Η τραγωδία του να είσαι στρατιωτικό στην Ελλάδα,μέσα από το κείμενο ενός ανθυπολοχαγού.Ο οποίος μαζί μ΄ όλους τους συναδέλφους του τη βιώνει και άρα μπορεί να την περιγράψει.
Το κείμενό του αποτυπώνει με απόλυτη ακρίβεια πως η χώρα αυτή αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που επέλεξαν να την υπηρετήσουν φορώντας στολή και θυσιάζοντας πολλά από τη ζωή τους.
Και δεν είναι μόνο οι περικοπές των ήδη εξαιρετικά χαμηλών μισθών.Θα διαβάσετε τις συγκρίσεις που κάνει με τους μισθούς άλλων δημοσίων υπαλλήλων.Είναι και η φθηνή αντιμετώπιση που είχαν από τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας.Από «αναγκαίο κακό» έως «αυτιστικούς» «αντιπαραγωγικούς» τεμπέληδες τους αντιμετώπισαν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
Διαβάστε όλο το κείμενο του ανθυπολοχαγού όπως το ανήρτησε στην Ένωση Στρατιωτικών Περιφέρειας Ηπείρου
Πριν απο 14 χρόνια περίπου είχε διαφημιστεί μια αναπροσαρμογή στα μισθολόγια των στρατιωτικών που όπως μας έλεγαν θα κατέληγαν σε αυξήσεις τόσο των ανώτατων αξιωματικών (που τότε ήταν σε επίπεδα ενός κατώτατου υπαλλήλου υπουργείου) , όσο και όλων των άλλων στελεχών (που τότε ήταν σε επίπεδα «Υ.Ε. καθαριστριών» του δημοσίου). Τελικά αυτή η αναπροσαρμογή το μόνο που έκανε ήταν να ενσωματώσει όλα τα επιδόματα , που τότε ήταν παρα πολλα, στο μισθό με αποτέλεσμα μηδενικές αυξήσεις στους περισσότερους ,αλλά και κάποιες μικρές μειώσεις, σε μερικούς.
Από τότε δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα . Κάθε χρόνο βλέπαμε στους μισθούς μας κάποιες μικρές αυξήσεις συνήθως κάτω απο τον πληθωρισμό (3% το χρόνο και αυτό σε δύο δόσεις 1.5%+ 1,5%). Βέβαια , και επειδή όλοι οι στρατιωτικοί απο την φύση της δουλειάς μας ζούμε στον μικρόκοσμό μας, πάντα μας έκανε εντύπωση πως γίνεται όλοι οι άλλοι να έχουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο απο το δικό μας, με τις διακοπές τους ,τα χόμπι τους, τα ιδιόκτητα σπίτια τους, τα δεύτερα αυτοκίνητα τους , τις εξόδους τους κλπ.
Η απάντηση δόθηκε πριν απο λίγο καιρό όταν δημοσιοποιήθηκαν όλοι οι μισθοί του δημοσίου τομέα. Ο στρατιωτικός ήταν ο πλέον χαμηλόμισθος από όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους ανεξαρτήτως γραμματικών γνώσεων και σπουδών. Οι διοικητές ολόκληρων μεραρχιών συνεχίζουν να αμοιβονται με μισθό ενός μέσου υπαλλήλου υπουργείου, οι διοικητές μονάδων έχουν ίδιο μισθό με έναν υπάλληλο καθαριότητας του δήμου, και όλοι οι υπόλοιποι κατώτεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν έχουν αντίστοιχο μισθό στο δημόσιο τομέα. Και αυτό που κάνει έναν στρατιωτικό να αγανακτεί ακόμα περισσότερο δεν είναι τόσο αυτό, αλλά το γεγονός ότι εργάζεται τέσσερις (4) ώρες περίπου καθε μέρα περισσότερο απο όλους τους άλλους εργαζόμενους, ότι είναι αναγκασμένος να μετακομίζει κάθε δύο ή τρία χρόνια, ότι το ένα τέταρτο του μισθού του κάθε μήνα πηγαίνει για ενοίκιο, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα λόγω των συχνών μετακινήσεων να εργαστεί και η σύζυγος αρα να μπεί ένας μισθός ακόμη μέσα στο σπίτι, και φυσικά ότι βλέπει μαζί με αυτόν να ταλαιπωρείται και όλη η οικογένειά του.
Και αναγνώριση…….. καμία. Μέχρι πρότινος υπουργοι και στελέχη κομμάτων μας αποκαλούσαν αυτιστικούς , τεμπέληδες, προκλητικούς ,μιας και ήταν κατ’αυτους αδιανόητο πενηντάρηδες να βγαίνουν στη συνταξη (μειωμένη) ενώ κάλλιστα θα μπορούσαμε να δουλεύουμε σε αυτους τους ρυθμούς μέχρι τα ……….εβδομήντα (ε δεν κάναμε δα και κάτι τόσο δύσκολο).
Σήμερα η κατάσταση μας είναι τραγική. Ο μισθός μας ( ο ένας και μοναδικος) δεν επαρκεί για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες.Οι λογαριασμοί μόλις και μετα βίας πληρώνονται ενω αλλες οικονομικές μας υποσχρεώσεις ( φροντιστήρια, εφορίες, χαράτσια μπαινουν στην αναμονή), και βέβαια ούτε λόγος για διακοπές η άλλες »σπατάλες». Και μέσα σε όλα ακούμε για μοιώσεις στα ειδικά μισθολόγια περίπου 12 %. Πως θα γίνει αυτό; Τι μένει πλέον να περικόψουμε;
Δεν υπάρχει η δυνατότητα στους στρατιωτικούς για περαιτερω μειώσεις…. τίθεται πλέον θέμα επιβίωσης. Το γνωρίζω οτι κάθε κλάδος εργαζομένων συνηθίζει να τραγικοποιεί τα πράγματα και να χρησιμοποιεί ανάλογες εκφράσεις, αλλά η κατάσταση των στρατιωτικών είναι πραγματικά ΤΡΑΓΙΚΗ. Δεν έχετε παρα να ρίξετε μια ματιά στούς μισθούς μας και να υπολογίσετε το κόστος ζωης. Είναι πασιφανες.
Το γνωρίζουμε ότι η κατάσταση της χώρας είναι τραγική, και ο Ελληνας στρατιωτικός έχει περισσότερο απο όλους το άλλους ανεπτυγμένο το αίσθημα του καθήκοντος ΑΛΛΑ έχουμε φτάσει στα όρια μας δεν μπορούμε πλέον να επιβιώσουμε.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Γκαβαρδίνας Βασίλειος
Ανθλγος (ΑΠΖ)
συντονιστής Ε.Σ.ΠΕ.ΗΠ.