Τα ελληνικά Sturmabteilung είναι γεγονός. Έτσι ονομάζονταν οι ομάδες που είχε φτιάξει ο Χίτλερ για τη προσωπική του ασφάλεια, γνωστά ως SA. Σύντομα αυτά αντικαταστάθηκαν από τα SS.
Η εικόνα των των Χρυσαυγιτών να σπάνε πάγκους λαθρομεταναστών δεν μπορεί παρά να είναι αποκρουστική.
Δεν υπάρχει πλέον πολίτης αυτής της χώρας που να μην δέχεται ότι το πρόβλημα των λαθρομεταναστών είναι τεράστιο και απαιτεί άμεση και δραστική λύση. Όσοι δεν το αποδέχονται αποτελούν μειοψηφία που μάλλον κατατρέχεται από εμμονές.
Η διόγκωση του προβλήματος των λαθρομεταναστών με όλα τα παρεπόμενα -παραεμπόριο,εγκληματικότητα αλλά και Χρυσή Αυγή- είναι ευθύνη που βαραίνει τις κυβερνήσεις τουλάχιστον δύο δεκαετιών αλλά και την Αριστερά η οποία διαρκώς ήταν κάθετα αρνητική σε οποιαδήποτε λύση του προβλήματος ακόμη κι όταν αυτό ήταν διαχειρίσιμο.
Το πρόβλημα διογκωνόταν ,όπως και ο αριθμός των Ελλήνων πολίτων που πλήρωνε τις συνέπειες στην καθημερινότητά του. Οι κυβερνήσεις αδιαφορούσαν και όσοι μετριοπαθείς πολιτικοί και πολίτες τολμούσαν αυτές τις δυο δεκαετίες να θέσουν το πρόβλημα “χαρακτηρίζονταν” “ακροδεξιοί” και “φασίστες”. Κι έτσι επιβλήθηκε μια σιωπή που βοήθησε τους πραγματικούς υποστηρικτές αυτών των αντιλήψεων να “θεριέψουν” ,να βρουν χώρο να αναπτυχθούν και τώρα με 400.000 ψήφους να ισχυρίζονται ότι έχουν την εντολή του ελληνικού λαού να βγαίνουν στο δρόμο και να παριστάνουν τα ελληνικά Sturmabteilung!
Ο “χουλιγκανισμός” που επιχειρεί να επιβάλει η Χρυσή Αυγή στη καθημερινή ζωή αυτού του τόπου πρέπει να κοπεί μαχαίρι τώρα! Οι δηλώσεις από το βήμα της Βουλής και οι λεκτικές καταδίκες πρέπει να αντικατασταθούν με πράξεις. Όποιος παρανομεί να τιμωρείται. Και οι “παραέμποροι” αλλά και τα επίδοξα “τάγματα εφόδου”.
Είναι σαφές ότι ο έλεγχος έχει χαθεί από τη Χρυσή Αυγή. Η δημοσκοπική της άνοδο ερμηνεύθηκε ως επιβράβευση των “τηλεοπτικών χαστουκιών” και της σκληρής βίας στο δρόμο αλλά και μέσα στη Βουλή. Αν η κυβέρνηση δεν πάρει τώρα μέτρα η κατάσταση θα γίνει επικίνδυνη και θα απειληθούν ανθρώπινες ζωές.
Και τα μέτρα αφορούν όχι μόνο στα επίδοξα “τάγματα εφόδου” αλλά και στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Αυτά τα δύο -και η οικονομική κρίση- είναι συγκοινωνούντα δοχεία.