Η Ελλάδα, η Κύπρος και άλλα τμήματα της Ευρώπης και του κόσμου οπισθοδρομούν σε συνθήκες Μεσοπολέμου. Είναι κοινότυπο πια αλλά και πολύ μεγάλη αλήθεια για να την προσπερνάμε.
Βεβαίως, απ’ τα ερείπια της γερμανικής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης μέχρι σήμερα υπάρχει απόσταση. Kαταστάσεις και πράγματα όμως μπορεί να φέρνουν κοντά τις εποχές. Όπως η Ακροδεξιά και η σπασμωδία τού «συνταγματικού τόξου».
Σήμερα στην Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι «αγορές», υπερσυντηρητικά επιτελεία διεθνών κερδοσκόπων εντείνουν την εκμετάλλευση των κοινωνιών. Καταργούν το κράτος δικαίου και την κοινωνική συνοχή, με τη συμβολή αποδυναμωμένων κυβερνητικών μηχανισμών και ανήμπορων διεθνών οργανισμών.
Νομικές και διαχειριστικές δομές με διεθνή εμβέλεια και ισχύ «κυβερνούν» παράλληλα με τους εθνικούς/υπερεθνικούς θεσμούς και ορίζουν αυθαίρετα την οικονομική πορεία κρατών και ολόκληρων περιοχών τού κόσμου. Χωρίς πολιτική νομιμοποίηση.
Παράλληλα, παντού στον κόσμο επανενεργοποιείται ο υπερσυντηρητισμός. Επιθετικά. Στην Αμερική επαναπροωθείται το από δεκαπενταετίας ακροδεξιό πολιτικό-κυβερνητικό σχέδιο, απροκάλυπτα απειλητικά πια για τη διοίκηση Ομπάμα.
Στην Ευρώπη λειτουργεί νεοφασιστικό δίκτυο κάτω από τη μύτη των αρχών, οι οποίες βεβαίως δεν… έχουν συνάχι. Λειτουργεί προστατευόμενο στην περιοχή παρά τω κράτει. Χρηματοδοτείται αδρά και από τον ιδιωτικό τομέα, με -αξιοσημείωτους για τις σημερινές εποχές ένδειας- άδηλους πόρους.
Η ελλαδική και κυπριακή συμμετοχή σε εκδηλώσεις των ναζί στη Γερμανία και αλλού, καθώς και η μετάκληση ευρωπαίων εκπροσώπων τους στην Αθήνα και τη Λευκωσία επιβεβαιώνουν τον διευρωπαϊκό χαρακτήρα τού νέου φασισμού.
Στην Ελλάδα, η βίαιη μετεξέλιξη τού καθ’ όλα διαβλητού οικονομικού μοντέλου σε «τύπου-ανατολικής-Ευρώπης» και η χρεωκοπία μεγάλου μέρους της κοινωνίας «βοηθούν» την υπερσυντηρητική ή την ασυλλόγιστη θεώρηση των πραγμάτων και τη στροφή στην Ακροδεξιά. Το ίδιο και περισσότερο «βοηθούν» η απαξίωση του κράτους και η παρακμή της Δημοκρατίας. Όμως, μην κρυβόμαστε-μην εθελοτυφλούμε:
Η άνθιση του νεοφασισμού οφείλεται πρωτίστως στους φασίστες που υπάρχουν, πέρα από την ψευδεπίγραφη ταυτότητα με την οποία βολεύθηκαν στην ακμή τής μεταπολίτευσης. Αυτοί παραείναι πολλοί για μια χώρα που, όπως η Ελλάδα, βίωσε δικτατορίες και ναζιστική κατοχή.
Εξ ου και η -δήθεν «από το πουθενά»- σημερινή υποστήριξη προς τον απόλυτο εχθρό τής δημοκρατίας, με αφορμή την παρούσα φάση παρακμής της. Και στην Κατοχή όμως δεν ήταν αμελητέα η κοινωνική μειοψηφία που συγχρωτίσθηκε με τους κατακτητές, μακρυά από την αντίσταση της πλειοψηφίας στους κατακτητές.
Η Νέμεσις του εμφυλιακού κράτους όμως απέφυγε την πραγματική τιμωρία τού δοσιλογισμού. Και η πρώϊμη μεταπολιτευτική δημοκρατία απέφυγε την αποχουντοποίηση από το 1974. Επικαλείτο «κίνδυνο νέου πραξικοπήματος». Ήταν και που μόνον ελάχιστοι είχαν αντισταθεί στη χούντα.
Σήμερα πολλοί δεν θεωρούν φασίστες τους θιασώτες του σύγχρονου φασισμού. Αναλόγως αντιμετώπιζαν και τη λάϊτ Ακροδεξιά που άνοιξε δρόμο στον ομογάλακτό της ναζισμό των ημερών μας. Ανεκτικοί δείχνουν και σταθεροί φίλοι κάθε μεταπολιτευτικού κυβερνητισμού. Οι σκοπιμότητές τους είναι πιο «ηχηρές» από τις αντιφασιστικές κορώνες τους.
Το «συνταγματικό τόξο» ζέσταινε επί δεκαετίες το αυγό τού φιδιού στον κόρφο του. Σήμερα πολιτεία και κοινωνία δείχνουν να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το ίδιο το φίδι όπως υποδεικνύει η Ιστορία.
Εγκαλούντες,…
Η κυβερνώσα Δεξιά μιλά εναντίον τής Ακροδεξιάς αλλά δεν την αντιμετωπίζει. Τη διαχειρίζεται. Αντιμετωπίζει ως εχθρά την Αριστερά. Δεν τη διαχειρίζεται. Ο κυβερνητισμός λίγα πράττει για να ανακόψει τον υπερσυντηρητισμό και την απήχηση του φασισμού σε θύλακες του κράτους αλλά και στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση προτιμά να εγκαλεί την Αριστερά με αφορμές κατά το δοκούν: Για τον εμφύλιο, για την έντονη φρασεολογία επιμέρους στελεχών της, για το πελατειακό κράτος που, όμως, ο δικομματισμός καθιέρωσε.
Βεβαίως, ο παραταξιακός ανταγωνισμός για την πολιτική ηγεμονία με την -κατά το συντηρητικό επιτελείο- «αριστεροκρατία» είναι απόλυτα θεμιτός στόχος.
Γίνεται όμως αθέμιτος κι’ επιβλαβής για τη χώρα, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες, αν:
- Εκπίπτει σε «ξεκαθάρισμα» πολιτικών και άλλων λογαριασμών
- Καταντά ίντριγκα κακής ποιότητας, με μόνο έπαθλο την κυβερνητική εξουσία
- Πριμοδοτεί την ακροδεξιά θεώρηση και τους παραστρατιωτικούς σε βάρος τής κοινωνικής συνοχής
- Νοθεύει την ακεραιότητα, τη σωφροσύνη, τη μετριοπάθεια που απαιτεί η διαχείριση ευαίσθητων κρατικών μηχανισμών.
