Πολλά σχόλια για την επιστολή του υπολοχαγού από τον Έβρο.Και αρκετά απ΄ αυτά “επιθετικά”.
Θα σταθούμε στην άποψη που προκύπτει από κάποια και σύμφωνα με την οποία ο αξιωματικός,ο υπαξιωματικός,τα στελέχη των ΕΔ οφείλουν να υπομένουν τα πάντα ,προτάσσοντας πάνω απ΄ όλα το καθήκον προς τη πατρίδα. Αυτό είναι αυτονόητο και μη διαπραγματεύσιμο.
Όμως στρατιωτικός δεν σημαίνει …ασκητής. Δεν εκπαιδεύτηκαν οι στρατιωτικοί στην επιβίωση της διαβίωσης με μισθό …αντίδωρο και τιμές Βρυξελλών,αλλά σε άλλου είδους επιβίωση εν καιρώ πολέμου…
Το να αναφέρει κάποιος στρατιωτικός το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στη καθημερινή άσκηση της εργασίας τους, το να επισημάνει τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει αυτός και η οικογένειά του,δεν είναι ούτε πράξη …αντίστασης,ούτε πολύ περισσότερο θέτει σε αμφισβήτηση τη πατριωτική του συνείδηση και την βεβαιότητα ότι αν κληθεί θα πράξει το καθήκον του ,ακόμη και αν είναι απλήρωτος.
Και επίσης σε αρκετά σχόλια είναι εμφανής η άγνοια για τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι στρατιωτικοί που υπηρετούν σε μάχιμες και δύσκολες υπηρεσίες. Όχι δεν υπηρετούν όλοι οι στρατιωτικοί στο Χολαργό,όπως πιθανόν να νομίζουν κάποιοι.
Συνεπώς είναι θεμιτό τα προβλήματα των στρατιωτικών να γίνονται γνωστά. Μήπως -λέμε τώρα- κάποιος κινητοποιηθεί και λύσει έστω κάποια απ΄ αυτά.
Μην ξεχνάμε,ότι οι στρατιωτικοί είναι ΚΑΙ εργαζόμενοι. Και τα τελευταία τρία χρόνια έχουν υποστεί πολλά…