Η επιστολή ενός υπολοχαγού που υπηρετεί σε μονάδα του Έβρου,είναι ενδεικτική των προβλημάτων που έχουν προκληθεί από τα συνεχή και σε πολλές περιπτώσεις απερίσκεπτα μέτρα που έχουν ληφθεί εναντίον στελεχών των ΕΔ.
Μπορεί για όσους άνετα και χωρίς πίεση παίρνουν αποφάσεις σε γραφεία των Αθηνών,τα όσα αναφέρει ο υπολοχαγός να φανούν ήσσονος σημασίας προβλήματα,γιατί από τους τέσσερις τοίχους του γραφείου τους δεν βγαίνουν πολύ συχνά.Και ίσως ποτέ δεν έχουν περάσει από μονάδα του Έβρου.Ούτε ως επισκέπτες.
Ο υπολοχαγός δημοσιοποιεί την επιστολή του στο Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων και τα όσα επισημαίνει έχουν τη σημασία τους γιατί αποκαλύπτουν πόσο δύσκολα περνάνε όχι μόνο οι στρατιώτες,λόγω της οικονομικής κρίσης.
“Είμαστε στο βόρειο Έβρο και είμαστε σε ετοιμότητα για την υπεράσπιση της πατρίδας όταν αυτή μας το ζητήσει γιατί αυτό είναι το καθήκον μας. Είμαστε μακριά από τις οικογένειες μας οι οποίες σε πολλούς από εμάς αντιμετωπίζουν προβλήματα ( άνεργοι γονείς και αδέλφια, ασθένειες γονέων), αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα για εμάς αφού η αποστολή μας σαν στρατός είναι συγκεκριμένη.
Κάθε μήνα εισπράττουμε από το ταμείο της μονάδας το επίδομα παραμεθορίου το οποίο είναι μεγάλο βοήθημα για εμάς ειδικά τώρα το χειμώνα που οι καιρικές συνθήκες είναι αντίξοες. Το επίδομα αυτό καταβάλλεται με τη λήξη του μήνα αφού έχουν υπηρετηθεί οι μέρες στην μονάδα. Παρόλα αυτά εδώ και περίπου ένα χρόνο μας καταβάλλεται το ποσό μετά το πέρας του μήνα. Αυτό μας εκθέτει ως προς το κοινωνικό σύνολο γιατί ο διαχειριστής παράδειγμα της πολυκατοικίας έχει απαίτηση για την είσπραξη των κοινοχρήστων και λογικό είναι να μην τον ενδιαφέρει αν η υπηρεσία μας έχει πληρώσει.
Κάποιοι συνάδελφοι ακούγεται να λένε ότι τα χρήματα καταβάλλονται κανονικά από το ΓΕΣ απλά το κάθε ταμείο κρατάει τα χρήματα σε προθεσμιακή κατάθεση σε τράπεζα προκειμένου να εισπραχτούν τόκοι για τα χρήματα αυτά. Προσωπικά δεν θέλω να το πιστέψω διότι κανείς δεν θέλει να στερεί δεδουλευμένα χρήματα από κάποιον αφού δεν ξέρει καθένας τι ανάγκες, τι προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα αντιμετωπίζει.
Προσωπικά έχω 3 παιδιά και όπως καταλαβαίνετε είμαι υποχρεωμένος να τους παρέχω όλα τα βασικά αφού η επιλογή να έρθουν στον κόσμο ήταν δική μου και όχι δική τους, κανείς νομίζω δεν θέλει να έρθει στη θέση να ζητήσει το παιδί του μια σοκολάτα και να βρεθεί στη δύσκολη θέση να αρνηθεί. Με το μισθό και με τεράστιες οικονομικές αλχημείες προσπαθούμε να βγάλουμε εις πέρας τις βασικές οικογενειακές ανάγκες αλλά κάποιες φορές αποδεικνύεται ότι είναι αδύνατον (ειδικά μετά τις τελευταίες περικοπές) αφού μέσα στον οικογενειακό προϋπολογισμό μας υπολογίζουμε και το επίδομα που σας ανέφερα ότι παίρνουμε αφού περάσει ο μήνας (αφήνοντας φυσικά απλήρωτα κοινόχρηστα και λοιπούς λογαριασμούς προκειμένου να μπορέσουμε να έχουμε τα βασικά είδη διατροφής φάρμακα παιδιών, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό καθώς και την πληρωμή του ενοικίου αφού ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που μένω έχει και αυτός οικογένεια και τρέχουν και σε αυτόν ανάλογες υποχρεώσεις και σκεπτόμενος δεν στερώ σε αυτόν τον άνθρωπο χρήματα διότι βιώνω το πόσο δύσκολο είναι να στερείσαι χρήματα τα οποία έχεις για τα προς το ζην της οικογένειας σου). Καλό είναι να υπάρξει μια ευαισθητοποίηση και να υπάρξει κάποια λύση στο πρόβλημα αυτό προκειμένου να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις βασικές μας ανάγκες και να μην εκτιθέμεθα (αφού τα χρήματα που καθυστερούμε να πάρουμε καθυστερούμε και εμείς με τη σειρά μας να τα καταβάλουμε εκεί που έχουμε προϋπολογίσει)”.