίτικο κράτος δεν θα μπορούσε να μείνει απαθές μπροστά στα γεγονότα που συνταράζουν τη Συρία, μία χώρα φάρο του αραβικού εθνικισμού, αλλά και ένας φίλος του Ιράν και ορκισμένος εχθρός των Σαουδάραβων.
Το Ριάντ τροφοδοτεί τις τρομοκρατικές ομάδες κατά της Συρίας με διάφορους τρόπους: διπλωματικά, οικονομικά, θρησκευτικά, με διάφορα εφόδια και, φυσικά, στρατιωτικά.
Ο Οίκος των Σαούντ χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται στην Συρία, ενθαρρύνοντάς τους με τα εργαλεία προπαγάνδας που έχει στη διάθεση του,για να περάσουν τη χώρα δια πυρός και σιδήρου.
Ένα παράδειγμα, αφού επέτρεψαν τη τζιχάντ στη Λιβύη, και ζήτησαν να βγει από τη μέση ο Μουαμάρ Καντάφι, ο σεΐχης Saleh Al Luhaydan, μία από τις πιο εμβληματικές θρησκευτικές και νομικές προσωπικότητες της χώρας, υποστήριξε και αυτός την εξόντωση του ενός τρίτου των Σύρων για να σωθούν τα άλλα δύο τρίτα.
Στον Σαουδικό τηλεοπτικό σταθμό Al-Arabiya TV, ο ιεροκήρυκας Aidh Αλ-Qarni είπε ότι «η δολοφονία Μπασάρ είναι πιο σημαντική και από την εξόντωση Ισραηλινών! «
Από το Ριάντ πάντα, και το τηλεοπτικό δικτύο Wessal TV, ο Adnan Al Arour έκανε έκκληση να συντρίψουν τους Αλαουίτες και να δώσουν το κρέας τους στα σκυλιά.
Οι πρόσφατες χριστιανοφοβικές δηλώσεις του σεΐχης Abdul Aziz bin Abdullah,στο Arabian Business, σίγουρα δεν καθησυχάζουν τους Χριστιανούς της Συρίας, λόγω ενός hadith (αφήγηση σύμφωνα με την προφορική παράδοση) με τη δήλωση του προφήτη Μωάμεθ στο νεκροκρέβατό του, » στην Αραβική Χερσόνησο δεν πρέπει να υπάρχουν δύο θρησκείες», ο δε σαουδάραβας Σεΐχης Abdullah, η ανώτατη Ουαχαμπιτική αρχή στον κόσμο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να καταστραφούν «όλες οι εκκλησίες στην περιοχή». Οι χριστιανοί της Συρίας, έρμαια του θρησκευτικού μίσους, σε αυτή τη δήλωση βρίσκουν ένα ακόμη λόγο για να στηρίξουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Πολλοί σύριοι πολίτες αντίπαλοι του καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ, φοβούνται όμως, ταυτόχρονα, και το πατρονάρισμα του δημοκρατικού τους κινήματος ,από ένα θεοκρατικό καθεστώς, που αποκεφαλίζει ακόμη γυναίκες που κατηγορούνται για μαγεία, που βασανίζει τους πολιτικούς αντιπάλους του στις φυλακές, και που δεν αναγνωρίζει ούτε κοινοβούλιο, ούτε και εκλογές.
Κάτω από τον ήλιο του Ριάντ υπάρχει ο Μπαντάρ, ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις.
Ο σκοτεινός ρόλος του στις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, η χρηματοδότηση ένοπλων ομάδων σαλαφιτών όπως υποστήριξε ο ίδιος, η συνεργασία του με τη Μοσάντ, το μίσος του για τη Χεζμπολάχ,τη Συρία και το Ιράν κάνουν το Σαουδάραβα πρίγκιπα Bandar bin Sultan, Γενικό Γραμματέα του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας, ένα βασικό παράγοντα του σχεδίου για την καταστροφή της κοσμικής, πολυθρησκευτικής, κυρίαρχης και μη υποταγμένης Συρίας .
