Μια αγωνιώδης περιπέτεια που διαδραματίστηκε μέσα στην μανιασμένη κακοκαιρία πριν από 28 χρόνια, που είχε αίσιο τέλος πιστοποιώντας ακόμη μια φορά το διαχρονικά, υψηλό επίπεδο της ναυτοσύνης που είναι γαλουχημένα τα στελέχη σε όλη την ιεραρχία του Πολεμικού μας Ναυτικού.
Την αφήγηση της συγκλονιστικής ιστορίας έκανε μέσω μιας ανάρτησης στο Facebook o Πρόεδρου του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων Αντιναύαρχος ε.α. Παναγιώτης Ραδίτσας, τότε κυβερνήτης του Υ/Β Πρωτεύς.
Διαβάστε την ανάρτηση του εδώ:
«Ποιος Ζορμπάς; Ποιος Ξενοφών; Όποτε έχει τέτοιο καιρό, μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τα χρόνια που ήμουν στα υποβρύχια. Μία από τις πιο έντονες είναι και αυτή.
Χειμώνας, βορειοδυτικά των Κυθήρων, πίσω το 1990. Είμαι στο Υ/Β ΠΡΩΤΕΥΣ, Κυβερνήτης. Επιστρέφουμε στο ΝΣ μετά από διασυμμαχική άσκηση. Βάθος 50 μέτρα. Όλα καλά, αν και ένα ελαφρό κουνιματάκι μας προϊδεάζει για το τι γίνεται ¨επάνω¨. Όταν σε αυτό το βάθος το Υ/Β αισθάνεται κάτι σαν γαργαλητό, τότε στην επιφάνεια το ¨πάρτι¨ είναι άγριο, έχει ¨ξεφύγει¨ που λένε.
«Χωρητικότητα μπαταρίας 80%, αιτείται άδεια εκτελέσεως αναπνευστήρα¨ ακούγεται από το μεγάφωνο ο Αξιωματικός καταδύσεως. Πρέπει να φορτίσουμε τις μπαταρίες, άρα περισκοπικό βάθος, δηλαδή θέλουμε δεν θέλουμε συμμετοχή στο ¨πάρτι¨. Αρχίζει η διαδικασία ανόδου σε περισκοπικό βάθος. Ζητώ αναφορά «ακροάσεως».
Εκ της «ακροάσεως ουδέν» αναφέρει ο χειριστής. «Βάθος 14μ». Σε λίγα λεπτά το Υ/Β φτάνει σε περισκοπικό βάθος και όλοι αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ο χορός θα είναι ¨σκληρό ροκ-άλλα κόλπα¨. Με θάλασσα σε sea state άνω του 10 και με κύματα ύψους 4-5μ, ο αναπνευστήρας θα είναι μία ακόμα δοκιμασία για όλους αλλά κυρίως για τους πηδαλιούχους που πρέπει να τηρούν το βάθος σταθερό και να μην έχουμε συχνά ενεργοποίηση της βαλβίδας κορυφής (στον ιστό του αναπνευστήρα που ενεργοποιείται όταν βρέχεται ο αισθητήρας της και κλείνοντας δεν επιτρέπει την εισροή ύδατος στο Υ/Β).
Μετά από ένα 20λεπτο διαβολικό ταρακούνημα, κάνουμε αποκατάσταση αναπνευστήρα. Όλα καλά, ΑΛΛΑ, ο χειριστής προώσεως, αναφέρει ότι ακούει έναν περίεργο μεταλλικό θόρυβο στο χώρο από πάνω του. Τι μπορεί να είναι αυτός ο θόρυβος; Από που να προέρχεται; Μετά από λίγη σκέψη, καταλήγουμε ότι πρέπει να έχει χαλαρώσει το καπάκι του χώρου αποθήκευσης των πρυμναίων κάβων και να χτυπά. ¨Και αν έχει ανοίξει;¨ Ήταν η ερώτηση βόμβα. Αν ναι, τότε μπορεί ο κάβος να βγει και να μπλεχτεί στον έλικα, και τότε…….. με τέτοιο καιρό…….. Άμεση απόφαση, ΑΝΑΔΥΣΗ.
Αναδυόμαστε και το Υ/Β αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν ¨φρεγάτα¨ άλλου είδους. Ανεβαίνω στην γέφυρα με τον βοηθό ναυκλήρου. Μαύρα σκοτάδια και το κύμα να μας ¨δροσίζει¨ ανελέητα. Καθώς δεν βλέπαμε τίποτα, ζητώ και φέρνουν στην γέφυρα τον προβολέα. Δεμένοι και οι δύο με τις ζώνες ασφαλείας, φωτίζουμε προς την πρύμη. Κρύος ιδρώτας. Ο κάβος έχει βγει και έχει πλησιάσει τον έλικα. ΚΡΑΤΕΙ. Το τι ακολούθησε (στον χορό), πιστεύω ότι είναι εύκολα κατανοητό. Όμως είχαμε μια κατάσταση να αντιμετωπίσουμε. «Ο ναύκληρος και ένας μηχανικός με σωσίβια, ζώνες ασφαλείας και τα σχετικά εργαλεία στην γέφυρα».
Μόλις ανεβαίνουν τους εξηγώ το τι συμβαίνει και καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν. Με το Υ/Β να παίρνει τέτοιες κλίσεις, να δίνεις διαταγή σε δύο από το πλήρωμά σου, να βγούν από την γέφυρα, να κατέβουν τα σκαλοπατάκια του sail, να βαδίσουν στο κατάστρωμα των 15 πόντων πλάτους περί τα έξι μέτρα για να φτάσουν στο πρυμναίο κατάστρωμα (τί κατάστρωμα δηλαδή, απλά ένα τρίγωνο με βάση 0,8μ και ύψος 1,5μ), να τραβήξουν τον κάβο μέσα στον αποθηκευτικό του χώρο, να ασφαλίσουν το καπάκι και όλα αυτά υπό το συνεχές ράπισμα των κυμάτων, ε, σου παίρνει κάποια χρόνια από την ζωή σου.
Μετά από μισή ώρα και αφού όλα είχαν πάει ¨κατ’ ευχήν¨, καταδυθήκαμε στο βάθος ασφαλείας (και ηρεμίας) των 50μ. Ήταν ένα από τα γεγονότα που θα θυμάμαι για πάντα, από τα πολλά με το Υ/Β ΠΡΩΤΕΥΣ και το υπέροχο πλήρωμά του (μου). Να είναι όλοι τους καλά.»
Δείτε την ανάρτηση του εδώ Πρόεδρου του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων Αντιναυαρχου ε.α. Παναγιώτη Ραδίτσα.