Οι αφηγήσεις Ελλήνων ΟΥΚ που πέρασαν τη δοκιμασία των αμερικάνων Seals στις ΗΠΑ,συνεχίζονται στον Δήμο Βερύκιο. Οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές. Όπως αυτή που λέει ότι για να ζεσταθούν μέσα στη παγωμένη νύχτα,μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα, οι υποψήφιοι Seals ουρούσαν ο ένας τον άλλο!!!
‘Ολα αυτά δεν ήταν άγνωστα για τους Έλληνες ΟΥΚ, που έχουν περάσει πολύ χειρότερες δοκιμασίες στην “εγχώρια” διαβολοβοδομάδα. Γι΄ αυτό κι όσοι πάνε στους Seals,γυρνάνε πάντα νικητές.
Οι αφηγήσεις των Ελλήνων Seals στον Δ.Βερύκιο:
Ο Μ.Δ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ, έσπασε ένα πλευρό στον στίβο μάχης κατά την διέλευση του εμποδίου “dirty name” παρόμοιο με το εμπόδιο “πίθηκος” της ΔΥΚ. Ο πόνος τον ακολούθησε σε όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης και το μόνο που έκανε ήταν να τον πνίγει μέσα του, καθόσον γνώριζε ότι οι Αμερικανοί γιατροί δεν παίρνουν κανένα ρίσκο και μόλις έβλεπαν την ακτινογραφία θα τον έβγαζαν εκτός σχολείου.
Παράλληλα θυμάται τις εκπαιδευτικές ελεύθερες καταδύσεις για εκμάθηση του ρυθμού εκπνοής κατά την ανάδυση, που γινόντουσαν στον πύργο καταδύσεων στης σχολής. Εκεί ένας συμμαθητής του, ο οποίος δεν μπορούσε να εξισώσει την πίεση στα αυτιά κατά την κατάδυση, δεν το είπε στους εκπαιδευτές φοβούμενος μην τον διώξουν, συνέχισε την κατάδυση, με αποτέλεσμα να πάθει ρήξη τυμπάνου και να χάσει το σχολείο. Κατόπιν για να καταλάβει όλο το σχολείο ότι προέχει η ατομική και η ομαδική ασφάλεια, μας έντυσαν με τις διπλές σιδερένιες φιάλες καταδύσεων, μας είπαν να φορέσουμε τις μάσκες αφού τις γέμισαν με θαλασσινό νερό και μας έστειλαν περπατώντας μέχρι την πίσω μεριά της βάσης μια απόσταση 3 χιλιομέτρων, για να εκτελέσουμε την προγραμματισμένη κατάδυσή μας.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ SEALS.ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ «ΒΑΤΡΑΧΟΙ»
Επίσης θυμάμαι την τελευταία νυκτερινή επιχειρησιακή κατάδυση με τις συσκευές κλειστού κυκλώματος οξυγόνου, που εκτελείτο στα θολά νερά του ναυστάθμου του San Diego. Η κατάδυση είχε την μορφή τελικής τακτικής άσκησης και όποιος δεν την ολοκλήρωνε σωστά, θα τον έδιωχναν από το σχολείο.
Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από την έναρξη της υποβρύχιας πορείας μας όταν το ζευγάρι μου ένας νεαρός Αμερικανός Υπαξιωματικός, δεύτερη γενιά Έλληνας, μου έκανε σινιάλο να αναδυθούμε. Στην επιφάνεια ευτυχώς λίγο μακριά από την βάρκα των εκπαιδευτών μου είπε ότι ο αφόρητος πόνος από τον μηνίσκο στο ΑΡ γόνατο τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί κυρίως το δεξί στο οποίο παθαίνει συνεχώς κράμπες. Θα τους φωνάξω να με πάρουν πάνω. Όχι, όχι τώρα του ψιθύρισα, σφίξε τα δόντια, την Δευτέρα μπαίνουμε στην 3η φάση όλα θα είναι διαφορετικά. Θα πιαστείς από τον πίσω ιμάντα της καταδυτικής συσκευής μου και θα κολυμπάω εγώ και τους δύο του είπα. Έτσι και έγινε, καταδυθήκαμε στο όριο των 7 μέτρων για να μην μας δούνε οι εκπαιδευτές κοντά στον στόχο όπου υπήρχαν μεγάλοι προβολείς. Ήταν το πιο ατελείωτο, επίπονο και εξαντλητικό 50λεπτο σε όλη την εκπαίδευση. Το άγχος μου μεγάλο, γιατί από τα 7 μέτρα και κάτω το καθαρό οξυγόνο γίνεται τοξικό και η λιποθυμία έρχεται απροειδοποίητα. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και όταν επικοινωνώ μέσω e-mail με το ζευγάρι μου λέει ευχαριστώ για εκείνη την κατάδυση.
