‘Αρθρο του Δημητρίου Σούκερα MBA(ER)
Αντισυνταγματάρχη(ΑΣ) ε.α
Προέδρου της Α.ΚΙ.Σ
Λίγο πριν το άνοιγμα της κάλπης, κάποιοι μπορούν να αναρωτιούνται, για τον τρόπο που οι στρατιωτικοί θα προσέλθουν σε αυτές, είναι όμως πιθανόν η υπόλοιπη κοινωνία να αναρωτιέται, για την κατάσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις και πόσο ενδεχομένως εκείνες είναι έτοιμες να συνεχίζουν να εκτελούν την αποστολή τους ή να εμπλακούν ενδεχομένως στην συνέχεια, σε νέου τύπου δραστηριότητες, που για παράδειγμα, θα σχετίζονταν, με τους προσφεύγοντες μετανάστες, στα σύνορα της χώρας.
Θεωρητικά τουλάχιστον, σύμφωνα με μια κοινωνικά επωφελή (ωφελιμιστική) προσέγγιση, σαν εκείνη που εισήγαγαν τον 19ο αιώνα οι Bentham& Mill, η ηθική συμπεριφορά του ηγέτη, παράγει το μεγαλύτερο καλό, για την πλειοψηφία του συνόλου της κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, εκείνος που κάθε φορά έχει την ευθύνη της απόφασης, εφόσον διακατέχεται από αυτές τις αρχές, αναμένεται, να εξετάζει όλες τις εναλλακτικές επιλογές, την επίδραση θετική ή αρνητική, που αυτές έχουν σε όλα τα μέρη της κοινωνίας και κάθε φορά να επιλέγει εκείνη την δυνατότητα, που πολλαπλασιάζει την ικανοποίηση όλων, στον ευρύτερο βαθμό που αυτό μπορεί να γίνεται εφικτό.
Η πραγματικότητα σήμερα λοιπόν λέει πως η τελευταία κυβέρνηση , στα χνάρια των αρκετών προηγούμενων μνημονιακών, αποφάσισε και έβαλε την υπογραφή της και εξασφάλισε, ότι όσοι εισέρχονται στο στράτευμα θα αδυνατούν να εξέλθουν, πριν παραμείνουν μέσα σε αυτό, για τουλάχιστον 40 χρόνια και την ηλικία των 58.Αυτό που δυστυχώς δεν είπε κανείς είναι, ότι προϊόντος του χρόνου, στα 58 τους, τα στελέχη των ΕΔ στην καλύτερη περίπτωση θα φέρουν δυστυχώς όχι μόνο τον βαθμό του Συνταγματάρχη, αλλά και τις απολαβές του, ενώ όσοι θα ονειρεύονται τα αστέρια του Στρατηγού και τις αρχηγίες ,μάλλον θα προσεγγίζουν τα 67 τους, όταν ολοκληρώνουν την καριέρα τους, μετά από μια θητεία 45-49 ετών.
Μπορεί φαινομενικά στην αρχή αυτή η απόφαση της εντατικοποίησης της εργασίας να φαντάζει ως εκφράζουσα πολλαπλασιαστικά την ικανοποίηση πολλών μέσα στην Ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα στα μνημονιακά χρόνια που διανύουμε, αφού θεωρητικά μαζικά μειώνει το κόστος διατήρησης Ενόπλων Δυνάμεων, όπως θεωρητικά επιδιώκεται, όμως στην ουσία πλήρως αποστερεί προοδευτικά την χώρα από το να διαθέτει «κανονικές» Ένοπλες Δυνάμεις. Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι και καμία σχέση δεν έχουν με την ανάγκη στείρας αντιπολίτευσης μπροστά σε «καινοτόμες ιδέες».
