Ένας απόστρατος των Ειδικών Δυνάμεων γράφει για τα τρόπαια του ΓΕΕΘΑ που μπορεί να ξεκίνησαν με καλή πρόθεση αλλά κατέληξαν ως μια ακόμη ευκαιρία για φωτογραφίες επισήμων. Ο απόστρατος γράφει πως θα πρέπει να οργανώνονται για να μην καταλήξουν γραφικές. Και σε πολλά έχει δίκιο.
Το κείμενό του:
Εδώ και 25 χρόνια, ο στρατός των ΗΠΑ διοργανώνει το Τρόπαιο της Πορείας Θανάτου της Μάχης του Bataan.
Μίας πορείας τιμής για τις χιλιάδες Φιλιππινέζων και Αμερικανών αιχμαλώτων της μάχης οι οποίοι αναγκάστηκαν να περπατήσουν μια δύσβατη διαδρομή 97 χιλιομέτρων έως το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αρκετοί από αυτούς, δεν άντεξαν τις κακουχίες και πέθαναν στη διαδρομή ή εκτελέστηκαν από τους Ιάπωνες στο δρόμο.
Η βασική διαδρομή της πορείας είναι 42 χλμ. μέσα στην έρημο, αλλά υπάρχει και μία των 15 χλμ. Και, αν και έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα, σκοπός πάνω από όλα είναι η χαρά της συμμετοχής. Για αυτό, και αρκετοί βετεράνοι ή οι απόγονοί τους, περιμένουν στον τερματισμό να επιβραβεύσουν την προσπάθεια των άνω των 5,000 θαρραλέων συμμετεχόντων.
Γυναίκες και άνδρες, από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό, χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Σε πολίτες (έφεδροι, πρόσκοποι, μαθητές, κλπ) και στρατιωτικό προσωπικό. Με αθλητική ή στρατιωτική ενδυμασία, με 16 κιλά βάρος στην πλάτη ή χωρίς (αναλόγως της κατηγορίας που συμμετέχουν) όλοι μαζί τρέχουν τη διαδρομή. Ατομικά ή σε ομάδες με βασικό σκοπό σε αυτή την πορεία, όχι μόνο να τερματίσουν αλλά «να μην αφήσουν κανέναν πίσω».
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμα. Τόσο για τη σημασία αλλά και για την οργάνωση αυτής της πορείας τιμής. Η περίπτωση του Bataan, δεν είναι η μόνη όμως. Πολλές τέτοιες πορείες ή Τρόπαια διοργανώνονται παγκοσμίως με τεράστια συμμετοχή σε κάθε χώρα που σέβεται την Ιστορία της. (για παράδειγμα το K.I.A. Memorial March αλλά και η πορεία στη Νορβηγια στη μνήμη της επιχείρησης Freshman)
Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και σε αυτόν τον τομέα. Τα τελευταία χρόνια, έκαναν την εμφάνιση τους τα τρόπαια του ΓΕΕΘΑ, αλλά και ιδιωτικές πρωτοβουλίες όπως το ομολογουμένως επιτυχημένο «Λεωνίδα Τρόπαιο» με πάνω από 300 συμμετοχές σε ετήσια βάση. Αυτό όμως αποτελεί ιδιωτική πρωτοβουλία (ευτυχώς, υπό την αιγίδα του ΓΕΕΘΑ) και δεν αποτελεί σκοπό για το συγκεκριμένο άρθρο. Τέτοιου είδους ρομαντικές πρωτοβουλίες θα πρέπει να παρουσιάζονται ξεχωριστά και με την ανάλογη προβολή που τους πρέπει.
Πάμε πίσω στα Τρόπαια του ΓΕΕΘΑ. Και δεν είναι και λίγα.
Τρόπαιο Βαλκανικών Πολέμων, 28ης Οκτωβρίου, 25ης Μαρτίου, Μάχης της Κρήτης, Μάχης του Μαραθώνα. Θα ξεκινήσουμε με βασική παραδοχή ότι ως πρωτοβουλία είναι στη σωστή βάση.
Το βασικά ερώτημα όμως είναι:
Σε ποιον απευθύνονται;
Γιατί αν όλη αυτή η ιστορία γίνεται για να τονώνεται το ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων με τη συμμετοχή μιας ομάδας από το προσωπικό οι οποίοι τρέχουν από το ένα τρόπαιο στο άλλο, τότε είναι θέμα χρόνου, αυτή η προσπάθεια να ατονήσει ή να χαθεί. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς τους λόγους γιατί αυτή η προσπάθεια θα σβήσει.
