Γράφει ο Γιάννης Ντουνιαδάκης
υποναύαρχος ε.α. ΠΝ*
Παραμονές της επίσκεψης Σαμαρά στις ΗΠΑ βουλευτές και εφημερίδες ανακοίνωναν, ότι ο Ομπάμα περίπου έχει … διατάξει την Μέρκελ «τέλος τα ζόρια για την Ελλάδα». Το επικοινωνιακό κέρδος από διαρροές αυτού του είδους είναι προφανής κυβερνητική επιδίωξη. Ενόψει των συζητήσεων στις ΗΠΑ κάποιοι σχολιαστές, έβλεπαν τη επίσκεψη σαν ευκαιρία να εκμεταλλευτεί η χώρα την διαφοροποίηση των ΗΠΑ έναντι της ευρωζώνης και της Γερμανίας. Άλλοι, ως συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις, σχολίαζαν: «ποτέ δεν είμαστε καλοί παίχτες – διπλωμάτες», και αναρωτιόνταν αν αυτή τη φορά θα «αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες».
Η διαπραγμάτευση φυσικά είναι και ζήτημα ικανότητας, αλλά βασικό είναι επίσης μέσα σε ποια όρια διεξάγεται η όποια διαπραγμάτευση και κυρίως προς όφελος τίνος διεξάγεται. Οι συζητήσεις καλύπτονται πάγια από σιωπή. Ο λαός μαθαίνει ελάχιστα και κατά τέτοιο τρόπο που να βολεύει …! Στη πράξη αυτό που κυρίως επιδιώκεται να επωφεληθεί η χώρα από τα μεγάλα αφεντικά (Γερμανία / ΕΕ και ΗΠΑ) πέρα από την αναζήτηση ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων, είναι ή αναγνώριση του «ρόλου» της στην περιοχή και στις συμμαχίες, καθώς και μια κουβέντα για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Αυτό που συνήθως ανταποδίδει δεν είναι ποτέ ασήμαντο, αφού πρόκειται για βάσεις, υποδομές, δημόσιο πλούτο, «ειδικές οικονομικές ζώνες», προμήθειες στρατιωτικών εξοπλισμών κ.ο.κ.
Καμιά φορά οι κυβερνώντες επιστρέφουν από παρόμοιες επισκέψεις κουβαλώντας κάποια «δώρα», όπως ατυχώς χαρακτηρίστηκε αυτή τη φορά η πρόταση για εγκατάσταση μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV’s) σε ελληνική αεροπορική βάση. Κατ’ αρχήν δεν πρόκειται για προσφορά! Ούτε είναι γνωστό, αν μπορούν να εξασφαλιστούν κάποια – όποια – εθνικά οφέλη μπορούν να προκύψουν, καθώς θα είναι προφανώς σε βάρος της Τουρκίας, που οι κοινοί μας σύμμαχοι δεν είναι διατεθειμένοι να δυσαρεστήσουν. Αλλά και στην περίπτωση που η προτεινόμενη εγκατάσταση εμφανιστεί ότι αποκαθιστά ισορροπία αμερικανικών «παροχών» προς Ελλάδα και Τουρκία, είτε πρόκειται απλά για μέσο πίεσης ή εκβιασμού προς κάποια πλευρά, το γεγονός είναι ένα: Τυχόν μεταστάθμευση των UAV’s πρωτίστως εξυπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, που θα κερδίσουν πολλαπλά οικονομικά, στρατιωτικά οφέλη, ενώ η χώρα μας θα τους διαθέτει μια ακόμα στρατιωτική βάση – εθνικό έδαφος – εναέριο χώρο! Πάνω απ’ όλα, το όποιο στρατιωτικό υλικό «δίνεται» στη χώρα, ακόμα περισσότερο το συγκεκριμένο που δεν παραχωρείται, αντικειμενικά σημαίνει μεγαλύτερη δέσμευση / εξάρτηση της από το υπερατλαντικό αφεντικό και ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της στους πολέμους που διεξάγονται. Είναι μήπως αποδεχτό τα UAV’s των ΗΠΑ εφορμώντας από την χώρα μας να παρακολουθούν και να σπέρνουν το θάνατο στην ευρύτερη περιοχή, όπως κάνουν ήδη στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν; Η όποια ελληνική επιχειρησιακή ανάγκη τυχόν καλυφθεί, είναι συγκρίσιμη με το τι παραχωρείται στις ΗΠΑ; Μπορεί η συγκεκριμένη περίπτωση τελικά να θεωρηθεί διπλωματικά, ως «αξιοποίηση ευκαιρίας»;