Συνεπώς, δεν χρειάζεται να εκπλαγείτε αν μάθετε ότι η Σαουδική δικτατορία δεσμεύτηκε να βοηθήσει το γειτονικό και αντίπαλό του Κατάρ στη χρηματοδότηση των αντι-σύριων μισθοφόρων, στη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας» στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη).
Το μέτωπο του Κατάρ
Το Κατάρ είναι πριν απ’όλα μια τεράστια αμερικανική στρατιωτική βάση, η μεγαλύτερη εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Και επίσης, παρεμπιπτόντως, το βασίλειο ενός μικρού εμίρη μέτριου βεληνεκούς, ψεύτη και άπληστου. Στο βασίλειο του, δεν υπάρχει κοινοβούλιο, ούτε Σύνταγμα, ούτε και πολιτικό κόμμα, πολύ περισσότερο εκλογές. Το 1995, οργάνωσε ένα πραξικόπημα κατά του ίδιου του πατέρα του.
Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η πραξικοπηματική πετρομοναρχία ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα οικονομικής συνεργασίας με το Ισραήλ, προωθώντας κυρίως την εμπορευματοποίηση του φυσικού αερίου του Κατάρ προς το σιωνιστικό κράτος.
Το 2003, ο εμίρης του Κατάρ εξουσιοδότησε την κυβέρνηση Μπους να χρησιμοποιήσει τα εδάφη του για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράκ.
Με την υπόλοιπη οικογένειά του, ελέγχει κάθε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική δραστηριότητα της χώρας. Το δημοφιλές τηλεοπτικό κανάλι Al Jazeera είναι το προσωπικό παιχνίδι του. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το έκανε ένα ισχυρό όπλο προπαγάνδας κατά της Συρίας.
Χάρη σε πληροφορίες ψευδείς, παραπλανητικές και γελοίες του Αλ Τζαζίρα, η CIA και η Μοσάντ μπορούν να αφιερώσουν αρκετό χρόνο για τις διακοπές τους!
Το όνομα της Αυτού Μεγαλειότητας : Hamad Ben Khalifa al Thani.
Η «αραβική άνοιξη»; Είναι ο βασικός χρηματοδότης της. Γι ‘αυτόν, όλα αγοράζονται: ο αθλητισμός, η τέχνη, ο πολιτισμός, ο Τύπος, ακόμη και η πίστη. Μπορείτε λοιπόν, να φανταστείτε, μια επανάσταση …!
Πέρυσι, ο εμίρης Hamad έστειλε 5.000 κομάντος για να στηρίξει την εξέγερση της τζιχάντ κατά της Λιβύης, ένα κυρίαρχο κράτος.
Τώρα, το νέο τυχερό του παιχνίδι είναι η Συρία, και οι επαναστάτες της χώρας αυτής, τσιπ για να ποντάρετε.
Όταν αυτοί δέχονται χτυπήματα από τον Αραβικό στρατό της Συρίας, τότε ο εμίρης σκούζει για γενοκτονία.
Ο Hamad και η κλίκα του, είναι ένα νοσοκομείο παρωδία της συμπόνιας. Και μιλώντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, μόλις προσέλαβε ένα διαβόητο αρπακτικό της ειρήνης και της δημοκρατίας,το Σεΐχη Al Qardawi, απλά για να εξισλαμίσει το μήνυμα της τηλεόρασης του. Όμως, παρά τα δολάρια του και τις εκστρατείες κινητοποίησης του ενάντια στη Συρία, το Al Jazeera είναι ένας στρατός ηττημένος.
Η ροή της παραπληροφόρησης που ξερνάνε, όπως στην περίπτωση της Συρίας, τα τηλεοπτικά στούντιο του Al Jazeera έφερε την παραίτηση των πιο σημαντικών στελεχών του σταθμού.
Από τον Wadah Khanfar στον Ghassan Ben Jeddo, από την Louna Chebel στην Eman Ayad,το Al Jazeera έχει υποστεί σημαντικές αποχωρήσεις, που ,όμως ,περνούν απαρατήρητες από τον δυτικό Τύπο.