Ήδη το Τρόπαιο 28ης Οκτωβρίου το οποίο ξεκίνησε ως διήμερη προσπάθεια πορείας αρκετών χιλιομέτρων (73 αν δεν κάνω λάθος) και είχε τιμηθεί από τον ίδιον τον Α/ΓΕΕΘΑ έγινε μια μονοήμερη πορεία 23 χιλιομέτρων… Έστω και διαγωνιστικού χαρακτήρα
Το δε, «Τρόπαιο της Μάχης του Μαραθώνα» ……Σιγή
Και για να μην παρεξηγηθώ, η όλη συλλογιστική στην οποία βασίστηκε αυτό το άρθρο γίνεται με βάση μια βασική αρχή που διέπει τις διοργανώσεις εκδηλώσεων και λέει:
«Κάθε φορά να φροντίζεις να ανεβάζεις τον πήχη με το να κάνεις την εκδήλωση καλύτερη από την προηγούμενη.»
Τι χρειάζεται λοιπόν για να γίνει κάτι καλύτερο;
Αρχικά, θέλει οργάνωση.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι οι Ένοπλες μας Δυνάμεις δεν έχουν την οργάνωση για να διαχειριστούν μια τέτοια εκδήλωση. Αλλά ακόμα και εάν δεν την έχουν, η λύση είναι εύκολη… και ελληνιστί λέγεται outsourcing.
Μετά, θέλει κόσμο.
Και εδώ, τα ερωτήματα πέφτουν βροχή.
Τι κόσμο; Στελέχη; Πολίτες; Ποιες κατηγορίες;
Μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι πολλοί πολίτες είτε ατομικά είτε συλλογικά θα επιθυμούσαν να συμμετάσχουν με σοβαρό και ώριμο τρόπο σε αυτές τις εκδηλώσεις. Και να αναλάβουν την ευθύνη αλλά και την υποχρέωση (ακόμα και χρηματική) να διαγωνιστούν με ευπρέπεια, όλοι μαζί, όπως γίνεται παντού στον κόσμο σε τέτοιες εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης. Ενδεχομένως κάποιοι πολίτες να έχουν και τη δυνατότητα να διακριθούν δίπλα στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων μας, και αυτό θα πρέπει να αποτελέσει κίνητρο από την πλευρά του ΓΕΕΘΑ να ενθαρρύνει τη συμμετοχή των πολιτών.
Στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον ευγενή και φιλικό ανταγωνισμό σε τέτοιες εκδηλώσεις. Δεν νομίζω ότι τα στελέχη μας θα «φοβούνταν» να διαγωνιστούν με τους πολίτες.
Τέλος θέλει χρηματοδότηση.
Και εδώ όμως η εμπειρία του εξωτερικού, μας δίνει τη λύση. Και μάλιστα όχι μόνον αυτό, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε σε τέτοιου είδους προσπάθειες να υπάρχει αυτοχρηματοδότηση και, γιατί όχι και χορηγία. (Το κόστος συμμετοχής στην πορεία τιμής του Bataan είναι περί τα € 88 ευρώ το άτομο. Με 5.000 κόσμο σε ετήσια βάση δημιουργεί ένα έσοδο της τάξης των €400,000 χονδρικά.
Και αυτό χωρίς να υπολογίσουμε πακέτα συμμετοχών αλλά και χορηγίες. Αυτό και μόνο το έσοδο, έχει τη δυνατότητα να καλύψει τόσο τα λειτουργικά έξοδα της εκδήλωσης όσο και το κόστος ασφάλισης της.
Σίγουρα τα νούμερα, δεν μπορούν να συγκριθούν με την Ελληνική πραγματικότητα. Ας σταματήσουμε όμως μια στιγμή και να σκεφτούμε, πόσοι συμπολίτες μας, τρέχουν σε μηναία βάση σε αγώνες δρόμου (πληρώνοντας το ανάλογο κόστος), πόσοι περπατάνε σε διαδρομές σε όλη την Ελλάδα αναζητώντας μονοπάτια ιστορίας επί πληρωμή? Με σωστή διαχείριση μάλιστα τα έσοδα ενός τροπαίου θα μπορούσαν να στηρίξουν και άλλες δραστηριότητες, αποδεσμεύοντας κονδύλια (εάν υπάρχουν πια)
Για όλα αυτά τα παραπάνω, αξίζει οι έχοντες την ευχέρεια στο ΓΕΕΘΑ να ξανακοιτάξουν το θέμα, ενδεχομένως να επικεντρωθούν σε κάποια από τα Τρόπαια που διοργανώνουν και να συντονίσουν τις προσπάθειες τους ώστε τα Τρόπαια αυτά (όσα μείνουν) να αγκαλιαστούν από το ευρύ κοινό και να γίνουν κτήμα όλων.
Το τρόπαιο 25ης Μαρτίου έρχεται και χρόνος υπάρχει
Εκτός, εάν δεν το θέλουν
Φιλικά… Πάντα
Τριήρους Επιβάτης