- «Εγκλωβίζεται» από τους σχεδιαστές τής πολιτικής αναμέτρησης στα όρια του απολίτικου διπόλου «μνημονιακή νομιμότητα ή αντιπολιτευτική ανομία».
Σ’ αυτή την ανομία προσπαθεί η κυβέρνηση να στριμώξει κάθε αξιόπιστη ή μη θέση των αντιπάλων της, κάθε σπασμωδία τής κοινωνίας εναντίον τής μνημονιακής ασφυξίας, κάθε διαφορετικότητα. Και κάθε άλλη ενδεχόμενη κυβέρνηση.
Στα ίδια και η κυβερνητική Κεντροαριστερά. Έχασε το κοινό της μόλις αυτό έχασε την «αριστεροσύνη» τού κρατικού κορβανά. Τώρα τα υπολείμματα των μηχανισμών της αναζητούν πολιτικό μέλλον το οποίο, προς το παρόν, δείχνει εφικτό μόνον εντός κυβερνητικών μνημονιακών συμπράξεων.
…και εγκλήσεις
Από την άλλη: Η αξιωματική αντιπολίτευση ταλαιπωρείται από μιαν ανισομερή «κομμουνιστικότητα» στο εσωτερικό της. Περιδινίζεται μεταξύ «εξεγερσιμότητας» και «κυβερνησιμότητας». Πιέζεται και από το βάρος να επαληθεύει καθημερινά τη συνοχή της.
Το βάρος αυτό θα γίνει ασήκωτο αν η Αριστερά κληθεί να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα. Ή, πολύ περισσότερο, αν κληθεί να κυβερνήσει. Προσώρας, εγκαλείται από τους αντιπάλους της και για τον «αριστερισμό» της και για τον «κυβερνητισμό» της και για το κενό μεταξύ των δύο.
Η σημερινή κυβερνητική σύμπραξη έχει τους «καλούς» που θέλει και τους «κακούς» που πρέπει. Όποτε χρειασθεί βρίσκει και τους «πολύ κακούς» που χρειάζεται: «Τρομοκράτες». Της φωτιάς. Που -σε ανύποπτους χρόνους- αυξομειώνουν τη δράση τους ή χάνουν την αποτελεσματικότητά τους στο να κρύβονται.
Ασφυκτιούν μεν «υπό κλοιό των αρχών» αλλά τα ενσταντανέ αντάρτικου-τύπου και τύπου-ληστών-τών-ορέων μπορεί ν’ αυγατίζουν μέσα σ’ ένα τέρμινο. Εν τω μεταξύ, οι αρχές ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν το…πολιτικό σκέλος τού εξτρεμισμού: Το σύγχρονο, ας πούμε, ΚΚΕ εσωτερικού.
Μερικοί από τους κόλπους του, χωρίς καν να αναφέρονται σε ζητήματα αρχής γι’ αυτούς, «πασσάρουν» ανενδοίαστα στην κυβέρνηση και τη διευκολύνουν να κανοναρχεί περί «άκρων». Κάπως έτσι αποφεύγεται ο διάλογος για:
- Το αβίωτο του δημόσιου χρέους και την οικονομική ασφυξία
- Την κατάργηση ή την κατάρρευση του προνοιακού συστήματος
- Το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων, για τις πραγματικές σκοπιμότητες και προσδοκίες γύρω απ’ τις ιδιωτικοποιήσεις
- Τη διαχείριση των ενεργειακών -αποκλειστικών λεγομένων- θαλασσίων ζωνών
- Την προωθούμενη λύση στο Μακεδονικό και για τα επερχόμενα στο Αιγαίο και την Κύπρο
- Τη διολίσθηση μέρους τής κοινωνίας στον φασισμό και για την απρόσκοπτη δράση των ναζί.
Πάρτυ τέλος
Εν τω μεταξύ, το σύστημα «σπάει ταμπού»: Στέλνει στη φυλακή πολιτικές, επιχειρηματικές και άλλες πρώην φίρμες. Η Δικαιοσύνη δείχνει πιο κινητική από ποτέ άλλοτε σχετικά με την τιμωρία μερικών εκ των παραβατικών τού συστήματος.
Στην κοινωνία: Η παράκρουση εισβάλλει στην καθημερινότητα. Κοινωνικές αρχές και δομές καταλύονται. Η διοίκηση αποσυντίθεται. Όλοι εναντίον όλων και…στη μέση οι φασίστες. Καταφύγιο απελπισμένων, ορμητήριο πορωμένων.
Η Ακροδεξιά μαζεύει «βολεμένους» τής μεταπολιτευτικής οπερέττας και πολλούς απ’ όσους συνθλίβουν σήμερα η κρίση και η πολιτική για τη διαχείρισή της. Κάποιοι σ’ αυτές τις «δεξαμενές» νομίζουν πως ξαφνικά απέκτησαν το προνόμιο να ορίζουν μπράβους που θα τους βγάλουν από το αδιέξοδο.
Που θα τους διατάζουν να φτύνουν -για λογαριασμό τους, χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς επιπτώσεις- τη δημοκρατία που τους πλήγωσε. Οι ναζί το κάνουν. Μέχρι να δείξουν γιατί το κάνουν και για λογαριασμό ποίων.
Προς το παρόν, «ο κοσμάκης» θέλει να εκδικηθεί «τα λαμόγια, τους πολιτικούς». Όλους. Γενικώς. Όχι μόνον τα λαμόγια. Όλους. Επειδή «μας φάγαν τα λεφτά». Όλοι.
Όχι μόνον οι ανάξιοι της ψήφου, την οποία ο μισός και βάλε «κοσμάκης» έδινε απλόχερα ακόμη και σε γνωστά λαμόγια. Αρχικά για το «κοινό καλό». Μετά για το ημέτερο καλό: Για ένα διορισμό, για ένα κοκκαλάκι από το φαγοπότι. Στο τέλος από εθισμό στην ασυδοσία.
Το πάρτυ κράτησε αρκετά αλλά τέλειωσε. Μετά τη συμπαιγνία ήλθε ο ζόφος. Οι καλεσμένοι λένε «όλοι ίδιοι είναι» και «είναι απατεώνες». Πιστεύουν πως δικαιούνται εκδίκηση από τους διοργανωτές του. Ποιος θα την πάρει;
«Γεια στα χέρια σας»
Η κοινωνία; Όχι. Η κοινωνική πλειοψηφία βολεύεται πάντα όταν κάποιος (λέει πως) καθαρίζει για πάρτη της. Επί μισόν αιώνα, αυτή η κοινωνία, η ίδια κοινωνία αρκείτο να λέει «γειά στα χέρια σας»:
- Στη χούντα του 1967, επειδή «έφερε ευημερία…μπορούσαμε να βγάζουμε ένα ψωμί», «έσωσε τη χώρα από τον κομμουνισμό και από την παρακμή» τής δημοκρατίας, «έφτιαξε ταξί, περίπτερα, στάδια και γυμναστήρια…»
- Στον πρεσβύτερο Καραμανλή, επειδή -έστω δίχως αποχουντοποίηση- «έφερε τη Δημοκρατία» και «μας έβαλε στην ΕΟΚ».
