Η επείγουσα συζήτηση στις 19 Σεπτεμβρίου μεταξύ των φιλορώσων αυτονομιστών για την ανάγκη η Ρωσία να προσαρτήσει αμέσως τις περιφέρειες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ (μεγάλο μέρος των οποίων δεν βρίσκεται υπό ρωσικό έλεγχο) υποδηλώνει κατά το ISW (Institute for the Study of War) ότι η συνεχιζόμενη αντεπίθεση της Ουκρανίας στο Βορρά προκαλεί πανικό στις δυνάμεις των φιλορώσων και σε κάποιους εξ αυτών που λαμβάνουν αποφάσεις στο Κρεμλίνο.
Τα νομοθετικά σώματα των φιλορώσων στην κατεχόμενη Ουκρανία, οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ (DNR και LNR), ζήτησαν το καθένα από την ηγεσία του να διεξαγάγει «αμέσως» δημοψήφισμα για την αναγνώριση των DNR και LNR ως ρωσικών υποκειμένων.
Επιπλέον – συνεχίζει η ανάλυση του ISW – η Ρωσίδα προπαγανδίστρια και αρχισυντάκτρια του RT Margarita Simonyan μίλησε με ενθουσιασμό για την έκκληση αυτή, αναφερόμενη σε αυτή ως «το σενάριο της Κριμαίας». Έγραψε ότι αναγνωρίζοντας την κατεχόμενη ουκρανική γη ως ρωσικό έδαφος, η Ρωσία θα μπορούσε ευκολότερα να απειλήσει το ΝΑΤΟ με αντίποινα για τις ουκρανικές αντεπιθέσεις, «λύνοντας τα χέρια της Ρωσίας από κάθε άποψη».
Το ίδιο υπαινίχθηκε και ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ένας από τους λίγους που στηρίζουν δημόσια τον Βλάντιμιρ Πούτιν.
Όμως αυτή η προσέγγιση είναι ασυνάρτητη, αναφέρει το ISW και εξηγεί: Οι ρωσικές δυνάμεις δεν ελέγχουν όλες τις περιφέρειες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Συνεπώς, η προσάρτηση των διεκδικούμενων εδαφών του DNR και του LNR θα είχε ως αποτέλεσμα η Ρωσία να προσαρτήσει περιφέρειες που σύμφωνα με τον ορισμό του Κρεμλίνου θα ήταν εν μέρει «κατεχόμενες» από τις νόμιμες ουκρανικές αρχές και τις ουκρανικές δυνάμεις που επελαύνουν. Τα ουκρανικά πλήγματα στην προσαρτημένη από τη Ρωσία Κριμαία καταδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι ουκρανικές επιθέσεις στο παράνομα προσαρτημένο έδαφος της Ρωσίας δεν πυροδοτούν αυτόματα τα ρωσικά αντίποινα εναντίον του ΝΑΤΟ, όπως θα ήθελε η Σιμονιάν να πιστεύουν οι αναγνώστες της.
Η μερική προσάρτηση σε αυτό το στάδιο θα έθετε επίσης το Κρεμλίνο στην περίεργη θέση να απαιτεί από τις ουκρανικές δυνάμεις να «αποχωρήσουν» από το «ρωσικό» έδαφος, ενώ ταυτόχρονα το Κρεμλίνο θα βρίσκεται στην ταπεινωτική θέση να αδυνατεί να επιβάλλει αυτή την απαίτηση, σημειώνει το ISW. Παραμένει πολύ ασαφές αν ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θα ήταν πρόθυμος να βάλει τον εαυτό του σε τέτοια δέσμευση για το αμφίβολο όφελος να διευκολύνει την απειλή του ΝΑΤΟ ή της Ουκρανίας με κλιμάκωση που παραμένει εξαιρετικά απίθανο να κάνει σε αυτό το στάδιο.
Η ρωσική ηγεσία είναι πιθανό να έχει εξαντλήσει τα μέσα για να σταματήσει τις ουκρανικές δυνάμεις καθώς προχωρούν πέρα από τον ποταμό Oskil και πιο κοντά στην Περιφέρεια Λουγκάνσκ. Το Κρεμλίνο μπορεί να πιστεύει ότι η μερική προσάρτηση θα μπορούσε να οδηγήσει στη στρατολόγηση πρόσθετων δυνάμεων, τόσο από το εσωτερικό της Ρωσίας, όσο και από το προσαρτημένο ουκρανικό έδαφος.
Οι ρωσικές δυνάμεις προσπαθούν απεγνωσμένα να κινητοποιήσουν πρόσθετες δυνάμεις από όλες τις πιθανές πηγές για να συμπληρώσουν τις βαριά υποβαθμισμένες και αποθαρρυμένες μονάδες τους, αλλά έχουν αποδειχθεί ανίκανες να παράγουν σημαντική μαχητική ισχύ, όπως έχει επανειλημμένα γράψει το ISW.
Αυτή η τελευταία συζήτηση για την προσάρτηση παραλείπει επίσης άλλα μέρη της ρωσοκρατούμενης νότιας Ουκρανίας στα οποία το Κρεμλίνο σχεδίαζε προηγουμένως ψευδή δημοψηφίσματα προσάρτησης. Η προθυμία να εγκαταλείψει την υπόσχεση να φέρει όλες τις κατεχόμενες περιοχές στη Ρωσία ταυτόχρονα θα ήταν μια σημαντική υποχώρηση για τον Πούτιν στα μάτια των σκληροπυρηνικών φιλοπολεμικών ομάδων που φαίνεται να φλερτάρει, συμπληρώνει το ISW.
Μένει να δούμε αν είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί εσωτερικά με τέτοιο τρόπο. Οι φιλορώσοι αυτονομιστές στο Ντονμπάς συνήθως ξεπερνούν κάποιες φορές τις διαθέσεις του Κρεμλίνου και μπορεί να το κάνουν και τώρα, καθώς προσπαθούν να διατηρήσουν το κατεχόμενο έδαφός τους ενόψει της επιτυχημένης και συνεχιζόμενης αντεπίθεσης της Ουκρανίας.
Πηγή: Με πληροφορίες από το understandingwar.org