Τον Μάρτιο του 2012, ο Ali Hachem και δύο συνάδελφοί του εγκαταλείψαν το πλοίο της πειρατικής ενημέρωσης του Κατάρ. Μερικά e-mail του Ali Hashem που διέρρευσαν, αφορούσαν τα μέτρα λογοκρισίας που πήρε το Al Jazeera όσον αφορά τις εικόνες ανταρτών κατά του Μπασάρ, οι οποίοι εισχωρούσαν από το Λίβανο στη Συρία, με ημερομηνία Απριλίου 2011.
Οπότε, από τις εικόνες αυτές έχουμε την απόδειξη για την υπαρξη ένοπλης αντιπολίτευσης τρομοκρατικού χαρακτήρα από το ξεκίνημα κιόλας της λεγόμενης «άνοιξης της Συρίας» . Η δημοσίευσή τους θα κατέρριπτε το ψέμα ότι το κίνημα κατά του Μπασάρ δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε παρά στα τέλη του 2011, άποψη την οποία συμμερίστηκαν όλες οι δυτικές κυβερνήσεις.
Παρά τα συνεχή σκάνδαλα, τα μέσα ενημέρωσης «μας» συνεχίζουν να θεωρούν το Al Jazeera ως αξιόπιστη πηγή, και ο ιδιοκτήτης του, ο εμίρης Χαμάντ, ως ένας απόστολος της δημοκρατίας στη Συρία.

Το ιρακινό μέτωπο
Η εισβολή στο Ιράκ από αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα, τον Μάρτιο του 2003 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αύξηση του αριθμού των σύριων τζιχαντιστών.
Συνοριακοί σταθμοί όπως αυτός του Bou Kamal έγιναν περάσματα για τους Σύριους τζιχαντιστές που πήγαιναν στο Ιράκ για να πολεμήσουν κατά των δυνάμεων κατοχής.
Πολλοί ήταν οι Σύριοι που συνέρρεαν στις γραμμές των ταγμάτων του Abu Musab al-Zarqawi . Από το καλοκαίρι του 2011,όμως, η διαδικασία αντιστρέφεται εμφανώς, δεδομένου ότι τώρα είναι οι σουνίτες μαχητές του Ιράκ αυτοί που περνάνε τα σύνορα για να πολεμήσουν εναντίον των συριακών στρατευμάτων.
Αλ Κάιντα
Ο ιρακινός κλάδος της Αλ Κάιντα που ονομάζεται » Tanzim al-Jihad fi Bilad Qaidat al-Rafidayn » (Οργάνωση της βάσης της Τζιχάντ στη Γη των δύο Ποταμών) έχει πολλά μέλη από τη Συρία. Λέγεται ότι το 13% των Αράβων εθελοντών στο Ιράκ ήταν Σύριοι. Η τρομοκρατία που εξαπέλυσαν ήταν όσο και η φήμη τους.
Η Αλ Κάιντα έκανε τέτοια ζημία στην αντίσταση των Σουνιτών στο Ιράκ ώστε η ιρακινή αντίσταση αναγκάστηκε να ανοίξει μέτωπο εναντίον της. Το 2006, στο Ανμπάρ συνήρθε ένα Συμβούλιο έκτακτης ανάγκης από τις περισσότερες φατρίες και φυλές της εξεγερμένης επαρχίας. Στόχος, να καθαρίσει η επαρχία από τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα.
Στη Falloujah και στο Qaim, οι αρχηγοί των φυλών, οι οποίοι αρχικά είχαν ανοίξει τις αγκαλιές τους στη συμμορία Ζαρκάουι, έφτασαν στο σημείο να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του.Στον πόλεμο τους κατά της Αλ Κάιντα, είχαν και τη στήριξη της ιρακινής κυβέρνησης.