- Στη μόδα τής «17 Νοέμβρη» (ένα φεγγάρι) και στη θεσμική Αριστερά, που «ξέπλυναν» τη φιλοχουντική αδράνεια τής πλειοψηφίας κατά την επταετία στο «πλυντήριο» του μεταπολιτευτικού κράτους
- Στον Αντρέα, επειδή ακύρωσε την «αλλαγή φρουράς τού ΝΑΤΟ στην Ελλάδα», έφερε «στις δεκαοχτώ σοσιαλισμό» και έδωσε το κράτος «δωράκι» στους «δικούς» του
- Στον Μητσοτάκη, επειδή «έριξε τη χούντα των πρασινοφρουρών» και το «ταμπού του κρατισμού»
- Στον Παπανδρέου που επανήλθε για «να ρίξει τον αποστάτη πριν ξεπουλήσει τα πάντα»
- Στον Σημίτη, που -με αντίτιμο πληρωτέο σήμερα- «έφτιαξε την ισχυρή Ελλάδα τού ευρώ», από την οποία έχουν μείνει μόνον οι ίδιοι ισχυροί έλληνες που νέμονται, όπως νέμονταν, το κράτος
- Στον νεώτερο Καραμανλή που ήθελε «επανίδρυση του κράτους» αλλά τα κατάφερε μόνον μέχρις εκεί που οι δικοί του υποθήκευσαν το κράτος
- Στον Γιώργο Παπανδρέου που ήλθε «να αντιμετωπίσει την ανομία», που είπε «Ναι, μπορούμε…Πάμε». Μπορέσαμε. Και πήγαμε: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μετά, ο εκλεγμένος πρωθυπουργός αποκεφαλίσθηκε. Πολιτικά.
Ακολούθησαν εκλογές-παραγγελιά των δανειστών, εφ’ όσον κυβερνήσεις-παραγγελιά τους δεν μπόρεσαν να σταθούν. Μετά προέκυψε Τρόϊκα. Δανειστών και κυβερνητική. Και κοινωνική διάλυση υπό το δίλημμα «ασφυξία ή καταστροφή».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, δημοκράτες των (τέως) παχέων αγελάδων λένε «τι χούντα – τι δημοκρατία». Είχαν συγκινηθεί από το «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες», τής δημοκρατίας, τώρα θυμήθηκαν το «Ελλάς-ελλήνων χριστιανών». Δεν θυμούνται πως ουδεμία δικτατορία ανέχεται τους πολίτες ενόσω καταλύει τη δημοκρατία.
Ελλάς ελλήνων διαφημιστών
Προς το παρόν, η κοινωνία βολοδέρνει στα αδιέξοδά της. Οι πολιτικοί δεν έχουν λύσεις. Η Ακροδεξιά «το παίζει» ότι έχει αλλά δεν…Το προφίλ της όμως εξυπηρετείται: «Μπορεί να είναι ναζί αλλά είναι πριμιτίφ, αλλοιώτικοι, αντι-συστημικοί» λένε μηχανισμοί «ενημέρωσης», ενημερώνοντας το κοινό.
Αυτοί οι μηχανισμοί αθροίζουν την αθλιότητά τους σ’ αυτή τού συστήματος. Κερδίζουν και στην παρακμή του όπως κέρδιζαν και στην ακμή του. Συχνά είναι λαλίστατοι για όλα. Ακόμη και γι’ αυτά που γνωρίζουν. Δεν ρωτούν όμως τους ναζί γιατί βάφουν τα «καθαρά χέρια» τους συστηματικά με αίμα ελλήνων και ξένων.
Δεν αναζητούν και δεν προβάλλουν λ.χ τα βιογραφικά των ναζί ή στοιχεία για τη διαδρομή τους. Ούτε τους ρωτούν γιατί οι ίδιοι αποκρύπτουν επιμελημένα αυτά τα στοιχεία. Οι δέλτοι τής Ακροδεξιάς όμως «μιλούν» με σαφήνεια όσο και αν τα μήντια την αποφεύγουν:
Τα ποινικά και τα πολιτικά έργα και ημέρες των ακροδεξιών εξηγούν το διαρκές πήγαιν-έλα τους απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια τής πολιτικής. Μερικές φορές με ευθύνη τού «συνταγματικού τόξου». Η σιωπή για τα ουσιώδη νομιμοποιεί τους ναζί και τις -εντός «συνταγματικού τόξου»- ακροδεξιές αποφύσεις.
Τους διευκολύνει να αυτο-ορίζονται ως αντίπαλο δέος των διεφθαρμένων πολιτικών και να υπονομεύουν το πολίτευμα επικροτούμενοι από απελπισμένους ή φασίστες πολίτες. Οι διαφημιστές της Ακροδεξιάς στον Τύπο δεν ρωτούν τους εκπροσώπους της αν -ως κυβέρνηση- θα κάνει εκλογές ή, αντ’ αυτών, θα επιβάλλει «δημοψηφίσματα» τύπου Χίτλερ και Παπαδόπουλου.
Δεν ρωτούν αν θα ξανανοίξουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξορίας-καταναγκαστικής εργασίας και αναμόρφωσης για διαφωνούντες. Ούτε αν θα λειτουργεί η βουλή, θα υπάρχει αντιπολίτευση, αν θα έχουν οι πολίτες δικαίωμα λόγου και συνέρχεσθαι, αν η δημοκρατία θα ελέγχει στρατά και «επερεσίες».
Οι έγκριτοι και οι λούμπεν προαγωγοί τού πολιτικού εγκλήματος δεν αναφέρονται στο πολιτικό σχέδιο των ναζί – να μετατρέψουν την κοινωνία σε στρατόπεδο, να αντικαταστήσουν την αντιπροσώπευση με μιαν ανεξέλεγκτη διοικητική ομάδα, με μια χούντα στηριγμένη στα στρατά. Κάποιοι πολίτες ενθουσιάζονται. Οι νεώτεροι δεν ξέρουν. Νομίζουν ότι θα είναι «στα πράγματα». Άλλοι κάνουν ότι δεν ξέρουν.
Τον τελευταίο καιρό, οι διαφημιστές παίρνουν νέα εργολαβία: Να δείξουν ότι η ηγεσία των ναζί διαφοροποιείται από την έξαρση της απρέπειας και της εγκληματικότητας των ακτιβιστών της. Κάποιοι ενδιαφέρονται πολύ για τέτοιους «διαχωρισμούς» (-στάχτη στα μάτια της κοινωνίας).
