Σε κανένα θέμα δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτη ομοφωνία. Κι αυτό είναι το σωστό.Οι απόψεις των ανθρώπων πάντα διαφέρουν και αυτό είναι υγεία. Στο Onalert,προσπαθούμε να μην το ξεχνάμε αυτό. Έχουμε πει την άποψή μας για το θέμα, έχουμε δημοσιεύσεις πολλές αρνητικές απόψεις για την απόφαση του ΥΕΘΑ να δώσει τη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των ΕΔ μέσω e mail.
Υπάρχουν όμως και στρατιωτικοί που συμφωνούν και έχουν επιχειρήματα γι΄ αυτό. Ένας από τους υποστηρικτές της ιδέας, μας έστειλε το παρακάτω ενδιαφέρον κείμενο,στο οποίο εξηγεί γιατί δεν πρέπει να μας τρομάζουν οι νεωτερισμοί ακόμη κι εντός των ΕΔ. Διαβάστε το και σχολιάστε το:
«Ήδη μπήκαμε, ως χώρα μέλος της ΕΕ, στα νέα δεδομένα της εποχής της πληροφορίας-γνώσης, με το δραματικά οδυνηρό τρόπο που βιώνουμε όλοι,…με την συνδρομή της τρόικας !
Ο λόγος προφανής, αφού εξακολουθούμε πεισματικά να εμμένουμε, σε αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος(αμαρτωλού «εν πολλοίς»), σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, που μας καθηλώνουν όμως, ως κοινωνία και άτομα, κάμπτοντας και εξουδετερώνοντας τις δημιουργικές μας δυνάμεις!
Η εποχή της (βιομηχανικής) μαζικότητας σβήνει πλέον οριστικά στις μέρες μας και οι ανάλογες αντιλήψεις και πρακτικές χρεοκοπούν, σε κάθε επίπεδο και σε κάθε τομέα της ζωής μας,…παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των βολεμένων «οπαδών» της να τις στηρίζουν, «με νύχια και με δόντια», αποκρύπτοντας αιδημόνως (συνήθως με «εθνικοπατριωτικές» ιαχές και άλλες φαιδρότητες), τα εμφανή πλέον συμπτώματα χρεοκοπίας τους !
Η απομαζικοποίηση μέσα από διαφάνεια και διαύγεια, προβάλει τώρα ξεκάθαρα, ως επιτακτική κύρια αρχή της μεταβιομηχανικής εποχής, της εποχής της πληροφορίας και της γνώσης, που το «τσουνάμι» της ήδη νοιώθουμε να μας «σαρώνει» και είναι αναμενόμενο κατά προέκταση, ότι θα «σαρώσει» και τα ανάλογης (μαζικής) αντίληψης «κατασκευάσματα», που η προηγούμενη εποχή αφήνει πίσω της !
Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι διαφορετικά και στο στρατό, ένα παραδοσιακά συντηρητικό οργανισμό που εξακολουθεί «εξ αδρανείας» να λειτουργεί στη βάση της αρχής της μαζικότητας, «ξεχειλωμένος», «πλαδαρός» και ανοικονόμητος, απ’ τις «μύριες» προσθήκες επί προσθηκών «οργάνων» και γραφειοκρατικών «λειτουργιών»,…για τη κάλυψη και μόνο ανεπαρκειών και βλαβών «που βγάζουν μάτι», στα πλαίσια βέβαια ενός ανάλογα δομημένου κράτους ! Ένα κράτος ένοχο, που τον συντηρεί απ’ το υστέρημα του ταλαιπωρημένου λαού μας, στο όνομα και καλά της ασφάλειας του, χωρίς ουσιώδη και επιστάμενο έλεγχο των λειτουργιών του, με σύγχρονες επιστημονικές διαδικασίες, «από κορυφής μέχρι ονύχων», στα πλαίσια του κανόνα της ανταποδοτικότητας και της αποστολής του, σε σχέση με τα «ζουμερά» κονδύλια συντήρησης…και εξοπλισμού του !