Κατά τις συζητήσεις μπήκε και το θέμα της κρίσης. Αυτό τον καιρό, φαίνεται να συμφωνούν πολλοί, ότι μας συμφέρει η αμερικάνικη συνταγή. Οι ΗΠΑ σε αντίθεση με την ΕΕ προβάλουν ως λύση την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Η αμερικανική πρόταση έχει στόχο τον οικονομικό τους αντίπαλο την ίδια την ευρωζώνη, ενώ δεν ξέρουμε η πρόταση με τι όρους μπορεί να συνοδευτεί! Μήπως έχει σχέση με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων; Επίσης κούρεμα έχουμε δοκιμάσει (PSI) και ξέρουμε ακριβώς ποιοι έχασαν: τα ταμεία (τα δικά μας Μετοχικά και λοιπά ασφαλιστικά), οι ΔΕΚΟ, τα ΑΕΙ, οι μικρο – ομολογιούχοι κ.α. Ποιος μας εγγυάται, ότι δεν θα ξανακουρευτούν τα ίδια; Επίσης η συγκεκριμένη πολιτική έχει ήδη εφαρμοστεί στις ΗΠΑ και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: εκατομμύρια άνεργοι και ανασφάλιστοι στον αμερικανικό λαό! Άλλωστε μη μας διαφεύγει, ότι ο Ομπάμα ενθάρρυνε τη κυβέρνηση στη συνέχιση των «δύσκολων δράσεων» που έχει αναλάβει … εννοείται σε βάρος μας! Το «όχι κούρεμα» πάλι που πρεσβεύει η ευρωζώνη είναι αυτό που ζούμε ήδη, καθώς και αυτό που μας περιμένει στο μέλλον με βάση τα μνημόνια που έχουν υπογραφεί στη πλάτη μας. Από επιλογές δηλαδή για επίλυση της κρίσης, μας προτείνουν … τη Σκύλα και τη Χάρυβδη!
Δεδομένης της κρίσης λοιπόν η πρωθυπουργική «μάχη» στις ΗΠΑ δόθηκε προκειμένου να διαφυλάξει / κερδίσει λίγο μεγαλύτερο ξεροκόμματο (ξένα κεφάλαια και επενδύσεις) και για «εμάς εδώ». Ας αναλογιστούμε ποιοι από «εμάς εδώ» θα πάρουν, από το ξεροκόμματο αυτό (αν και όταν έρθει) …! Πρόκειται μήπως να αυξηθούν οι συντάξεις και οι μισθοί, ή θα κοπούν τα διάφορα χαράτσια; Θα γίνει λιγότερο ακριβή η υγεία και το φάρμακο; Οι δυνατότητες για διασκέδαση και διακοπές θα αυξηθούν; Όχι βέβαια! Θα βρουν κάποιοι δουλειά; Ίσως, αλλά με τι όρους; Ένα πιάτο φαί!
Έγινε αναφορά επίσης και στην ανάγκη για «σταθερότητα» στην περιοχή από το Αιγαίο έως την Αν. Μεσόγειο. Το τι περιλαμβάνει αυτή η σταθερότητα για τα μεγάλα αφεντικά είναι μεγάλο θέμα. Η «αραβική άνοιξη» και η υπόθεση της Συρίας είναι επακόλουθα της πολιτικής που ακολουθούν οι υπερδυνάμεις χρόνια τώρα!
Οι Αμερικανοί συνομιλητές του πρωθυπουργού δεν παρέλειψαν φυσικά να τονίσουν την πάγια θέση τους για συνεργασία με την Τουρκία, ενόψει της αξιοποίησης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της χώρας. Επίσης προαναγγέλθηκαν πρωτοβουλίες στο Κυπριακό και τα Βαλκάνια, για τις οποίες δεν έχουμε καμία ενημέρωση …!