Η Ιστορία όμως διδάσκει: Δεκαετίες στο «σκοτάδι» έχουν κάνει τους παρακρατικούς πολύ έμπειρους. Και τους δελφίνους τους θα εξοντώσουν και θα συντηρήσουν τις «πολιτοφυλακές» τους, έστω λιγότερο ασύδοτες και πιο ελεγχόμενες απ’ όσο σήμερα.
Αντισύστημα και παρακράτος
Στην αληθινή ζωή όμως η «στρατιωτική» Ακροδεξιά ειναι απλό πιόνι. Το παιχνίδι παίζεται πολύ πιο πάνω από τα τάγματα εφόδου της. Το αφανές φασιστικό δίκτυο είναι το αληθινά επικίνδυνο. Έχει εργαλεία την ανοικτή βία, τον μαζικό φόβο, την αποσταθεροποίηση. Θέλει να ελέγξει τις εξελίξεις και να αποτρέψει αλλαγές.
Γι’ αυτό, η είσοδος των ναζί στους θεσμούς πρέπει πάντα να νοείται ως έφοδος των ιδίων ή άλλων -μέσω αυτών- προς την εξουσία. Προϋπόθεση για να αποκρουσθεί ο σημερινός ναζισμός είναι - η συντεταγμένη πολιτεία και η δημοκρατία να πείθουν την κοινωνία για την ακεραιότητά τους, για τη στεγανότητά της έναντι του παρακράτους και για την επάρκειά της να το αντιμετωπίσει.
Πολύ συχνά, και επί δημοκρατίας, «χάθηκε η μπάλλα» είτε από την αυτονόμηση θυλάκων παρά τω κράτει είτε από τη συνεργασία τους με «συμπαίκτες» έξωθεν των συνόρων. Η μπάλλα μπορεί να ξαναχαθεί ανά πάσα στιγμή. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση ή σε βάρος οποιασδήποτε.
Σ’ αυτά τα παιχνίδια, οι θύτες δεν μένουν πάντα θύτες. Τα θύματα όμως είναι πάντα θύματα: Η κοινωνία και τα δικαιώματά της, η δημοκρατία. Αυτά πρέπει να προστατευθούν. Πώς όμως;
Επίορκοι διοχετεύουν σήμερα «χαρτιά» για πρόσωπα-κόμματα-κράτη-θρησκεύματα-μηχανισμούς και για επιχειρήσεις στο φασιστικό επιτελείο, αντί να τα τηρούν απόρρητα όπως είναι το καθήκον τους. Με τίνος τις πλάτες άραγε;
Με τίνος ευθύνη; Με ποιό στόχο και με απόφαση ποίων; Με ποιο αντάλλαγμα; Οι αρχηγοί των ναζί διαχειρίζονται επιδεικτικά τα προϊόντα της πρόσβασης σε δυσπρόσιτα κρατικά συρτάρια η οποία τους προσφέρεται. Πώς διασφαλίζουν ασυλία μετά από αυταπόδεικτα αδικήματα ή εγκλήματά τους, επιδικασμένα ή μη;
Οι θεσμοί δεν ερευνούν. Όπως δεν ερευνούν οι αρχές λ.χ. τις οπλοθήκες των παραστρατιωτικών «βαθμοφόρων» κατά τις εφόδους των μελανοχιτώνων εναντίον ελλήνων, ξένων, αόπλων, μπροστα στα μάτια των αρχών.
Οι φασίστες πολλαπλασιάζουν τις φυσικές και άλλες επιθέσεις. Αντιποιούνται αρχή, ομολογούν παραβάσεις, αναγγέλλουν εγκλήματα. Απειλούν πρόσωπα και θεσμούς. Υπερβαίνουν τα πολιτικά εσκαμμένα, προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Ελέγχουν τις ανοχές τής κοινωνίας και τις αντοχές τής δημοκρατίας.
Φόβος και «ανακούφιση»
Παίζουν όμως εκ του ασφαλούς και όχι μόνον επειδή η δημοκρατία αδρανεί απέναντί τους. Η οδυνηρή συγκυρία «καίει» κάθε άλλο λόγο πλην τον ά-λογο των ναζί. Εκείνοι χειρίζονται εμπρηστικά τους φόβους των ανθρώπων και μετά πουλάνε προστασία. Αυτό έχει όνομα. Όλοι το ξέρουν: Νταβατζηλίκι.
Για την οικονομία π.χ δεν έχουν να πουν πολλά. Μιλούν παραβολικά για τις επιλογές του συστήματος. Δείχνουν ως υπαίτιους για τα δεινά μετανάστες, πολιτικούς, τους άλλους. Όποιους δεν γουστάρουν. Και δε γουστάρουν ούτε τ’ άντερά τους.
Μεγάλα κομμάτια τής κοινωνίας απορρίπτουν αυθωρεί όποιον δεν μιλά για την ασφάλειά τους, δεν χαϊδεύει τον θυμό τους, όποιον δεν χλευάζει συλλήβδην τη δημοκρατία και το πολιτικό προσωπικό. Γι’ αυτό πολλοί στο κράτος, την πολιτική και στον Τύπο υιοθετούν λόγο-αρλούμπα. Σαν τον ακροδεξιό.
Έτσι όμως, οι ναζί διευκολύνονται περαιτέρω να εκχυδαίζουν την «αντιπολιτευσή» τους. Πάντα σε βάρος των αδυνάμων βέβαια. Ποτέ λ.χ εναντίον των αδικαιολόγητα ισχυρών, του αληθινού κατεστημένου με τις θηριώδεις σωματοφυλακές ή εναντίον τού οργανωμένου εγκλήματος που ταλαιπωρεί τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.
Πιο εύκολο για τον νεοφασισμό είναι ν’ ασχημονεί με άσφαιρο «αντισυστημικό» λόγο ή με καμμιά επίθεση-καρικατούρα εναντίον «επωνύμων», αν αυτό απαιτήσει η αποσταθεροποιητική τακτική. Αν χρειασθεί, και Λη Χάρβυ Όσβαλντ μπορεί να έχει ο μπαξές και Τζακ Ρούμπι. Και αναρχικούς εκτελεστές.
Απ’ όλα.
Προς το παρόν, ο μπαξές βάζει σατανιστές να υπερασπίζονται την ορθοδοξία, χιτλερικούς να μιλούν για πατρίδα, συμμορίες να βιάζουν το σαρκίο και τα δικαιώματα ξένων και ελλήνων. Ο «κοσμάκης», οι »προσήλυτοι» ξεχαρμανιάζουν: Οι ναζί ξεκοιλιάζουν, οι συμπατριώτες ανακουφίζονται από το βάρος τής καθημερινότητας. Γίνονται κι’ αυτοί «δυνατοί», έστω απέναντι σε ανυπεράσπιστους. Νομίζουν πως υπερσκελίζουν τον ξένο στη διαπάλη τών σκλάβων για το ξεροκόμματο.
