Ως έναν ενοχλητικό και επώδυνο “πονόδοντο” περιγράφει ο συνάδελφος Δημήτρης Μητρόπουλος το θέμα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Και περιγράφει τον ΥΕΘΑ Δημήτρη Αβραμόπουλο ως τον “οδοντίατρο” που φαίνεται ότι τουλάχιστον έχει να προτείνει θεραπεία. Πως θα λειτουργήσει θα το δούμε σύντομα, παντως το βέβαιο είναι οτι για πρώτη φορά από το 2006 (!) έχουμε κάτι να περιμένουμε στο θέμα των υποβρυχίων.
Του Δημήτρη Μητρόπουλου
από την στήλη του στα Νέα
Οι πρωταγωνιστές σπανίως έχουν αντίληψη όσων συμβαίνουν στη σκηνή. Είναι απορροφημένοι στον ρόλο τους και χαμένοι στον ναρκισσισμό τους.
Ισχύει και στην πολιτική. Αναλωμένοι από τις φιλοδοξίες τους, οι παίκτες δεν έχουν συνολική αίσθηση πραγμάτων. Σχεδόν ποτέ δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέσα στην κατάσταση. Οι εξαιρέσεις είναι μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού. Και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποτελεί μία από αυτές.
Ο νυν υπουργός άμυνας – στο πέμπτο του χαρτοφυλάκιο σε μια δεκαετία -κάνει τις καλύτερες πολιτικές αναλύσεις κατ’ ιδίαν. Η ματιά του είναι σφαιρική. Η προσέγγισή του συνθετική. Η αντίληψή του, με την άδεια του Ταλλεϋράνδου, ‘’τίθεται στην υπηρεσία των γεγονότων’’. Αυτά όλα δεν είναι στα λόγια.
Ο Αβραμόπουλος υλοποιεί την ανάλυσή του και έχει πολλές φορές αναπροσαρμόσει την πορεία του. Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα σε σχέση με τους πολιτικούς της γενιάς του. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο κοιτάει μπροστά. Από τρίτος άνθρωπος έγινε το 2009 ο καταλύτης των εξελίξεων στην αλλαγή ηγεσίας της ΝΔ, προτείνοντας υπέρβαση καταστατικού με εκλογή του νέου αρχηγού από τη βάση και στηρίζοντας τον Αντώνη Σαμαρά, ενώ ήταν υποψήφιος και ο ίδιος. Ως συνήθως, οι κινήσεις στην πολιτική είναι θανατηφόρες και είναι γνωστό τι έγινε τότε.
Ο Αβραμόπουλος έβγαλε είδηση την εβδομάδα αυτή με το θέμα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι οξύς πονόδοντος για κάθε υπουργό Άμυνας από πριν το 2009 – δηλαδή από τον Μεϊμαράκη και μετά. Ασχέτως λεπτομερειών, η λύση φαίνεται να έγκειται στην αποσύνδεση της τύχης του Ναυπηγείου – μια δύσκολη διαπραγμάτευση μεταξύ του Ισκαντάρ Σάφα και της κυβέρνησης – από την ολοκλήρωση κατασκευής των υποβρυχίων που περνούν στο Πολεμικό Ναυτικό. Είναι μια απροσδόκητη εξέλιξη, ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε επενδύσει πέρυσι τον Δεκέμβριο στο θέμα, νομίζοντας ότι ο Αβραμόπουλος θα τορπίλιζε τον Βενιζέλο. Ενώ αποδεικνύεται ότι ο υπουργός Άμυνας δεν ήθελε να πάει την αντιπαράθεση με την αξιωματική αντιπολίτευση στα άκρα.
Είναι πολιτικός που δεν πιστεύει στην πόλωση γιατί ξέρει, από τη θητεία του στην Αυτοδιοίκηση, ότι αυτή μπορεί να ξεπεραστεί. Ο κατακερματισμός ποσοστών και η πανσπερμία υποψηφίων για τον Δήμο Αθηναίων μάς κάνει να ξεχνάμε ότι το 1998 ο Αβραμόπουλος εξελέγη για δεύτερη φορά από την πρώτη Κυριακή και με ποσοστό άπιαστο έκτοτε που άγγιζε το 60%. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης των δημοσκοπήσεων για να ξέρει ότι αυτό το νούμερο υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της ΝΔ που τότε ήταν και σε μεγάλη έκλειψη ευρισκόμενη ανάμεσα σε δύο ήττες, μία του 1996 που είχε συντελεσθεί και μία του 2000 που ερχόταν.
Το στόρι αυτό χάθηκε όταν, από το 2004 και μετά, ο Αβραμόπουλος μπήκε στην εθνική πολιτική σκηνή. Είναι όμως το δικό του αφήγημα. Ή μάλλον, η μία από τις δύο γραμμές που συνθέτουν το στόρι που τον κινεί. Η πρώτη είχε να κάνει με τα ‘’παιδιά της εξουσίας’’, τη δημοκρατία των γόνων, που πράγματι ξεπεράστηκε – παρότι η χώρα την πλήρωσε. Η υπέρβαση της πόλωσης που ανοίγει τον δρόμο για παραταξιακά τόξα και συνεργασίες είναι ακόμη μπροστά μας. Και είναι η πρόκληση για έναν πολιτικό που δεν ήταν ποτέ ούτε ευνοούμενος των κομμάτων ούτε γέννημα των μηχανισμών.