Χωρισμένη ανάμεσα στο ανατολικό τμήμα, που έχει πέσει στα χέρια της αντιπολίτευσης, και το Δυτικό υπό τον έλεγχο του Μουάμαρ Καντάφι, η Λιβύη είναι ιστορικά ένα σταυροδρόμι του Μάγρεμπ και του Μάσρεκ, που χαρακτηρίζεται από τις φυλετικές παραδόσεις και εκσυγχρονίστηκε στον 20ό αιώνα χάρη στα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της.
Επί μακρόν στη σκιά της πληθωρικής προσωπικότητας του ηγέτη της και «Οδηγού» συνταγματάρχη Μουάμαρ Καντάφι, η Λιβύη βιώνει μια χωρίς προηγούμενο εξέγερση που την φέρνει στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής.
Ανεξάρτητη από το 1951 με την άνοδο στην εξουσία του βασιλιά Ιντρίς αλ-Σενούσι, η χώρα διοικείται από τον πρώην υπολοχαγό του πεζικού Μουάμαρ Καντάφι, ο οποίος προήχθη σε συνταγματάρχη με το πραξικόπημα του Σεπτεμβρίου του 1969.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το πραξικόπημα του Καντάφι και εξήντα στασιαστών αξιωματικών ξεκίνησε στη Βεγγάζη, το επίκεντρο της διαμαρτυρίας σήμερα.
Η Τρίπολη, το αρχαίο σταυροδρόμι των εμπορικών οδών, καραβάνσεράι για τους πειρατές και τους εμπόρους σκλάβων πριν από τη σύγχρονη εποχή, είναι η πρωτεύουσα αυτού του αχανούς κράτους–1,76 εκατομμύρια τετραγωνικά χλμ. σε ποσοστό 93% έρημος.
Με πληθυσμό 6,3 εκατομμύρια κατοίκους, απο τους οποίους το 1,5 εκατομμύριο είναι μετανάστες, κυρίως Αφρικανοί, «συγκεντρωμένη» στις ακτές της Μεσογείου, η Λιβύη αντλεί τον πλούτο της από το υπέδαφος της, που είναι πλούσιο σε υδρογονάνθρακες, ιδίως στις ανατολικό τμήμα της χώρας. Μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα, η χώρα ζούσε από την γεωργία και εξαρτιόνταν από τις ιδιαιτερότητες του κλίματος. Φτωχή χώρα, η Λιβύη ζούσε χάρη στην παροχή διεθνούς βοήθειας.
Η ανακάλυψη, τον Ιούνιο του 1959, από τους γεωλόγους του αμερικανικού κολοσσού Esso (σήμερα Exxon), ενός πετρελαιοφόρου κοιτάσματος στο Ζαλτάν, στο δυτικό τμήμα της χώρας, άλλαξε τα δεδομένα. Ο συνταγματάρχης Καντάφι διέταξε την εθνικοποίηση του πετρελαιοφόρου κοιτάσματος. Αλλά η χώρα εξακολουθεί να εξαρτάται από την τεχνογνωσία και τους τεχνικούς των διεθνών εταιρειών για την εκμετάλλευση του μαύρου χρυσού. Μέλος του ΟΠΕΚ η Λιβύη είναι ένας απο τους σημαντικότερους παραγωγούς πετρελαίου στην Αφρική, με 1,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα. Τα αποθεματικά της εκτιμώνται σε 42 δισεκατομμύρια βαρέλια. Το πετρέλαιο αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 95% των εξαγωγών και το 75% του κρατικού προϋπολογισμού.
Η χώρα, η οποία προχώρησε από την άρση του σε βάρος της διεθνούς εμπάργκο το 2003 σε σειρά μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση της οικονομίας, κατέγραψε ανάπτυξη με ρυθμό 10,3% το 2010.
Έχει αναθέσει τα τελευταία χρόνια συμβόλαια για εξοπλισμό σε πολλές πολυεθνικές εταιρίες.
Ευρισκόμενη μεταξύ της Τυνησίας, δυτικά, και της Αιγύπτου στα ανατολικά, η Λιβύη είναι ιστορικά η «πρόσθεση» της Τριπολίτιδας (δυτικά), της Κυρηναϊκής (ανατολικά ή) και του Φεζάν (νότια).
Η Κυρηναϊκή, σήμερα στα χέρια των εξεγερμένων και των στρατιωτικών που έχουν εγκαταλείψει το Λίβυο ηγέτη, είναι ιστορικά προσανατολισμένη προς την Αίγυπτο και το Μάσρεκ. Είναι μια περιοχή που έχει εμφανίσει μερικές φορές εχθρότητα προς την κεντρική κυβέρνηση.
Νότια, το Φεζάν, μια περιοχή περισσότερο στην έρημο και περισσότερο ελεγχόμενη απο τις φυλές, έχει διαμορφώσει επαφές με την Τρίπολίτιδα, που έχει στραφεί προς το Μάγρεμπ, και με την Κυρηναϊκή.
Υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Καντάφι, η χώρα είχε καταργήσει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, και υποστηρίζει τον αντι-ιμπεριαλισμό, τον παναραβισμό και το Ισλάμ.
Προερχόμενος απο μια οικογένεια που ανήκει σε μια μικρή φυλή, ο συνταγματάρχης Καντάφι έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία 40 χρόνια πολλούς αντιφρονούντες: ηγέτες φυλών που υποσκελίστηκαν από τεχνοκράτες, θρησκευτικούς ηγέτες που διαφωνούν με την προσέγγισή του στο Ισλάμ, φοιτητές της Βεγγάζης που διαδήλωναν το 1976, μοναρχικούς νοσταλγούς της Βασιλείας, ακόμη και στρατιώτες που αυτομόλησαν στα τέλη της δεκαετίας του 80.
ΑΠΕ