Η τυφλή τρομοκρατία της Αλ Κάιντα εξουδετέρωσε σε μεγάλο βαθμό την ιρακινή πατριωτική αντίσταση. Όλοι αυτοί οι βετεράνοι του πολέμου κατά των Αμερικανών, αλλά και κατά του Ιράν, των Σιιτών και των πατριωτών Σουνιτών του Ιράκ βρήκαν ένα νέο στόχο στον πόλεμο εναντίον του καθεστώτος της Δαμασκού.Από το Δεκέμβριο του 2011 έως το Μάρτιο του 2012, η πόλη της Δαμασκού, το Χαλέπι και η Ντεράα έγιναν στόχος πολλών επιθέσεων αυτοκτονίας ή παγιδευμένων αυτοκίνητων, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Την ευθύνη για τις επιθέσεις ανέλαβε η Αλ Κάιντα, ή αποδόθηκαν στην οργάνωση από τις συριακές αρχές και ειδικούς σε ζητήματα διεθνούς τρομοκρατίας, που επιβεβαιώνουν τη διείσδυση τρομοκρατών από το Ιράκ.
[Η Αλ Κάιντα ως Takfir οργάνωση, κατηγορεί τους Μουσουλμάνους που δεν την υποστηρίζουν ότι είναι αποστάτες και θα τιμωρούνται με θάνατο.]
Jabhat Al-Nusra Li-Ahl al-Sham (Μέτωπο αρωγής του πληθυσμού της Ανατολής)
Στις 24 του περασμένου Ιανουαρίου, η ομάδα πρωτοεμφανίστηκε σε διάφορα ισλαμικά φόρουμ.
Αλλά το όνομα αυτό φαίνεται πως είναι η σύντμηση του πλήρους τίτλου «Jabhat Al Nusra li Ahl Al Sham min Mujahideen al Sham fi Sahat al Jihad,» ή «Μέτωπο αρωγής του πληθυσμού της Ανατολής των Mουτζαχεντίν της Συρίας στους τόπους της Τζιχάντ.»
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο όρος «τόποι της Τζιχάντ» υποδηλώνει ότι τα μέλη αυτής της ομάδας διεξάγουν ιερό πόλεμο σε άλλα μέτωπα, όπως το Ιράκ.
Αυτό εξάλλου αποκαλύπτει ο αρχηγός της ομάδας, Abu Mohammed al Julani, σε βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα Μαρτίου. Αl Julani σημαίνει, από το Γκολάν, αυτός που κατάγεται από τα υψώματα του Γκολάν, μια ρητή αναφορά στη Συρία.
Όπως όλες οι τρομοκρατικές ομάδες, η Jabhat Al Nusra έχει δικιά της εφημερίδα: την Al Manara al Bayda , Ο λευκός φάρος. (14)
Η Jabhat Nusra υποστηρίζεται από ένα διάσημο κυβερνο-σαλαφίτη, τον Abou Moundhir al Shanqiti. Ο τελευταίος εξέδωσε φετφά, καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν με όσους σηκώνουν το λάβαρο του νόμου της σαρία στη Συρία.
Το τουρκικό μέτωπο
Στην Τουρκία, μια χώρα- μέλος του ΝΑΤΟ εδώ και 60 χρόνια, που σύντομα θα στεγάσει τις εγκαταστάσεις για την αντιπυραυλική ασπίδα, ο πρώτος στις προτιμήσεις και αυτός που έχει την υπεροχή, είναι ο ASL.
Ο υποτιθέμενος αρχηγός του, Riyadh Al Assaad , έχει την έδρα του στην τουρκική επαρχία Hatay, που ανήκε στη Συρία, υπό την άμεση προστασία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Όπως όλοι γνωρίζουν, η Τουρκία είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του καθεστώτος της Δαμασκού. Μη θέλοντας να «περάσουν για ιμπεριαλιστικές», οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ενθαρρύνουν την Άγκυρα να διασχίσει τον Ρουβίκωνα, ή μάλλον τον Ορόντη, και να ξεκινήσει πόλεμο κατά της Συρίας.
Υπάρχουν πολλές πηγές που αναφέρονται στον άξονα Τρίπολης-Άγκυρας, στον πόλεμο κατά της Δαμασκού.Λίβυος έμπορος όπλων υπογραμμίζει την αγορά ελαφρού στρατιωτικού εξοπλισμού από Σύρους στη Misurata .