Η εκάστοτε ιεραρχία του στρατιωτικού μας οργανισμού, δεν έχει εύλογα κανένα κίνητρο να αποκαλύπτει τη πραγματική κατάσταση του οργανισμού που εκπροσωπεί και τη πραγματική φύση και έκταση των προβλημάτων του, θεωρώντας προφανώς ότι το «κανένα» πρόβλημα «δικαιώνει» την ύπαρξη της και ελπίζοντας ότι στις μέρες της δεν θα συμβεί κάποιο «απρόοπτο», που να την εκθέτει, αλλά και αν ακόμη συμβεί, έχει τον τρόπο να το «εξαφανίσει» στις γραφειοκρατικές της «ατραπούς», …εκτός αν το πρόβλημα πάρει εθνικές διαστάσεις, οπότε…. Συνεπώς το μόνο ωφέλιμο (για την ίδια), που μπορεί να επιδιώκει, είναι να γίνεται αρεστή στη πολιτική της ηγεσία, «κερδίζοντας» (με τον όποιο «δόκιμο» τρόπο….) όσο περισσότερο χρόνο μπορεί, …απολαβής των πρακτικών προνομίων της !
Ο πιο καίριας σημασίας τομέας και στον οργανισμό αυτό, αυταπόδεικτα είναι το προσωπικό, οι στρατιωτικοί νέοι άνθρωποι, που χειρίζονται τη πολεμική ισχύ του, στην υλοποίηση της αποστολής του, μέσα όμως από δαιδαλώδεις, αγχωτικές και πολλές φορές φθοροποιές, απ’ τις «λογικές σκοπιμότητας», λειτουργίες του. Η διαχρονική αρχή που τον διέπει και τη προβάλλει κάθε φορά η ιεραρχία εμφαντικά και μερικές φορές υστερικά (…όταν χάνει τη ψυχραιμία της, στριμωγμένη απ’ τα προβλήματα και κατ’ επέκταση από ανεπάρκειες και βλάβες) είναι η πειθαρχία, που είναι βέβαια προφανής η ανάγκη της, ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα στις εξαιρετικά απαιτητικές συνθήκες της εποχής που μπήκαμε ! Για τι είδους όμως πειθαρχία μιλάμε ;
Η κάθε εποχή στο στρατό είχε τη δική της «λογική» πειθαρχίας, ανταποκρινόμενη ευθέως στις απαιτήσεις χρήσης του. Τη προηγούμενη περίοδο, που εξαντλείται δραματικά στις μέρες μας, η πρυτανεύουσα αρχή χρήσης του ήταν η μαζικότητα και επέβαλλε, ως συνακόλουθο της, την απόλυτη υποταγή, άνευ αντιλογίας, κάθε κατώτερου προς κάθε ανώτερο, ως «λογική» πειθαρχίας, με την εμπεδωμένη πεποίθηση, ότι το κάθε πρόβλημα προσωπικού όφειλε να βρει τη λύση του, μόνο απ’ το κάθετο και απαράβατο «δρόμο» της στρατιωτικής ιεραρχίας ! Στο «δρόμο» αυτό βέβαια, μόνο τα συμβατά με τη σκοπιμότητα (μαζικής) χρήσης του, προβλήματα, «χωρούσαν»…προς «λύση» και τα εκ συμπτώσεως ελάχιστα σοβαρά «συναντημένα», από την επιθεωρητική δραστηριότητα της ιεραρχίας !
Η δημιουργικότητα των στρατιωτικών νέων ανθρώπων, εξαντλείτο στη «τυφλή» εκτέλεση διαταγών, που αφορούσαν μια «τετραγωνισμένη» άκαμπτα δομή και λειτουργία του στρατού, στη βάση μιας περιορισμένης γκάμας στρατιωτικής δράσης, όπως απέρρεε από μία ανάλογη γκάμα οπλισμού και μέσων της εποχής και όπου η αποστολή του στρατού εύρισκε τη θέση της !