Μεγάλος αντίπαλος στο Αμερικάνικο σχολείο είναι το χρονόμετρο. Έδιωξαν έναν Σημαιοφόρο γιατί μετά από τις τρεις δοκιμασίες κολυμβήσεως 2 ναυτικών μιλίων θαλάσσης, έφερε επίδοση 91 λεπτών, ενώ το όριο είναι 90 λεπτά. Λυπούμαστε του είπαν ας είχες προσπαθήσει περισσότερο, εδώ μόνο οι καλύτεροι επιβιώνουν. Επίσης έδιωξαν έναν Σημαιοφόρο στην διαβολοεβδομάδα του οποίου το πλήρωμα λέμβου ήταν τελευταίο σε όλες τις σκυταλοδρομίες, για έλλειψη αρχηγικής ικανότητας «Luck of leadership”
ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΥΚ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗ ΤΩΝ SEALS.ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΥΚ.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ BUD/S
«Ήμασταν στην τελευταία φάση της εκπαιδεύσεως στο San Clemente, ένα νησί-βάση περίπου 70νμ μέσα στον Ειρηνικό και ετοιμαζόμασταν για το κολύμπι των 5,5 μιλίων, όταν είδα έναν από τους εκπαιδευτές να κρατά έναν κουβά γεμάτο με ωμό κρέας και αίμα, και να μας κοιτά γελώντας πονηρά! Εκείνη τη στιγμή απόρησα, δεν φανταζόμουν τί το ήθελε. Όταν όμως κολυμπούσα μεσοπέλαγα παρατήρησα τον ίδιο εκπαιδευτή που επέβαινε στη λέμβο ασφαλείας να ρίχνει το κρέας (με το αίμα) στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου 100μ πίσω από τους κολυμβητές. Τότε θυμήθηκα ότι εκεί που κολυμπούσαμε είναι περιοχή αναπαραγωγής λευκών καρχαριών. Το κρέας αυτό αποτελούσε απλά δόλωμα για τους καρχαρίες ώστε να προσπεράσουν εμάς και να κατευθυνθούν σ’αυτό!»
«Κατά τη διάρκεια μιας νυκτερινής ασκήσεως, έκανα το λάθος να απομακρυνθώ από το ζευγάρι μου λίγα μέτρα προκειμένου να έχω καλύτερη ορατότητα του στόχου. Ο εκπαιδευτής που ακολουθούσε την ομάδα μου το παρατήρησε και μου υπέδειξε το λάθος… Μόλις ολοκληρώθηκε η άσκηση μου φόρτωσε τον «Freddy», ένα ομοίωμα ανθρώπου βάρους 90 κιλών, τον οποίο μετέφερα στην πλάτη παντού για τρεις ημέρες. Μετά από αυτό δεν ξανααπομακρύνθηκα ποτέ από το ζευγάρι μου!»
«Το τελευταίο βράδυ της «διαβολοβδομάδος», μετά από τέσσερα ολόκληρα μερόνυκτα χωρίς καθόλου ύπνο και συνεχή πίεση, εκτελούσαμε την επονομαζόμενη «μεγάλη κωπηλασία» αποστάσεως περίπου 13νμ, κατά την οποία – λόγω της αϋπνίας και της κοπώσεως – βλέπαμε όλοι παραισθήσεις. Κάποια στιγμή, είχα αναλάβει εγώ την πλοήγηση ενώ οι άλλοι κωπηλατούσαν μισοκοιμισμένοι. Κοίταζα τους συμμαθητές μου που ήταν σε οικτρή κατάσταση και αναλογιζόμουν γεμάτος περηφάνεια ότι ήμουν καλύτερός τους αφού ήμουν ξύπνιος ενώ αυτοί κατέρρεαν…Τη στιγμή εκείνη διαπίστωσα ότι η βάρκα μου είχε «καθήσει» σε ένα βράχο, τα κουπιά γύριζαν στον αέρα, κι εγώ αντί για πηδάλιο (όπως νόμιζα) κρατούσα το παγούρι μου! Όλοι μας όμως νομίζαμε ότι πηγαίναμε καλά».
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟ.ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ SEAL
«Ένας από τους συμμαθητές μου, ο Υπαρχηγός του Σχολείου, ήταν πολύ δυνατός, από τους πρώτους στις επιδόσεις σε όλα τα αντικείμενα και έδειχνε να χαίρει της εύνοιας των εκπαιδευτών (λόγω των επιδόσεών του). Έτσι, επέπληττε συνεχώς τους πιο αδύναμους συμμαθητές μας για την μειωμένη (ως προς αυτόν) απόδοσή τους (η οποία είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε όλοι να υποφέρουμε παραπάνω) και τους προέτρεπε να εγκαταλείψουν ώστε να μην επιβαρύνονται οι «καλοί» (εννοώντας τον εαυτό του) εξαιτίας τους. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν να κτυπά την καμπάνα (δηλαδή να εγκαταλείπει οικοιοθελώς την εκπαίδευση), μόλις μισή ώρα μετά την έναρξη της διαβολοβδομάδος! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τη λαϊκή παροιμία: “Νύχτα έφυγε”.»
