P-3 Orion: Αεροσκάφη ναυτικής και «διακομματικής» συνεργασίας

10 έτη ago

Το πρόγραμμα επανεργοποίησης των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας P-3 Orion εγκρίθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά και ολοκληρώθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα,αλλά παρά την “διακομματική” του στήριξη δέχεται κριτική . Η εφημερίδα Πρώτο Θέμα με δισέλιδο ρεπορτάζ της κάνει αναφορά στο ιστορικό του προγράμματος το οποίο εγκρίθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και ολοκληρώθηκε από την σημερινή. Τα βασικά σημεία των ενστάσεων έχουν να κάνουν με το αν ήταν αναγκαία η επανεργοποίηση των αεροσκαφών και το κόστος της σύμβασης.

Το κόστος της σύμβασης υπολογίζεται σε περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια σε βάθος επταετίας.

Για να τα βάλουμε -ξανά- σε μια σειρά θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα που ευλογα ίσως προκαλουνται σ΄ όσους δεν έχουν άμεση σχέση με τις ΕΔ και τις ανάγκες τους. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα προέρχονται από κορυφαίες πηγές του ΥΠΕΘΑ και του ΓΕΝ αλλά και από αξιωματούχους που βρέθηκαν σ΄ αυτό επί κυβερνήσεως Σαμαρά:

1. Έπρεπε να υπογραφεί επειγόντως το πρόγραμμα;

Τα αεροσκάφη P-3 Orion το 2009 με απόφαση της τότε πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Η απόφαση εκ του αποτελέσματος κρίνεται καταστροφική. Γιατί αγορά νέων αεροσκαφών δεν προέκυψε και το Αιγαίο έμεινε από το 2009 μέχρι και σήμερα χωρίς ελληνικά αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας. Το χειρότερο όμως που συνέβη είναι ότι το NATO που δεν μπορεί να μείνει χωρίς περιπολίες αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας στην ευρύτερη περιοχή έδωσε αυτό το ρόλο στην Τουρκία. Η καθημερινή “βόλτα” του CN -235 της Τουρκίας στο Αιγαίο γίνεται πολλές φορές με “νατοϊκό καπέλο”. Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί και ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το ΓΕΝ θεωρούσε το πρόγραμμα των P-3 εξίσου σημαντικό μ΄ αυτό των υποβρυχίων.

2. Γιατί δεν έγινε διαγωνισμός;

Από την κυβέρνηση Σαμαρά επιλέχθηκε η διακρατική συμφωνία μέσω της οποίας η σύμβαση δόθηκε στην κατασκευάστρια εταιρεία . Οι λόγοι δύο: πρώτον ο χρόνος που πιέζει. Το ΠΝ είναι ήδη έξι χρόνια χωρίς αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας. Θέλει όσο το δυνατόν συντομότερα να ξαναπετάξουν. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το γεγονός ότι όσες “εναλλακτικές” προτάσεις τέθηκαν κρίθηκαν ανεπαρκείς και απορρίφθηκαν.
Θα προσθέταμε ότι αν είχε ακολουθηθεί η ίδια λογική και σ΄ άλλες περιπτώσεις θα είχαμε λύσει κάποια προβλήματα που ταλαιπωρούν τις ΕΔ. Δεν θα είχαμε για παράδειγμα καθηλωμένα αεροσκάφη …από τακάκια!

3. Γιατί υπογράφηκε τώρα το πρόγραμμα ;

Η καταληκτική ημερομηνία ισχύος της συμφωνίας ήταν η 15η Μαρτίου. Αν δεν υπογραφόταν δεν υπήρχε συμφωνία. Και δεν θα υπήρχαν και αεροπλάνα.

4.Γιατί να μην δοθούν τα 500 εκατομμύρια σε άλλες ανάγκες του Στόλου;

Η λογική των αριθμών οδήγησε το P-3 ψηλά στην λίστα των προτεραιοτήτων. Το οικονομικό κόστος της χρήσης πλοίων για να παρακολουθούν και την παραμικρή κίνηση των Τούρκων -πολλές φορές με καθυστέρηση- “μετρήθηκε” μεγαλύτερο από το κόστος του προγράμματος το οποίο θα κάνει “απόσβεση” με τις περιπολίες από αέρος. Αυτό ήταν το συμπέρασμα που προέκυψε από τους ναυάρχους.

5. Υπάρχουν άλλα “μυστικά” στην συμφωνία;

Πέρα από τα επιχειρησιακά το βασικό κίνητρο των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα για να προχωρήσει το πρόγραμμα ήταν η ΕΑΒ. Στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία θα γίνουν όλες οι εργασίες επανεργοποίησης των P-3 και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει έργο για την εταιρεία για τα επόμενα επτά χρόνια. Κι αυτό απομακρύνει έναν πολύ μεγάλο πονοκέφαλο για την κυβέρνηση.

Το δεύτερο “μυστικό” είναι υποθέτουμε ότι και η κυβέρνηση Σαμαρά,ήθελε πολύ περισσότερο η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει να “έχει από κοντά” τους Αμερικανούς, οι οποίοι με την σειρά τους δείχνουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την “ελληνική υπόθεση”.

Τι γράφει το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Στο ρεπορτάζ του το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ γράφει ότι τα αεροσκάφη είναι «υπεργηρα» γιατί όταν παραληφθούν θα έχουν κλείσει 42 χρόνια ζωής. Επιπλέον θεωρεί ότι η τιμή της σύμβασης είναι υψηλή για τις δυνατότητες των αεροσκαφών.

Επισημαίνει ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να δοθούν για τις ανάγκες πλοίων του Στόλου . Και βέβαια θέτει το ερώτημα γιατί θα έπρεπε αυτή την εποχή να δοθούν χρήματα για εξοπλιστικά όταν η χώρα αναζητά παντού λεφτά για να είναι συνεπής στις πληρωμές των δανείων της.