Η ανάθεση σε ξένη υπηρεσία (NAMSA) της επιλογής των μέσων αεροπυρόσβεσης είναι μια ενέργεια μοναδική στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και αναμένεται να επιφέρει μια σειρά από άμεσες και έμμεσες συνέπειες.
Η NAMSA είναι υπηρεσία αποκλειστικά στρατιωτική και η νομιμότητα της εμπλοκής της σε μη στρατιωτικά ζητήματα είναι συζητήσιμη και γι΄ αυτό εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας η υπόθεση της εμπλοκής της στην ανάθεση της τεχνικής υποστήριξης των εναερίων μέσων της Αστυνομίας.
Η σύμβαση αυτή, καλύπτεται από διαβάθμιση απορρήτου (!) κάτι που είναι τελείως παράλογο και συμβάλει μόνο στη συγκάλυψη των σχετικών πληροφοριών που στην ουσία δεν αφορούν σε κανένα ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Μπορουν όμως να δημιουργήσουν, συνθήκες αδιαφάνειας. Ανάλογες συνθήκες καλλιεργούνται και στην υπόθεση της αεροπυρόσβεσης, αρχίζοντας από το γεγονός ότι για ένα μυστηριώδη λόγο χαρακτηρίζονται «απόρρητες» και οι σχετικές προδιαγραφές και επιχειρησιακές απαιτήσεις.
Μόνος προφανής λόγος για τη μυστικότητα αυτή είναι η πρόθεση κάποιων να συσκοτίσουν την υπόθεση και να μην επιτρέψουν ελεγκτικές διαδικασίες και να μην δώσουν σε κανένα θεσμικό όργανο τη δυνατότητα να ελέγξει αν και κατά πόσον οι αποφάσεις της NAMSA ανταποκρίνονται πράγματι στις ανάγκες της χώρας, όσον αφορά στην προστασία του δασικού της πλούτου.
Η εμπλοκή της ΝΑΤΟϊκής υπηρεσίας συνεπάγεται ακόμη περισσότερη αδιαφάνεια στον τομέα των δημοσίων δαπανών. Πολύ απλά, οι άνθρωποι της NAMSA μπορεί να επιλέξουν την εταιρεία ή τις εταιρείες που επιθυμούν χωρίς να υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο και χωρίς να έχουν την υποχρέωση να δικαιολογήσουν την επιλογή τους οπουδήποτε. Σε αντίθεση με τις επιλογές του ελληνικού κράτους που υπόκεινται σε μια σειρά ελέγχων από τη δικαιοσύνη και άλλες κρατικές υπηρεσίες.
Με τον τρόπο αυτόν δηλαδή, το ελληνικό κράτος πολύ απλά παύει να έχει λόγο.
Ακριβώς στο σημείο αυτό εντοπίζεται και μια πραγματικά επικίνδυνη, από γεωπολιτικής άποψης, ενδεχόμενη συνέπεια αυτής της επιλογής. Ότι το ελληνικό κράτος και εν προκειμένω ένα εξαιρετικά ευαίσθητο υπουργείο, αυτό της Προστασίας του Πολίτη, δηλώνει – ουσιαστικά αναθέτει στο ΝΑΤΟ- ένα ζήτημα εθνικής ασφάλειας, αυτό της δασοπυρόσβεσης.
Η κίνηση αυτή είναι τεράστιας σημειολογικής σημασίας, μιας και το ελληνικό κράτος από τη στιγμή που εμφανίζεται να παραχωρεί τον έλεγχο σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας (γιατί δεν είναι σε θέση από μόνο του να διεξαγάγει το ‘τιτάνιο’ έργο ενός μειοδοτικού διαγωνισμού…) αποδέχεται και επισημοποιεί τον ρόλο της μειωμένης (μέχρι ανυπαρξίας) εθνικής κυριαρχίας που του επιφυλάσσεται από τους δανειστές του. Είναι, δηλαδή, μια έμμεση αλλά αποφασιστική ενέργεια παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο. Η ενέργεια αυτή λοιπόν αποτελεί μια ακόμη κερκόπορτα που θα επιτρέψει την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας, με έμμεσο τρόπο έτσι ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις.
Ειδικότερα, η ανάθεση στο ΝΑΤΟ ενός ζητήματος εθνικής ασφαλείας, εξ αντικειμένου θέτει προηγούμενο και για την ανάθεση σε αυτό και άλλων ζητημάτων εθνικής ασφαλείας, όπως για παράδειγμα αυτό της ΑΟΖ. Το ζήτημα είναι να μην γίνει η αρχή…