Παράξενη πατρίδα
Η Ακροδεξιά κραυγάζει τον πατριωτισμό της αλλά οι ρίζες της δεν ξεπερνούν τον ολοκληρωτισμό τής Ευρώπης τού Μεσοπολέμου, τον ναζισμό και τον κατοχικό δοσιλογισμό, την εμφύλια τραγωδία. Αλλά οι φασίστες βρίσκουν και κάνουν σε μια χώρα που ντρέπεται να μιλά για ιστορία, για πατρίδα και λα(ϊ)κίζει γύρω από την κάπηλη εθνικοφροσύνη και από διεθνιστικές εξάρσεις που δίχασαν. Στην Ελλάδα, κάποιες ηγεσίες ή ελίτ βαφτίζουν ετσιθελικά κοσμοπολιτισμό την ξενολαγνεία ή την εθελοδουλεία τους. Αποθέτουν τα συμφέροντα τής χώρας στο «αυτονόητο «ενδιαφέρον των ξένων, σε μια…αυτοδίκαιη προοδευτικότητά τους, στην αλληλεγγύη τους. Υποστηρίζουν μονομερώς και πάντα το αντίθετο της επίσημης προπαγάνδας.
Συχνά υποστηρίζουν το αντίθετο της παγκοίνως αυταπόδεικτης αλήθειας. Αδικούν την Ιστορία. Απαξιώνουν τη διάθεση των ελλήνων να είναι ή να νοιώθουν κοσμοπολίτες, ακόμη και αν δεν έχουν βγει από το χωριό τους. Όπως είναι ή νοιώθουν όταν προσφέρουν -στο χωριό τους- φιλοξενία τους σε όλους. Σε ασθενείς, σε οδοιπόρους. Και σε ξένους.
Στον αντίποδα της ξενολαγνείας, άλλες ηγεσίες και άλλες ελίτ τής χώρας θεωρούν «μειοδοτικό» ό,τι κινείται πέραν ενός πρωτόγονου εθνικισμού. Ψυχαναγκάζονται με την εξωτερική πολιτική ή με το μεταναστευτικό, κραυγάζουν ανέξοδα.
Έχουν εξαιρετικές επιδόσεις στην προδοτολογία. Συνδέουν τις δοξασίες τους με φαντασιακούς πολέμους τους οποίους δεν μπορούν να κυρήξουν και στην πρώτη γραμμή των οποίων δεν είναι πρόθυμοι να πάνε.
Και οι δύο θεωρήσεις θα ήταν αστείες αν δεν εγκυμονούσαν κινδύνους, σε μια περίοδο κατά την οποία πολλά ωθούν προς κοινωνικό και εθνικό διχασμό. Ούτε ο ψευδεπίγραφος κοσμοπολιτισμός ούτε ο-πατριωτισμός-με-το-κιλό αρκούν για να εξηγήσουν «από μόνοι τους» την Ιστορία.
Δεν αρκούν για να στηρίξουν «από μόνοι τους» την ιδέα είτε της πατρίδας είτε της μη-πατρίδας ή για να διασφαλίζουν δημοκρατία και πρόοδο στους ανθρώπους ή για να κατοχυρώνουν την ισαξία τών ανθρώπων. Δεν αρκούν για τη χειραφέτηση τών κοινωνιών μέσα στις πατρίδες, έξω απ’ αυτές, μακρυά από τους εθνοτικούς διαχωρισμούς, πέρα από τις θρησκείες.
Αφασική χώρα και δικαιώματα
Η Ελλάδα, από αφασία σε αφασία, απετάχθη μεταχουντικά την κάπηλη εμφυλιακή εθνικοφροσύνη, τη στεγνή αμερικανιά και βιαστικά «κατάπιε αμάσητες» τις τριτοδρομικές ανεξαρτησιακές πομφόλυγες. Το καλούσε βεβαίως η εποχή και η λαϊκή ανάγκη. Η επόμενη εποχή χάλκευσε την «ισχυρή Ελλάδα» τής ημιμάθειας, του εύκολου πλουτισμού, του πολιτικού ευρω-χωριατισμού. Είχαν αλλάξει οι ανάγκες.
Σήμερα οι ηγεσίες ξαναμιλούν για πατριωτισμό. Με τη γνωστή λάϊτ αντίληψη. Επειδή σφίξαν τα γάλατα. Ζητούν από το πόπολο να θυσιασθεί «για να αποτρέψουμε την εθνική καταστροφή». Ο πατριωτισμός όμως προϋποθέτει πατρίδα. Κι’ αυτή υπάρχει και νοείται μόνον αν προσφέρει ψωμί-εργασία, υγεία, πρόνοια, παιδεία, ισονομία σε όλους.
Προς το παρόν, μόνο τα αντίθετά τους προσφέρει η σημερινή Ελλάδα στα πιο πολλά παιδιά της. Τα ίδια υπόσχεται για τα δικά τους παιδιά. Έτσι, η κρίση και η πολιτική για τη διαχείρισή της κάνουν τον «νέο» πατριωτισμό εντελώς παλαιού τύπου: Με πολλούς χαμένους, με λίγους πολύ κερδισμένους.
«Εξαερώνεται» η ιδέα της πατρίδας ως πεδίου για τη συλλειτουργία τής κοινότητας. Μένουν μόνο κάποιοι τύποι να «πυροβολούν» ανέξοδα σε εμφυλίους φραστικούς αλλά επικίνδυνους. Είναι όμως αλήθεια ότι σοβαρή συζήτηση για κοινωνία και πατρίδα δύσκολα βρίσκει (ή κρατάει) ακροατήριο.
Προσδοκίες
Πέρα απ’ αυτά, το αίμα που φέρνει η ανάπτυξη του φασισμού δεν δείχνει να τρομάζει ακόμη αρκετούς (σσ. το κείμενο είχε γραφεί πολύ πριν από τις δύο, πρώτες προς το παρόν, πιστοποιημένες δολοφονίες από ναζιστικό χέρι). Πολλοί, απελπισμένοι, απερίσκεπτοι ή πατεντάτοι φασίστες περνούν στο προαύλιο της παραστρατιωτικής Ακροδεξιάς:
- Μισαλλόδοξοι ή ανεκτικοί στον φασισμό απ’ όλο το κομματικό φάσμα, πρόσφοροι στις «μοδάτες» εμφυλιακές αναβιώσεις
- Επίδοξοι ή εφεδρικοί πολιτευτές που ήδη «δουλεύουν» για την (και κυβερνητική;) Ακροδεξιά τής επόμενης φάσης
- Εκτός παιχνιδιού φιλόδοξοι της οικονομίας και του Τύπου, που θέλουν να «μπουν» στο παιχνίδι απ’ όποιο «παράθυρο»
- Μικροσυστήματα και δομές «ενημέρωσης» που εισφέρουν ανενδοίαστα στον εκφυλισμό τής δημοκρατίας για να κάνουν στυλ και πελατεία…ή την αληθινή δουλειά τους
- Πανεπιστημιακοί, στελέχη θυλάκων τού κράτους, φλώροι, επίδοξοι ή εξ ιδιοσυγκρασίας συνομώτες
- Επαγγελματίες ρατσιστές, χομπίστες αντιμετανάστες και ξενόφοβοι, συντεχνίες, εθνικοτοπικοί σύλλογοι ή εμπορικοί
- Το ίντερνετ, μέσω τού οποίου ο φασισμός δουλεύει συστηματικά σε «στοχευμένα» κοινά επί πολυετία
- Επιχειρηματίες, έμποροι όπλων και θυγατρικές τους, ένστολοι, πίστολοι, καλλιτέχναι, αθληταί…
Όλοι αυτοί αντιπαρέρχονται εύκολα την ομολογημένη και ατιμώρητη εγκληματική δράση τών συμμοριών. Σαν ηλίθιοι, βλέπουν στο σκόπευτρο μόνον ξένους ή άλλους. Αδυνατούν να δουν σ’ αυτό τον εαυτό τους. Προσπερνούν το ότι ομόδοξοί τους ανά τον κόσμο προσβάλλουν, απειλούν, σκοτώνουν έλληνες μετανάστες.
