ΑΟΖ: «Από ελληνική την κάνουν τροϊκανή»!

Του Ταξιάρχου ε.α. Αντωνίου Τζαμπάζη
tzampan@gmail.com

Στις 8 Μαρτίου 2013, μιλώντας σε στελέχη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, αναφέρθηκε στην Ευρωπαϊκή ΑΟΖ και έσπευσε να θέσει υπό την ομπρέλα της ΕΕ, τα πιθανολογούμενα τεράστια σε ποσότητα και όπως φαίνεται υποθηκευμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων(πετρέλαιο, φυσικό αέριο, άλλος ορυκτός πλούτος).

Στις 18 Απριλίου 2013, μιλώντας στο συνέδριο του Μηχανισμού Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας και Επενδύσεων, επανέλαβε τις ίδιες θέσεις και προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, αναφερόμενος πλέον στη σύζευξη των ΑΟΖ Κύπρου-Ελλάδας-Μάλτας.
Στις 15 Μαρτίου 2013, και πριν περάσουν 7 μέρες από την πρώτη αναφορά του κ. πρωθυπουργού, ο κ. Κόνσολας, αρθρογραφώντας σχετικά στο «Παρασκήνιο» και υπερθεματίζοντας, κατά την προσωπική μου γνώμη προσπαθώντας να ικανοποιήσει υπέρμετρες και απροκάλυπτες φιλοδοξίες, θεμιτές σ’ ένα βαθμό, υπερφίαλες σε κάποιο άλλο, υπέπεσαν και οι δύο σ’ ένα τεράστιο ολίσθημα το οποίο αν δεν είναι ηθελημένο, είναι τουλάχιστον αφελές και Εθνικά επιζήμιο, ως προς την σύλληψή του.

Είναι λοιπόν λογικό και συνειρμικό 7 μέρες μετά, δηλαδή στις 25 Απριλίου να περιμένουμε την επόμενη και ανάλογα αρθρογραφημένη επιχειρηματολογία του κ. Κόνσολα, για το ίδιο θέμα.

Κάτω από τις συνθήκες τις οποίες έχουν διαμορφώσει οι δανειστές στη Χώρα μας, με τη συμμετοχή των πολιτικών μας, ο μοναδικός χαρακτηρισμός που ταιριάζει στην Ελληνική τουλάχιστον ΑΟΖ είναι «Τροϊκανή» και όχι Ευρωπαϊκή.

Ευρωπαϊκή ΑΟΖ προϋποθέτει ανάλογο «Ευρωπαϊκό Στρατό» και «Ευρωπαϊκά Σύνορα», τα οποία αυτός θα κληθεί να υπερασπιστεί, μετά την οριοθέτηση και ανακήρυξή της.

Οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις υπάρχουν; Όχι. Μήπως έχουν σχεδιαστεί και αποφασιστεί σε «κεντρικό» ευρωπαϊκό επίπεδο και το μόνο που απομένει είναι η υλοποίησή τους για μία και μοναδική φορά, αποκλειστικά για την περίπτωση της Ελλάδας; Είναι μια πιθανολογούμενη σκέψη στην οποία οδηγείται το μυαλό οποιουδήποτε λογικού και υποψιασμένου Έλληνα και Ελληνίδας, βασισμένο σε μία και μοναδική θεωρία, αυτή του πειραματόζωου, το ρόλο του οποίου έχει αποδεχτεί παθητικά μέχρι τώρα η ηγεσία της Χώρας και προσπαθεί διά της επαναλήψεως να «περάσει» και στον Ελληνικό Λαό.

Την ώρα που η Ευρώπη, όπως την οραματίστηκαν οι Ρομπέρπ Σουμάν και Ζαν Μονέ, στις αρχές του 1950 και φάνηκε να διαμορφώνεται και ν’ αποδεχόμαστε οι Έλληνες με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ στις 7 Φεβρουαρίου 1992, καταρρέει ή τουλάχιστον ποδηγετείται οικονομικά από την Γερμανία, είναι τουλάχιστον ύποπτη, αν όχι αθώα επικίνδυνη, η αναφορά του κ. πρωθυπουργού στην Ευρωπαϊκή ΑΟΖ, στις 8 Μαρτίου και 18 Απριλίου 2013 και η παπαγαλία της στις 15 Μαρτίου 2013, από έναν….. περιφερειακό βουλευτή.

Είναι ύποπτη και για έναν ακόμη λόγο, διότι στις 8 Μαρτίου 2013, χαρακτηρίστηκε «…ευφυής κίνηση…» και από τον βουλευτή-καθηγητή κ. Σταθάκη, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο οποίος ετοιμάζεται να κυβερνήσει και άρα να συνεχίσει ήρεμα στην ίδια «ευρωπαϊκή» πορεία.

Όμως στις 18 Απριλίου 2013, έχουμε «άδειασμα» του κ. Σταθάκη από την πλευρά της κ. Δούρου, η οποία τόνισε ότι «…το ζήτημα της εκμετάλλευσης και της ανακήρυξης της ΑΟΖ συνιστά μια πτυχή της εξωτερικής πολιτικής χώρας που απαιτεί προσεκτικούς κι ευαίσθητους χειρισμούς μεταξύ των εμπλεκομένων χωρών. Όχι εντυπωσιασμούς, εξωραϊσμούς και εκθέσεις ιδεών περί του ρόλου της Μεσογείου και της διεθνούς ακτινοβολίας της ενωμένης Ευρώπης. Η ΑΟΖ είναι θέμα στρατηγικού συμφέροντος της χώρας και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όχι ως αντικείμενο δημόσιας εξαγγελίας από το βήμα ενός συνεδρίου…».

Αυτό το «άδειασμα», προφανώς και εντάσσεται στα πλαίσια των τελευταίων και συχνών παλινωδιών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας και την πλήρη ταύτιση των απόψεών του, με τη σημερινή τριμερή διακυβέρνηση.

Εφόσον η ιδέα περί Ευρωπαϊκής ΑΟΖ γίνει αποδεκτή χωρίς αντιδράσεις, όπως και τόσα άλλα εδώ και τρία χρόνια, από έναν «εν υπνώσει» Λαό, πόσο δύσκολο άραγε θα ήταν σε μια άλλη ευκαιρία να «πέσει στο τραπέζι» η ιδέα της μετονομασίας σε ευρωπαϊκά, των κλεμμένων «Ελγίνειων» Μαρμάρων του Παρθενώνα, της κλεμμένης Νίκης της Σαμοθράκης, των κλεμμένων εκθεμάτων του Μουσείου του Βερολίνου, προκειμένου να ξεχαστεί οριστικά άλλο ένα Εθνικό Όραμα, αυτό της διεκδίκησης και επαναπατρισμού τους και στο τέλος του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, σε Αρχαίο Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και έπεται συνέχεια;

Μάλλον δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο και θα είναι καλοδεχούμενες οι μετονομασίες αυτές, αν πρόκειται για το καλό μας, με μία και ΜΟΝΗ προϋπόθεση, την μετονομασία της ΕΥΡΩΠΗΣ σε ΕΛΛΑΔΑ και των ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ σε ΕΥΡΩΠΗ, γιατί ξέρουν πολύ καλά ΟΛΟΙ σε ΟΛΟ τον ΚΟΣΜΟ, ποιος «γέννησε» ποιον.

Έχετε το σθένος κ. Σαμαρά να κάνετε στο επόμενο «βήμα» αυτή την αναφορά και σεις κ. Κόνσολα ν’ αρθρογραφήσετε σχετικά;