Ύστερα από δημόσια ακρόαση, που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Ολομέλεια αποφάσισε την καταδική της Ελλάδος και του Βελγίου, για παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην περίπτωση ενός Αφγανού υπηκόου που, μέσω Ιράν και Τουρκίας, είχε περάσει από την Ελλάδα, για να καταλήξει στο Βέλγιο, όπου και είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Η Ελλάδα καταδικάσθηκε, για παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με το οποίο απαγορεύεται η απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, κυρίως για τις άθλιες συνθήκες κράτησης, που επεφύλαξαν οι αρχές τον Αφγανό πρόσφυγα.
Καταδικάσθηκε, ακόμη, για παραβίαση του δικαιώματος προσφυγής, σε μία δίκαιη και σύντομη δίκη καθώς και για το γεγονός ότι, κρίθηκε ανεπαρκές το σύστημα παροχής ασύλου στην χώρα.
Υποχρεώθηκε, από το Δικαστήριο, να καταβάλλει στον προσφεύγοντα, 1.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 4.725 ευρώ για δικαστικά έξοδα.
Με την ίδια απόφαση, το Βέλγιο καταδικάσθηκε, για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή, εξαιτίας του ότι, με την απόφαση του να απελάσει τον Αφγανό υπήκοο στην Καμπούλ, έθεσε τη σωματική του ακεραιότητα και τη ζωή του σε κίνδυνο ενώ, καταδικάσθηκε ακόμη και για παραβίαση του δικαιώματος προσφυγής σε μία δίκαιη και σύντομη δίκη.
Υποχρεώθηκε από το Δικαστήριο, να καταβάλλει 24.900 ευρώ για υλική ζημιά στον προσφεύγοντα και να πληρώσει και 7.350 ευρώ για έξοδα και δαπάνες.
Με την απόφαση του το Δικαστήριο, έκρινε, ουσιαστικά ότι, η Συμφωνία “Δουβλίνο ΙΙ”, που έχει συνομολογηθεί μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ και με βάση την οποία, οι αιτούντες άσυλο, σε μία χώρα-μέλος της ΕΕ, επαναπροωθούνται στην χώρα-μέλος, από την οποία εισήλθαν στην Ευρώπη, είναι αντίθετη με τις διατάξεις της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ο Αφγανός, που έφυγε από την Καμπούλ στις αρχές του 2008 και εισήλθε στο έδαφος της ΕΕ από την Ελλάδα, μέσω του Ιράν και της Τουρκίας, κατέληξε στο Βέλγιο, στις 10 Φεβρουαρίου του 2009, όπου και υπέβαλλε αίτηση χορήγησης ασύλου, με το αιτιολογικό ότι, ενδεχόμενη απέλαση του στο Αφγανιστάν, θα έθετε σε κίνδυνο την σωματική του ακεραιότητα και τη ζωή του.
Εφαρμόζοντας τις διατάξεις της Συμφωνίας “Δουβλίνο ΙΙ”, με βάση τις οποίες οι αιτούντες άσυλο σε μία χώρα-μέλος της ΕΕ, επαναπροωθούνται στην χώρα-μέλος, μέσω της οποίας εισήλθαν στο ευρωπαϊκό έδαφος, οι Βελγικές αρχές έστειλαν, στις 15 Ιουνίου 2009, τον MSW στην Ελλάδα, όπου κρατήθηκε, για τρεις ημέρες, σ’ ένα άθλιο δωμάτιο, δίπλα στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, και ύστερα απελευθερώθηκε, χωρίς να εξετασθεί η αίτηση του για χορήγηση ασύλου και υποχρεούμενος να ζήσει, χωρίς πόρους, στους δρόμους.
Φοβούμενος ενδεχόμενη σύλληψη και απέλαση του από την Ελλάδα στο Αφγανιστάν, προσέφυγε, στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο, στις 2 Ιουλίου 2009, διεμήνυσε στην Ελλάδα, να μην προχωρήσει στην απέλαση του, μέχρις ότου εκδικασθεί οριστικά η προσφυγή του στο Στρασβούργο.
Τον Μάρτιο του 2010, το Δικαστήριο αποφάσισε να εκδικάσει την υπόθεση στην Ολομέλεια και σε δημόσια ακρόαση, προκειμένου να αποφασίσει, αν η εφαρμογή της συμφωνίας “Δουβλίνο ΙΙ”, για την επαναπροώθηση αιτούντων άσυλο, συνάδει με τα προβλεπόμενα στη Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο MSW κατηγόρησε το Βέλγιο και την Ελλάδα, ότι επεδίωξαν να τον απελάσουν, χωρίς να εξετάσουν τους λόγους, για τους οποίους είχε εγκαταλείψει την Καμπούλ καθώς και ότι του στέρησαν το δικαίωμα, μιας αποτελεσματικής προσφυγής κατά της απόφασης, για την απέλαση του. Στην Ελλάδα καταλόγισε ότι, ήταν έτοιμη να προχωρήσει στην απέλαση του, αδιαφορώντας για το αν η ζωή του θα εκτίθετο σε κίνδυνο στο Αφγανιστάν, παραβιάζοντας έτσι, το δικαίωμα στη ζωή και τις διατάξεις που απαγορεύουν, την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.