Η στρατιωτική σκέψη περιορίζονταν στους ελάχιστους «μύστες» της πολεμικής τέχνης και των λειτουργιών του στρατιωτικού οργανισμού, την «ελίτ» του και εκφράζονταν απ’ το σύστημα διαταγών-αναφορών, απ’ το στελεχιακό δυναμικό, που παρήγαγαν μαζικά οι στρατιωτικές σχολές, όπου εμπεδώνονταν πρωτευόντως, το είδος αυτό πειθαρχίας, σε βάρος της στρατιωτικής και γενικότερης παιδείας,…που δεν πολυχρειάζονταν !
Μάζες «κρέατος» χρειάζονταν ο πόλεμος και ο όποιος λογικός ατομικός προβληματισμός ή ατομικό πρόβλημα, εξέθετε το στρατιωτικό σύστημα σε απειλή ανεπάρκειας και αμφισβήτησης,… επί της αρχής.
Η ατομικότητα, ως παράγοντας δημιουργικής δράσης, ήταν έξω απ’ τις προδιαγραφές του, αφού δυνάμει απειλούσε τη συνοχή… της προς διάθεση «μάζας» του ! Επομένως και τα όποια ατομικά, βασανιστικά πολλές φορές, προβλήματα του στρατιωτικού προσωπικού, έπρεπε να μπαίνουν μαζικά, ως «αριθμοί» και απρόσωπα στο «καζάνι» της ιεραρχίας….για να βρίσκουν τις μαζικές«λύσεις»τους….Γενεές επί γενεών, κληρωτών και στελεχών, υπέστησαν καρτερικά τις «λύσεις» αυτές του «καζανιού», στο όνομα της πατρίδας που υπηρετούσαν, έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους γι’ αυτή,…με την επίγνωση μάλιστα αντιμετώπισής τους, ως μάζα «κρέατος», στο βωμό της !
Η εποχή όμως αυτή τέλειωσε και ο θλιβερός απόηχος της, που γίνεται σήμερα προβολή ατομικών προβλημάτων του προσωπικού και όχι μόνο (που δεν βρίσκουν εύλογα τις λύσεις τους… στο «καζάνι» και διαρκώς πολλαπλασιάζονται), δονεί προκλητικά την «ατμόσφαιρα» του στρατού μας !
Είναι μια ηχηρή πρόκληση που περιμένει και αυτή, μέσα σε πολλές άλλες ανάλογης φύσεως προκλήσεις, την απάντησή της !
Η απάντηση προφανώς θα πρέπει τώρα να είναι απομαζικοποιητικής- ατομοκεντρικής λογικής, ώστε να ενθαρρύνεται έμμεσα και σιωπηρά η εκδήλωση δημιουργικότητας των νέων ανθρώπων, ως ένστολων δημοκρατικών πολιτών του 21ου αιώνα, που ασφυκτιά πλέον μέσα στη σκουριασμένη και δυσλειτουργική «πανοπλία» μιας «κληρονομημένης» στρατιωτικής ιδιότητας και των «λογικών» της ! Και η δημιουργικότητα, στις νέες συνθήκες ζωής και δράσης ενός σύγχρονου στρατιωτικού οργανισμού είναι το προαπαιτούμενο της απαιτητικής ποιοτικής και απομαζοποιητικής λειτουργίας του, που ζητάει επειγόντως η εποχή μας !
Όταν ο νέος άνθρωπος, ως στρατιωτικός ξέρει ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων του εξατομικεύεται, με άλλα λόγια νοιώθει ότι το σύστημα τον προσέχει στα μάτια, ως πρόσωπο και όχι ως «αριθμό» κάποιου συνόλου και του λύνει, επί της ουσίας, το όποιο πρόβλημα του δεσμεύει τη δημιουργικότητά του, στη λογική της κοινωνίας που ζει και των αιτιολογημένων πλέον περιορισμών που διέπουν τον στρατιωτικό οργανισμό, τότε και αυτός νοιώθει την υποχρέωση, ως «διακριτό» μέλος του, με πρόσωπο, να δεχτεί τους περιορισμούς αυτούς, που αιτιολογεί με τη σειρά του στη συνείδησή του ως καθήκον, για να λειτουργήσει συμμετοχικά, παραγωγικά και δημιουργικά, επ’ ωφελεία του !
