Με τίτλο «Η Εθνική Στρατηγική του Ελληνισμού. Πολιτικές θέσεις για μια ανεξάρτητη ελληνική εθνική στρατηγική άμυνας», κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό μια ακόμη μελέτη του απόστρατου αξιωματικού της Αεροπορίας κ.Παύλου Χρήστου.
Ο Παύλος Χρήστου έχει, μεταξύ των άλλων, σπουδές στις Στρατηγικές Σπουδές και τις Διεθνείς Σχέσεις και έχει διατελέσει εθνικός αντιπρόσωπος στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, στο ΝATO και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας. Στο τελευταίο του βιβλίο κατορθώνει να κάνει μια από τις πιο σφαιρικές και ολοκληρωμένες αναλύσεις αναφορικά με τα ζητήματα αφορούν την στρατηγική της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα οποία αντιλαμβάνεται ως ένα ενιαίο γεωπολιτικό μέγεθος.
Σπάνια σε ένα βιβλίο τέτοιου μεγέθους (167 σελίδες) μπορεί ο αναγνώστης να βρει συμπυκνωμένες τόσες πολλές πληροφορίες για τόσο πολλά ζητήματα. Η ανάλυση του Παύλου Χρήστου ξεκινά από θέματα διεθνούς δικαίου που αφορούν την Ελλάδα, όπως είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και φθάνει στην περιβόητη Επανάσταση στις Στρατιωτικές Υποθέσεις (RMA), δηλαδή στη μετάλλαξη του πολέμου που συντελέστηκε στη δεκαετία του ’80 και του ’90 και τη μετατροπή του σε πληροφοριοκεντρικό (infocentric) με την είσοδο προηγμένων τεχνολογιών, ιδιαίτερα προηγμένων αισθητήρων και συστημάτων διοίκησης και ελέγχου στις στρατιωτικές δυνάμεις αρχικώς των ΗΠΑ και εν συνεχεία και άλλων χωρών του πλανήτη.
Ο Παύλος Χρήστου, επιπροσθέτως, εξετάζει ζητήματα που άπτονται της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και πως αυτά συνδέονται με την ελληνική στρατηγική και την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το πολύ ενδιαφέρον στη μελέτη του Παύλου Χρήστου, το οποίο σπάνια καταφέρουν να επιτύχουν παρόμοιες προσπάθειες είναι ότι καταφέρνει να εντάξει όλα αυτά τα ζητήματα σε ένα δυναμικό πλαίσιο αλληλοσυσχέτισης που ξεφεύγει από την απλή παράθεση ενδιαφερόντων πληροφοριών και επιτρέπει στον αναγνώστη να επιτύχει μια ολιστική προσέγγιση των ζητημάτων που διαμορφώνουν την υψηλή στρατηγική της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας και πως μπορεί να διαμορφωθεί μια γεωπολιτική στρατηγική των δύο συνιστωσών του Ελληνισμού, δηλαδή της Ελλάδας και της Κύπρου, για το μέλλον.
Από τη μελέτη δεν λείπει η εξέταση του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, αλλά και η μετεξέλιξη του διεθνούς στρατηγικού περιβάλλοντος με τις δραστικές αλλαγές που υφίσταται η αρχιτεκτονική ασφάλειας του μεταψυχροπολεμικού κόσμου. Επίσης, η μελέτη του συστήματος Ελλάδα – Κύπρος – Τουρκία συμπληρώνεται από την εξέταση ενός ευρύτερου σπονδυλωτού γεωσυστήματος που διαμορφώνεται από την αλληλεπίδραση των Βαλκανίων με την Ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο, θα ήταν άδικο για την εν λόγω μελέτη να θεωρηθεί ότι αποτελεί ένα «παραδοσιακό» ανάγνωσμα διεθνούς πολιτικής. Περιλαμβάνει, επιπροσθέτως, πολλές πληροφορίες και συμπυκνωμένη γνώση αναφορικά με την τέχνη και επιστήμη του πολέμου, που προέρχονται από τη βαθιά ενασχόληση του συγγραφέα με τα σχετικά ζητήματα, λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας και πως οι θεμελιώδεις αρχές όσον αφορά την εφαρμογή της πολεμικής ισχύος σε θέματα αποτροπής και εξαναγκασμού βρίσκουν εφαρμογές στο ελληνοτουρκικό γεωσύστημα. Εν κατακλείδι, η μελέτη του Παύλου Χρήστου αποτελεί ένα από τα πιο εύχρηστα, κατανοητά και συνάμα πλήρη έργα που μπορεί να βρει κανείς στην ελληνική βιβλιογραφία αναφορικά με τα θεμελιώδη ζητήματα εθνικής στρατηγικής της Ελλάδας και της Κύπρου και την προοπτική που μπορεί να έχουν στο ορατό μέλλον. Είναι ένα βιβλίο που συστήνεται τόσο ως έργο βάσης για όσους ξεκινούν τη μελέτη του διεθνούς περιβάλλοντος και τη γεωπολιτική υφή των ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο και ως έργο αναφοράς για όσους θέλουν να εμβαθύνουν σε επιμέρους ζητήματα που διαμορφώνουν τις ισορροπίες ισχύος και την εθνική στρατηγική.