Είναι σαφές ότι το σύστημα δεν λειτουργεί. Είτε με οικονομικές κυρώσεις είτε χωρίς, και ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις τους στην ανάπτυξη της Ρωσίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν εξακολουθεί να εξοπλίζει και να χρηματοδοτεί τις δυνάμεις των αυτονομιστών που δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτόν. Επιπλέον, και πιο σημαντικό, ο Πούτιν ψεύδεται, ψεύδεται συνεχώς, και σε όλο τον κόσμο.
Όπως γράφει ο Μπερνάρ Γκετά στη Λιμπερασιόν, ο Πούτιν ψεύδεται πρώτα απ’όλα στους συμπατριώτες του, μιλώντας για τους «φασίστες» που δήθεν κυβερνούν στο Κίεβο. Ψεύδεται ακόμα στους ευρωπαίους ηγέτες, επαναλαμβάνοντας συνεχώς στον Φρανσουά Ολάντ και την Αγγελα Μέρκελ ότι δεν θέλει να προσαρτήσει νέα ουκρανικά εδάφη και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι μια κατάπαυση του πυρός – την οποία εμποδίζει όμως με κάθε τρόπο. Ο Πούτιν έφτασε να χαρακτηρίσει τον ουκρανικό στρατό «πέμπτη φάλαγγα του ΝΑΤΟ». Πώς πρέπει λοιπόν να αντιμετωπιστεί;
Στην καρδιά της Ευρώπης, η σύγκρουση αυτή έχει προκαλέσει τον θάνατο άνω των 5.000 ανθρώπων και έχει συνοδευτεί από πολλές φρικτές πράξεις. Ο πόλεμος γίνεται στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μπορεί να παρασύρει ολόκληρη την ήπειρο στην καταστροφή. Η αδράνεια δεν αποτελεί λοιπόν μια από τις δυνατές επιλογές. Ποια είναι λοιπόν η εναλλακτική λύση; Ο εξοπλισμός της Ουκρανίας, ώστε να αντισταθεί σε μια στρατιωτική δύναμη κατά πολύ ισχυρότερη;
Τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, επισημαίνει ο γάλλος αρθρογράφος, πολλοί είναι εκείνοι που αν και αρχικά απέρριπταν αυτή την ιδέα, σήμερα την υποστηρίζουν ένθερμα. Αν όμως η Ενωση αρκεστεί να εξοπλίσει αυτή τη χώρα, θα βρεθεί αργά ή γρήγορα σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία. Γιατί όταν εμπλέκεσαι σε μια σύγκρουση, έστω και εμμέσως, δεν το κάνεις για να βγεις ηττημένος.
Η Ευρώπη πρέπει να βοηθήσει την Ουκρανία προτού διαμελιστεί από τη Ρωσία. Αυτό είναι πλέον σαφές. Και πρέπει να το κάνει, γιατί δεν μπορεί να επιτρέψει να θριαμβεύσει ένας άνθρωπος που θέλει να οδηγήσει και πάλι την ήπειρο στην εποχή των κατακτητικών πολέμων. Πρέπει να το κάνει όμως υπό έναν όρο: να προτείνει την ίδια στιγμή στη Ρωσία έναν πλήρη συμβιβασμό.
Διακηρύσσοντας επισήμως ότι εξοπλίζει την Ουκρανία γιατί η επίθεση που δέχεται είναι ανεπίτρεπτη, η Ενωση πρέπει παράλληλα να τείνει το χέρι στη Ρωσία, προτείνοντάς της να διαπραγματευτεί μια σειρά συμφωνιών συνεργασίας και σταθερότητας που θα είναι προς το συμφέρον όλων.
Η Ρωσία αρνείται να επιτρέψει στην Ατλαντική Συμμαχία να επεκταθεί μέχρι τα σύνορά της. Η άρνηση αυτή δημιουργεί προβλήματα, καθώς αντιτίθεται στην ελευθερία ανεξαρτήτων χωρών – όπως η Ουκρανία ή η Γεωργία – να επιλέξουν τις συμμαχίες τους. Τι θα έλεγαν όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες αν το Μεξικό ή ο Καναδάς επέλεγαν να ενταχθούν σε μια στρατιωτική συμμαχία όπου θα κυριαρχούσε η Κίνα ή η Ρωσία; Ασφαλώς θα ήταν αντίθετες. Όπως θα ήταν αντίθετη και η Ευρωπαϊκή Ενωση στην απόφαση της Ελβετίας, για παράδειγμα, να γίνει μια προκεχωρημένη βάση του ρωσικού ή του κινεζικού στρατού.
Προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη, η Ουκρανία και η Γεωργία πρέπει να είναι ουδέτερες χώρες. Πρέπει να γίνουν γέφυρες ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία, ανάμεσα δηλαδή σε δύο πόλους οι οποίοι έχουν κοινά συμφέροντα στους τομείς της ασφάλειας και της οικονομίας. Η πρώτη πρέπει να προχωρήσει σε επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας. Η δεύτερη πρέπει να εγγυηθεί την ομαλή ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης.
Μα πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά όσο συνεχίζεται η ρωσική επιθετικότητα; Είναι αλήθεια ότι μια απλή συνεργασία με τη Ρωσία θα της έδινε το πράσινο φως να προσαρτήσει το σύνολο ή μέρος της Ουκρανίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι δύο πρωτοβουλίες πρέπει να αναληφθούν παραλλήλως: από τη μια πλευρά να εξοπλιστεί η Ουκρανία κι από την άλλη να διατυπωθεί αυτή η πρόταση προς τη Ρωσία, συνδεδεμένη με την απαίτηση για αλλαγή στάσης απέναντι στην Ουκρανία.
Με άλλα λόγια, γράφει ο Γκετά, πρέπει η Ευρώπη να τείνει το χέρι στη Ρωσία σαν να μην υπήρχε πρόβλημα στην Ουκρανία και να εξοπλίσει την Ουκρανία σαν να μην υπήρχε άλλος τρόπος από τον πόλεμο για να αντιμετωπιστεί η ρωσική επιθετικότητα. Πρέπει δηλαδή να αντιληφθεί ο Πούτιν ότι η Ενωση δεν είναι ένας οργανισμός για γέλια. Και να αντιληφθούν οι Ρώσοι ότι έχουν μπροστά τους κι άλλες προοπτικές πέρα από αυτές που τους προσφέρει ένας άνθρωπος με μοναδικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας του.
Ο τυχοδιωκτισμός του Πούτιν ανησυχεί τους εύπορους της χώρας. Οι μεσαίες τάξεις προσδοκούν στη δημοκρατία και στην προσέγγιση με τη Δύση. Το συμφέρον της Ρωσίας δεν είναι φυσικά να έρθει σε ρήξη με τη Δύση και να απορροφηθεί από την Κίνα. Υπάρχει μια ρωσική κοινή γνώμη που μπορεί να μετρήσει πολύ σε αυτή την κρίση. Αυτός είναι ο λόγος που ο συσχετισμός δυνάμεων που πρέπει να δημιουργηθεί δεν πρέπει να είναι μόνο οικονομικός και στρατιωτικός, αλλά πάνω απ’όλα πολιτικός.
Πηγή: Liberation/ΑΠΕ