Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο γεννήτορας της σύγχρονης Τουρκίας, ηγέτης ενός κινήματος που χαρακτηρίζεται από τους πολιτικούς αναλυτές Δεξιάς και Αριστεράς ως φιλελεύθερο, αντιιμπεριαλιστικό, μεταρρυθμιστικό, είχε έναν θαυμαστή που αιματοκύλησε τον κόσμο. Ποιον; Τον Αδόλφο Χίτλερ!
Το υποστηρίζει ο Βρετανός ιστορικός Στέφαν ‘Αϊριγκ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κουίν Μέρι του Λονδίνου, με διδακτορική διατριβή στο Κέϊμπρτζ που έχει θέμα τις σχέσεις Ναζί- Κεμάλ.
Στο βιβλίο του «Ατατούρκ και Ναζί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, βασιζόμενος σε γερμανοβρετανικές πηγές που πιάνουν 100 σελίδες- ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο των 447 σελίδων – παραθέτει στοιχεία ότι ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και ο Χίτλερ ο μαθητής! Μαθητής στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, στην αντιθρησκευτικότητα, στον ολοκληρωτισμό και πάνω απ΄όλα στη γενοκτονία παίρνοντας το κεμαλικό πρότυπο εξόντωσης Αρμενίων και Ελληνοποντίων.
«Η ψευδαίσθηση του αστού μεταρρυθμιστή Κεμάλ, που είτε καλλιεργήθηκε από άγνοια, είτε από επιστημονική ανεντιμότητα, είτε από πολιτικά συμφέροντα, διαμόρφωσε μια ψευδή συνείδηση» τονίζει στον πρόλογο ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, καταλήγοντας: «Είναι τέτοιο το βάθος της φιλοκεμαλικής προκατάληψης , που μόνο ένα έργο συγκροτημένο, διαυγές, όπως αυτό που βασίζεται σε πηγές, μπορεί να την ανατρέψει».
Μελετώντας τον τόμο σταχυολογούμε τα καίρια σημεία που αναφέρονται στην ιδεολογική σχέση.
Κατ΄αρχάς, τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ, ο οποίος απευθυνόμενος σε συγκέντρωση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη τον Δεκέμβριο του 1928- έξι χρόνια μετά τον Διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία και το Πόντο- μιλώντας για την ήττα της Γερμανίας στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο την συνέκρινε με την Γερμανική κατάρρευση: «Πέντε χρόνια μετά, ήρθε η Συνθήκη της Λωζάνης, με αποτέλεσμα η Τουρκική Αυτοκρατορία να ιδρύεται ξανά και ο κόσμος να μιλά με τον μέγιστο σεβασμό για αυτό το κράτος. Η εσωτερική δύναμη κινητοποιήθηκε άμεσα μόλις εμφανίσθηκε στο λαό ο άνδρας που κατέφερε να υπενθυμίσει στο λαό του τη μεγάλη του παράδοση».
Η φιλοναζιστική εφημερίδα Kreuzzeitung έγραφε τον Νοέμβριο του 1933 ότι «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους».
Ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής και εγώ είμαι ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ».
Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 1933 προς τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Μιλιέτ, η οποία αναδημοσιεύθηκε στη γερμανική Volkischer Beobachter, o Χίτλερ υπογράμμισε πως «ο επιτυχημένος απελευθερωτικός αγώνας του Ατατούρκ, προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι΄αυτόν ένα φωτεινό άστρο».
Κάθε φορά που τα μέσα ενημέρωσης του Γ΄Ραϊχ αναφερόταν στην Τουρκία επαναλάμβαναν τη δήλωση του Χίτλερ «για το άστρο μέσα στο σκοτάδι».
Μάλιστα, στη δεξίωση που παρέθετε στην Καγκελαρία ο Τούρκος πρεσβευτής βρισκόταν πάντα στην κορυφή του πρωτοκόλλου, ενώ στο ετήσιο δείπνο που παρέθετε το Γραφείο Εξωτερικής Πολιτικής καθόταν πάντα δίπλα στον επικεφαλής Ναζί.
Με την εγκύκλιο της 30 Απριλίου 1936 το Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος απεφάνθη ότι «οι Τούρκοι είναι οιωνεί ‘Αριοι, όπως οι Ούγγροι και οι Φιλανδοί».
Όταν πέθανε ο Ατατούρκ κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων που τελούσαν υπό την επιρροή των Ναζί και κατόπιν κεντρικής οδηγίας από του υπουργείο Προπαγάνδας του Γκέμπελς είχαν προβάλει τη φράση του φύρερ περί «φωτεινού άστρου». Προς τιμήν του νεκρού οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στην Καγκελαρία.
Ο συγγραφέας δεν παραθέτει τοποθετήσεις του Κεμάλ υπέρ του Χίτλερ, αλλά επισημαίνει πως η συγγένεια των δύο καθεστώτων είχε βασισθεί σε στοιχεία ομοιότητας, δηλαδή στον μύθο του φωτισμένου ηγέτη – φύρερ, στο αρχηγοκεντρικό κράτος, στην κρατική καθοδήγηση της οικονομίας και στην εθνική καθαρότητα.