Η σταδιακή επέκταση της κινεζικής δύναμης στη θάλασσα της Νότιας Κίνας προκαλεί μεγάλη ανησυχία. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι ο εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ, στον οποίο “μάχονται” μόνες τους.
Το πρόσφατο περιστατικό με την παραλίγο σύγκρουση ενός κινεζικού και αμερικανικου αντιτορπιλικού, φούντωσε πάλι τα σενάρια για μια ισχυρή σύγκρουση στη Νότια Σινική Θάλασσα, γεγονός που οδήγησε τον Υπουργό Άμυνας Μάττις να ακυρώσει την επίσκεψή του στο Πεκίνο.
Η ναυτική επέκταση της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας της προσφέρει την δυνατότητα ελέγχου θαλάσσιων οδών που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά εμπορευμάτων αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως,που ισοδυναμούν με το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου εμπορευμάτων. Η Κίνα έχει στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά και διεκδικεί το μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας ως χωρικά ύδατά της.
Μια ρεαλιστική προοπτική προτάσσει μια πιο επιφυλακτική προσέγγιση και μια πιο προσεκτική ανάλυση των οικονομικών ζητημάτων. Μια ορθολογική εκτίμηση υποδηλώνει ότι η Κίνα ρισκάρει πολλά περισσότερο σε αυτό το θέμα σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το κρίσιμο, αλλά συχνά παραμελημένο, γεγονός για το εμπόριο που διέρχεται από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτού του εμπορίου ρέει προς και από την Κίνα. Αυτό καθιστά τον έλεγχο της θάλασσας της Νότιας Κίνας ζωτικό εθνικό συμφέρον για την Κίνα, καθώς μια εχθρική δύναμη θα μπορούσε ενδεχομένως να παρεμποδίσει τις περισσότερες εισαγωγές και εξαγωγές. Αλλά προφανώς, η Κίνα δεν ενδιαφέρεται να διαταράξει το δικό της εμπόριο. Αντιθέτως, το μόνο άμεσο συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η αφηρημένη αρχή της ελευθερίας των ναυτικών επιχειρήσεων.
Επιπλέον, ενώ ο στρατός των Η.Π.Α. είναι πολύ ισχυρότερος σε παγκόσμιο επίπεδο, η ισορροπία δυνάμεων είναι πολύ πιο ισορροπημένη σε περιφερειακό επίπεδο. Η σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων συγκρίσιμης δύναμης θα επιλυθεί γενικά υπέρ της πλευράς που διατίθεται να δεσμευτεί και περισσότερο.
Η θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι επίσης σημαντική για τους συμμάχους των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας και της Κορέας, καθώς αποτελεί μέρος της φθηνότερης διαδρομής εισαγωγής πετρελαίου και άλλων πόρων. Δεν είναι, ωστόσο, η μόνη διαδρομή. Εκτιμάται ότι η εκτροπή των εισαγωγών μπορεί να κοστίσει 600 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για την Ιαπωνία και 270 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για τη Νότια Κορέα.
Αλλά σε σύγκριση με το δυνητικό κόστος της εμπορικής πολιτικής της διοίκησης Tραμπ, είναι ασήμαντο. Οι ΗΠΑ εισάγουν 40 δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτοκίνητα από την Ιαπωνία και 10 δισεκατομμύρια δολάρια από την Κορέα.
Έτσι, η πραγματικότητα φαντάζει αρκετά περίπλοκη, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύσσουν μαζικές ναυτικές δυνάμεις για να αποτρέψουν μια καθαρά δυνητική απειλή για τους εταίρους και τιυς συμμάχους τους στον Ειρηνικό και την Ασία, την ίδια στιγμή όμως που στους ίδιους επιβάλλουν δασμούς που προκαλούν μεγαλύτερη οικονομική ζημία.
Από την οπτική της διοίκησης του Ομπάμα, η κεντρική γεωπολιτική λογική ήταν να δημιουργηθεί μια οικονομική δομή που θα περιθωριοποιούσε την Κίνα. Η απόφαση του Τραμπ να ανατρέψει το status quo, θα ήταν ορθολογική αν είχε ως στόχο μια νέα προσέγγιση προς την Κίνα, όμως στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.
Η σταδιακή επέκταση της κινεζικής δύναμης στη θάλασσα της Νότιας Κίνας προκαλεί μεγάλη ανησυχία. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι ο εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ, στον οποίοι “μάχονται” μόνες τους.
Δείτε σχετικό βίντεο με το πρόσφατο περιστατικό μεταξύ του κινεζικού και του αμερικανικού αντιτορπιλικού :