Έτσι προκύπτει η νέα μορφή και έκφραση πειθαρχίας στο στρατό της εποχής μας, που μπορεί να ενθαρρύνει σιωπηρά και να αποδεσμεύει ουσιαστικά τη δημιουργικότητα του ατόμου, ως ένστολου πολίτη, επιβάλλοντας ως κύρια αρχή, όχι πλέον «την υποταγή κάθε κατώτερου προς κάθε ανώτερο» και κατ’ επέκταση την υποταγή των προβλημάτων του στρατιωτικού προσωπικού στις σκοπιμότητες λειτουργίας ενός οργανισμού, αλλά ουσιαστικές λύσεις σε πληθώρα ποικίλων και σύνθετων λειτουργικών προβλημάτων, που εστιάζουν σ’ αυτά του προσωπικού και προκύπτουν και θα προκύπτουν απ’ τις νέες ποιοτικές απαιτήσεις λειτουργίας και δράσης του στρατιωτικού οργανισμού, που οι νέες τεχνολογίες φέρνουν στην επιφάνεια!
Το ατομικό πρόβλημα του προσωπικού όμως, στο κλασικό «δρόμο» της στρατιωτικής ιεραρχίας, υποβαθμίζεται ή «εξαφανίζεται» στο μεγάλο «καζάνι» της, με δεδομένη την αρχή της μαζικότητας που εξακολουθεί να την διέπει, ως λειτουργία στρατιωτικής ιεραρχίας, αφού το κάθε πρόβλημα προσωπικού λειτουργεί ως ενοχλητικό «κώλυμα» που την καθυστερεί στις αποφάσεις της και δυνάμει την εκθέτει,…και επομένως οφείλει να το υποβαθμίσει ή και να το «εξαφανίσει» ακόμη, το ταχύτερο,…ως «λύση» του !
Θα πρέπει επομένως το ατομικό πρόβλημα του στρατιωτικού προσωπικού να πάρει οπωσδήποτε άλλο δρόμο για να καταγραφεί και να πιστοποιηθεί, στο «φως», για να προκαλεί σε κοινή θέα την ουσιαστική λύση του, αλλά και να δεσμεύει επάνω σ’ αυτή ! Και το δρόμο αυτό μας το δείχνει η νέα τεχνολογία, το διαδίκτυο, όπου μπορεί να «αναρτηθεί» σε κοινή θέα, να καταγραφεί και να πιστοποιηθεί εκ των πραγμάτων, στο ανώτατο επίπεδο διοίκησης του οργανισμού, σ’ αυτό της πολιτικής του ηγεσίας, που έχει και τη πολιτική ευθύνη ποιοτικής ανασύνθεσης και λειτουργίας του στρατιωτικού οργανισμού, στα δεδομένα του 21ου αιώνα ! Και η ποιότητα, για να μη ξεχνιόμαστε, έχει προφανώς να κάνει, καταρχήν και κατά βάση, με το προσωπικό ! Η όποια λύση του όποιου πιστοποιημένου ατομικού προβλήματος, στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας, διαπερνώντας τώρα αντίστροφα και ερεθιστικά το δρόμο της στρατιωτικής ιεραρχίας, θα λειτουργεί ως γενικότερη πρόκληση, που θα οφείλει αυτή να απαντήσει ανάλογα !
Από τέτοιας φύσεως προκλήσεις- απαντήσεις, θα εξαρτηθεί, κατά κύριο λόγο, αν τελικά θα βγει ο στρατιωτικός μας οργανισμός απ’ το τέλμα, που τον έχει «εξ αδρανείας» εγκλωβίσει η αρχή μαζικότητας στη συγκρότηση και λειτουργία του και τον κρατάει δέσμιο, μέχρι σήμερα, σ’ αυτό, εκφυλίζοντας και χαραμίζοντας τις δημιουργικές δυνάμεις του προσωπικού του !»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
ΥΠΟΥΡΓΕ ΓΡΑΨΟΥ ΣΤΟ…TWITTER ΟΠΩΣ Ο ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