Η περίφημη αναδιοργάνωση του στρατού μοιάζει με γιοφύρι της Αρτας. Πρακτικά έχει ξεκινήσει μετά τα Ιμια, αλλά η συζήτηση είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Θεωρητικά θα έπρεπε να τη θέλουν όλοι:
– Οι πολιτικοί γιατί αποτελεί ένα σημαντικό μέτρο για συμμαζευτούν τα δημόσια οικονομικά.
– Οι στρατιωτικοί γιατί θα αποκτήσουν πραγματικά καλά επανδρωμένες μονάδες και όχι στα χαρτιά. Ποιος στρατηγός θέλει να έχει λόχο μικρότερο και από αυτό μιας διμοιρίας;
– Οι τοπικές κοινωνίες γιατί οι δήμοι τους θα αποκτήσουν εκτάσεις προς αξιοποίηση.
Τι συμβαίνει στην πράξη;
– Οι πολιτικοί τα ρίχνουν στους στρατιωτικούς, ισχυριζόμενοι ότι υπό συντεχνιακό πρίσμα θέλουν να διατηρήσουν καρέκλες και «αστεράτους».
– Οι στρατιωτικοί «δείχνουν» τους πολιτικούς, υποστηρίζοντας ότι ανοίγουν και κλείνουν στρατόπεδα αναλόγως πού είναι η εκλογική τους πελατεία.
– Οι τοπικές κοινωνίες θέλουν κατά το δοκούν να έχουν στρατόπεδα στην περιοχή τους, βλέποντας πίσω από τα συρματοπλέγματα των μονάδων την… οικονομική ανάπτυξη της περιοχής τους. «Ανάπτυξη», που συνήθως περιορίζεται σε σουβλατζίδικα και ενοικιαζόμενα…
Αυτή είναι η ελληνική προσέγγιση, που θέλει να θέτουμε πώς έχουν τα πράγματα από κάθε διαφορετική σκοπιά. Τι έγινε σε άλλες χώρες; Το παράδειγμα της Βρετανίας είναι χαρακτηριστικό: Συμφώνησαν τη δική τους αναδιοργάνωση, έφεραν τους αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων στο Κοινοβούλιο, έδωσαν εξηγήσεις, δεσμεύθηκαν όλοι και στη συνέχεια έκαναν πράξη όσα αποφάσισαν μέσα σε διάστημα δύο – τριών ετών. Μ’ άλλα λόγια εφάρμοσαν εκ των έσω ένα «μνημόνιο» στην Άμυνα. Εδώ; Και βουλιάζουμε, και δεν αλλάζουμε…