Ο Μιλτιάδης Νικολάου βρέθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο από τις πρώτες μέρες του πολέμου και κρατούσε ημερολόγιο καθημερινά, μέχρι την κατάρρευση και το οδοιπορικό της επιστροφής του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο Δίστομο Βοιωτίας.
Ο παραλογισμός του πολέμου του επιφύλαξε τραγική μοίρα. Σκοτώθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στις 10 Ιουνίου 1944 στη Σφαγή του Διστόμου, αφού προηγουμένως είδε να σφαγιάζονται μπροστά στα μάτια του η γυναίκα του και τα δυο μικρότερα κοριτσάκια τους.
Και όμως αυτός, σκοντάφτοντας μια μέρα στο Μέτωπο στο πτώμα ενός αντιπάλου στρατιώτη, στεναχωριέται και σημειώνει: «Μήπως δεν τον περίμεναν κι αυτόν οι δικοί του;»
Η παγκόσμια απορία μπροστά στον πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος – για τους απλούς ανθρώπους, την «πρώτη ύλη» του -, δεν έχει λόγο. . .
Αυτό είναι με δυό λόγια το »στόρυ» του βιβλίου <<Ημερολόγιο από το Μέτωπο>> -τα πήραμε από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλό του.
Δυνατή ιστορία . Αλλά εξίσου δυνατή η γραφή της : <<Πιστέψτε με. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σχετικά με το Επος του ’40 που μπορούν να με συγκινήσουν. Εχω διαβάσει αρκετά κι έχω ακούσει άλλα τόσα, όπως οι περισσότεροι εξ υμών άλλωστε, τα περισσότερα συγκινητικά. Έχω θαυμάσει τις αντοχές του ανθρώπου αλλά και τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων, έχω συμπονέσει τους ηττημένους και σε μερικές περιπτώσεις τους νικητές>> έγραψε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Λάμπρου, Εκδότης του περιοδικόυ ΒΟΙΩΤΙΑ, στο viotia.blogspot.gr, σε μια εκτενή παρουσίαση του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις »Κασταλία» του Σεραφείμ Μηχιώτη.
<<Έχω αμφισβητήσει, όπως είναι του συρμού τελευταία, τη σκοπιμότητα του μεγάλου εκείνου πολέμου,συνεχίζει. Και έχω επιστρέψει με την ταπεινότητα του απλού αναγνώστη ξανά στις πρωτογενείς μαρτυρίες και στις λεπτομέρειες που συνθέτουν -ψηφίδες αυτές- έναν πίνακα με τόσα πρόσωπα όσα η ίδια η ιστορία βάφει με τα ανεξίτηλα χρώματα της μνήμης. Νόμιζα όμως ότι δεν θα ξαναβρώ την αθώα ματιά των 18 χρόνων, που όλα τα διαβάζει, όλα τα πιστεύει, όλα τα θαυμάζει. Πριν από δύο εβδομάδες επέστη η ώρα να αναθεωρήσω.
>>Όταν έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο »Ημερολόγιο από το Μέτωπο» του Μιλτιάδη Νικολάου το πρώτο σημείο που πρόσεξα είναι η σεμνή και επιμελημένη έκδοση από τον γνωστό εκδοτικό οίκο Κασταλία.
>>Ομως η αποκάλυψη ήρθε όταν άρχισα να το διαβάζω. Διότι δεν πρόκειται για μια ηρωική αφήγηση, για ένα ακόμη χρονικό κατορθωμάτων ενός πολεμιστή στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Είναι μόνο η πορεία της ψυχής του Μιλτιάδη Νικολάου από το Δίστομο στην Αλβανία και πάλι στο Δίστομο. Είναι τα όνειρα ενός 32χρονου νέου, είναι η ανάσα της ίδιας της ζωής όπως προσαρμόζεται στη δίνη του πολέμου και στη σκιά του θανάτου. Είναι όλες οι αξίες του ανθρώπου σε λίγες γραμμές, όλες οι δοκιμασίες του πνεύματος και του σώματος σε λίγες σ

ελίδες, είναι η μορφή και το σχήμα του θαύματος που συντηρεί στην κόψη του το άτομο από τη μια και την κοινωνία από την άλλη.
>>Η γλώσσα στην οποία γράφει ο Μιλτιάδης Νικολάου είναι άμεση και περιεκτική. Λαϊκή και λόγια μαζί, αισθαντική, τρυφερή και σκληρή ταυτόχρονα, δυνατή, λιτή και όμως πλήρης πληροφοριών σε κάνει να νοσταλγείς την εποχή που η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα παρήγαγε τέτοιους τεχνίτες/διανοούμενους.
>>Η αφήγηση είναι στρωτή και πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι εντυπωσιακό και συνάμα διδακτικό πόσο ο απλός λόγος παράγει τέτοιο αποτέλεσμα όταν προέρχεται από ένα πλούσιο ψυχικό κόσμο. Δεν θα συνεχίσω με μια κριτική στο αφήγημα που του είναι βέβαια και παντελώς άχρηστη, καθώς το κείμενο μιλάει από μόνο του>>.
Η Σφαγή του Διστόμου : Το μολύβι το παίρνει η κόρη!
Το βιβλίο έχει μια <<καινοτομία>>: Ενα <<δεύτερο >>μέρος όπου συνεχίζει η μόνη διασωθείσα της οικογένειας από τους Ναζί των SS της Σφαγής του Διστόμου,η κ. Νίτσα Σφουντούρη-Νικολάου.
<<Χωρίς αμφιβολία ο Μιλτιάδης Νικολάου είχε ταλέντο στην αφήγηση. Και το χάρισμα αυτό φαίνεται ότι το κληρονόμησε η κόρη του κ. Νίτσα Σφουντούρη-Νικολάου, η οποία κλείνει το βιβλίο με ένα συγκλονιστικό σημείωμα, για το Δίστομο, για τον πατέρα της, για τη μητέρα της και τις αδελφές της. Για τους Γερμανούς, για τους αντάρτες, για τη σφαγή και για την ζωή της. Για τη γιαγιά που τη μεγάλωσε, για τα παιδιά της και για τα εγγόνια της. Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα όπου η κ. Νίτσα Σφουντούρη διηγείται πώς ξέφυγε από τους Γερμανούς. Είναι πραγματικά μια κινηματογραφική περιγραφή, σκληρή και ανθρώπινη, δυνατή και εύθραυστη, μια -τολμώ να πω- αληθινή εικόνα>>,γράφει ο κ. Δημ. Λάμπρου.
Ολο το κείμενο του κ Δημήτρη Λάμπρου εδώ: http://viotia.blogspot.gr/2008/10/blog-post_580.html
Για να μεγαλώσουν τα αποσπάσματα κάντε κλίκ πάνω τους με το ποντίκι.
Διαβάστε ακόμη:
Η τελευταία φράση ενός Έλληνα ήρωα πιλότου
Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου σε μερικές αράδες