«Είχα αναρτήσει στον τοίχο του δωματίου μου την Ελληνική Σημαία και μία κόλλα χαρτί με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων οπλιτών, “Ου καταισχύνω όπλα τα ιερά …”. Όταν ετοιμαζόμασταν για την πρώτη επιθεώρηση θαλάμων από τους εκπαιδευτές (η οποία σημειωτέον ήταν πάντοτε απερίγραπτα εξονυχιστική!), ο Αρχηγός του σχολείου, μου είπε να τα βγάλω από τον τοίχο γιατί θεώρησε ότι δεν θα άρεσε στους εκπαιδευτές. Εγώ αρνήθηκα εξηγώντας του τη σημασία τους κι ότι ήμουν διατεθιμένος να υποστώ ό,τι απαιτηθεί εξαιτίας τους. Όταν ήρθε ο αρχι-εκπαιδευτής στο δωμάτιό μου, είδε τη Σημαία και με ρώτησε τι σήμαινε το κείμενο στο χαρτί. Αφού του μετέφρασα τον όρκο και του εξήγησα την προέλευσή του, εντυπωσιάστηκε, μου είπε “Good Job!” και προχώρησε στον επόμενο θάλαμο χωρίς να με ενοχλήσει καθόλου. Εκεί ενδιαιτούντο δύο Αιγύπτιοι μαθητές οι οποίοι είχαν αναρτήσει στον τοίχο τους την Αμερικανική Σημαία(!). Στην θέα της σημαίας, ο αρχι-εκπαιδευτής άρχισε να να τους “καψωνάρει” άγρια φωνάζοντας εξοργισμένος: “Are you trying to suck my d…?, I’ll f… you , traitors”! Προφανώς δεν εξέλαβε καλά την κίνηση των Αιγυπτίων, αλλά και αυτοί σίγουρα δεν ξέχασαν εκείνη την ημέρα!»
«Ένα βράδυ επιβιβαστήκαμε σε τρία ταχύπλοα για να εκτελέσουμε μια άσκηση “αναγνωρίσεως ακτής”. Πέσαμε στο νερό σε απόσταση περίπου 3νμ από την ακτή και αφού κολυμπήσαμε για δύο ώρες στον ωκεανό, παγωμένοι και κουρασμένοι, προσπαθήσαμε να βγούμε έρποντας στην ακτή. Εκεί όμως διαπιστώσαμε ότι η “ακτή” που είχε επιλεγεί δεν ήταν παραλία αλλά ένας βούρκος. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη, η λάσπη έφθανε μέχρι το γόνατο και κάποιες φορές μέχρι και το στήθος! Μετά από μία περίπου ώρα “πάλης” με τη λάσπη για να διανύσουμε μόλις μερικά μέτρα, όλο το σώμα ήταν καλυμένο με λάσπη και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, ήταν το ασπράδι των ματιών των μαθητών που κινούντο πέρα-δώθε! Μόνο σε κινούμενα σχέδια έβλεπες τέτοιο θέαμα».
«Στην διαβολοβδομάδα, ήμασταν συνεχώς βρεγμένοι. Το κρύο είχε ποτίσει τα κόκκαλά μας και ήμασταν συνεχώς στα πρόθυρα της υποθερμίας. Μη έχοντας άλλη λύση για να ζεσταθούμε έστω και στο ελάχιστο, όποιος και όποτε ήθελε να ουρήσει, σηκωνόταν όρθιος στο κέντρο της βάρκας και ουρούσε κυριολεκτικά επάνω στους υπολοίπους! Όσο αηδιαστικό κι αν ακούγεται, εκείνη τη στιγμή φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.»
«Μια μέρα που εκτελούσαμε κωπηλασία, ο καιρός ήταν άσχημος και είχε πολύ ψηλό κύμα. Προσπαθούσαμε λοιπόν να κάνουμε την προβλεπόμενη έξοδο στην ακτή χωρίς να μας αναποδογυρίσει το κύμα. Όμως το κύμα του ωκεανού ήταν τόσο μεγάλο και ισχυρό που όχι απλώς αναποδογύριζε τις βάρκες αλλά τις εκτόξευε κυριολεκτικά στην ακτή μαζί με τα πληρώματα! Πολλοί συμμαθητές μου κτύπησαν εκείνη την ημέρα. Ένας, δε, τραυματίστηκε σοβαρά στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να περάσει τους επόμενους έξι μήνες στο νοσοκομείο… και ποιος ξέρει πόσο ακόμα παραπάνω.»