Έγκλημα και…
Στην Ελλάδα, ο κυβερνητισμός και η πολιτική αντιμετωπίζουν με ψεύτικο δέος τον ζόφο στις αυλές των θαυμάτων, στις οποίες ζουν μετανάστες και έλληνες χωρίς μοίρα στον ήλιο. Οι πραγματικότητες είναι πολύ σκληρές και τα παραδείγματα βρίθουν μέχρι και σήμερα. Δανειζόμαστε από το παρελθόν:
Προ τετραετίας, μετανάστης στη νότια Ελλάδα, δεκαεννιά μήνες «σκλάβος» σε αγροτο-επιχειρηματία, έλαβε μόνο το 10% των συμφωνημένων. Μάλωσε με τον εργοδότη, εκείνος τον έδωσε στις αρχές χωρίς συνέπειες για τη μαύρη εργοδότηση. Στο αστυνομικό τμήμα ο μετανάστης βασανίσθηκε. Κατάφερε να το σκάσει. Λίγες μέρες μετά σκότωσε τον εργοδότη.
Προ τριετίας, μετανάστης στο Μπουρνάζι μπούκαρε σε σπίτι ενεννηντάχρονης. Της έκλεψε εξήντα ευρώ. Τη σκότωσε με δεκάδες μαχαιριές. Τη βίαζε νεκρή επί διήμερο. Εξαφανίσθηκε.
Προ διετίας, έλληνας κάτοικος Μεσογείων Αττικής πυροβόλησε αλλοδαπό με καλάσνικοβ που είχε αγοράσει (στη μαύρη αγορά από αλλοδαπό) για αυτοπροστασία. Το θύμα απλώς διερχόταν έξω από το σπίτι τού έλληνα, το σούρουπο. Εκείνος είπε ότι έδρασε υπό το κράτος τού φόβου, λόγω των δεκάδων ληστειών και αιματηρών περιστατικών στην περιοχή.Πρόκειται για τρεις τυχαία επιλέγμένες ιστορίες από εκατοντάδες ανάλογες. Είναι τρεις διαφορετικές αφετηρίες προς τον ίδιο πόνο και τον ίδιο θάνατο. Ο ζόφος και η στέρηση ανακυκλώνουν την αγριότητα στην επαρχία και στα γκέττο των πόλεων.
….στατιστική
Οι αναφορές στα προηγούμενα είναι δυσάρεστες και επώδυνες. Η σιωπή όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι χρήσιμη. Η ζωή είναι αμείλικτη. Οι αριθμοί το ίδιο. Δεν εκφράζουν τη ζωή, δεν αρκούν για να την ερμηνεύσουν. Δείχνουν όμως την έκπτωσή της:
Με μέσους όρους δεκαοκταμήνου μεταξύ 2009-2011, έλληνας δολοφονεί έλληνες και ξένους κάθε τρεισήμισυ μήνες. Τρεις άνθρωποι τον μήνα, ξένοι και έλληνες σκοτώνονται ανά την Ελλάδα από μετανάστες.
Ωστόσο, η εμπλοκή μεταναστών στο έγκλημα ίσα που αγγίζει την εκατοστιαία μονάδα του πληθυσμού τους. Το εισαγόμενο ειδεχθές έγκλημα όμως σηκώνει την Ελλάδα ψηλά στη διεθνή λίστα «μεγάλης παραβατικότητας».
Επικαλούμενο αυτή την πραγματικότητα, το επιτελείο των ναζί εγκωμιάζει το ρατσιστικό έγκλημα και προτρέπει στη διάπραξή του. Η εγκληματική ρατσιστική βία καταγράφεται πλέον και από την αστυνομία.
Aνθρωπισμός και σαφήνεια
Τα προβλήματα γύρω από το μεταναστευτικό δεν οφείλονται σε εθνικά ή φυλετικά στοιχεία. Ταλαιπωρούν ημεδαπούς και αλλοδαπούς ως συνέπεια των δυσμενών οικονομικών και άλλων συνθηκών για έλληνες και ξένους.
Αυτή η απλή αλήθεια δεν αρκεί για να διασφαλίζει ποιότητα στη συνύπαρξη στις γειτονιές των πόλεων. Πολλοί ημεδαποί φοβούνται. Άλλοι «το παίζουν» επειδή έχουν ήδη πάρει ό,τι ήταν να πάρουν φθηνά από μετανάστες. Υπό τον φόβο και την υποκρισία, ο ανθρωπιστικός λόγος δεν περνά εύκολα. Όσο έντιμος να είναι.
Οι ρατσιστές έχουν εξαντλήσει την «επιχειρηματολογία» και τις δοξασίες τους. Οι ουμανιστές οφείλουν τώρα να θίξουν δημοσία και με λεπτομέρειες πολλά τα οποία συνήθως αποφεύγουν:
- Για τη διαχείριση της αυξημένης εισόδου λαθραίως διακινουμένων μεταναστών
- Για την αθλιότητα του συστήματος συγκράτησης του μεταναστευτικού πληθυσμού στη χώρα και για τις παρενέργειες τού συμφώνου «τού Δουβλίνου»
- Για τη διατροφή των μεταναστών, την εργασία, την ασφάλιση, τη νοσηλεία τους και για τη δημόσια υγεία
- Για την ανοικτή διαβίωσή τους, για τα στρατόπεδα της περιφέρειας και για τα γκέττο των πόλεων, για την ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία
- Για τα μορφωτικά και πολιτικά δικαιώματά τους, για την ανεπάρκεια της δεδομένης κοινωνίας να τους εντάξει
Το «ξεχειλωμένο» μεταναστευτικό/προσφυγικό και το -άθλιο στην Ελλάδα- καθεστώς ασύλου επείγει να αντιμετωπισθούν. Και αποδιοργανώνουν τη χώρα και τη διασύρουν.
