Στα βάθη του χρόνου “χάνεται” το “σύνθημα” που κάποιος στρατιώτης θα το σκέφθηκε: “Εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο στρατός”. Δεν το υιοθετούμε και απλά το ακούγαμε χρόνια πολλά με …κατανόηση από τους “παραπονιάρηδες” στρατεύσιμους. Υπάρχουν όμως κάποιες περιπτώσεις που …τρομάζουμε όταν διαπιστώνουμε ότι εκείνος ο άγνωστος “ποιητής-στρατιώτης” έχει δίκιο!
Έχουμε και λέμε:
Με εντολή του Δ΄ ΣΣ διατάσσεται η ΧΧV Ταξιαρχία να ανεφοδιάζει, με κίνηση υδροφόρας, ένα φυλάκιο που βρίσκεται σε απόσταση 75 χλμ μακριά. Το παράδοξο είναι ότι θα μπορούσε να υπάρξει εξοικονόμηση χρημάτων από την κίνηση της υδροφόρας και να αποφευχθεί η καταπόνηση του προσωπικού, που αναγκάζεται να δουλεύει και πέραν του ωραρίου, αφού κοντά στο φυλάκιο υπάρχουν Μονάδες (193 ΜΠΕΠ) που μπορούν να ανεφοδιάσουν το φυλάκιο με νερό. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι η Ταξιαρχία το ανέφερε – πρότεινε στο Δ΄ ΣΣ αλλά το Σώμα αρνήθηκε επικαλούμενο «υπηρεσιακές ανάγκες». Το ερώτημα που προκύπτει είναι: τί είδους υπηρεσιακές ανάγκες είναι αυτές; Και γιατί δεν εισακούστηκαν η Ταξιαρχία και η Μεραρχία;
Κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη ώστε να μην επαληθευτεί ούτε τώρα …το στιχάκι!