Πάνω απ’ όλα αναγνωρίστηκε επανειλημμένα η προσφορά της χώρας για την υποστήριξη που παρέχει στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ. Εδώ είναι και το κλειδί των διαπραγματεύσεων! Οι βάσεις και η πολεμική εμπλοκή της χώρας, εννοείται ότι προσφέρονται από τους κυβερνώντες αναζητώντας από τον ξένο παράγοντα θετική στάση στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Το τι είδους τώρα είναι αυτή η στήριξη διαχρονικά, αποδεικνύεται τόσο με το Κυπριακό, όσο με το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου κ.α. …! Στις μέρες μας όμως τα πράγματα οξύνονται σε σχέση με τους υδρογονάνθρακες και την ΑΟΖ που εκτείνεται στην Α. Μεσόγειο. Είναι δυνατό να περιμένει κάποιος βάσιμα σημαντική αλλαγή στα πάγια στρατηγικά πλάνα ΗΠΑ – ΕΕ σε σχέση με Τουρκία, και τους υδρογονάνθρακες, υπέρ της Ελλάδας; Θα μπορεί για παράδειγμα να γίνει αποδεκτή ως «θετική» μια στάση εκεί τύπου Ίμια (σε αντιστοιχία με το Αιγαίο) και τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο στη περίπτωση της ΑΟΖ; Και αν δεν είναι αποδεκτή μια «λύση» σαν αυτή, θα φτάσει η χώρα σε πολεμική σύγκρουση; Άλλη υπερδύναμη είναι διατεθειμένη να παρέξει πλήρη στήριξη στις ελληνικές θέσεις; Ποια θα είναι η στάση της Ρωσίας αλλά και των υπολοίπων παιχτών στη σκακιέρα της Αν. Μεσογείου; Είναι πιθανή μια πολεμική σύγκρουση τοπική ή ευρύτερη;
Τι ισχύει γενικά
ΗΠΑ και ΕΕ έχουν οικονομικές διαφορές και ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Η κάθε μια από τις μεγάλες εταιρίες εκατέρωθεν του Ατλαντικού αλλά και σαν σύνολα οι χώρες – συνασπισμοί, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα άλλα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας, της Κίνας κ.α. Ένας πραγματικός οικονομικός πόλεμος που κάθε πλευρά δρα ανταγωνιστικά προς την άλλη. Όπου όμως τα οικονομικά συμφέροντα κινδυνεύουν και απαιτείται στρατιωτική ισχύς τότε ΗΠΑ – ΕΕ και οι επί μέρους ευρωπαϊκές χώρες είναι σύμμαχοι και δρουν από κοινού. Στρατιωτική συνεργασία υπάρχει επίσης και μεταξύ ΝΑΤΟ Ρωσίας, ως ένα βαθμό, ενώ η σύγκρουση σε οικονομικό επίπεδο καλά κρατεί. Συνεργασίες υπάρχουν και στην Ασία, Ν. Αμερική, Ν. Αφρική με επικεφαλής κατά περίπτωση την Ρωσία και την Κίνα τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο («συνεργασία της Σαγκάης», BRIC, κ.ο.κ).
Οι «μεγάλες δυνάμεις» ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ έχουν κοινούς στρατιωτικούς στόχους απέναντι σε κοινούς ανταγωνιστές – αντιπάλους. Με κάθε είδους πρόσχημα, με επιφυλάξεις ή μη, με κατανομή της αρχηγίας ανάλογα την περίπτωση ενεργοποιούν τις πολεμικές τους μηχανές καταστρέφοντας λαούς και χώρες! Στόχος τους είναι να ελέγξουν τις πηγές και τους δρόμους μεταφοράς ενεργειακών υλών, που θα τους επιτρέψουν την τροφοδότηση της βιομηχανίας τους. Στοχεύουν επίσης στη κατάκτηση νέων ή στην ανάκτηση χαμένων αγορών. Η διείσδυση της Κίνας για παράδειγμα στην Αφρική είναι σημαντική! Καραβιές έφευγαν οι Κινέζοι εργαζόμενοι από την Λιβύη στις τελευταίες επιχειρήσεις που ισοπεδώθηκε η χώρα! Πρόκειται για ένα παγκόσμιο ανταγωνισμό που ξεκινάει οικονομικός αλλά έχει προ πολλού φτάσει να γίνεται κανονικός πόλεμος! Αυτοί που συνήθως ονοματίζαμε σαν μεγάλες δυνάμεις, υπερδυνάμεις κ.τ.λ. πλέον έχουν δείξει καθαρά το ιμπεριαλιστικό τους πρόσωπο!
Μέσα σ’ αυτό το ανταγωνισμό των μεγάλων ξένων αφεντικών / εταίρων / συμμάχων σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, διεξάγονται διαχρονικά οι διαπραγματευτικές κινήσεις της χώρας. Οι κυβερνώντες:
• δίνουν γη και ύδωρ, δηλαδή ανεξαρτησία, βάσεις και υποδομές, βατήρες για τις πολεμικές μηχανές των δυνατών της γης για να ισοπεδώσουν φιλικές χώρες και λαούς! Αυτόν τον ρόλο έχουν αναλάβει!
• συνδέουν το ρόλο τους με «θετική» στάση του ξένου παράγοντα στα εθνικά θέματα! Το πόσο θετική είναι η στάση αυτή αποδεικνύεται από το Κυπριακό, και το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου …!
• αναζητούν ξένα κεφάλαια και επενδύσεις! Στις μέρες μας το σχετικό πρωθυπουργικό επιχείρημα είναι ατράνταχτο: με την ευκαιρία της κρίσης διαθέτουμε δημόσιο πλούτο για ξεπούλημα και έχομε ετοιμάσει φτηνούς εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα …!
Συμπερασματικά από τις διαπραγματεύσεις, που διεξάγουν οι κυβερνώντες την χώρα διαχρονικά, έχομε:
από τη μια ανταγωνισμούς, επενδύσεις και κεφάλαια από την άλλη φτώχια, γκρεμίσματα και αίμα – πόλεμο!
Άραγε ποιοι κερδίζουν, ποιοι χάνουν;
*Μέλος της ΚΕΘΑ
