Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η Αστυνομία διακατέχεται από τα σύνδρομα του μαξιμαλισμού και της ενοχικής εσωστρέφειας.
Διογκώνει και μεγεθύνει στον υπερθετικό βαθμό κάθε φορά οτιδήποτε απρόοπτο και διαχρονικά εκτός ημερήσιας διάταξης συμβαίνει, με αποτέλεσμα να οικειοποιείται προβλήματα που θεωρητικά και πρακτικά δεν της αρμόζουν και ούτε την αφορούν.
Τρανότερο παράδειγμα σπασμωδικής διόγκωσης ενός ζητήματος και ταυτόχρονα ενοχικού αστυνομικού συμπλεγματισμού από το παράδειγμα των δικαστηρίων δεν υπάρχει.
Όπως έχει γράψει το bloko.gr, σε σύσκεψη πριν από ένα για τα μέτρα ασφάλειας στην Ευελπίδων, ο καθ’ ύλην αρμόδιος εισαγγελέας είχε απορρίψει μετά πολλών επαίνων την επαύξηση των μέτρων, δηλώνοντας ότι τα δικαστήρια ούτε στρατόπεδα, πολύ δε περισσότερο φυλακές ΔΕΝ είναι και πως πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν φυλασσόμενα δικαστήρια και πως αν κάποιος επιδιώκει να κάνει κακό σε κάποιον δικαστικό, το πιθανότερο είναι να το κάνει εκτός δικαστηρίων.
Η αστυνομική παρουσία είναι απαραίτητη στις μεταγωγές έγκλειστων στις φυλακές, ή ύποπτων διάπραξης αδικημάτων στον ανακριτή.
Μετά όμως το εγκληματολογικά ασυνήθιστη αυτοδικία, που ως φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικά ισχαιμική περίοδο επαναληπτικότητας, η Αστυνομία διόγκωσε τα μέτρα ασφαλείας και τον έλεγχο στην είσοδο, επιτείνοντας αφενός της ούτως ή άλλως δεδομένες δυσλειτουργίες στην οργανική καθημερινότητα της δικαστικής διαδικασίας με εκτεταμένες ουρές και παρακώλυση της προσέλευσης, αποδεικνύοντας αφετέρου ότι το πρόβλημα της εισαγωγής του όπλου ήταν πρόβλημα δικό της και όχι αυτής καθαυτής της ιδιομορφίας και της λειτουργίας του χώρου.
Μπροστά στην ανάγκη δηλαδή να ικανοποιηθεί το αίσθημα της κενοδοξίας για να μην γίνεται αντιληπτή η ανικανότητα ορθής διοίκησης κάποιων αξιωματικών που επιδιώκουν να μπαλώνουν με σπασμωδικές κινήσεις κάθε φορά το πρόβλημα, παραγνωρίζονται βασικά ζητήματα κι επιδιώξεις.
Πρώτον. Παραμένει ανεπίλυτο γεγονός και -παρά τα όποια μέτρα και τη διάθεση πρόσθετων και προστιθέμενων δυνάμεων- αδύνατο να θεραπευτεί η αφύλακτη περίμετρος
Δεύτερον. Εάν κάποιος παρανοϊκός περάσει έξω και γαζώσει την ουρά, ποιος θα λογοδοτήσει και
Τρίτον. Η διάθεση των δυνάμεων εκεί, τις αποστερεί από άλλα ουσιαστικά έργα τα οποία μάλιστα διαμηνύθηκαν ως καίρια και ουσιώδη.
Να λοιπόν τρεις λόγοι, αίτιο κι αιτιατό που καταδεικνύουν γιατί η Αστυνομία οπισθοδρομεί κατά κράτος έναντι του εγκλήματος και των πραγματικών αναγκών- επιταγών της κοινωνίας υπό το κράτος της ανικανότητας και της ευθυνοφοβίας της διοίκησης της, που μεγιστοποιεί το έλασσον και δαιμονοποιεί το μείζον…
Εν κατακλείδι, αυτό που κάνουν οι διοικήσεις, είναι ν’ αποδέχονται ότι πέρα από ανίκανες, είναι και αφελείς. Επειδή ομολογούν δημόσια μέσω των κατόπιν εορτής μέτρων, το έλλειμμα της διορατικότητας τους.
του Γιώργου Καραϊβάζ