Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πριν από ένα χρόνο, ίσως και λιγότερο όποιος μιλούσε για “εμφύλιο” και για την πρόθεση κάποιων να μας φθάσουν ως εκεί αντιμετωπιζόταν με καχυποψία και έκπληξη. Όχι άδικα. Μεσολάβησαν πολλά με κυριότερο την απόφαση που φαίνεται ότι έχει λάβει το πολιτικό μας σύστημα: να φθάσει με ταχεία κάθοδο στον πάτο της παρακμής. Τον οποίο ακόμη δεν φαίνεται να έχουμε δει!
Τα όσα συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο τις τελευταίες ημέρες είναι ασύλληπτα. Και στην συζήτηση για το τρίτο μνημόνιο αλλά και σ΄ αυτή για τον προϋπολογισμό του 2013. Οι “εθνοπατέρες” δεν έχουν πια κανένα πρόβλημα να μιλάνε και αυτοί οι ίδιοι για εμφύλιο, τον οποίο κι έχουν ξεκινήσει εντός της Βουλής.
Στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας το μόνο που ακούγεται είναι κατηγορίες και “αποκαλύψεις” για τ΄άπλυτα της μίας και της άλλης παράταξης. Άπλυτα γνωστά για τα οποία τόσες δεκαετίες κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να τα “καθαρίσει”.
Εκεί που λογικά θα έπρεπε να υπάρχει ο πιο γόνιμος προβληματισμός για το τι πρέπει να κάνουμε και ποιο θα έπρεπε να είναι το εθνικό ή τα εθνικά μας σχέδια για όλα τα ενδεχόμενα ακούμε ατάκες βουλευτών που παριστάνουν ότι ενδιαφέρονται για την “κάθαρση” και τη Δημοκρατία. Η πρώτη σταμάτησε στον Άκη και τη Βίκυ και η δεύτερη ασθενεί βαριά.
Κανείς δεν μας εξήγησε γιατί αυτά τα τρία χρόνια παράλληλα με την προσπάθεια παραμονής στο ευρώ -το απόλυτο πολιτικκό ταμπού- δεν έχει μπει σ΄ εφαρμογή κι ένα σχέδιο που θα προετοιμάσει τη χώρα αν τελικά βγούμε απ΄ αυτό και επιστρέψουμε στη δραχμή. Το οποίο αν δεν το ΄χουν καταλάβει εκεί στο Σύνταγμα δεν αποτελεί πια και τόσο ταμπού για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης.
Ποιος σχεδίασε μια προσπάθεια έστω ενεργοποίησης της αγροτικής και κτηνοτροφικής Ελλάδας; Κανείς. Ποιος φρόντισε να βοηθήσει πραγματικά κι όχι με λόγια και παρακάλια στη Τουρκία, τον τουρισμό, τη βαριά βιομηχανία μας όπως τη λένε. Κανείς. Όλοι ασχολούνται μόνο πως και πότε θα πάρουμε τη δόση μας. Κι όταν αυτό δείχνει να απομακρύνεται το μόνο που αποκαλύπτεται είναι ότι άπαντες δεν έχουν κανένα σχέδιο. Γι΄ αυτό και τους πιάνει πανικός και νευρικότητα.
Το μόνο που ξέρουν να “παίζουν” καλά , είναι το παιχνίδι του εμφύλιου. Τον οποίο επιχειρούν με επιτυχία δυστυχώς να μεταφέρουν και στη κοινωνία. Για το μαύρο μας το χάλι φταίνε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Φταίνε όλοι όχι κάποιοι γιατροί,δικηγόροι,δημοσιογράφοι κ.λ.π που φοροδιαφεύγουν ή τα παίρνουν. Φταίνει βέβαια οι συναταξιούχοι που αντί να πεθαίνουν όπως παλια από τα 60 ζουν μέχρι τα βαθειά γεράματα και θέλουν και σύνταξη. Μόνο οι βουλευτές δεν φταίνει που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με 6.500 έως 8.000 το μήνα. Κι όταν ο Κασιδιάρης βγάζει τη μισθοδοσία στον αέρα δεν φταίει αυτός αλλά οι υπόλοιποι που τρία χρόνια τώρα δεν είχαν φιλότιμο να μειώσουν τους μισθούς τους.
Σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται βάναυσα η έννοια της αλληλεγγύης απουσιάζει ακόμη και ως λέξη. Αντιθέτως ο εμφύλιος όλο και περισσότερο ακούγεται.
Ποιος χαίρεται για όλα αυτά; Μα όσοι επιθυμούν κατά βάθος εμφύλιο. Εκεί στην άκρη της Βουλής , ο “κακός λύκος” φορώντας τον μανδύα του κοινοβουλευτικού …εθνικιστή, τρίβει τα χέρια του από το δώρο που του κάνει η πολιτική και κοινωνική μας παρακμή. Η Χρυσή Αυγή ποντάροντας στην άγνοια, την αμάθεια αλλά πρώτα απ΄ όλα στην απόγνωση μιας μερίδας κόσμου , ανεβάζει ποσοστά και στροφές. Δεν έχει καμία σημασία αν τα όσα λένε οι βουλευτές της πολιτικά είναι ανούσια ,ανέφικτα και υπό άλλες συνθήκες γραφικά. Σημασία έχει …η σκηνική παρουσία του “τσαμπουκά” που ξεφτιλίζει το σαθρό πολιτικό σύστημα. Κι αυτό μας αρέσει ,δεν μας αρέσει φαίνεται ότι από ένα κομμάτι πολιτών επιδοκιμάζεται.
Το κακό είναι ότι όσο τέτοιες οργανώσεις δυναμώνουν, τόσο πιο κοντά στην επιβεβαίωση θα βρίσκονται όσοι εδώ και πολύ καιρό μιλούσαν για εμφύλιο εισπράττοντας τη καχυποψία και τη χλεύη μας.