Ο πρώην αξιωματικός της CIA και διευθυντής του Council for the National Interest, Philip Giraldi, μιλάει καθαρά για μεταφορά όπλων αεροπορικώς ,από το οπλοστάσιο του πρώην στρατού της Λιβύης προς τη Συρία, μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Incirlik , στη νότια Τουρκία, λιγότερο από 180 χλμ. από τα σύνορα με τη Συρία. Υποστηρίζει ότι το ΝΑΤΟ συμμετέχει ήδη χωρίς να φαίνεται,στον πόλεμο ενάντια στη Συρία υπό την ηγεσία της Τουρκίας.
Ο Giraldi επιβεβαιώνει και τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο στο Canard enchaîné, ότι δηλαδή οι γαλλικές και βρετανικές ειδικές δυνάμεις βοηθούν τους Σύριους αντάρτες, ενώ η CIA και οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ τους παρέχουν εξοπλισμό για επικοινωνίες και κατασκοπεία.
Ένας άλλος πράκτορας της CIA, ο Robert Baer, στα απομνημονεύματά του (16) που ενέπνευσαν την ταινία Syriana του Stephen Gaghan, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ ως βασικό χαρακτήρα, δήλωσε το καλοκαίρι του 2011 ότι έστειλε όπλα για τους αντάρτες από την Τουρκία προς τη Συρία.
Η μεταφράστρια του FBI Sibel Edmonds, που λογοκρίθηκε επειδή κατήγγειλε παραβιάσεις από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, επισημαίνει ότι η προμήθεια όπλων προς τους αντάρτες Σύριους από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξασφαλισμένη ήδη από το Μάιο του 2011. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν συστήσει στην Τουρκία ένα «τμήμα για την επικοινωνία»,κύριο έργο του οποίου η αυτομόληση των σύριων στρατιωτών του τακτικού στρατού, προς τις αντάρτικες δυνάμεις.
Η συμμετοχή Λίβυων μισθοφόρων δεν παρατηρείται μόνο στον τομέα τεχνικής υποστήριξης. Σύμφωνα με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, ανάμεσα τους και δημοσιογράφος της ισπανικής εφημερίδας ABC, Λίβυοι τζιχαντιστές και μέλη της Ισλαμικής Ομάδας Λίβυων Μαχητών ((GICL)) στρατοπεδεύουν στα συρο-τουρκικά σύνορα.
Στην περιοχή της Αντιόχειας στην Τουρκία, όπου ζουν κυρίως αραβόφωνοι, που συνορεύει με τη Συρία, ο τοπικός πληθυσμός βρίσκεται καθημερινά μπροστά σε ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό Λιβύων. Διαμένουν στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής και δεν περνούν και απαρατήρητοι. Μερικοί από αυτούς τους Λίβυους, είναι δράστες πολλών πράξεων βανδαλισμού σε τουριστικές περιοχές, όπως η Αττάλεια. Λίβυοι μαχητές που σταθμεύουν στην Τουρκία έχουν επιτεθεί και καταλάβει περισσότερες από μία φορά την πρεσβεία τους στην Κωνσταντινούπολη, απαιτώντας την αμοιβή τους.
Σε αυτό το παράξενο σκηνικό να προστεθεί και η σύλληψη ενός Λίβυου άνδρα 33 ετών στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στην κατοχή του οποίου βρέθηκαν 2, 5 εκατομμύρια δολάρια. Την 1η Απριλίου,ο Λίβυος αυτός έκανε στάση στην Κωνσταντινούπολη. Τελικός του προορισμός ήταν η Ιορδανία, μια χώρα όπου έχει αναφερθεί ένα σημαντικός αριθμός Λίβυων μισθοφόρων, στα σύνορα με τη Συρία. Ωραία, ωραία …
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;
Παίρνοντας υπόψη τους ισχυρισμούς ορισμένων πρακτόρων της CIA σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στην αποσταθεροποίηση της Συρίας, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα θα ήταν αδιάφορη, ή μάλλον θετική, ως προς την αποσταθεροποίηση μιας χώρας που εξακολουθεί να εμφανίζεται στη λίστα των «κρατών-παρίες», δεδομένης της υποστήριξής της στην παλαιστινιακή αντίσταση και τη στρατηγική συμμαχία της με τη Χεζμπολάχ και το Ιράν;
Ετσι, η Συρία αναφέρεται μεταξύ των επτά χωρών για τις οποίες «η χρήση των πυρηνικών όπλων είναι δυνατή.»
