Ακούσαμε για “πράσινη ανάπτυξη” στις Ένοπλες Δυνάμεις την εποχή της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι επιμένουν στην “χακί ανάπτυξη” η οποια έχει έναν κινητήριο μόχλο : το πορτοφόλι των στρατιωτικών . Που ως γνωστόν τα τελευταία ειδικά χρόνια έχει μέσα ελάχιστα έως τίποτα.
Αναγνωρίζοντας απόλυτα τις αγωνίες και τις ανησυχίες των ακριτών μας που πονάνε τον τόπο τους και δεν θέλουν να τον δουν να ερημώνει πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είναι μόνο ο στρατός και τα στελέχη του που πρέπει να αναλάβουν -αν και δεν είναι δουλειά τους- την οικονομική “τόνωση” τοπικών κοινωνιών. Δεν μπορεί να είναι μόνο οι στρατιωτικοί οι “αγελάδες” από τις οποίες θα “αρμεγονται” τα απαραίτητα για την οικονομική λειτουργία χωριών ,κωμοπόλεων και πόλεων.
Αφορμή για τις αυτονόητες -ελπίζουμε- διαπιστώσεις είναι μια επιστολή με παραλήπτη τουν ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο και αποστολέα φοιτητή που καταγεται απο το Τυχερό Έβρου . Τι γράφει; Διαβάστε:
“Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, λαμβάνω την τιμή να επικοινωνήσω μαζί σας, καθώς υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα, που αφορά τη Δημοτική Ενότητα Τυχερού του Δήμου Σουφλίου.
Μετά από απόφαση που λήφθηκε από αρμόδια αρχή, αποφασίστηκε να δοθεί άδεια διαμονής των μονίμων αξιωματικών και υπαξιωματικών του Ελληνικού Στρατού που υπηρετούν στο στρατόπεδο του Προβατώνα, σε απόσταση μεγαλύτερη των 45 χιλιομέτρων από το στρατόπεδο, πράγμα που δεν ίσχυε πριν από μερικά χρόνια, με συνέπεια μεγάλος αριθμός στρατιωτικών να επιλέξουν ως μόνιμη κατοικία τους την Αλεξανδρούπολη από το Τυχερό.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση των ακριτικών μας τόπων και τον οικονομικό μαρασμό των κατοίκων, μέσω της άστοχης επένδυσης νοικοκυριών σε ιδιόκτητα ενοικιαζόμενα σπίτια μετά από προτροπή των κυβερνώντων.
Η επιστροφή των στρατιωτικών στο Τυχερό και στα περίχωρα, δεν είναι απλά μια πολυτέλεια ή ένα επιπλέον εισόδημα για τους κατοίκους, αλλά τίθεται θέμα επιβίωσης.
Υποδεχθήκαμε με μεγάλη χαρά τη στάση σας απέναντι στον ακριτικό μας Έβρο και είμαστε καθολικά σίγουροι πως θα επιδείξετε την δέουσα προσοχή και θα μεριμνήσετε για την αποτελεσματική επίλυση του παραπάνω προβλήματος”.
Οι οικογένειες των στρατιωτικών που υπομονετικά τους ακολουθούν σε κάθε μετάθεσή τους είναι νομίζουμε λογικό ότι δικαιούνται να έχουν τα στοιχειώδη . Κυρίως για τα παιδιά τους. Δεν είμαστε βεβαιοι ότι σε πολλές απο τις περιοχές που μετατίθενται υπάρχουν. Για να προτιμούν οι στρατιωτικοί να διαμένουν σε μια απόσταση άνω των 45 χλμ. και να ταλαιπωρούνται κάθε μέρα ,θα υπάρχουν προφανώς σοβαροι λογοι. Σχολεία ,φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες για τα παιδιά τους είναι σίγουρα πιο εύκολο να βρεθούν στην Αλεξανδρούπολη. Και όπως ο συντάκτης της επιστολής έχει αγωνία για το χωριό του , έτσι και οι στρατιωτικοί έχουν άγχος για την οικογένεια και τα παιδιά τους.
Επιπλέον υπάρχει και κάτι ακόμη: γιατί γίνεται αναφορά μόνο στους στρατιωτικούς; Έχουν σταλεί ανάλογες επιστολές σε υπουργούς που έχουν υπό την ευθύνη τους άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών; Γιατί θα πρέπει πάντα οι στρατιωτικοί να αναλαμβάνουν βάρη και ευθύνες που δεν τους αναλογούν; Από την μία είναι οι μονοι που δεν παίρνουν με “δόξα και τιμή” το επίδομα παραμεθορίου. Αναμένοντας ποιος ΥΕΘΑ θα το δώσει και ποιος θα το κόψει ,όταν μάλιστα όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι το λαμβάνουν! Και από την άλλη έχουμε την απαίτηση να είναι αυτοί που από το ελάχιστο εισόδημά τους θα στηρίξουν τοπικές κοινωνίες εις βάρος των οικογενειών τους;
Διαβάστε ακόμη:
«Στρατός στο δρόμο»! Έρχεται προσεχώς!
Πάλι «στην υπομονή» οι στρατιωτικοί; Οι προσδοκίες ότι «κάτι θα αλλάξει» ξεθυμαίνουν