Τα κακά και…
Ο πολυπολιτισμός είναι ανθρώπινος πλούτος. Προϋποθέτει όμως κάποια ελάχιστα για την οικονομική κατάσταση και την κοινωνική οργάνωση, τα οποία λείπουν σήμερα. Δεν οφείλεται μόνο σ’ αυτό το ότι το κράτος επικεντρώνει αποκλειστικά στο κατασταλτικό έργο του. Τα υπόλοιπα βαίνουν καλώς:
- Η παράνομη δράση ελλήνων και ξένων δουλεμπόρων και η συνεργασία τους στη λαθραία διακίνηση μεταναστών
- Παραλείψεις και πράξεις υπαλλήλων, λήστευση μεταναστών/προσφύγων για δήθεν διευκόλυνση της παραμονής τους στη χώρα
- Η ενίσχυση και διοχέτευση μεταναστευτικών ροών από το κράτος τής Τουρκίας προς την Ελλάδα
- Οι αδήλωτες ενοικιάσεις στέγης από έλληνες νοικοκυραίους σε δέκα αλλοδαπούς ενοικιαστές, «με το κεφάλι»
- Η υπενοικίαση από κάθε «κεφάλι» σε άλλα δέκα, μέχρι να τζιράρει ο ιδιοκτήτης και να φωνάξει τις συμμορίες ή την αστυνομία Η μαύρη εργασία αλλοδαπών σε επιχειρηματίες αγρότες ή εργολάβους (και δήμους;)
- Η εισαγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, καθώς και τα παιχνίδια μαφιών στις μεταναστευτικές κοινότητες
- Η παραγωγή και διάθεση προϊόντων-μαϊμού από έλληνες και ξένους πλασιέ, με ευθύνη (κάποτε μεγάλων) επιχειρηματιών-προμηθευτών τους
- Το λάδωμα περιφερειακών υπαλλήλων για να δίνουν νομιμοφανείς ή παράτυπες άδειες μικροπωλητών σε έλληνες και ξένους
…συμφέροντα
Στα οικονομικά προαναφερόμενα παιχνίδια, πολυεθνικές ομάδες προωθούν προϊόντα και υπηρεσίες με “δυναμικό” τρόπο. Οργανώνουν την προστασία τής εμπορίας και την τήρηση των συμφωνιών τού αφεντικού (έλληνα ή ξένου). Οι μπίζνες αφορούν:
Πορνεία, επαιτεία-«φανάρια», αγοραπωλησία-ενοικίαση ανθρώπων κάθε χρώματος-ηλικίας, εμπόριο ναρκωτικών, οχημάτων-όπλων-σκαφών-ενδυμάτων, στήριξη σε δίκτυα λαθρεμπορίας τσιγάρων-καυσίμων-χρυσού, «προστασίες»/»φύλαξη» επιχειρήσεων ελλήνων-αλλοδαπών, διαχείριση πάρκιν, σωματοφυλακές επιχειρηματιών, παρακολούθηση και εκφοβισμό αντιπάλων.
Πρόκειται για μηχανές στημένες από «λευκά κολλάρα» και μπράβους, από ελληνικές και ξένες «εθνικές» μαφίες ή από πολυεθνικές δομές που δεν απασχολούν τους -πολύ ευαίσθητους στο παρεμπόριο- ναζί. Αυτοί διαλέγουν «τη σιωπή τού κομμάντο». Πού να χτυπηθείς με το οργανωμένο έγκλημα. Να πέσεις και σε κανά γνωστό…να παραξηγηθείς και με κανένανε…
Μαχαιρώνεις κανά «λαθρό», φτωχοδιάβολο και ‘νταξ. Τ’ άλλα θα τα βρει η επερεσία: Νταβάδες και πρεζέμπορες που σκοτώνουν παιδιά με χαλασμένες σκόνες, νονιλίκια που καταστρέφουν μικροεπιχειρηματίες και τις οικογένειές τους δεν έχουν να φοβούνται από τους ναζί.
Θυμωμένες «ιδέες»
Στην Ευρώπη, κυβερνήσεις και διακρατική καταστολή δεν καταφέρνουν να θωρακίσουν τη δημοκρατία από την επιρροή τής Ακροδεξιάς. Καμμιά φορά μάλιστα κράτος και ναζί επιτελείς μοιράζονται την ίδια «ανησυχία για την προστασία τού πολιτεύματος».
Την ίδια ώρα, οι θυμωμένοι και οι φοβισμένοι πολίτες στην Ευρώπη αυξάνονται. Κάποιοι απ’ αυτούς καταφεύγουν στον ολοκληρωτισμό. Το σύστημα τους περιορίζει να «βλέπουν» είτε τον δικό του βαρβαρισμό είτε τον «αντι-συστημικό» βαρβαρισμό. Μόνο.
Στην Ελλάδα ο ναζισμός προβάλλει κυρίως αντι-αριστερά και εθνικιστικά στοιχεία. Απαγορεύεται να υπάρχει εθνικιστική άποψη στη δημόσια ζωή; Απαγορεύεται ο αντιαριστερός λόγος; Από τον νόμο δεν απαγορεύονται αλλά είναι από ανώφελα μέχρι επιζήμια.
Σίγουρα όμως απαγορεύονται, κι’ όχι μόνο απ’ τους νόμους, τα παραφερνάλια του ναζισμού που «λάμπουν» στη βιτρίνα τών «εθνικιστών»: Αδικήματα-εγκλήματα μισαλλοδοξίας, διασπορά εθνοτικού-φυλετικού μίσους, χρήση βίας, αντιποίηση αρχής, αφαίρεση ζωής. Όλα αυτά απαγορεύονται όσο και αν μοιάζει πια να μην απαγορεύονται.
Ανακολουθίες
Οι φασίστες στην Ελλάδα και στις «όμαιμες» θυγατρικές στην Κύπρο έχουν ανακόλουθες ιδέες. Τα μόνα συνδετικά μεταξύ τους είναι ο θυμός και το μίσος. Και ο παραλογισμός.
