Η τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Ζηλανδία, την περασμένη Παρασκευή, με 50 νεκρούς, θέτει μια σειρά από ζητήματα. Στο σημερινό σημείωμα θα αναλύσουμε ένα από αυτά πριν επανέλθουμε με τα υπόλοιπα αύριο.
Καταρχήν, ο λευκός, ρατσιστής, ισλαμοφάγος μακελάρης της επίθεσης προσπάθησε να «δικαιολογήσει» την επίθεσή του ως μια πράξη υπεράσπισης των γηγενών λευκών κατοίκων της χώρας, οι οποίοι τάχα απειλούνται από τους μουσουλμάνους εισβολείς.
Ακόμα κι αν προσπεράσει κανείς την ειρωνεία ότι οι γηγενείς της Νέας Ζηλανδίας είναι οι Μαορί και όχι οι λευκοί άποικοι και μετανάστες των τελευταίων 200 ετών, αξίζει να σημειωθεί ότι ο αριθμός των μουσουλμάνων στη μακρινή αυτή χώρα είναι πάρα πολύ μικρός και δεν ξεπερνά τις 50.000, δηλαδή γύρω στο 1% του συνολικού πληθυσμού που πλησιάζει τα 5 εκατομμύρια.
Οι περισσότεροι εξ αυτών προέρχονται από τη νότια και τη νοτιοανατολική Ασία και όχι από τη Μέση Ανατολή.
Ο μικρός αριθμός μουσουλμάνων δεν εμπόδισε τον μακελάρη να ισχυριστεί ότι η Νέα Ζηλανδία υποφέρει από μια εισβολή μουσουλμάνων-τζιχαντιστών με στόχο την «αντικατάσταση» των λευκών χριστιανών.
Πρόκειται όχι απλώς για υπερβολή αλλά για φαντασίωση που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όμως, η φαντασίωση δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη ούτε έχει μικρότερες παρενέργειες επειδή κινείται στη σφαίρα του μύθου. Πάρα πολλοί στη Δύση την ασπάζονται και είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι γι’ αυτήν, οι περισσότεροι ψηφίζοντας ξενοφοβικά κόμματα της άκρας δεξιάς αλλά και κάποιοι λίγοι καταφεύγοντας στη βία.
Είναι πια γεγονός ότι η μετανάστευση προκαλεί εκρηκτικές πολιτικές αντιδράσεις στις δυτικές κοινωνίες. Για πάρα πολλούς Δυτικούς το μεταναστευτικό κύμα των τελευταίων ετών βιώνεται ως μια μεγάλη απειλή, ως μια βίαιη ανατροπή του δυτικού τρόπου ζωής και ως μια επώδυνη απώλεια ελέγχου του δημοκρατικού κράτους από τις απρόσωπες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, που στην Ευρώπη τις εκπροσωπούν οι κοσμοπολίτικες ελίτ των Βρυξελλών.
Οι εικόνες από τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου το καλοκαίρι του 2015 φαίνεται να στοιχειώνουν το δυτικό φαντασιακό υποσυνείδητο. Με κάποιον τρόπο, οι εικόνες με τις βάρκες να αποβιβάζουν κατά χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη Λέσβο και στη Χίο αποτελούν για τους Ευρωπαίους ότι αποτελούν οι εικόνες των φλεγόμενων δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου 2001 για τους Αμερικανούς.
Οι συνέπειες της προσφυγικής κρίσης του 2015 ήταν άμεσες και έπληξαν όχι την περιφέρεια αλλά το κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Ένα χρόνο αργότερα υπερψηφίστηκε το Brexit, από Άγγλους που αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα και που θεωρούν ότι μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει χαθεί ο εθνικός
έλεγχος.
Δύο χρόνια αργότερα η νεοπαγής «Εναλλακτική για τη Γερμανία», όχι μόνο μπήκε για πρώτη φορά στο γερμανικό ομοσπονδιακό κοινοβούλιο αλλά κατέστη και η αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση συνασπισμού της Άνγκελα Μέρκελ.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε με τι έχουμε να κάνουμε, προκειμένου οι εικόνες από τα δυο τζαμιά της Νέα Ζηλανδίας να μην γίνουν οι εικόνες του μέλλοντός μας, ιδιαίτερα εδώ στην καρδιά της Δύσης που είναι η, κατά πλειοψηφία, λευκή, χριστιανική Ευρώπη, στην οποία όμως ζουν και 20 εκατομμύρια μουσουλμάνοι.
Αλλά σε αυτό και σε άλλα ζητήματα που σχετίζονται με την επίθεση της περασμένης Παρασκευής θα αναφερθούμε αύριο.
Φωτογραφία αρχείου Reuters