Αρκεί για να πειστεί κανείς να αναρωτηθεί αν οι Αξιωματικοί και οι Υπαξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων διαθέτουν μια εκπαίδευση που χαρακτηρίζεται «φθηνή» για να αποκτηθεί, σαν εκείνη των ανειδίκευτων εργατών κι αν για να εκτελούν το καθήκον τους, απαιτείται η πολιτική ηγεσία να διατηρεί, όπως τις τελευταίες ημέρες ακούστηκε στενά, «τον κοινωνικό έλεγχο». Μία μόλις εβδομάδα μετά το εντυπωσιακό Athens Flying Week ,έχετε πράγματι σκεφτεί ποτέ, πως κάθε χειριστής αεροσκαφών με μια εικοσαετή πείρα και τις ώρες πτήσης που αυτή συνεπάγεται, έχει κοστίσει στην πατρίδα τουλάχιστον 5.000.000 Ευρώ; Θεωρεί ο οποιοσδήποτε πως μπορεί να ποδηγετηθεί αυτός ο άνθρωπος να συνεχίζει αγόγγυστα να εκτελεί την αποστολή του στο μέλλον, με τον «βούρδουλα» κι ενώ η οικογένειά του πεινάει;
Είναι εμφανές πως οι στηρίζοντες μνημόνια, τείνουν να υποστηρίζουν αυτήν ακριβώς την θεωρία, έτσι θα φαντάζει σαν φυσική εξέλιξη σε λίγο η συρρίκνωση του στρατεύματος (με απόλυση ΕΠΟΠ ενδεχομένως); πέρα από την ήδη δραστική περικοπή των εισαγομένων στις στρατιωτικές σχολές γενικά ,μιας κι είναι γνωστό πως είναι μνημονιακή υποχρέωση η «εξοικονόμηση» 200.000.000 Ευρώ ετησίως για τα επόμενα 3 χρόνια. Συμπληρωματικά ίσως παραμένει ως επιλογή μια ταυτόχρονη περαιτέρω ετήσια αφαίρεση ενός ποσού που θα ξεπερνά ενδεχομένως τα 100 ευρώ, από τους μισθούς, των εν ενεργεία στελεχών;
Για τα σε αποστρατεία στελέχη έχει ήδη παγιωθεί στην κοινωνία η άποψη, πως παρότι δικαιώθηκαν στα Ελληνικά Δικαστήρια, δεν υπάρχει καμία πρόθεση να εφαρμοστούν ουσιαστικά οι αποφάσεις, με όλες τις περί εφαρμογής της Δημοκρατίας αιτιάσεις, ενώ αναμένεται να εξευρεθούν περαιτέρω τρόποι για την «τιμωρία» τους, αφού κάποιοι πρόλαβαν και έφυγαν τα προηγούμενα χρόνια και δεν παρέμειναν για να γίνουν αποδέκτες της «τιμωρίας» και της «επιχειρούμενης αναδιοργάνωσης»(με μια μείωση του ποσού της σύνταξης που εγγυάται το κράτος ενδεχομένως);
Επειδή εκφεύγει των προθέσεων του άρθρου η προστασία συντεχνιακών δικαιωμάτων σας καλώ όλους να αναγνωρίσετε πως όσα συνολικά συμβαίνουν στον χώρο της Εθνικής Άμυνας συμβαδίζουν με την υιοθέτηση «σκληρών πολιτικών» διαχείρισης του ανθρωπίνου δυναμικού, που δεν είναι συμβατές, ως συμπεριφορές, παρά ως συνήθεις πρακτικές, μόνο σε εργάτες εργοστασίων ή της γης ,στα τέλη του 19ου αιώνα.
Φαίνεται πως όσοι μιλούν μόνο για την ανάγκη ύπαρξης οικονομικο-τεχνικών μελετών για μια χρονίζουσα αναδιοργάνωση στην Εθνική Άμυνα, παντελώς αγνοούν τις ιδέες του Beer(1981) στην Σχολή Διοίκησης του Πανεπιστημίου του Harvard, που επιβάλλουν την δημιουργία και διατήρηση ειλικρινών σχέσεων μεταξύ της Πολιτείας, της πολιτικής και των στρατιωτικών, προκειμένου το κράτος και η κοινωνία συνολικά, να απολαμβάνει υψηλότερα επίπεδα αποδόσεως των στόχων του Ελληνικού κράτους στην Άμυνα.
Άσχετα αν σωστά εκφράζονται οι ιδέες για «εξωστρέφεια» και «διαφάνεια», δυστυχώς αυτές συνοδεύονται από τις εσφαλμένες άλλες της «τυποποίησης» και της «νοοτροπίας», και της διοίκησης των αριθμών, που σθεναρά υποστηρίζουν την λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων, ως γραφειοκρατικού οργανισμού και όχι ως μιας σύγχρονής και αποτελεσματικής πολεμικής μηχανής.
Είναι πράγματι απογοητευτικό όταν στα χρόνια της κρίσης και παρότι μαζικά αναγνωρίζεται πως μόνον οι ΕΔ παραμένουν η «χρυσή εφεδρεία» για την ενδεχόμενη αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών(μεταναστών) να μην έχει παγιωθεί στο πολιτικό προσωπικό η άποψη πως οι Στρατοί γενικά ανήκουν στους οργανισμούς που αναλαμβάνουν υψηλά ρίσκα ,που χαρακτηρίζονται από την μη ύπαρξη γραμμικών σχέσεων ανάμεσα στα τμήματά τους, από μειωμένη δυνατότητα επιλογών, από πολυπλοκότητα και περιορισμένο χρόνο αντίδρασης στην λήψη αποφάσεων. Αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι αποτέλεσμα της οποιοδήποτε «νοοτροπίας» αλλά προϊόν καλλιέργειας κουλτούρας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, προκειμένου να επιτυγχάνουν τους σκοπούς ύπαρξης τους. Τέτοιοι οργανισμοί είτε αποφασίζεις να τους δημιουργείς και να τους συντηρείς σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, είτε αναλαμβάνεις και τις συνέπειες και τις ευθύνες του λάθους σου. Σε κάθε περίπτωση παραφράζοντας τις σκέψεις της Sylvia Plath, για όσους εμμονικά επιμένουν να εφαρμόζουν παλαιολιθικές πολιτικές, θα έλεγα πως έρχεται ο χρόνος, που σταματούν να επιδοκιμάζονται, με την ψήφο του λαού.