Για όσους πιστεύουν στην αδράνεια των δυτικών δυνάμεων στη Συρία και την καλή τους πίστη να υπερασπιστούν τους Σύριους πολίτες, να θυμίσουμε ότι μόλις πριν ένα χρόνο, το ΝΑΤΟ, η Οργάνωση Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, υπό αμερικανική διοίκηση, ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες ότι ενεργεί έχοντας την «ευθύνη προστασίας» των Λίβυων πολιτών, και υποσχόταν να συμμορφωθεί με το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να «εμποδίσει το δικτάτορα Καντάφι να βομβαρδίσει τους πολίτες της χώρας του», και, αμέσως μετά, η προστασία των Λίβυων πολιτών μετατράπηκε σε στρατιωτική ανάμειξη στον εμφύλιο, σε ένα πραξικόπημα, σε στοχευμένες επιθέσεις και τυφλές βομβιστικές επιθέσεις.
Θα θυμάστε επίσης ότι, αφού κατέστρεψαν την πόλη της Λιβύης, Σύρτη, όπου είχε οχυρωθεί ο ηγέτης της Λιβύης, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ τον παρέδωσαν στις συμμορίες εγκληματιών οι οποίοι τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Το λιντσάρισμα το διευκόλυναν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, αφού προηγουμένως είχαν βομβαρδίσει και κυνήγησε τη συνοδεία του.
Ωστόσο, ο Andres Fogg Rasmussen και η παρέα του, οι οποίοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θάνατο του Καντάφι, έλεγαν και ξανάλεγαν επί μήνες ότι στόχος τους δεν ήταν ο ηγέτης της Λιβύης.
Η κυνική στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, που είναι «να μη λες αυτό που κάνεις και να μην κάνεις αυτό που λες» είναι σαφές ότι έχει επιλεγεί και στη Συρία.
Επίσημα το ΝΑΤΟ λέει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να παρέμβει σε αυτή τη χώρα. Ο Rasmussen ανέφερε ότι η οργάνωσή του δεν θα εξοπλίσει τους αντάρτες.
Ωστόσο, ορισμένα e-mail από μια ιδιωτική αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, την Stratfor Intelligence Agency, Υπηρεσία Πληροφοριών Stratfor, τα οποία δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks στις 27 Φεβρουαρίου πέρυσι, υποδηλώνουν την παρουσία των δυτικών ειδικών δυνάμεων στη Συρία. Από τα πρακτικά μιας συνεδρίασης, με ημερομηνία 6 Δεκεμβρίου 2011, φαίνεται ότι ειδικές δυνάμεις βρισκόντουσαν επιτόπου στα τέλη του 2011. Ως προς αυτό, ένα e-mail του διευθυντή ανάλυσης της Stratfor, Reva Bhalla, είναι αδιαμφισβήτητο. (21). Σ’ αυτό, γίνεται λόγος για μια συνάντηση μεταξύ «τεσσάρων νεαρών ανδρών, με βαθμό αντισυνταγματάρχη, μεταξύ των οποίων ένας γάλλος και ένας βρετανός εκπρόσωπος». Στη διάρκεια μιας συζήτησης που κράτησε περίπου δύο ώρες, ανέφεραν ότι ομάδες των Ειδικών Δυνάμεων βρισκόντουσαν ήδη επιτόπου, και ότι ασχολούνται με αποστολές αναγνώρισης και εκπαίδευσης των στρατιωτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης.
