Η Πανελλαδική Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ) αναδεικνύει για μια ακόμα φορά το μείζον πρόβλημα της αναχρονιστικής ημερήσιας αποζημίωσης για εκτέλεση υπηρεσίας. Αφορμή, αυτή τη φορά, δεν είναι απλώς η διατήρηση ενός ποσού που είχε θεσπιστεί επί εποχής δραχμών (1999) και εξακολουθεί να παραμένει έτσι, αλλά η διαφαινόμενη εφαρμογή του μνημονιακού νόμου 4336/2015, ο οποίος αν και προέβλεπε αύξηση στην ημερήσια αποζημίωση, περικόπτει σχεδόν το σύνολο των περιπτώσεων όπου αυτή καταβάλλεται.
«Είναι προφανές ότι οι στρατιωτικοί δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο εμπαιγμό και ζητάνε δίκαιη αντιμετώπιση» τονίζει η ΠΟΕΣ και έπειτα επισημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζονται συνεχώς περικοπές που βαφτίζονται παραπλανητικά ως «μέριμνα» και ταυτόχρονα να υπάρχουν θριαμβολογίες περί οικονομικού θαύματος, το οποίο οι στρατιωτικοί δεν έχουν δει μέχρι σήμερα.
Αναλυτικά όσα αναφέρει η επιστολή της ΠΟΕΣ:
«Κύριοι Υπουργοί. Η Ομοσπονδία μας έχοντας πλήρη επίγνωση της συνολικής κατάστασης που επικρατεί στο προσωπικό των ΕΔ, το οποίο πλήττεται οικονομικά όπως το σύνολο της κοινωνίας από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τον καλπάζοντα πληθωρισμό και την υποβάθμιση των μισθών και των υπηρεσιών, αναδεικνύει διαρκώς τα πολύ σοβαρά προβλήματα των στρατιωτικών, τα οποία, ως έχουμε αποδείξει, γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα και φέρνουν τους στρατιωτικούς σε απόγνωση.
Πλέον, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι, εδώ και πολλούς μήνες, οι στρατιωτικοί βρίσκονται εν μέσω μιας συντονισμένης «επίθεσης», η οποία, στο πλαίσιο του ευτελισμού των λέξεων, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη υπό το πέπλο της «μέριμνας», όρος που χρησιμοποιείται προκειμένου να συγκαλύψει τα χειρότερα που βρίσκονται στα εν όψει και πλέον γίνονται ολοένα πιο φανερά, μέρα με τη μέρα και που επιδεινώνουν την αγοραστική δύναμη των οικογενειών των στρατιωτικών.
Στο παρελθόν έχουμε αναδείξει τον κυνισμό των απαντήσεων της Πολιτείας, η οποία «ποτέ δεν έχει» και πάντα «δυσκολεύεται», κάτι που, περιέργως, συμβαίνει μόνο για τους στρατιωτικούς [σχετικό (δ)]. Εικάζουμε ότι, αν οι ΕΔ ήταν ένα ακόμα ΜΜΕ, τότε οι στρατιωτικοί θα τύχαιναν μεγαλύτερης οικονομικής στήριξης. Αντ’ αυτού, όπως έχουμε τεκμηριωμένα αποδείξει κατ’ επανάληψη, διαρκώς καταβάλλεται μια προσπάθεια εξεύρεσης πόρων εκ των έσω, δηλαδή με εσωτερική αναδιανομή (και μάλιστα του χείριστου είδους, όπως με απολύσεις για να γίνουν προσλήψεις κλπ). Το γεγονός ότι έχουμε βαφτίσει αυτή την πολιτική «περικοπές μέριμνας» και «μειώσεις επιβράβευσης» μόνο τυχαίο δεν είναι.
Σε αυτό το πνεύμα το άρθρο 37 του (ζ) σχετικού, ουσιαστικά έχει προαναγγείλει την επικείμενη εφαρμογή διατάξεων του άρθρου 2, του (β) σχετικού, ήτοι την έκδοση ΠΔ που θα εναρμονίσει την αναχρονιστική και μη ρεαλιστική υφιστάμενη ημερήσια αποζημίωση που βρίσκεται σε επίπεδα 1999, επί εποχής δραχμών. Για το γεγονός αυτό έχουμε διαμαρτυρηθεί κατ’ επανάληψη [ενδεικτικά, ως σχετικά (γ), (ε) και (ζ)], διότι καθιστά πιο δυσμενείς τις προϋποθέσεις και ελαττώνει τους δικαιούχους στο πλαίσιο εφαρμογής του άρθρου 26 του (στ) σχετικού.