- Αυτοτοποθετούνται στην αρία φυλή, θεωρούν την ιδέα της φυλής πιο ισχυρή απ’ εκείνη τού έθνους αλλά δηλώνουν εθνικιστές
- Θεωρούν μίασμα όποιον και ό,τι ο ναζισμός δεν γούσταρε, ό,τι και όποιον οι ίδιοι δεν γουστάρουν σήμερα
- Λένε «ναι» σε δολοφονίες και βασανισμούς τούρκων μεταναστών από τους χιτλερικούς στη Γερμανία
- Σιωπούν για τα ίδια εγκλήματα σε βάρος ελλήνων μεταναστών και έχουν στενότατες σχέσεις με τις γερμανικές συμμορίες
- Δεν σχολιάζουν τις επικριτικές θέσεις των ευρωπαίων και άλλων φασιστών για την Ελλάδα και τους έλληνες
Οι ημεδαποί ναζί δηλώνουν προσηλωμένοι σε μια «ελληνοπρέπεια» αλλά καθηλώνονται στο απολύτως αντίθετό της, στην άρνηση τού άλλου και στην υποκουλτούρα. Είναι:
- Εθνικιστές, χιτλερικοί, αρχαιόπληκτοι και χεβυ-μεταλλάδες μαζί
- Χριστιανολάτρες και παγανιστές μαζί, θρησκόληπτοι και αποκρυφιστές
- «Αντικαπιταλιστές», (ελληνο-)εργατολάτρες και αντικομμουνιστές ταυτόχρονα
- Φυλετικά μισαλλόδοξοι, αντιμουσουλμάνοι και αντιτούρκοι
- Αντιεβραίοι – φιλοπαλαιστίνιοι αλλά και αντιάραβες μαζί
- Εχθροί κάθε αντιπροσωπευτικής διοίκησης, ενεργοί σύμμαχοι κάθε επίσημου και μη κατασταλτικού μηχανισμού, ιδιοτελείς εθελοντές του.
«Αναρχο»-εθνικιστές,…
Ο αχταρμάς τών προσχηματικών ιδεολογημάτων στην Ελλάδα διαμόρφωσε χώρο και για άτσαλα πειράματα. Για παράδειγμα, διευκόλυνε πριν από λίγα χρόνια κοινές δράσεις «αντιεξουσιαστών» και «εθνικιστών» στην Αθήνα, οι οποίες βεβαίως δεν ενέπλεκαν στ’ αλήθεια τους δύο χώρους.
Απ’ αυτούς όμως στρατολογούσαν επιδέξιοι στην προβοκάτσια επαγγελματίες καθοδηγητές, για να σπρώχνουν νέο κόσμο στην ανενδοίαστη βία. Κοινοί για τους νεαρούς παρονομαστές ήταν:
- Η συνειδητή απόρριψη κάθε πολιτικού στόχου και η έκφραση μόνον οργής
- Η «αντικαπιταλιστική» θεώρηση: Στο πλευρό των φτωχών ελλήνων και εναντίον «των εβραίων που κυβερνούν τον κόσμο»
- Η «αναρχική» προπαγάνδα που κατέληγε σε…πατριδολαγνεία εναντίον τής Νέας Τάξης
- Οι επιθέσεις, καταστροφές, κλοπές αγαθών κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή «καταδρομικών» επιχειρήσεων στο κέντρο και σε γειτονιές στην Αθήνα κι’ αλλού
- Τα κτυπήματα κατά προσώπων και οργανώσεων νεολαίας και κατά αντιεξουσιαστών
…θύρες και ερπύστριες
Οι παλαιότερες «συμπράξεις αναρχικών-εθνικιστών» έχουν αντικατασταθεί από φασιστικούς πυρήνες και η συγκεκριμένη «διαδοχή» θυμίζει τους -προ εικοσιπενταετίας- «αναρχο»χουλιγκάνους. Αυτοί αντικατέστησαν σε θύρες των γηπέδων πυρήνες ναζί, τους οποίους καθοδηγούσαν παρακρατικοί εκείνης της εποχής – εμβαπτισμένοι σήμερα στα νάματα της επίσημης πολιτικής. Επίγονοι των εν λόγω χουλιγκάνων έχουν εντοπισθεί σε ναζί συμμορίες. Στα γήπεδα καταγράφονται αρκετά συχνά φασιστικοί θύλακες νέας εσοδείας. Είναι αξιοσημείωτο και το ότι περιθωριακές τάσεις της Αριστεράς υιοθέτησαν «αντι-νεοταξίτικη» προβληματική. Προτιμούν ακροδεξιές συλλογικότητες παρά την υπόλοιπη Αριστερά, την οποία εντάσσουν στη Νέα Τάξη, με αφορμή την πολιτική της στο μεταναστευτικό και στην εξωτερική πολιτική. Στην καθαυτό Ακροδεξιά τα πράγματα είναι πιο απλά: «Αλήτες-προδότες-πολιτικοί», «ζήτω η Ελλάς», «βασκά πστβω έξω οι ξένοι». Μέχρις εκεί ευκολύνονται να μιλούν οι ναζί. Δυστυχώς, ένα μέρος τής κοινωνίας μόνον μέχρις εκεί προτίθεται να ακούει.Εσχάτως, στη δημοσιότητα εντοπίζονται μικροσυμμορίες-«αποσχίσεις» από τον βασικό θίασο: Τέως «υπαρχηγοί» που θέλουν πίσω οφίτσια και αποδοχές που είχαν στα φασιστικά τάγματα εφόδου, άλλοι - πρώην «στρατιώτες» της παραστρατιωτικής Ακροδεξιάς, »ασυμφιλίωτοι με τον κοινοβουλευτικό κατήφορο» κ.ο.κ
Άλλο πίστις άλλο τέχνη
Η «ιδεολογία» της Ακροδεξιάς μπορεί να χωράει τα πάντα: Από τους ρατσιστικούς «Νόμους της Νυρεμβέργης» μέχρι τα…Άπαντα του Λούσιφερ και απ’ τη μαρξική «Κριτική στο πρόγραμμα της Γκότα» μέχρι τα δοκίμια των Άϊρον Μέϊντεν. Δεν υπάρχει πρόβλημα όμως.
Η «πολιτική πράξη» και οι στόχοι των παραστρατιωτικών, οι κακοποιήσεις πολιτών, η δημιουργία συνθηκών για δικτατορία, δεν χρειάζονται ντε και καλά συνεκτική ιδεολογία. Η δράση τών συμμοριών δεν εκφράζει κατ’ ανάγκην «ιδέες». Ούτε περιορίζεται από τέτοιες.
Οι αληθινοί στόχοι τού ναζί επιτελείου διαφέρουν απ’ εκείνους τους οποίους αυτό διακηρύσσει. Άλλο πίστις κι’ άλλο τέχνη. Το έργο έχει ξαναπαιχθεί. Τόχουμε ξαναδεί. Και με άλλα «χρώματα».
Εν τω μεταξύ, άνθρωποι με δημόσιο λόγο ορκίζονται στη δημοκρατία αλλά χαρίζουν πια ρόλο και επιχειρήματα στον φασισμό. Οργανώνουν σκιαμαχίες με την Αριστερά, φρεσκάρουν την πολιτική τυπολογία τού 1950, έχουν…επιδόσεις που αναγκάζουν ακόμη και τη λάϊτ Ακροδεξιά να ασθμαίνει.
Τη λάϊτ Ακροδεξιά που επανέρχεται στον εμφυλιακό λόγο όσο αποσυντίθεται μετά το κοινοβουλευτικό διάλειμμά της. Θα επανέλθει όμως στον…απλό ακροδεξιό λόγο όταν (αν) ξαναμπουκάρει στο πολιτικό mainstream.ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΥΡΙΟ – Πηγη: grok.gr