Οι Δυτικοί υπεύθυνοι που συγκεντρώθηκαν στις ΗΠΑ φαίνεται να απορρίπτουν το μοντέλο μιας επίθεσης από αέρος τύπου Λιβύης, και να προσανατολίζονται προς ένα πόλεμο φθοράς μέσω επιθέσεων ανταρτών και δολοφονικών επιθέσεων, προκειμένου να «προκαλέσουν την κατάρρευση του καθεστώτος από τα «μέσα».
Θεωρούν την κατάσταση στη Συρία πολύ πιο περίπλοκη από αυτή της Λιβύης, και το αμυντικό σύστημα της Συρίας πιο αποτελεσματικό, ειδικά τους πυραύλους εδάφους-αέρος SA-17 που έχουν αναπτυχθεί γύρω από τη Δαμασκό και κατά μήκος των συνόρων με το Ισραήλ και την Τουρκία. Στην περίπτωση επίθεσης από αέρος, η επιχείρηση θα πρέπει να γίνει από τις νατοϊκές βάσεις στην Κύπρος. Αυτά είναι τα συμπεράσματα του πρακτορείου πληροφοριών Stratfor.
Εάν, μέχρι τώρα, οι ΗΠΑ δεν έχουν στείλει τα βομβαρδιστικά τους στη Δαμασκό, αυτό δεν είναι επειδή τους συμφέρει η διατήρηση του καθεστώτος της Συρίας, αλλά επειδή το καθεστώς αυτό δεν είναι μια εύκολη χαψιά γιαυτούς. Ωστόσο, παρέχοντας την υποστήριξή τους σε ένοπλες ομάδες, οι ΗΠΑ, γίνονται συνένοχοι των σφαγών στη Συρία.
Το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται λοιπόν να ολοκληρώσουν την χαριτωμένη αυτή οικογενειακή τετράδα της αντι-συριακής τρομοκρατίας στο πλευρό των μοναρχιών του κόλπου, των Λίβυων μισθοφόρων, των προπαγανδιστών σαλαφιτών και της Αλ Κάιντα.
Συμπεράσματα
Η τρομοκρατία ενάντια στη Συρία είναι μια πραγματικότητα που ξεχωρίζει αμέσως, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Το ντεμπούτο της έγινε πολύ πριν την αραβική άνοιξη.
Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Συρίας υπήρξαν πρωταγωνιστές γεγονότων. Αφού τύλιξαν τη χώρα στις φλόγες, συντρίφτηκαν από το συριακό στρατό, κυρίως στη Χαμά το 1982.
Η δικτατορία του κόμματος Μπάαθ χρησιμοποιούσε στρατιωτικά μέσα για να εξαλείψει αυτή τη μάστιγα, αλλά όπως συμβαίνει συχνά, η καταστολή φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, την επέκταση ή ακόμα και την ενίσχυση της απειλή.
Με τη συριακή αποχώρηση από το Λίβανο το 2005, οι ομάδες της τζιχάντ εγκαταστάθηκαν και ενισχύθηκαν στην περιοχή της Τρίπολης, του Λιβάνου, στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων στη χώρα των Κέδρων.
Ξαναζωντάνεψαν και βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν το καθεστώς Μπάαθ, εξαπολύοντας επιθέσεις σε συριακό έδαφος. Στη συνέχεια ξαναγεννήθηκαν για τρίτη φορά με την άνοιξη της Συρίας το Μάρτιο του 2011.
Με τη συμμετοχή όλων των εθνοτήτων της περιοχής, τα αντισυριακά κινήματα της τζιχάντ υπερασπίζονται ένα ριζοσπαστικό αντι-εθνικισμο, που δεν αναγνωρίζει κανένα εδαφικό περιορισμό. Έτσι, δεν μπορεί να συνδεθούν στενά με μία και μόνο χώρα στην περιοχή. Στις τάξεις τους υπάρχουν Σαουδάραβες,από το Μαγκρέμπ, Ιορδανοί, Λίβυοι, αλλά και πολλοί Παλαιστίνιοι υπερσυντηρητικοί που απορρίπτουν την ιδέα ενός εθνικού απελευθερωτικού αγώνα στην Παλαιστίνη, ενώ τάσσονται υπέρ της στρατηγικής του θρησκευτικού πολέμου «κατά των Εβραίων και των Σταυροφόρων» .