Η εφαρμογή των διατάξεων του μνημονιακού νόμου 4336/2015 θα συρρικνώσει περαιτέρω το εισόδημα των στρατιωτικών, ενέργεια που, αν μη τι άλλο, έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τους «οικονομικούς θριάμβους» για τους οποίους ενημερωνόμαστε διαρκώς από τα ΜΜΕ, σε σημείο να τίθεται ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: γιατί , τελικώς, να εφαρμοστεί ένας μνημονιακός νόμος που σχετίζεται με μια εποχή που η Οικονομία είχε καταρρεύσει και βρισκόταν υπό επιτήρηση;
Υπενθυμίζουμε ότι ο εν λόγω νόμος προβλέπει τα εξής:
– Καταργείται η κλινάμαξα (κρεβάτι) για το εσωτερικό για τους βαθμούς έως Αντισυνταγματάρχη (άρθρο 5, παρα.1, Κατηγορία ΙΙ),
– Δεν καταβάλλεται αποζημίωση στην περίπτωση που η επιστροφή δεν συμπίπτει με τη μέρα ολοκλήρωσης των εργασιών (άρθρο 11, παρα.2, περίπτωση Αε),
– Αυξάνεται το ελάχιστο όριο μετακίνησης στα 160 χλμ / 20 νμ, ακόμα και για τις περιπτώσεις όπου η αποζημίωση θα καταβάλλεται κατά το ήμισυ (άρθρο 10, παρα. 1α και άρθρο 11, παρα.2, περίπτωση Β),
– Μειώνεται στο 1/4 (από 1/2) η αποζημίωση για αυθημερόν επιστροφή (άρθρο 11, παρα.2, περίπτωση Γ),
– Δεν καταβάλλονται οδοιπορικά εφόσον παρέχεται πλήρης διατροφή (άρθρο 11, παρα.2, περίπτωση Δ),
– Δεν αφήνει ορατό περιθώριο πρόβλεψης αποζημιώσεων για διατεταγμένες υπηρεσιακές μετακινήσεις όπως η περιοδική υγειονομική εξέταση (άρθρο 12),
– Θα επέλθει μεγάλη μείωση στην αποζημίωση για τις μετακινήσεις μεταθέσεως, όπου αφενός αποζημιώνονται με 500 € για αποστάσεις έως τα 150 χλμ και ανά 0,60 € ανά χλμ πέραν αυτών, με ανώτατο ποσόν αποζημίωσης τα 1.000 €,
– Δυνητικά, είναι εφικτό να εξαιρεθούν οι νέοι στρατιωτικοί (εφόσον η περίπτωση της παρα.1α του άρθρου 14 επεκταθεί στο πλαίσιο του υπό έκδοση ΠΔ άρθρου 15),
– Δεν καταβάλλονται δαπάνες σε μετάθεση με αίτηση του ενδιαφερομένου (άρθρο 14, παρα. 1β),
– Δεν αποσαφηνίζεται το εύρος που θα αφορά τους στρατιωτικούς η «ευεργεσία» της αύξησης αποζημίωσης χιλιομετρικής απόστασης για μετακινήσεις εντός έδρας με χρήση ΙΧ στο δυσθεώρητο ποσόν των 0,20 €/χλμ, καθ’ όσον υφίσταται όριο 50 χλμ που διαχωρίζει τις εντός από τις εκτός έδρας μετακινήσεις.
Κατά τα λοιπά, η μόνη βέβαιη βελτίωση που θα έρθει αφορά την αύξηση στα 40 €/ημέρα από τα 29,35 € που ισχύει μέχρι σήμερα με το (α) σχετικό, που όμως τα στελέχη δεν πρόκειται να δουν ποτέ πραγματικά τσέπη τους, διότι με την πλήρη εφαρμογή των διατάξεων του νόμου «θα μπαίνουν και μέσα». Υπό αυτό το πρίσμα, μας είναι αδύνατο να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «αύξηση» στην αποζημίωση της χιλιομετρικής απόσταση για κίνηση με ΙΧ κατά πέντε (5) λεπτά ανά χιλιόμετρο και μάλιστα υπό όρους και προϋποθέσεις, (και μάλιστα κάποιοι είχαν σπεύσει να πανηγυρίσουν γι’αυτό), όταν καταργούνται όλες οι ευεργετικές προϋποθέσεις του άρθρου 3 του (α) σχετικού.
Κατόπιν των ανωτέρω απαιτούμε την ακύρωση της υποπαρα.Δ9 του άρθρου 2 του ν.4336/2015 ως δυσμενή, μεταξύ άλλων και, για το λόγο ότι η εφαρμογή της διάταξης δεν συμβαδίζει με τις ευρύτερες θριαμβολογίες. Συναφώς τούτου, σταθεροί στις θέσεις μας, ζητάμε τη θέσπιση ρεαλιστικού πλαισίου που να αποζημιώνει το σύνολο των πραγματικών μετακινήσεων των στρατιωτικών με βάση το τρέχον κόστος ζωής και το οποίο, πλέον, είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε από τα 40 €/ημέρα».