Η συνάντηση των “θεσμικών” Ενώσεων με τον πρωθυπουργό αποτέλεσε απλά άλλη μια απόδειξη ότι η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να υψώσει τείχος προστασίας -έστω και τώρα- γύρω από τον “ευαίσθητο” όπως συνηθίζουν να λένε χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα “θέλω” της τρόϊκας δεν βρίσκουν καμία αντίσταση και η κατάσταση στο χώρο του στρατεύματος θα επιδεινωθεί.
Οι κινητοποιήσεις των αποστράτων δεδομένες. Οι παραιτήσεις των εν ενεργεία σίγουρες θα αποψιλώσουν κι άλλο τις Ένοπλες Δυνάμεις από στελέχη έμπειρα,μορφωμένα και άξια.
Σ΄ όλα αυτά η κυβέρνηση μέχρι στιγμής έχει απαντήσει είτε με “ευχολόγια” είτε με “επίδειξη πυγμής”. Το πρώτο δεν το πιστεύει κανείς κι απ΄ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής η “σκληρή γραμμή” δεν δείχνει να έχει αποτελέσματα. Και πως θα μπορούσε να είχε όταν ένα μεγάλο μέρος του στρατεύματος πάει κάθε πρωί στην υπηρεσία του, έτοιμο να υποβάλει παραίτηση κι όσοι δεν έχουν αυτή την επιλογή ,δίνουν μια άνιση μάχη επιβίωσης.
Την ίδια στιγμή που οι Ένοπλες Δυνάμεις θα έπρεπε να είναι προσηλωμένες στην αποστολή τους που δεν είναι άλλη από την αντιμετώπιση της εξωτερικής απειλής, κάποιοι κάνουν ότι είναι δυνατόν να τις αποπροσανατολίσουν.
Το κλίμα που επικρατεί στις Ένοπλες Δυνάμεις θα πρέπει σοβαρά να απασχολήσει την κυβέρνηση. Επί τρία χρόνια το καζάνι βράζει ,χωρίς καμία από τις κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης να επιδιώξει να “χαμηλώσει τη φωτιά”. Η αδυναμία πολιτικών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων σε συνδυασμό με τον “αντιμιλιταρισμό” που έχει διαποτίσει πολλούς απ΄ αυτούς, συντηρεί ένα κλίμα εφησυχασμού ,ότι ο χώρος των ΕΔ “πάει στον αυτόματο” . Δεν είναι έτσι. Οι πιέσεις που έχουν ασκηθεί στο στράτευμα το απειλούν με «εκτροχιασμό» από τις «ράγες» της εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας.
Όσο γρηγορότερα το καταννοήσουν οι κυβερνώντες τόσο το καλύτερο. Όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για την χώρα.