Αυτές οι πολιτικο-στρατιωτικές ομάδες έχουν προκαλέσει σημαντικές ζημιές σε πολλά απελευθερωτικά κινήματα και σε αραβικές εθνικιστικές κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, στο Ιράκ,η Αλ Κάιντα πολέμησε άγρια την αντίσταση των σουνιτών, οι οποίοι όμως, πολεμούσαν τα αμερικανικά στρατεύματα.
Επί του παρόντος, οι κυβερνήσεις του Λιβάνου και του Ιράκ, αντικειμενικά, σύμμαχοι του συριακού καθεστώτος και θύματα και οι ίδιες αυτών των ενόπλων ομάδων, προσπαθούν να σταματήσουν τη ροή τζιχαντιστών προς τη Συρία. Η γνώση, όμως ,του εδάφους από τους τελευταίους, και η άφθονη και εξελιγμένη υλικοτεχνική υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του στον Κόλπο, καθιστά διάτρητα τα σύνορα της.
Για παράδειγμα, ορισμένες σουνίτικες φυλές των συνόρων που είναι εναντίον των σιιτών και τώρα κατά του καθεστώτος της Δαμασκού για λόγους ουσιαστικά θρησκευτικούς, μεταφέρουν όπλα, εξοπλισμό και μαχητές από την επαρχία Anbar του Ιράκ στη περιοχή Deir Ez-Zor της Συρίας.
Έτσι, το ΝΑΤΟ στρατιωτικά εμπλέκεται πλήρως στη Συρία μέσω των αράβων συμμάχων του, αλλά κυρίως, μέσω της Τουρκίας, που σύμφωνα με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρωταγωνιστεί στην υλοποίηση των σχεδίων των ΗΠΑ για μια Μεγάλη Μέση Ανατολή, ένα σχέδιο που στοχεύει να σπάσει τους τελευταίους θύλακες αντίστασης κατά των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή.
Το να αποφεύγουμε να συγκρίνουμε τις σκηνές καταστροφής, σφαγών και ερήμωσης που μας έρχονται από τη Συρία με εκείνες του εμφυλίου πολέμου στην Αλγερία της δεκαετίας του ’90, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Ειδικά η Συρία και η Αλγερία, οι χώρες φάροι του αραβικού εθνικισμού, δύο χώρες με πολιτικο- στρατιωτικές κυβερνήσεις βγαλμένες από τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Γάλλων αποικιοκρατών, που έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν μια τρομοκρατία της ίδιας φύσης.
Οι αλγερίνοι τζιχαντιστές ήταν βετεράνοι του Αφγανιστάν οι οποίοι είχαν πολεμήσει τα σοβιετικά στρατεύματα, όπως οι τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται σήμερα στη Συρία, έχουν πολεμήσει στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Λιβύη.
Στην Αλγερία της δεκαετίας του ’90, όπως και στη Συρία του 2012, οι τρομοκρατικές ομάδες ακολουθούν μια πολιτική εθνοκάθαρσης, ιδεολογικής και μεθοδευμένα θρησκευτικής. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών: αν και η αλγερινή τρομοκρατία αποτελεί απειλή, παρ ‘όλα αυτά, έχει εξουδετερωθεί μέσω πολιτικών μεθόδων που βασίζονται στο διάλογο και τη συμφιλίωση. Ένας από τους αρχιτέκτονες της ειρήνης στην Αλγερία ήταν ο Ahmed Ben Bella, ο επαναστάτης ήρωας και πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Αλγερίας. Ο Ahmed Ben Bella πέθανε τον περασμένο Απρίλιο του 2011. Εμείς τολμούμε να ελπίζουμε ότι η Συρία μπορεί να βρει το δικό της Αχμέντ Μπεν Μπέλα.
ΠΗΓΗ:pergadi.blogspot