Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Περιμένουν κάτι οι στρατιωτικοί, το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων από τις κρίσεις που κανονικά γίνονται κάθε Μάρτιο, αλλά στην Ελλάδα πάντα είναι πιθανές; Μετράει κάποιος από την πολιτική ηγεσία τον “σφυγμό” τους; Έχουν πραγματικές προσδοκίες από τους νέους Αρχηγούς ή απ΄ αυτούς που παραμένουν γνωρίζοντας ότι το τέλος της καριέρας τους με την ανανέωση της θητείας τους έρχεται ακόμη πιο κοντά;
Οι απαντήσεις σ΄ όλα αυτά είναι μάλλον όχι. Τα στελέχη και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων παρακολουθεί, διαβάζει, ακούει μέρες τώρα όλα εμείς οι δημοσιογράφοι μεταδίδουμε για τον “πυρετό των κρίσεων” και πέρα από την περιέργεια του ποιος θα επικρατήσει στην “κούρσα εξουσίας” δεν νομίζουμε ότι είχε κάποια …αγωνία. Τα καθημερινά προβλήματα του καθενός ξεχωριστά είναι πολύ πιο επείγοντα από την έννοια ποιος θα καταφέρει να γίνει ή να παραμείνει Αρχηγός.
Έτσι κι αλλιώς κοιτώντας πίσω , σ΄ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης ,δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει κάποιους Αρχηγούς που ενέπνεαν το προσωπικό και έπειθαν τα στελέχη ότι ήταν πραγματικά δίπλα τους. Και τότε οι στρατιωτικοί δεν ήταν προνομιούχοι αλλά δεν είχαν φθάσει και στο σημερινό επίπεδο εξαθλιωσης. Γι΄ αυτό τώρα η σχέση τους με την ηγεσία τους έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Οι Αρχηγοί που προέκυψαν από το τελευταίο ΚΥΣΕΑ, έχουν έναν “νέο” , τον Α/ΓΕΣ Χρήστος Μανωλά. Όλοι οι υπόλοιποι “ανανέωσαν” . Ο αντιστράτηγος Μανωλάς προέρχεται από την διοίκηση της Στρατιάς. Άρα όλοι ξέρουν ή πρέπει να ξέρουν τι κατάσταση επικρατεί στο προσωπικό,ποια είναι τα προβλήματα που το απασχολούν και ποιες οι πιθανές τους λύσεις.
Το ερώτημα είναι αν έχουν αποφασίσει να ασχοληθούν μ΄ αυτά. Αν έχουν αποφασίσει να ασχοληθούν με το προσωπικό τους κι όχι με το πως θα ικανοποιούν κάθε επιθυμία της πολιτικής ηγεσίας. Αν είναι αποφασισμένοι να πουν επιτέλους την αλήθεια στον ΥΕΘΑ για την κατάσταση που επικρατεί κι όχι να τα “στρογγυλεύουν” λέγοντας πάντα ναι σ΄ όλα . Κι αν βέβαια έχουν αποφασίσει ότι οι όποιες προσωπικές φιλοδοξίες πρέπει να μπουν στην άκρη αν αυτό είναι αναγκαίο για να παραχθεί κάποιο έργο για το προσωπικό. Γιατί ένα βασικό πρόβλημα όλων σχεδών των ηγεσιών είναι αυτό. Ότι οι Αρχηγοί δεν βλέπουν την τοποθέτησή τους στην κορυφή ως την ολοκλήρωση μιας σταδιοδρομίας που πρέπει κάτι να αφήσει πίσω, αλλά ως “σκαλοπάτι” για την επόμενη …φιλοδοξία. Και το “κυνήγι” της έχει καταστρέψει την υστεροφημία των περισσότερων.
Νομίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και του προσωπικού δεν ανέμενε και δεν περιμένει τίποτα από το νέο σχήμα της στρατιωτικής ηγεσίας. Ξέρουν ότι για να επιλύσουν τα προβλήματά τους πρέπει να κινηθούν μόνοι τους, όπως έγινε με την υπόθεση του ΣτΕ κι όχι αναμένοντας τους Αρχηγούς να “θυμηθούν” ότι είναι και “αρχισυνδικαλιστές” τους όπως είχε πει κάποιος απ΄ αυτούς.
Μπορούν να περιμένουν ίσως κι άλλα παράσημα ,νέες αλλαγές στις στολές όλο και πιο…ρετρό, εντυπωσιακότερα τελετουργικά κι άλλα πολλά παρόμοια που όμως δεν λύνουν προβλήματα . Και να ελπίζουν ότι τουλάχιστον τώρα με μια δικαστική απόφαση στη φαρέτρα τους, οι Αρχηγοί τους δεν θα είναι πια τόσο υποχωρητικοί και άτολμοι, έναντι των πολιτικών που θεωρούν τις Ένοπλες Δυνάμεις περίπου…περιττές. Αν και σ΄ αυτές πάντα καταφεύγουν όταν οι εκλογικές τους περιφέρειες, καίγονται ,παγώνουν ,πλημμυρίζουν ή παθαίνουν οτιδήποτε.
Καλή επιτυχία λοιπόν στους Αρχηγούς με την ευχή να σκύψουν λίγο το κεφάλι και προς τα κάτω. Εκεί που το προσωπικό υποφέρει αλλά υπηρετεί με συνέπεια.
Διαβάστε ακόμη:
ΚΡΙΣΕΙΣ: «Όλοι κρίνεστε κάθε μέρα, όχι παρεούλες» το μήνυμα Αβραμόπουλου στα Γενικά Επιτελεία