Η δημοσίευση στο ΦΕΚ 240, τεύχος Α, της 12ης Δεκεμβρίου 2012 (12-12-12 για τους μεταφυσικούς) επιβεβαιώνει τους όρους του Μνημονίου 1 σχετικά με την διασφάλιση των πιστωτών μας στις νέες συμβάσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά και τις οποίες νομιμοποίησε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Για όσους δεν θυμούνται, η διασφάλιση των πιστωτών γίνεται με την εκχώρηση σε αυτούς του δικαιώματος να κατάσχουν δημόσια περιουσία. Την είδηση, σημειωτέον, αγνόησαν τα κυρίαρχα media, με εξαίρεση μια εφημερίδα και ορισμένα site…
Βεβαίως, η σχετική διάταξη (σελ. 5798 § 4.4) έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα: «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, κάθε δικαιώματος ασυλίας, έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στοιχείων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο». Το αγγλικό κείμενο είναι μάλιστα πιο αποκαλυπτικό (βλέπε Securitisation Notes).
Στην ουσία δεν αλλάζει τίποτε σε σχέση με τον Μνημόνιο 1 που είχε υπογράψει ο Γ. Παπανδρέου, αλλά έχουν αλλάξει δραματικά οι όροι που έχουν θέσει οι πιστωτές. Δηλαδή, με το Μνημόνιο 3 και τις υπερβολικές απαιτήσεις των πιστωτών που έχουν συμβολαιοποιηθεί, οι αφορμές και οι δυνατότητες να ασκήσουν το δικαίωμα της κατάσχεσης καραδοκεί σε κάθε στραβοπάτημα… των αριθμών και των στόχων.
Με δυο λόγια, ο κίνδυνος να ενεργοποιηθεί η ρήτρα είναι πολύ πιο μεγάλος, εξ ου και το στρες των Σαμαρά-Στουρνάρα να γυρίσουν την οικονομία. Γι΄ αυτό ο Σαμαράς τέλειωσε κάθε συζήτηση περί ανασχηματισμού και αλλαγής εκλογικού νόμου. Πάντως, αν τα έσοδα καταρρεύσουν μέσα στο 2013, ή τέλος πάντων κάποια στιγμή σκάσει η «φούσκα της δόσης», ο χρυσός που έχει κατατεθειμένο σε τράπεζες του εξωτερικού η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να κινδυνεύσει.
Το φόβο αυτό είχε εκφράσει η Λούκα Κατσέλη ήδη από το Μνημόνιο 1, τότε, που υπήρχαν δημοσιεύματα περί… Ακρόπολης. Τότε είχαν βγει ορισμένοι νομικοί κύκλοι που υποστήριζαν το Μνημόνιο και έλεγαν ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, γιατί η Ακρόπολη αποτελεί εθνική κληρονομιά. Από το debate είχε προκύψει ότι θα μπορούσε να περάσει όμως στους ξένους η εκμετάλλευση της Ακρόπολης… Τέλος, πάντων, αυτά δεν ισχύουν για τον χρυσό του ελληνικού κράτους.
Τι σημαίνει στην πράξη η «υποθήκευση» του ελληνικού χρυσού, των δικαιωμάτων στο φυσικό αέριο και στους φυσικούς πόρους της χώρας και της δημόσιας περιουσίας; Σημαίνει ότι η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, μπορεί να κάνει δύο πράγματα:
Πρώτον, να προλάβει ένα τέτοιου τύπου ατύχημα με επιθετικές ιδιωτικοποιήσεις στη λογική όσο όσο, προκειμένου να είναι μέσα στους στόχους…
Δεύτερον, να σκληρύνει τη στάση της έναντι όλων των φορολογούμενων, εργαζομένων και όσων δεν μπορούν να διαφύγουν από την κρατική μέγγενη.
Κατά συνέπεια, ο αυταρχισμός του κράτους θα αυξηθεί για να αποφύγει η κυβέρνηση να της σκάσει στα χέρια η ρήτρα των κατασχέσεων.
Μέχρι τώρα η χώρα ήταν στον προθάλαμο της Κόλασης, τώρα μπαίνουμε μέσα. Η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», μάλλον αυτό σημαίνει. Τον επιβεβαίωσε προχθές ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων (BDI) Hans-Peter Keitel, ο οποίος προωθεί την ιδέα μιας ευρωπαϊκής εποπτείας του ρυθμού υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων που ψηφίσθηκαν από το ελληνικό κοινοβούλιο, έτσι ώστε κάθε δόση να συνδέεται με την εγγραφή ενεχύρων.
Όσοι επιθυμούν να διαβάσουν το πρωτόκολλο υποθήκευσης, μπορούν να το βρουν στο:
* Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος, blogger και συγγραφέας του βιβλίου «Η Ελλάδα στο ντιβάνι – Διεργασίες ανατροπής γύρω από την ιστορία, τη γλώσσα και τα κοινωνικά στερεότυπα» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2011).