Η ΕΣΤΙΑ , η ένωση στρατιωτικών ιατρών αποφάσισε την “σύσταση κλιμακίου αξκών ιατρών εε και εα με τις ειδικότητες του παθολόγου, καρδιολόγου, οφθαλμίατρου, οδοντίατρου,oρθοπεδικού, προκειμένου να επισκεφθεί το Καστελόριζο, για συμπαράσταση στο πρόβλημα των κατοίκων,και την παροχή υγειονομικής βοήθειας και αρωγής στους κατοίκους αλλά και σε όποιον άνθρωπο,πέραν των μονίμων κατοίκων , έχει την ανάγκη της όποιας υγειονομικής βοήθειας ανεξαρτήτως καταγωγής.
Φυσικά στο τέλος θα συνταχθεί έκθεση προς τις αρμόδιες αρχές ,καθώς και δελτίο τύπου.
Στην κίνηση αυτή θα μετέχουν ε.ε. και ε.α. συνάδελφοι, θα ζητηθεί η παρουσία του προέδρου του ΙΣΑ,καθώς και η σύμφωνη γνώμη του τοπικού ιατρικού συλλόγου, ενώ το κόστος θα βαρύνει εμάς τους ίδιους.
Η παρούσια του προέδρου του ΙΣΑ θα ζητηθεί,λόγω του γνωστού του ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος ως προσώπου και προκειμένου να μας παρέξει επιτόπου την όποια συμβουλή του”.
Ωστόσο η προηγούμενη ανακοίνωσή της προκάλεσε αντιδράσεις . Κι αυτές εκφράζονται σ΄ ένα άρθρο . Η Μαρία Αρβανίτη – Σωτηροπούλου πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής» , σχολιάζοντας την παράγραφο της ανακοίνωσης της ΕΣΤΙΑΣ για ιατρική περίθαλψη σε Έλληνες γράφει:
“…ξαφνιάζει οδυνηρά οποιονδήποτε γαλουχήθηκε στα Ιπποκρατικά ιδεώδη, όπως όλοι οι συνάδελφοι στρατιωτικοί γιατροί. Οι στρατιωτικοί γιατροί ιστορικά έδρασαν με γνώμονα την παναθρώπινη αλληλεγγύη και σε κάθε πόλεμο βρέθηκαν πάντα στην πρώτη γραμμή του για να περισώσουν ότι μπορούν περιθάλποντας τους στρατιώτες εχθρούς και φίλους, που κομματιάζονται στα φονικά πεδία ή τον άμαχο πληθυσμό που εξολοθρεύεται από βόμβες, λιμούς ή επιδημίες στα μετόπισθεν. Από την εποχή του Τρωικού πολέμου κιόλας βλέπουμε ότι στο γιατρό κάθε κοινωνία όχι μόνο επιτρέπει, αλλά και επιβάλλει μια προνομιακή θέση πάνω από παρατάξεις, με μόνη σημαία το συμφέρον του ενός ανθρώπου, που έτυχε σ’ αυτή τη μάχη να γλιτώσει.
Ο Ιπποκράτης, που πρώτος θέσπισε την ιατρική δεοντολογία μας δίδαξε πως για το γιατρό δεν ισχύουν οι διακρίσεις φυλής θρησκείας ή ηλικίας. Η ζωή του ασθενούς είναι υπέρτατη αξία και κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα σε φίλους ή εχθρούς, νέους ή γέρους, πλούσιους ή φτωχούς.
Αναρωτιόμαστε πώς μπορεί σήμερα σε καιρό ειρήνης ο στρατιωτικός γιατρός να διακρίνει τον έλληνα από τον αλλοδαπό (μετανάστη ή τουρίστα) ασθενή, αναρωτιόμαστε αν κάνει τέτοιους διαχωρισμούς και κατά το διορισμό του στο Αφγανιστάν, όπου υποτίθεται ότι οι έλληνες δρούν σαν ειρηνευτικό σώμα.
Δυστυχώς ο Μέντελε και οι Ναζί γιατροί δεν είναι το μόνο παράδειγμα γιατρών, που έδρασαν παραβιάζοντας κάθε ανθρωπιστικό νόμο. Υπενθυμίζουμε ότι ο Παγκόσμιος Ιατρικός Σύλλογος με έγγραφό του την 9 Οκτωβρίου 2004 μετά τη Γενική Συνέλευση που έγινε στο Τόκιο, ανακοίνωσε ότι «οι στρατιωτικοί γιατροί είναι –πάντα- πρώτα γιατροί και μετά στρατιώτες» και ότι «η ιατρική ηθική εν καιρώ πολέμου είναι ταυτόσημη με την ιατρική ηθική σε καιρό ειρήνης».